คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 11 : เอาคืน
11
เอาคืน
เวลามันชั่งผ่านไปเนิ่นนานเสียเหลือเกินจริงๆวันนี้เป็นวันกำหนดกลับโคโนฮะเพราะว่าภารกิจก็เสร็จแล้วแต่พ่อมิซากิดันไปสัมมนาแต่เช้าแถมยังไม่รู้ว่าไปกี่วันเขาเลยต้องอยู่ต่อแต่ทางซากุระเมื่อได้ข่าวก็บอกขอกลับไปรายงานที่หมู่บ้านก่อนแล้วจะทำไงต่อไปก็ต้องรอซากุระกลับมาบอกทางนี้ นารุโตะนั่งมองสุนัขสีขาวสองตัวกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานอยู่สวนหลังบ้าน ตอนนี้เป็นเวลากลางวันข้าวก็ยังไม่ได้กินT^T
เมื่อเช้าดันบอกซากุระเรื่องพ่อมิซากิก่อนเจ้าหล่อนเลยรามือจากอาหารและรีบกลับหมู่บ้านไปรายงานโฮคาเงะ โดยสั่งให้โตะน้อยรอดูสถานการร์ทางนี้ถามว่าแล้วซาสึเกะไปไหนเมื่อเช้าก็ทำอาหารอยู่ไม่ใช่เรอะแล้วทำไมถึงได้ปล่อยโตะให้รออยู่นี่เรื่องนั่นน่ะไม่ต้องห่วงก็อยู่ในครัวเหมือนเดิมแหละข้าวเช้าโตะกินแล้วเรียบร้อยแต่ข้าวกลางวัน...นี่คือเหตุให้มานั่งบ่นเรื่องข้าว=_=
ถามอีกว่ามิซากิไปไหนซะล่ะ?เมื่อคืนนัดแข่งกันไม่ใช่เรอะเรื่องนี้โตะก็ไม่รู้แต่มันจะหายหัวไปไหนก็ชั่งมันเหอะนั่งดูหมาเล่นกันยังน่าพิสมัยกว่าเยอะแต่อีกเรื่องนึงที่โตะช็อคยิ่งกว่าโลกแตกก็คือขาซาสึเกะหายแล้วเนื่องจากซากุระจังรักษาให้แล้วก็โอกาสหนีก็มีเพิ่มขึ้น แต่...ทำไมไม่หนีล่ะได้โอกาสแล้วแท้ๆ ไม่นะเขายังอยากอยู่กับซาสึเกะอยู่...ยังอยากจะอยู่...ด้วยกัน มาคิดถึงตรงนี้ใบหน้าของเขากลับสลดลงอย่างเห้นได้ชัด ไม่อยากให้จากไปไหนอีก...ไม่อยาก...
“นั่งบื่ออะไรอยู่” เสียงหวานเรียกเบาๆแฝงไปด้วยคำด่านิดๆแต่ก็ไม่ถือสาอยู่แล้วอ่ะนะ
“ซาสึเกะ...” นารุโตะมองตามร่างบางที่เดินมานั่งข้างๆพร้อมกับจานข้าวปั้น...
“เอ่อ” นารุโตะทำตัวไม่ถูกเมื่อคนข้างๆยื่นข้าวปั้นให้
“ยังไม่ได้กินไม่ใช่รึไง”
“อะ..อืม” รับมาแล้วกัดไปคำ โห อร่อยเหมือนกันแฮะหมอนี่มันมีพรสวรรค์ทุกด้านเลยรึไงนะ นารุโตะคิดเล่นๆในใจ พลางมองคนข้างๆที่หยิบของตัวเองกินในใจรู้สึกวาบหวิวแปลกๆแต่นารุโตะก็ไม่ได้คิดอะไรมากก็ไม่ได้เจอกันมาตั้งนานนี่นา ใบหน้าคมรอบยิ้มนิดๆด้วยความดีใจ(ดีใจเรื่อง?)แต่ก็ต้องหุบลงอย่างรวดเร็วเมื่อ...
“อ๊ะ...” ซาสึเกะดูท่าจะตกใจนิดๆเพราะกำลังกินอยู่ดีๆก็มีอีกมือมาจับข้อมือของเขาและกัดข้าวปั้นในมือของเขาต่อแถมยังอมยิ้มอย่างมีความสุข ซาสึเกะหลบหน้าและชักข้อมือกลับ มองภายนอกอาจจะนึกได้ว่าซาสึเกะกำลังเมินมิซากิแต่อีกคนข้างๆนั้นรู้ดีว่า กำลังเขินแน่ๆ= = มิซากินั่งลงข้างๆซาสึเกะตอนนี้กลายเป็นว่าซาสึเกะอยู่ระหว่างนารุโตะกับมิซากิ แล้วไอ้สองคนข้างๆนี่ก็จ้องตากันอยู่ได้-_-
“การแข่งเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“เอ๋”
“เมือ่คืนนายนอนกะ...”
“เฮ้ย!!อย่าพูดนะเฟ้ย!!!” นารุโตะรีบเอามือปิดปากมิซากิอย่างรวดเร็ว การกระทำนั้นเล่นเอาซาสึเกะที่อยู่ตรงกลางชักเริ่มสงสัย “เข้าใจล่ะเมื่อคืนฉันชนะสินะแล้วไงล่ะอันที่สองน่ะ”
“เออๆ การแข่งรอบที่สองคือการบอกประวัติของซาสึเกะ”
“พวกนายเล่นอะไรกันเนี่ย” ซาสึเกะหันรีหันขวางไม่เข้าใจว่าทั้งคู่กำลังแข่งอะไรกันแล้วทำไมตัวกลางต้องเป็นเขาด้วยล่ะเนี่ย มิซากิหันมองซาสึเกะอย่างยิ้มๆและกลับไปมองนารุโตะหน้าเคียด
“ซาสึเกะ เรื่องนี้เกี่ยวกับนายเต็มๆเลยนะเพราะงั้นถ้าหากพวกฉันทำอะไรนายถือซะว่าพวกฉันทำเพื่อนายแล้วกัน” เป็นประโยคที่ไม่เข้าใจสุดๆซาสึเกะลุกขึ้นยืนและเดินออกไปข้างนอกที่มีหมาสองตัวเล่นกันอยู่และเจ้าตัวก็อุ้มเจ้าหมาตัวเล็กขนปุยสีขาวขึ้นมา
“ถ้าอยากจะแข่งกันขนาดนั้น...พวกนายก็ลองจับเจ้านี่ให้ได้สิ” พูดพลางยิ้มหวานเล่นเอานารุโตะกับมิซากิแทบจะเคลิ้มตามแต่มิซากิกลับหน้าซีดลงเมื่อเห็นสุนัขที่ซาสึเกะอุ้ม
“ซวยล่ะ” หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัดเจน นารุโตะหันมองมิซากิงงๆ
“อย่าบอกนะว่านายกลัวหมาตัวเล็กๆน่ะ” นารุโตะหลุดขำนิดๆ บ้า!ก็ใครมันจะไปกลัวหมาน้อยตัวเล็กนั้นล่ะ
“ถึงจะตัวเล็กแต่ประสิทธิภาพคงทนT.Tbนายเตรียมตัวตายเหอะนั่นมันหมาที่ซาสึเกะเอามาปล่อยไว้ตอนเด็กๆ”
“หือ?แล้วไงอ่ะก็หมาพันธุ์ไส้กรอกธรรมดาไม่ใช่เรอะ”
“มันจะยังไงล่ะนั่นมันไส้กรอกพันธุ์ดุเลยนะ”
“สะ...ไส้กรอกพันธุ์ดุ...อุ๊บ!!..ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!! ฮะ อ๊ะ โอ๊ย!!จะบ้าเรอะแกไส้กรอกพันธุ์ไหนดุฟะไม่เคยได้ยิน” นารุโตะหัวเรอะแบบสุดฤทธิ์สุดเดด อ้าวก็คุณเคยได้ยินเรื่องหมาพันธุ์ไส้กรอกกัดคนตายไหมล่ะ?
“ไม่ขำเฟ้ย!!เจ้าบ้า!!นั่นมันหมานินจาไม่กัดก็บ้าแล้ว”
“อ้าว” หมานินจาหลอกเรอะ มาได้ยินตอนนี้นารุโตะก็หน้าซีดลงมั่งเพราะกลั้นหัวเรอะแทบไม่อยู่...ถึงหมานินจาจะฆ่าคนได้ก็เถอะแต่หมาพันธุ์ไส้กรอกแบบนี้ก็คงได้แค่ดมกลิ่นละม้างงงง “แย๊กกกกก!!” อยู่ๆนารุโตะก็ร้องลั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน(?)ก็จะอะไรล่ะก็ไอ้หมาพันธุ์ไส้กรอกขนปุยสีขาวน่ะสิ!มันกัดแขนเขาจนเลือดซิบ
“ฉันบอกแล้วไงล่ะเว้ย!!” มิซากิว่าพลางจับพยายามดึงตัวเจ้าหมาน้อยออกแต่เจ้าตัวนั้นก็ใช่ย่อยละจากนารุโตะมากัดมือเขาซะนี่ “ซาสึเกะ!!ปล่อยมาทำไม!!”
“ก็พวกนายอยากแข่งกันไม่ใช่รึไง?” ว่าพลางยิ้มหวานรู้สึกสะใจนิดๆซาสึเกะเดินไปลูบหัวเจ้าตัวนั้นเบาๆแต่น่าแปลกที่มันกลับยอมให้ลูบโดยไม่ทำอะไรเลย(แหงล่ะเจ้าของมันนิ) “เล่นกับพวกนี้ดีๆนะอุมิ” อะไรกันเจ้านี่ชื่ออุมิหรอกเรอะทีกับเขาล่ะตั้งให้ตั้งหลายชื่อทำไมถึงไม่เอาฟะเจ้าบ้าเอ๊ย!! มิซากิกรีดร้องในใจอย่างโหยหวนปานคนใกล้เสียชีพจร
“ซาสึเกะฉันเพิ่งรู้นะนอกจากนายจะเป็นพวกซึนเดเระแล้วยังเป็นพวกยันเดเระด้วย” มิซากิกัดฟันพูดอย่างเจ็บใจ
“ไม่...ไม่ใช่แค่นั้นหรอกซาสึเกะน่ะ ยังเป็นพวกบราค่อนด้วย” นารุโตะเสริม
“ฮึ...ทีงี้ล่ะเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะพวกแก” ซาสึเกะพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง(กลับมาเป็นคนเดิมแล้ว เฮ้อ
“แหงเดะ//แหงล่ะ” นารุโตะ/มิซากิ ซาสึเกะมองหน้าทั้งคู่และทำเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านอย่างรำคาญใจ
“นี่ๆ” นารุโตะเมื่อเห็นหลังไวๆของซาสึเกะหายเข้าไปในบ้านแล้วก็รวมหัวกับมิซากิเพื่อจะวางแผนชั่วร้าย...
“ฮึ?”
“หาอะไรแก้เผ็ดหมอนั่นกันเหอะ”
“หึ...คิดว่าคนอย่างฉันจะทำแบบนั้นรึไง” มิซากิว่าอย่างหยิ่งๆ
“หรือนายจะบอกว่าไม่อยากสินะ”
“มันก็...” มิซากิคิดอยู่สักพักก่อนจะหลับตาและพยักหัวเป็นอันว่าตกลงเอ๊าป๊อก1 เอ๊ย!! ไม่ใช่ แล้วสองหนุ่มก็ตกลงกันว่าจะทำยังไงกับเจ้าอุมิแล้วจะหาวิธีแก้เผ็ดซาสึเกะยังไง ฮึ่ย!! ทำกันได้นะแบบนี้คุณสามีต้องลงโทษ....ไม่ใช่เว้ย!!!!นี่ฉันควรจะต้องไปพบจิตแพทย์แล้วใช่มั้ย?!!!
…………………………………………………………………..
ชิ!! อะไรกันนักหนานะเจ้าพวกนั้นเขาน่าจะรีบๆหนีไปซะแต่ซากุระกลับโคโนฮะไปแล้วถ้าเกิดเขาหนีไปตอนนี้ยัยนั่นต้องรู้แน่ก็ดันเอาเครื่องส่งสัญญาณมาติดที่คอเขานี่ (ไอ้ที่มันเป็นสายสีดำๆคล้ายๆปลอกคอแมวอ่ะแต่อันนั่นมันเครื่องสื่อสารแหมก็ไอ้เรามันอยากดัดแปลงนี่เนอะ^-^)
“อ้าว!? ซาสึเกะคุง” ซาโยะที่กลับมาจากตลาดพอดีเอ่ยทักซาสึเกะที่นั่งดูทีวีอยู่ห้องนั่งเล่น ซาสึเกะหันมามองด้วยใบหน้าเรียบนิ่งประมาณว่า มีไร? “กินของว่างมั้ย^^”
“อืม...ไม่เอาของหวานนะ” เขาว่าพลางหารีโมทกดเปลี่ยนช่องซาโยะขานรับก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น
“ซาสึเกะ...” เสียงเย็นๆ
“อะ...อื้ม!!” ซาสึเกะเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจสุดๆริมฝีปากบางของเขาถูกคนร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังทาบทับปิดปากก่อนจะได้ถามรู้สึกเจ็บที่ใบหน้าที่ถูกบังคับให้หันไปหา นารุโตะยืนอยู่ข้างหลังโซฟาที่ซาสึเกะนั่งรู้สึกขัดใจนิดๆที่คนร่างบางไม่ยอมเปิดปากให้สอดลิ้นเข้าไปเขาจึงถอนปากออกก่อน
“ทำบ้าอะ...”
“อ้าปาก...” พูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆอย่างไม่เคยเป็นสารภาพมีครั้งนี้แหละที่เขากำลังจะใจร้ายกับซาสึเกะ
“อะ..อะไรของ...”
“ฉันบอกให้อ้าปากเวลาจูบ” นารุโตะเดินอ้อมไปยืนอยู่ข้างหน้าและจู่โจมอีกครั้งๆทั้งๆที่อีกคนกำลังงงและไม่เข้าใจ และคราวนี้ก็ยังคงเหมือนเดิมซาสึเกะไม่ยอมเปิดปากให้นารุโตะเลยตัดสินใจกัดริมฝีปากล่างของเจ้าตัวซะและก็ได้ผลเมื่อซาสึเกะสะดุ้งจนเผลออ้าปากนารุโตะจึงใช้โอกาสนั้นสอดลิ้นเข้าไปคว้านหารสชาติของร่างตรงหน้า
ซาสึเกะรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะเคลิ้มกับจูบนั้นแต่ก็ยังพยายามหลบลิ้นของนารุโตะอย่างสุดตัวแล้วดูเหมือนอีกคนจะไม่พอใจซะด้วยจึงกดท้ายทอยของซาสึเกะให้เข้าใกล้ตนมากขึ้นและพยายามพันเกี่ยวกับลิ้นเล็ก ซาสึเกะก็ยังหลบและดันลิ้นของนารุโตะออกไปมือที่ยังว่างอยู่ก็เริ่มทุบตีอกของคนตรงหน้า นารุโตะเริ่มรำคาญจึงรวบแขนบางเล็กนั้นไว้จนอีกคนขยับไม่ได้แต่ยังดิ้นไปมาแล้วรู้สึกว่าอีกคนจะเริ่มขาดอากาศหายใจแล้วนารุโตะเลยถอนปากออกก่อน
“อยู่นิ่งๆสิ” นารุโตะว่าและประทับริมฝีปากอีกรอบและเริ่มรุกอีกฝ่ายซาสึเกะเองก็คงจะหมดทางเลือกจึงจูบตอบโดยนารุโตะเป็นฝ่ายรุกเข้าหาและเริ่มสอดแทรกลิ้นเข้ามาเล่นลิ้นกับร่างเล็กอีกรอบและค่อยโหมหนักจนอีกคนหายใจแทบไม่ทันและแลกอากาศลิ้นตวัดพันเกี่ยวกันอยู่หลายนาที จนกระทั่งมิซากิเข้ามา
“ให้ตายสิพวกนาย...ขอฉันร่วมวงด้วยสิ” นารุโตะถอนจูบออกและหันมองมิซากิก่อนจะเบนสายตามามองร่างบางที่นั่งหอบแฮ่กๆ ตาของซาสึเกะปลือลงริมฝีปากแดงช้ำนิดๆใบหน้าแดงก่ำเขารู้สึกไม่ชอบตัวเองตอนนี้สุดๆ
“อย่างนายทำเป็นด้วยเหรอ” นารุโตะท้า
“หึ…” มิซากิเดินเข้ามาใกล้ซาสึเกะและฉุดร่างบางเข้าไปใกล้ก่อนจะประทับริมฝีปากลงเบาๆและกดแรงขึ้นเรื่อยๆจนอีกคนหลับตาปี๋ด้วยความกลัวเล็กน้อย มิซากิแทรกลิ้นเข้าไปยอกล้อกับลิ้นเล็กของซาสึเกะอยู่สักพักก่อนจะตวัดลิ้นไปทั่วเพื่อควานหาความหวานของคนตรงหน้าและเมื่อรู้สึกถึงอีกคนในห้องที่ยืนดูอยู่ก็ละออกมาก่อนจะผลักซาสึเกะไปให้นารุโตะ นารุโตะไม่รอช้าประกบริมฝีปากต่อทันทีเพื่อล้างปากให้ร่างตรงหน้า ซาสึเกะหน้าแดงมากขึ้นรู้สึกตามไม่ทันหายใจติดขัดดวงตาปรือ น้ำใสๆคลออยู่ที่ดวงตาอย่างน่าสงสาร แรงทั้งหมดได้มลายหายไปหมดจนต้องยึดไหล่ของนารุโตะเอาไว้เพื่อไม่ให้ทรุดลงไปซะก่อน
แต่ดูเหมือนการรุกจะถี่ขึ้นเรื่อยๆจูบของนารุโตะมันแทบทำให้เคลิ้มซะจนจะสลบคาอกอยู่แล้วสติกระเจิงไปหมดตัวสั่นระริกด้วยความกลัว นารุโตะมองซาสึเกะที่ตอนนี้ใบหน้าแดงเรื่ออย่างน่ารักแถมตาปรือใกล้ปิดนั่นอีกเห็นแล้วสงสารแฮะเขาเลยถอนริมฝีปากออกก่อนเพื่อให้คนร่างบางพักแต่ดูเหมือนถ้าจูบต่ออีกซาสึเกะคงสลบแหงซาสึเกะเอาหน้าซบอกนารุโตะไว้และหายใจถี่ขึ้น
“คงไม่ไหวแล้วมั้ง...ฉันว่านายพาซาสึเกะไปพักเถอะ” มิซากิว่าและเดินออกไปข้างนอก นารุโตะมองดูคนร่างบางอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจอุ้มขึ้นมาบนอ้อมแขน ส่วนอีกคนคงไม่มีท่าว่าจะขัดขืนอีกได้เพราะแรงหายไปเรียบร้อย นารุโตะวางร่างของซาสึเกะไว้บนโซฟาและนั่งลงให้อีกคนหนุนตัก
“ขอโทษทีนะ” เขาว่าแต่ดูเหมือนอีกคนจะหลับไปซะแล้ว ‘นายยังไม่เคยจูบใครเลยสินะนอกจากฉัน’
....................................................................
ไม่ชอบหนูขอโทษT^Tเห็นคำผิดบอกด้วยนะพอดีตกหล่นบ่อย=w=
แหม่ดีใจมากๆขอบคุณคอมเม้นทุกคอมเม้นเลยคนอ่านด้วย
อากาศร้อนจังเลยน้า จะแห้งตายมั้ยหนิ=_=
เอ๊ารูปประกอบ=[]=
ซัสจังใครทำกับหนูแบบนี้ลูกบอกมาสิ=[]=**
เจอกันกันใหม่ค่ะซียู♥
อัพเดตเมื่อ
22 มีนาคม 2556
ความคิดเห็น