คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 13 : แฟน
13
แฟน
“นารุโตะ!!!!!” ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนเสียงแม่นางซากุระจังนั่นเองร่างบางของเธอกำลังยืนประจันหน้ากับนารุโตะอย่างอาฆาตนารุโตะเองก็ตีหน้างงนี่เขาทำอะไรผิดงั้นเหรอ? ซาสึเกะกับกาอาระในตอนนี้ไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไรสักนิดยังคงสั่งซูชิมานั่งกินต่อเฉย...
“ซาสึโกะจังกินปลาหมึกมั้ย?”
“หือ?”
“…” แสดงสีหน้าประมาณว่าไม่ชอบเธอช่วยกินให้หน่อยสิ... ก่อนจะคีบไปใส่จานให้ ซาสึเกะมองหน้ากาอาระกลับแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะเขากินได้หมดแหละ(ตอนนี้ต้องแทนว่าเธอสิ: เกะ)(เออเนอะจริงด้วย:Me)
“ทำไมนายถึงไม่บอกฉันว่าซาสึโกะจังมาด้วยห๊ะ?!!!” เหตุการณ์ทั้งหมดมันมีอยู่ว่า นารุโตะซาสึเกะและกาอาระเข้ามานั่งหาของกินอยู่ที่นี่และบังเอิญซะเหลือเกินที่ซากุระดันมาซื้อของร้านนี้เช่นกันเพื่อเอาไปกินกับเหล่าเพื่อนสาวในห้องของเธอแต่สายตาเจ้าหล่อนดันดีเกินมาตรฐาน(ห๊ะ?)เห็นซาสึเกะในร่างผู้หญิงหรือก็คือซาสึโกะนั่นแหละนั่งกินข้าวกับนารุโตะปรอทเลยปรี๊ดขึ้นสูงกระทันหันเป็นเหตุให้นารุโตะซวย...
“เอ๋...เอ่อ...แล้ว..แล้วฉะ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงเล่าว่าคนพี่ไม่มาแล้วคนน้องจะมาอ่ะ..ซาสึเกะก็บอกแค่ว่าไม่สบายไม่ไปโรงเรียนนะแค่นั้นเองอ่ะ” นารุโตะแต่งเรื่องแถสีข้างถลอก
“งั้นเหรอ?...ซาสึโกะจังมานี่!!”
“อ๊ะ!???” ยังไม่ทันได้กินข้าวอิ่มร่างทั้งร่างของซาสึเกะในร่างสาวสวยก็ถูกอุ้มขึ้นพาดบ่าโดยซากุระ?ในขณะที่อีก2คนที่อยู่ในเหตุการณ์ได้แต่ทำหน้างงบวกอึ่งกึ่งไม่เข้าใจ…
“คือว่า…ซากุระจังจะพาซาสึเกะเอ๊ย!ซาสึโกะจังไปไหนเหรอ?” นารุโตะเค้นคำถามออกมาอย่างยากลำบากพลางกลืนน้ำลายอย่างนึกหวาดๆในตัวของสาวเจ้า
“ไปไหนก็ได้เรื่องของฉันนายอย่ามายุ่ง!” ว่าแล้วก็พาเอาร่างของเธอและคนที่อุ้มอยู่เดินจ้ำอ้าวออกจากร้านซูชิไปในทันทีในขณะที่นารุโตะเพิ่งคิดได้ว่า
ตูห่างจากซาสึเกะได้ห้ามเกิน10เมตรนี่หว่า!!
“เดี๋ยวซากุระจังรอด้วย!!!กาอาระแกวิ่งเร็วไปดักหน้าซากุระจังให้หน่อยสิ!” นารุโตะว่าพลางทำท่าจะวิ่งตามไปแต่กาอาระก็ถามออกมาประโยคหนึ่งซึ่งสามารถทำให้ร่างของนารุโตะหยุดกึกได้ในฉับพลัน
“นายเป็นอะไรกับน้องสาวของซาสึเกะล่ะ?”
“เอ๋?”
“...ยังจะทำหน้างงอีก...ถ้านายไม่ได้เป็นอะไรกับยัยนั่น...จะมีความจำเป็นตามไปทำไม?” คราวนี้กาอาระพูดยาวผิดปกติคำถามเมื่อกี๊นารุโตะตอบได้ทันทีแต่พูดออกไปไม่ได้
ขืนไม่รีบตูก็ตายสิฟร้า!!
“คือ...เอาเถอะน่า!”
“...” ยังไม่ลุกจากเก้าอี้แถมยังกินซูชิติออีกต่างหาก
“กาอาระ…เค้าขอร้องT^T” เดี๋ยวฉันก็ตายพอดี
“…” เงียบ
ดูยังไงกาอาระก็ทำท่าจะบีบให้เขาพูดความจริงให้ได้สินะแต่เขาจะบอกได้ไงเล่า!ขืนบอกมีหวังซาสึเกะกระทืบเขาตายคาteenแหง
“คือ...”
“…” รอฟัง
“ฉันคบกับยัยนั่นอยู่!รีบไปได้แล้ว!!!” จบ จบเห่แน่กู๊!!! นารุโตะแทบยากจะร้องไห้เมื่อพูดจบสาบานได้ว่าไอ้การแก้ตัวปัญญาอ่อนแบบนั้นเขาเพิ่งคิดออกแต่ไม่รู้ทำไมถึงพูดออกไปทั้งๆที่คำแก้ตัวมีเยอะแยะคนอย่างเขาแถไปได้อยู่แล้วแต่ไม่รู้ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไป
“...” กาอาระยังคงเงียบแต่คราวนี้หรี่ตามองนารุโตะแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งอย่างนารุโตะเนี่ยนะ?มีแฟนกับเขาด้วยก็จริงอยู่ที่มันเนื้อหอมในหมู่สาวๆแต่ทุกทีก็ไม่เห็นจะยอมเลือกคบใครสักคนแล้วไหงมาเลือกคบน้องสาวซาสึเกะ?
“…”
“…”
ต่างคนต่างเงียบป่านนี้ซากุระคงเดินไปไกลแล้วแต่คงยังไม่เกินสิบเมตรเพราะนารุโตะยังไม่รู้สึกเจ็บปวดใกล้ตายอย่างใดทั้งสิ้น
“งั้นฉันจะไปห้องC” กาอาระว่า
“หา?ไปทำไมอ่ะ”
“เออน่านายรีบตามซากุระไปเถอะ”
“อืม” นารุโตะตอบรับแบบปัดๆและออกตัววิ่งตามซากุระไปโดยลืมไปว่า...
“ค่าอาหารทั้งหมด 400 เยนค่ะ^^”
“มรึงผราญตังค์กูอีกละ=_=” กาอาระพึมพำกับตัวเองเบาๆ
.......................................................................................
“ปละ…ปล่อยฉันนะ!!”
“ไม่!”
“จะพาฉันไปไหน?”
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้!”
“ซากุระ!!!”
ผลั่ก!!!
“อุ๊ก!”
“หนวกหู!!” ซากุระเดินเร็วๆมาถึงห้องเรียนตัวเองที่ตอนนี้ไร้วี่แววคนในห้องเธอผลักร่างของคนที่ตัวเล็กกว่าลงไปบนพื้นห้องแข็งๆและตวาดใส่ใบหน้าหวานของอีกคนลั่นห้อง
“…”
“เจอกันอีกแล้วนะ...รู้อะไรมั้ยฉันโมโหแค่ไหนที่เห็นเธอไปนั่งกินข้าวกับนารุโตะน่ะ”
“...”
“…”
“แล้วทำไมต้องโมโหด้วยล่ะคะ?”
“ฉันไม่รู้!”
“…” อ้าวเวร?ไม่รู้แล้วมาโมโหใส่เขาทำซากปลาทูอะไร?
“ไม่รู้ล่ะฉันชอบซาสึโกะจังนี่!ไปเที่ยวกันเถอะ” ว่าแล้วก็ฉุดร่างแม่นางลุกขึ้นและลากตรงดิ่งไปยังห้องCที่ทำเป็นบ้านผีสิง….แต่แล้ว...
“แฮ่ก แฮ่ก” นารุโตะที่วิ่งตามมายืนหอบอยู่หน้าประตูห้องมองหน้าซากุระที่จับแขนเล็กๆของซาสึเกะแน่น
“นายมาทำไม?”
“มาตามเด็กในสต๊อกฉันกลับ”
“ว่าไงนะ?”
“ก็อย่างว่าแหละซากุระจัง^^;ยัยนั่นเป็นเด็กฉันเอาคืนมาเถอะ” ใบหน้าสวยคมของซาสึเกะหันควับส่งสายตาจิกไปยังนารุโตะทันทีแต่ที่ได้กลับมาคือสายตาออดอ้อนราวลูกหมาประมาณว่า ให้อภัยฉันเถอะ
“หึ…งั้นก็มาเอาคืนไปสิ” ซากุระกระตุกยิ้มเย็นเรียวขาก้าวยาวๆไปยังห้องCและผลักร่างของของซาสึเกะเข้าไปในห้องนั้นพร้อมกับบอกให้ซาสึเกะเดินเข้าไปลึกๆ
“ทำอะไรน่ะซากุระจัง?”
“ถ้านายหาเธอเจอฉันจะยอมคืนให้” ว่าพร้อมกับเดินเข้าไปในบ้านผีสิงนั่นออกแรงรั้งข้อมือบางให้ตามตนไปปล่อยให้นารุโตะยืนหน้าซีดอยู่แบบนั้น...
ทำไงดี...ก็เขา...
ก็เขา...
ก็เขา....
..
..
..
..
......
....กลัวผีนี่หว่า!!!
…………………………………………………………………
เวลาผ่านไป 35 นาที 10 นาทีนารุโตะทำใจที่จะเข้าบ้านผีสิงสิ่งที่เขากลัวไม่ใช่ผีปลอมๆที่อยู่ในนั้นแต่กลัวจะเห็นคนแปลกๆแขกที่ไม่ได้รับเชิญน่ะสิตั้งแต่เล็กจนโตก็เห็นแบบนี้ให้ตายเถอะ!เขาไม่ได้อยากจะมีสักนิดไอ้สัมผัสที่6บ้าบออะไรนั่นอ่ะและพอเข้าไปก็เป็นอย่างที่คิดเห็นอะไรต่อนิอะไรเยอะ!แต่ก็กลั้นใจหาว่าที่แฟนสาว(?)ให้เจอใช้เวลา15นาทีกว่าจะเจอโชคดีที่ห้องมันแคบไม่งั้นคงซวยได้อีก
“หืม?...กว่านายจะหาเจอฉันรอจนรากงอกแล้วเนี่ย” สิ่งที่พบเบื้องหน้าคือร่าง3ร่างกาอาระซากุระและว่าที่แฟน(?)นารุโตะเข้าใจขึ้นมาทันทีว่าทำไมกาอาระถึงเลือกมาดักอยู่ที่นี่
“ฉันได้ยินหมดแล้วนะเรื่องที่พวกนายคบกัน” ซากุระว่าพร้อมกับถอดหูฟังออกส่วนกาอาระก็ดึงลำโพงเล็กที่อยู่ข้างลำคอออกมันคือเครื่องดักฟัง=_=ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่คุณไปเอามาจากไหน
“มะ...ไม่จริง...ตอนไหนอ่ะ” นารุโตะรู้สึกโล่งอกนิดๆที่เขาเลือกที่จะพูดว่าคบกับซาสึเกะกาอาระเป็นพวกไว้ใจได้เขายอมรับแต่ดีที่เขาไม่เลือกที่จะเล่าความจริงไม่งั้นซากุระรู้แน่!แต่มันก็ยังกังวนอยู่ดี
“ตอนที่ฉันอุ้มซาสึโกะจังไง” ใช่แล้วกาอาระก็นั่งอยู่ข้างๆจังหวะที่ยกตัวคงใช้เวลาเพียงเสียววิยื่นลำโพงเล็กๆนั่นไปแปะไว้
“แล้วทำไปทำไม=_=” คราวนี้ซาสึเกะถามบ้าง
“ก็ฉันอยากรู้นี่ว่าพวกนายคุยอะไรกัน
“แค่นั้นเหรอ?”
“แค่นั้นจ้ะ…แต่ซาสึโกะจังคบกับหมอนี่จริงๆเหรอ?”
“ห๊ะ?” ซาสึเกะทำหน้างงหันไปหานารุโตะที่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ “เปล่านี่…”
“หา!!ทำไมพูดแบบนั้นอ่ะ” นารุโตะหันควับทันที
“ก็ฉันไม่ได้คบกับแกนี่”
“ซาสึเก๊ะ~”
“หือ?!!” กาอาระกับซากุระหันมองนารุโตะทันที
“เอ๊ะ...เอ่อ...ฉันหมายถึงซาสึเกะก็เป็นพยานได้น่ะ”
“งั้นเหรอ?” เกือบหลุดปากแล้วไหมล่ะ นารุโตะถอนหายใจ
“ซาสึโกะจัง...ถ้าหมอนี่ทำอะไรสิ้นคิดกับเธอมาหาฉันได้ทุกเมื่อนะ...แล้วก็นารุโตะฉันไม่ยอมให้นายแย่งรักแรกของฉันไปแน่!!” ซากุระว่าพร้อมเดินออกไปจากตรงนั้นจริงๆแล้วเธอไม่ใช่คนปล่อยมือจากคนที่ชอบง่ายๆแต่วันนี้อารมณ์ไม่ดีแล้วก็รู้สึกเหนื่อยจึงขอถอยก่อนดีกว่าส่วนกาอาระยืนมองนารุโตะสักพักก็ยักไหล่เป็นเชิง ฉันไม่กวนละไปดีกว่า แล้วก็หนีไปดื้อๆซึ่งในตอนนี้ก็เหลือเพียงนารุโตะและซาสึโกะ...=__,=
“พี่ฮะ!! อยู่ไหนอ่ะ!!!” เสียงเล็กๆดังขึ้นใกล้ทางออกบ้านผีสิงและใกล้พวกเขา นารุโตะหันมองร่างน้อยๆที่ร้องห่มร้องไห้ออกมาจากบ้านผีสิงไม่มีร่างของผู้เป็นพี่มาด้วยเป็นหลักฐานชัดเจนว่าเขาหลงทาง
“หลงทางเหรอ?” ซาสึเกะเป็นคนแรกที่เดินเขาไปถามร่างบางย่อตัวลงให้ส่วนสูงพอดีกับเด็กน้อยมือนิ่มยื่นไปลูบเส้นผมสีดำสนิทนั้นเบาๆ
“แง!!พี่ผมอยู่ไหน!” เด็กน้อยกระโดดกอดร่างของซาสึเกะพร้อมกับเอาใบหน้าเล็กๆซุกเข้ากับหน้าอกนิ่มๆของซาสึเกะและร้องไห้งอแงไม่หยุดนารุโตะที่อยู่ข้างๆกลายเป็นตัวประกอบไปในทันทีเจ้าเด็กนั่นบังอาจมากอดซาสึเกะ...แล้วเขาจะหงุดหงิดให้มันได้อะไรขึ้นมาฟระเนี่ย!
“ชื่ออะไรล่ะ”
“โคตะ ฮือ พี่ผมไปไหนT^T”
ซาสึเกะมองร่างเล็กๆที่กอดเขาแน่นก่อนจะช้อนตามองนารุโตะที่ยืนกอดอกทำหน้าไม่รับบุญเสตามองไปทางอื่นอีกต่างหาก
“ไปที่ห้องโสตแล้วบอกให้เขาประกาศหาพี่ให้เจ้านี่แล้วกัน” นารุโตะพูดเบาๆและเดินนำไปก่อนโดยไม่หันมองสักนิดซาสึเกะรอบยิ้มน้อยๆและค่อยๆดันร่างเล็กนั่นออกยืนมือให้จับและลุกขึ้นเดินตามนารุโตะไป
ต่อมา
ให้ตายไปสักทีสิวะ!!!วันนี้ทำไมมันวุ่นว๊ายวุ่นวายแบบนี้!!!เจอผีโดนแกล้งแล้วยังต้องมาประกาศหาพี่ให้เด็กแต่ทำไม๊ทำไมถึงเดินไม่ถึงห้องโสตซ๊ากทีเพราะอะไรน่ะเหรอก็เพราะไปไอ้เด็กนรกนี่ไง!!เดินผ่านตรงไหนเห็นของเล่นก็วิ่งเข้าไปเล่นโดยไม่ถงไม่ถามความเห็นกันซักกะติ๊ด
“ซาสึเกะ...ฉันว่ารีบๆไปกันเหอะ=_=”
“โคตะ...”
“...ผมหิวน้ำอ่ะ” น่าน!ทำให้เสียเวลาไม่พอมันยังจะมาผราญตังค์เขาอีก! นารุโตะตีหน้านิ่งไม่ตอบแถมยังยืนเก๊กทำท่าไม่รู้ไม่ชี้เรื่องอื่นไม่เป็นไรแต่เรื่องเงินตูขอเหอะ!ประมาณนั้น
“งั้นรอแป๊ปนะ” ซาสึเกะถอนหายใจและเดินผ่านร่างนารุโตะไปร้านน้ำใกล้ๆโดยจูงมือร่างเล็กให้ตามไปด้วย “อยากกินอะไรล่ะ?”
“น้ำมะพร้าวฮะ^O^”
“รอสักครู่นะคะ” พนักงานร้านบอกและเดินเข้าไปด้านใน โคตะช้อนตามองร่างซาสึเกะและกระโดดกอดอีกรอบจนร่างบางเกือบเซล้ม
“พี่สาวใจดีจัง^^”
“...เหรอ?”
“อืม...”
“นี่แกถอยออกไปห่างๆยัยนี่เดี๋ยวนี้นะ” ในที่สุดพระเอกก็ทนไม่ไหวความหงุดหงิดมันพุ่งปรี๊ดสุดๆแต่เจ้าตัวก็ยังคงไม่รู้ว่าตัวเองแมร่งเป็นอะไร
“อะไรอ่ะ...พี่ชายเป็นแฟนพี่สาวเหรอ?”
“ห๊ะ?!...ก็ไม่เชิง”
“ถ้าไม่ใช่ผมก็มีสิทธิ์นี่=_=” ไอ้เด็กแก่แดด!!! นารุโตะก่นด่าโคตะในใจไม่กล้าพูดอะไรมากกว่านั้นเพราะสายตาที่กำลังจิกกัดเขาอยู่ในตอนนี้ของซาสึเกะ
“ชิ!”
.....................................................................................
สวัสดีทุกๆคนด้วยนะคะแหมตอนนี้จัดให้ยาวเป็นพิเศษ
เนื่องจากหาทางออกไม่เจอตันโคตรๆอ่ะ
ขอบคุณที่ยังคงติดตามกันนะคะอาจจะไม่ค่อยสนุกเท่าไร
แต่หากผู้อ่านทุกคนติดตามอยู่เราจะพยายามแต่งนะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นเป็นกำลังใจของทุกคนด้วยนะ^^
เอ่อ...พอเป็นผู้ชายแล้ว...เธอก็หล่อนะซากุระ=_=
พอละไปดีกว่าเจอกันเมื่อวันนั้นมาถึง(วันไหนฟระ?) ซียู♥
ความคิดเห็น