[Fic Naruto NaruSasu] Sadistic Love นายหนีฉันไม่ได้หรอก!!

ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 11 : ตัวแทน

11

 

 

ตัวแทน



 

 

 

      “หา!!!!” เสียงอุทานด้วยความตกใจสุดๆปนความดีใจนิดหน่อยของชิกามาระดังลั่นบ้านจนทั้งพ่อและแม่พากันวิ่งเปิดประตูเข้ามาในห้องของเจ้าตัวสองร่างของผู้เป็นพ่อแม่มองสาวน้อยที่จะมาเป็นลูกสะใภ้บ้านพวกเขางงๆสลับกับชิกามารุที่อึ่งไปนานสองนานพวกเขาไม่เคยเห็นลูกชายจอมเบื่อหน่ายของตนอึ่งกิ่มกี่แบบนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียวแต่ทว่าเช้าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกัน สุริยุปราคางั้นรึ?! คงไม่ใช่แล้วมันต้องยิ่งใหญ่กว่านั้น!!

  ผู้เป็นพ่อทำใจกล้าเดินเข้าไปตบบ่าลูกชายให้ฟื้นคืนสติเบาๆ ชิกามารุค่อยๆหันหน้าไปหาพ่อของตนด้วยใบหน้าซีดๆเมื่อเห็นลูกชายท่าไม่ดีคนเป็นพ่อจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามเพราะเป็นห่วง หรือทะเราะกับแฟนแล้วแฟนบอกเลิกกันนะแต่ท่าทีของเทมาริลูกสะใภ้ของเขาดูมีความสุขเหลือเกิน

      “เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ชิกามารุ” ชิกามารุมองคนเป็นพ่อสลับกับแฟนตัวเองและมองไกลออกไปเห็นแม่ยืนอยู่หน้าประตูสีหน้ากังวนสุดๆกลัวว่าลูกชายจะประสาทกิน

 

    

 

     “คะ...คือ”

 

     “คือ?” คำพูดทั้งหมดจุกอยู่ในลำคอในหัวเรียบเรียงคำพูดไว้อย่างดีก็ดันแตกกระจายหายไปซะอย่างงั้นชิกามารุค่อยๆเผยยิ้มออกมาและเอ่ยปากบอกพ่อกับแม่เสียงดังปนสั่นนิดๆ

     “ทะ เทมาริท้องแล้วพ่อ!!!”

  เท่านั้นคนทั้งบ้านก็อึ่งไปเลยทีเดียวทุกคนเงียบชิกามารุยิ้มสดใสเหมือนไม่เคยเป็นไม่ก่อนเทมาริเพียงยิ้มตอบบางๆส่วนพ่อกับแม่ในตอนแรกก็ดูอึ่งไปเวลาต่อมากลับยิ้มยินดีเปลี่ยมสุขกันทั้งบ้านร่างบางของคุณแม่วิ่งเข้าไปกอดลูกชายและลูกสะใภ้อย่างอดใจไว้ไม่ไหวน้ำตาปริ่มอยู่รอบดวงตาสุดจะกลั้นเธอยิ้มดีใจที่จะได้หลานแล้ว

  พ่อของชิกามารุก็เช่นเดียวกันเขาตบบ่าลูกชายและหัวเราะด้วยความสะใจและมีความสุขมากที่สุดลูกได้ตำแหน่งเป็นถึงโจนินในขณะนี้แถมยังมีสะใภ้ให้เป็นถึงคนส่งข่าวแห่งแคว้นทรายและยังสวยหวานอีกต่างหากและเวลานี้ก็มีหลานให้ชื่นชมแล้วด้วยคงไม่มีอะไรสุขเท่านี้อีกแล้ว

      “อ่ะ ใช่ๆต้องโทรบอกฝั่งโน้นก่อนสินะ ชิกามารุดูแลแฟนแกดีๆล่ะเดี๋ยวพ่อไปโทรบอกข่าวฝั่งโน้นก่อน” คุณพ่อว่าพลางกำลังเดินออกไปหากแต่เสียงหวานของลูกสะใภ้ก็ร้องเรียกเอาไว้เสียก่อน

      “เดี๋ยวค่ะ! หนูโทรบอกที่ปรึกษาฝั่งโน้นแล้วที่เหลือก็ต้องบอกท่านโฮคาเงะ กาอาระและคันคุโร่เท่านั้น”

      “ท่านคาเสะคาเงะน่ะนะ”

      “ค่ะ”

      “ฝากด้วยนะพ่อผมจะพาแฟนไปฝากครร” ชิกามารุว่าพลางพยุงตัวเทมาริให้ลุกขึ้น คุณพ่อพยักหน้าโอเคและกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปทันทีด้วยความดีใจสุดๆ คนเป็นแม่ก็คอยเข้ามาช่วยพยุงอีกแรง

      “แหมเพิ่งอาทิย์เดียวเองท้องหนูยังไม่โตหรอกค่ะ” เทมาริว่าด้วยความเกรงใจแต่คนเป็นแม่กลับไม่สนใจพาลูกสะใภ้ค่อยๆเดินออกจากบ้านพร้อมลูกชายเธอคิดว่าคราวนี้คงต้องเตรียมข้าวของสำหรับเด็กไว้เยอะๆเสียแล้ว

      “ว่าแต่ชิกามารุรู้ได้ไงว่าหนูเทมาริเขาท้อง”

      “หา?! ก็เอาที่ตรวจครรมาตรวจเท่านั้น”

      “แล้วทำไมเพิ่งตรวง?”

      “ก็เมื่อวาณยัยนี่อ้วกใหญ่เลยมาอยู่อาทิตย์หนึ่ง...เลยหนักมือไปหน่อยอ่ะนะ” ชิกามารุว่ายิ้มๆซึ่งประโยคเมื่อกี๊มันทำให้สาวเจ้ารู้สึกขวยเขินไม่น้อยมือเล็กๆจึงตีบ่าแฟนเบาๆเป็นการปราม

      “แหมๆแล้วแบบนี้หนูเทมาริคงต้องมาอยู่บ้านฉันแล้วสินะ” คุณแม่ว่าพลางหัวเราะคิกคัก

      “ก็นะคะ” เทมาริยิ้มแหยและขำนิดๆเธอแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

      ฉันขอโทษนะกาอาระขอฉันทำตามใจตัวเองหน่อยเถอะ...ฉันเข้าใจว่ามันผิดแต่เรื่องงานหรือกลับไปอยู่ที่โน่นฉันคงทำไม่ได้แล้วล่ะ

.....................................................................................................................

  กาอาระและซึนาเดะรับฟังรายงานของพ่อชิกามารุและมองหน้ากันซากุระที่อยู่ในเหตุการก็ยิ้มออกมาน้อยๆเมื่อรู้ข่าวดีจากปากของชายตรงหน้า กาอาระหลับตาลงคล้ายๆเหมือนจะปวดหัวเขากะไว้อยู่แล้วว่าพี่สาวคงจะย้ายมาอยู่ที่นี่เลยแต่ไม่นึกว่าจะถูกผูกมัดขนาดนี้ดันท้องเสียอย่างงั้น มือหนายกขึ้นกุมขมับอย่างเสียมิได้เขาถอนหายใจออกมาท่าทางทั้งหมดที่เขาทำครั้งนี้เป็นครั้งแรกแต่ซึนาเดะกลับยิ้ม

      “ว่าไงล่ะท่านคาเสะฉันว่าหมู่บ้านของเราสองคนน่าจะผูกมิดกันไปตลอดได้แล้วนะทุกคนก็ออกจะรักกันดี” เธอว่า กาอาระทำเสียงขึ้นจมูกและเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างสงสัยเขาต้องหาตัวแทนเทมาริจริงๆ

      “ผมเข้าใจแล้วเดี๋ยวจะให้คนที่นั่นขนข้าวของมาให้นะยังไงก็...ช่วยดูแลพี่สาวองผมด้วยนะครับ” กาอาระว่าพลางยิ้มน้อยๆชนิดที่ว่าถ้าไม่สังเกตคงไม่เห็น คุณพ่อยิ้มน้อยๆและกล่าวขอบคุณกาอาระก่อนขอตัวกลับไปดูลูกชายและสะใภ้และเมื่อเขาหายไปจากห้องนี้แล้วซากุระจึงได้ทีเอ่ยขึ้นเบาๆกับซึนาเดะ

      “เห็นมั้ยล่ะคะหนูบอกแล้ว ฮิฮิ” เธอหัวเราะเบาๆพร้อมส่งยิ้มให้โฮคาเงะสาว(?) ซึนาเดะหัวเราะหึๆในลำคอและลูบหัวซากุระเบาๆ

      “นั่นสินะ...ยังไงก็ตามเราต้องหาคนมาแทนคนส่งข่าวแล้วล่ะ ซากุระเธอช่วย...”

      "ไม่ต้องครับ...” จู่ๆกาอาระก็โพล่งขึ้นทำเอาทั้งสองสาวถึงกับเงียบฟัง “ผมมีคนที่เล็งเอาไว้แล้วล่ะแต่...คุณจะอณุญาตหรือเปล่าเท่านั้น” กาอาระว่าซึ่งซึนาเดะเมื่อได้ฟังก็ถึงกับขมวดคิ้วมุ่นขุ่นคิดเดาว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าเล็งใครเอาไว้กันเธอยกมือขึ้นประสานกันตรงหน้าและเอ่ยปากถามคาเสะคาเงะ

      “หืมมมมม...แล้วคนๆนั้น...เป็นใครกัน?”

  ทั้งห้องเงียบลงเหลือเพียงเสียงสายลมที่พัดวีเข้ามาในห้องทางหน้าต่างซากุระและซึนาเดะตั้งใจฟังสิ่งที่กาอาระกำลังจะเอ่ยปากตอบเพียงชั่วอึดใจดวงตาของทั้งสองก็เบิกโพ่ลงพร้อมๆกันด้วยความตกใจกับชื่อของคนที่กาอาระเอ่ยปากบอกพร้อมๆกับประตูห้องโฮคาเงะถูกพลักออกหัวใจสูบฉีกเต้นระรัวลมหายใจแทบขากหวงใบหน้าของหญิงสาวหันมองผู้มาเยือนที่บังเอิญได้ยินเข้าทันที...

      “อุจิฮะ ซาสึเกะ”

................................................................................................................

  ขณะเดียวกัน

 

  เขาหายจากการเป็นไข้เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อ5วันที่แล้วหลังจากนั้นนารุโตะก็ไม่เคยร่ามเขาเอาไว้กับบ้านอีกเลยเพราะอะไรเรื่องนั้นเขาเองก็ไม่รู้แต่ที่แน่ๆมันมีบางอย่างเปลี่ยนไป...เจ้าของร่างสูงคอยหายูกหายามาทารอยช้ำหรือแผลที่ข้อเท้าที่เกิดจากการร่ามโซ่ให้แถมยังคอยถามตลอดว่าดีขึ้นไหมกลับมาจากทำงานก็ถามทุกครั้งว่าสบายดีหรือเปล่าอยู่เองคนเดียวที่บ้านได้แน่นะ...เขาไม่ค่อยเข้าใจนักกับการกระทำที่นารุโตะทำกับเขาแถมเดี๋ยวนี้ยังไม่รุนแรงอะไรเท่าไหร่จะมีเฉพาะเวลาไปคุยกับคนอื่นแล้วนารุโตะไปตั้นหน้าคนที่เขาคุยด้วยเท่านั้นแถมกลับมาบ้านยังทำเขาจนแทบลุกไม่ขึ้นดีเท่าไหร่ที่ไข้มันไม่หวนกลับมาอีก

  ในตอนนี้เขานอนอยู่บนฟูกนุ่มนิ่มที่เป็นรูปร่างของแมวตัวอ้วนๆยกมือก่ายหน้าผากอย่างเหนื่อยล้านารุโตะพาเขากลับมาที่บ้านเดิมแล้วและเพิ่งขอตัวออกไปทำงานตั้งแต่เช้าส่วนเขาก็ต้องมานั่งจัดข้าวจัดของให้เข้าที่เข้าทางจนเหนื่อยเลยมานอนแหมะอยู่บนฟูกแมวในห้องนั่งเล่นไม่รู้เจ้าของบ้านเขาไปซ้อมาไว้ตอนไหนจัดของเมื่อเช้าก็เจอเข้าเลยเอาออกมาประดับซะเลยยังไงนารุโตะก็ไม่ใช้ไปทำอะไรเอาไว้นอนเล่นดูทีวีอยู่ห้องนั่งเล่นก็ได้นี่เนอะ

  ซาสึเกะคิดไปเพลินๆแต่จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นแทรกความคิดของเขาร่างบางถอนหายใจเขาเหนื่อยอยู่แท้ๆใครกันนะที่โทรมาร่างบางปล่อยโทรศัพท์ดังอยู่แบบนั้นสักพักก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างหงุดหงิดเมื่อมันดังไม่หยุดเสียทีร่างบางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและเดินไปที่โต๊ะอบขาที่มีโทรศัพท์วางอยู่กลางโต๊ะและในตอนนี้มันดังไม่หยุดซาสึเกะถอนหายใจอีกรอบและเอื้อมมือยกหูโทรศัพท์ขึ้นแนบกับหูตัวเองก่อนกรอกเสียงเหนือยๆลงไป

      “คร้าบ”

      “มาที่สำนักงานโฮคาเงะเดี๋ยวนี้!” เสียงดุๆปนหงุดหงิดจากปลายสายส่งผลให้ร่างบางขมวดคิ้วงงริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างไปไม่ถูกเขาจำเสียงนี้ได้มันก็คือเสียงของคนที่มันบอกจะไปทำงานเมื่อเช้านี้นั่นแหละ

      “อะไรไปเพื่อ?”

      “มาเดี๋ยวนี้!” ซาสึเกะเริ่มคิดหนักนารุโตะโมโหอะไรของมันอีกแต่ถ้าหากเขาไม่ไปมีหวังเจ้าของร่างสูงคงมาลากเขาถึงบ้านแน่ซาสึเกะคลายสีหน้าและกรอกเสียงตอบกลับไป

      “เข้าใจแล้วๆจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” เจ้าตัวว่าก่อนวางสายและค่อยลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องเดิมของตัวเองมาอยู่บ้านนี้มีข้อดีอยู่อย่างเดียวคือตัวเขาไม่ต้องนอนห้องเดียวเตียงเดียวกับนารุโตะแต่บ้านโน้นสิถึงจะมีสองชั้นแต่ดันมีห้องนอนห้องเดียวห้องครัวห้องนั่งเล่นก็อยู่ติดกันชั้นล่างเวลาจะนอนก็ต้องนอนด้วยกันแถมไอ้คนนอนร่วมห้องด้วยวันดีคืนดีเกิดหื่นขึ้นมาก็มาลวนลามเขาอีกแถมทำไม่ถงไม่ถามความเห็นเขาสักคำ

ร่างบางออกจากบ้านด้วยเสื้อเชิตสีดำกางเกงขาสามส่วนสีเดียวกันและล็อคประตูบ้านก่อนเดินหน้าตายล้วงกระเป๋ามุ่งหน้าไปที่สำนักงานโฮคาเงะ

      “จ้ะ…งั้นเดี๋ยวไปด้วยกันนะ” ระหว่างนั้นก่อนถึงสำนักงานก็ดันพบสาวคนหนึ่งซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นคนใกล้ตัวนี่เอง ฮิวงะ ฮินาตะ เด็กสาวกับลังคุยกับเพื่อนร่วมทีมและสุนัขอีกหนึ่งตัวคงไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก อินุซึกะ คิบะ ที่กำลังเกาท้ายทอย เหมือนกำลังลำบากใจแต่สาวเจ้าก็ไม่ได้ถือโทษโกรธอะไร ซาสึเกะไม่ค่อยอยากจะยุ่งเรื่องคนอื่นจึงตั้งใจจะเดินผ่านไปหากแต่เสียงเรียกของเด็กสาวอันหวานจ๋อยมันบังคับให้เขาต้องหันไปตามเสียงนั้น ฮินาตะวิ่งเข้าหาเขาก่อนจะเอานิ้วมาจิ้มกัน

      “คือ...ฝะ...ฝากบอกนารุโตะคุงหน่อย...ได้ไหมจ๊ะ?” ซาสึเกะหรี่ตามองและยังคงใบหน้าเรียบนิ่งเอาไว้เช่นเดิมเด็กหนุ่มมองหน้าเพื่อนสาวนิ่งๆตามปกติของนิสัยตัวเองแต่หารู้ไม่ว่ามันทำให้ ฮิวงะ ฮินาตะแอบกลัวเขาอยู่น้อยจนตัวสั่น(ไม่น้อยแล้วมั้ง)

      “เฮ้ยๆ ซาสึเกะอย่าจ้องกันขนาดนั้นสิ ฮินาตะขวัญหนีดีฟ่อหมดแล้วเดี๋ยวก็ไม่รู้หรอกว่ายัยนี่จะบอกอะไร” จะเป็นลมไปก่อนนั่นเอง ร่างบางขมวดคิ้วมองคิบะและเบนมาสนใจฮินาตะต่อก่อนจะเอ่ยปากถาม

      “อะไรล่ะ?”

      “วันนี้...เป็นวันครบรอบ...ช่วยบอกให้นารุโตะคุงไปเยี่ยมพี่เนจิบ้างได้มั้ยจ๊ะ?” ฮินาตะว่ายิ้มๆก่อนจะเงียบรอฟังคำตอบ ซาสึเกะพยักหน้าให้และเดินจากไปโดยมีฮินาตะยิ้มส่ง

      “งั้นเราก็ไปกันก่อนเถอะ”

      “อื้อ” เมื่อคิบะชวนฮินาตะก็ตอบรับก่อนจะพากันเดินอ้อมไปยังอีกฝั่งหนึ่งโดยมือที่อยู่ขนาบข้างตัวในตอนแรกจู่ๆก็ค่อยๆยื่นเข้าหากันและกุมกันในที่สุด...

 

  ห้องโฮคาเงะ

 

      “แล้ว?...อะไรล่ะที่เรียกมาเนี่ย” ซาสึเกะยืนกอดอกพิงประตูมองหน้านารุโตะนิ่งๆอีกฝ่ายที่ถูกจ้องก็ไม่ได้หวั่นอะไรเพียงกัดฟันอย่างโมโหสุดๆก่อนสบัดหน้าไปทางอื่นเป็นสัญญาณให้รู้กันแค่สองคนว่าเจ้าของร่างสูงเขางอนแล้วนะ=___= ต่อหน้าต่อตาคนในห้องทั้งกาอาระซึนาเดะและซากุระ

      “มีอะไรก็รีบๆพูดสิเฟ้ย” ซาสึเกะผ่อนเสียงลงประมาณว่าเขากำลังเหนื่อยอยู่ นารุโตะไม่ตอบเพียงแค่ยืนนิ่งๆขมวดคิ้วตีหน้าคนกำลังอารมณ์พุ่งพร่านใกล้ระเบิด

      “หมอนั่นเป็นไรน่ะ?” ซาสึเกะหันไปถามซากุระซึ่งเพื่อนสาวก็ได้แต่ส่ายหน้าและไหวไหล่คล้ายกับคนที่ปลงแล้วต่อทุกสิ่ง กาอาระมองร่างบางสลับกับเพื่อนชายที่ทำหน้าโหดและจ้องไปที่ซาสึเกะ

      “มาทำงานกับฉัน”

      “ไม่ให้ไปเว้ยยยยย!!”

      “เงียบน่านารุโตะ” ซึนาเดะว่าเสียงแข็งก่อนจะปล่อยให้กาอาระเดินไปคุยกับซาสึเกะสองคนภายใต้สายตากึ่งอาฆาตกึ่งโมโหของนารุโตะ

      “ท่านซึนาเดะ...แบบนี้จะดีเหรอคะ?” ซากุระกระซิบถามซึนาเดะเบาๆสายตาก็จดจ่ออยู่กับเจ้าของร่างสูงเพื่อนชายของเธอ

      “ไม่เป็นไรหรอกลองเจ้านั่นทำอะไรบ้าๆขึ้นมาสิฉันได้ปลดตำแหน่งมันแน่” ซากุระหัวเราะแห้งๆ เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วนารุโตะเปิดประตูเข้ามาและได้ยินกาอาระพูดถึงซาสึเกะขึ้นมาจึงเลือดขึ้นหน้าและเข้าไปกระชากคอเสื้อถามเกี่ยวกับเรื่องเมื่อกี๊จนทุกคนคอยห้ามและยอมเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าให้นารุโตะฟังตั้งแต่พ่อชิกามารุมารายงานว่าเทมาริท้องและต้องการตำแหน่งคนส่งข่าวซึ่งทุกคนต่างก็มีงานมีการและไม่ว่างกันทั้งนั้นที่เหลืออยู่ก็มีเพียงซาสึเกะเท่านั้นที่ว่างซึ่งทั้งหมดทั้งมวลมันก็สมเหตุสมผลกันดี ซึนาเดะจึงยอมตกลงแต่เจ้าของร่างสูงกลับโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงเพราะยังไงก็ไม่ยอมให้ซาสึเกะไปแน่นอน

      “แล้ว...จะไปทำงานกับฉันรึเปล่า?” กาอาระถามย้ำอีกครั้งกับร่างบางตรงหน้า ซาสึเกะก้มหน้าลงต่ำนิ้วมือจรดริมฝีปากก่อนกัดเล็บตัวเองเหมือนกำลังคิดหนัก “ว่าไง...แค่ไปแทนจนกว่าพี่เทมาริจะคลอดเด็กเท่านั้นเอง”

      “ฉันยังเป็นห่วงเจ้าเซ่อนั่นอยู่” ซาสึเกะตอบ

      “งั้นจะไม่ปงั้นเหรอ?” กาอาระยังคงโน้มนาวต่อสร้างความหนักใจให้ร่างบางไม่น้อย

      “ฉัน...ขอคิดดูก่อนแล้วกัน” ซาสึเกะตอบซึ่งคาเสะคาเงะเองก็เข้าใจยังไงก็ยังเหลือเวลาอีก2วันก่อนกลับซึนะพรุ่งนี้เป็นการสอบจูนินรอบสุดท้ายเขาจะต้องกลับซึนะไปพร้อมซาสึเกะ

      “ฉันมีเรื่องจะคุยต่อ...พอมีเวลามากับฉันสักชั่วโมงมั้ย?”

      “คุยตรงนี้ก็ได้นี่”

      “ไม่...ตรงนี้มันไม่สะดวกนารุโตะก็อยู่ขืนฉันโดนต่อยอีกทำไงล่ะ” กาอาระพูดติดตลก ซาสึเกะยิ้มน้อยๆและพยักหน้าตกลงเขาไม่รู้ว่ากาอาระจะคุยอะไรแต่ยอมตามน้ำไปก่อนแล้วกัน

      “โทษนะท่านโฮคาเงะผมยืมตัว อุจิฮะ ซาสึเกะ สักชั่วโมงได้มั้ย?” กาอาระว่า สาวใหญ่ยิ้มบางๆและส่ายหน้าเป็นเชิงไม่รับรู้เธอเบี่ยงสายตาไปทางนารุโตะก่อนจะเอ่ยปากพูด

      “ขออณุญาตสามีเขาโน่น”

      “ท่านโฮคาเงะ!!” ซาสึเกะแทบจะเข้าไปตะครุบปากซึนาเดะแต่มันไม่ทันเสียแล้วถึงนารุโตะกับเขาจะมีอะไรกันแต่…ก็พูดไม่เต็มปากละว้าว่าเขารู้สึกแปลกๆกับนารุโตะ...แต่เขาก็ไม่ได้เป็นแฟนนารุโตะนี่นา!! ซาสึเกะปฎิเสธใจขาดดิ้นแต่ใบหน้าหวานสวยกลับแดงระเรื่อ

      “งั้นเหรอครับ…แต่ยังไม่ได้จดทะเบียนกันนี่...งั้นผมก็มีสิทธิ์สินะ” กาอาระว่าก่อนจะจงใจลากซาสึเกะออกจากห้องท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของนารุโตะและอีกสองคนในห้อง นารุโตะกำหมัดแน่นก่อนจะรีบพลักประตูตามออกไปทันทีทิ้งให้ซากุระและซึนาเดะงงกันเป็นไก่ตาแตก..

      “ทะ...ท่านซึนาเดะ ซาสึเกะคุงเขาเสน่ห์แรงดีนะคะ”

      “นะ...นั่นสินะ”

..........................................................................................................................

เอาล่ะสวัสดีทุกคนด้วยนะคะเฮ้อ...ใกล้สอบ...ปลงแป๊ปยังไงก็
ขอขอบคุณทุกท่านที่เม้นให้กันนะคะ
จะบอกว่าอาทิตบย์หน้ารู้สึกจะไม่อัพเพราะเราไปเข้าค่าย=w=
แต่ถ้าไม่เหนื่อยมากก็อาจจะนะ555เกะจะไปกับกาอาระไหมหนอ เอาลุ้นๆ55
จบ