ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 10 : ไม่ไปไหนแล้ว
10
ไม่ไปไหนแล้ว
ริมฝีปากหนาผละออกมาจากริมฝีปากบางน้ำเหนียวใสยังเชื่อมละหว่างปาก ทั้งคู่ต่างจ้องหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจและสับสนมือเล็กทั้งสองข้างถูกตรึงไว้กับผนังร่างบางถูกเบียดไปติดกำแพงในขณะที่ไม่หน้าอยู่ห่างกันเพียงคืบ กาอาระมองพินิจใบหน้าหวานนั้นชัดๆและกำลังสับสนว่าตัวเองควรจะทำยังไงต่อส่วนซาสึเกะก็ได้อึ่งค้างไปเรียบร้อยมือเล็กพยายามบิดให้ร่างเบื่องหน้าปล่อยและกาอาระรับรู้ถึงเจตนาของร่างบางจึงคลายมือออกและเบือนหน้าไปทางอื่นพร้อมกับมือที่เช็ดคราบน้ำลายที่ริมฝีปากบางให้
“ฉันขอโทษ...”
“…” ความจริงซาสึเกะก็ไม่ได้โกรธกาอาระหรอกเขาเจอจูบหนักๆมามากกว่านี้อีกโดยฝีมือคนที่นอนโทรมอยู่บ้านนั่นแหละ ร่างบางหอบถุงพะรุงพะรังขึ้นมาและกำลังจะเดินกลับออกไปจากซอยแคบๆที่กาอาระฉุดเขาเข้าไปจูบเมื่อกี๊แต่แล้ว...
“เดี๋ยว!!”
“…?!!”
กาอาระรั้งมือเขาเอาไว้อีกครั้งและเข้ามาหอบของไปครึ่งหนึ่งในขณะที่ซาสึเกะยังคงสงสัยอยู่และกาอาระคงมองมันออกจึงเปิดปากบอกแก้ข้อข้องใจของอีกคนให้
“ฉันจะช่วย บอกแล้วว่าจะไปหานารุโตะน่ะ”
ซาสึเกะพยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะเดินนำหน้ามุ่งไปยังบ้านตัวเองและในขณะที่เดินลัดเลาะอยู่บ้านกาอาระจึงถามขึ้น
“บ้านหมอนั่นอยู่ไกลขนาดนั้นเชียว” ซาสึเกะหรี่ตามองก่อนตอบ
“เปล่า...ย้ายบ้านน่ะ...”
“ทำไม”
“…พูดเก่งขึ้นนะนาย”
“…” แล้วทุกอย่างก็เงียบลงอีกครั้งถ้าไม่ใช่เพราะร่างบางคนนี้เขาคงไม่มีวันถามอะไรหรอกแต่เพราะเป็นซาสึเกะ...
“นี่” ใกล้ซอยเข้าบ้านรอบตัวก็เริ่มถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้และเริ่มห่างไกลสิ่งก่อสร้างของมนุษย์เข้าไปทุกทีกาอาระที่ยังสงสัยและยังอยากจะคุยกับร่างบางต่อจึงเอ่ยเรียกความจริงก็มีอีกเรื่องที่เขาอยากจะขอร้อง...
“…”
พลั่ก!!
“อั๊ก!”
“ไอ้บ้าเอ๊ย!!” ยังไม่ทันได้ถามหรือพูดอะไรต่อหมัดรุ่นๆก็ซัดเข้าที่หน้าของกาอาระเต็มๆจนเจ้าของร่างเซไปเกือบล้มดีที่มีกำแพงช่วยพยุงตัวเขาอยู่ ซาสึเกะที่หันมาตามคำเรียกก็แทบจะทำข้าวของหลุดมือเพราะคนที่น่าจะอยู่ที่บ้านบัดนี้ได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้วแถมสภาพจะล้มแหล่มิล้มแหล่แบบนั้นน่าเป็นห่วง...
“นะ…นารุโตะ” ร่างสูงหันมองมาทางเขาด้วยสายตาที่ดูก็รู้ว่าโกรธมากซาสึเกะชะงักไปทันทีมือเล็กกำแน่นจนเล็บยาวๆจิกเข้าไปในเนื้อสองขาก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆตามสัญชาติณาญความรู้สึกเหมือนตอนเจอกันครั้งแรกมันยังคงหลงเหลืออยู่ ทำไมเขาถึงได้ กลัวคนตรงหน้านี้อีกแล้วทั้งๆที่มันไม่น่ากลัวสักนิด
นารุโตะเดินจ้ำเข้าหาแบบติดๆใบหน้าคมก้มมองร่างบางสายตาแสนเย็นช้าที่แฝงไปด้วยความโกรธเกรี้ยว กาอาระเห็นซาสึเกะมีท่าทางแปลกไปปกติร่างบางจะต้องเชิดหน้าเผชิญกับนารุโตะแท้ๆแต่คราวนี้กลับถอยมันต้องเกิดอะไรขึ้นสักอย่างกาอาระคิดในใจและเดินเข้าไปหานารุโตะ
“นาย..ช้าเพราะมาเดินอยู่กับกาอาระงั้นเหรอ?” เสียงแหบทุ้มเอ่ยถามขึ้นเบาๆราวกระซิบซึ่งมีเพียงเขาและร่างบางที่ได้ยินเมื่อเห็นว่านารุโตะแค่ยืนจ้องกาอาระจึงหยุดดูก่อนว่าต่อจากนี้ร่างสูงจะทำอะไร
“ก็แค่บังเอิญเจอกัน” เสียงหวานเอ่ยตอบเบาๆใบหน้าเล็กก้มงุดๆราวกับไม่อยากสบตาเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นตามใบหน้าเมื่อรู้สึกกดดันและไม่รู้จะเอ่ยยังไงให้ร่างสูงใจเย็นลง
นารุโตะมองหน้าร่างบางที่เต็มไปด้วยความกังวนแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดและเดินต้อนเข้าไปใกล้ๆจนอีกร่างถอยห่างไปเรื่อยจนในที่สุดก็มาจนมุมที่กำแพงจากนั้นจึงใช้มือทั้งสองข้างกักร่างบางเอาไว้ไม่ให้เขยื่อนไปไหน กาอาระเห็นท่าไม่ดีจึงตั้งใจจะเข้าไปห้ามแต่สายตาของนารุโตะที่ตวัดมองมาทางเขาราวกับจะบอกว่า ห้ามเข้ามายุ่ง!
“แล้วกลับมาคนเดียวไม่ได้รึไง”
“ก็ฉัน….”
“พอแล้ว!” ด้วยเสียงที่ดังพอสมควรแต่มันไม่ทรงพลังเหมือนเมื่อก่อนเพราะด้วยพิษไข้ทำให้ซาสึเกะชะงักกึกและไม่กล้าที่จะเถียงอีกคน
“ซาสึเกะ…ฉันบอกแล้วนี่...ว่าห้ามคุยกับใคร”
“…”
“นารุโตะ...นี่มันเรื่องอะไรกัน” กาอาระที่ทนยืนดูอยู่เฉยๆไม่ได้จึงเอ่ยถามคนเป็นเพื่อนที่ยืนปั้นหน้าดุร่างบาง นารุโตะเหลี่ยวมองเพื่อน
“ก็เปล่า...ฉันว่านายกลับไปก่อนเถอะป้าซึนาเดะคงหาที่พักให้แล้วสินะ” นารุโตะตัดบทก่อนจะเปลี่ยนไปจับข้อมือร่างบางเอาไว้ข้างหนึ่ง กาอาระเงียบลงดวงตาก็จ้องมองไปยังร่างบางในหัวคิดว่ามันคงมีอะไรมากกว่านั้นเขารู้สึกว่านารุโตะเปลี่ยนไป
“ท่าโฮคาเงะฝากให้ฉันมาบอกนายเรื่องหนึ่ง...”
“….?!!”
“งานที่ขาดคนน่ะทางโน้นคนรับส่งข่าวระหว่างโคโนฮะกับซึนะป่วยเทมาริก็ตัดสินใจจะย้ายมาอยู่ที่นี่” กาอาระเว้นประโยคและมองดูหน้าของนารุโตะที่ยังเรียบนิ่งไม่เปลี่ยน “ก็น่าจะรู้แล้วนะว่าพี่ฉันกับเพื่อนของนายเป็นอะไรกันเพราะฉะนั้นทางโน้นหน้าที่เลยว่างอยู่ ซาสึเกะ...ก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลยจะให้...”
“ไม่!!”
“มันเป็นงานนารุโตะ”
“หึ! แล้วไงเอาคนอื่นก็ได้นี่ทำไมต้องซาสึเกะ” กาอาระนิ่งเงียบเขาพอรู้ว่าตอนนี้ถึงให้พูดยังไงนารุโตะก็คงไม่ยอมฟังอะไรเขาแน่นอนและสิ่งที่ทำให้เจ้าของร่างสูงเพื่อนของเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนนี้คงหนีไม่พ้นร่างบางที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงนั้นแน่นอน กาอาระหลับตาใช้ความคิดเล็กน้อยก่อนจะลืมขึ้นมามองนารุโตะที่ไม่ต่างจากเดิม
“เข้าใจแล้ว...เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลังแล้วกัน” กาอาระว่าและเอาของที่แบ่งจากซาสึเกะตอนแรกไปให้เจ้าตัวแต่ก็โดนนารุโตะกระชากกลับไปเสียก่อนอันที่จริงเขารู้สึกตกใจตั้งแต่นารุโตะมาทักทายเขาด้วยกำปั้นแล้วล่ะ ความรู้สึกของเขาที่มีต่อซาสึเกะมันยังไม่แน่นอนยังไงตอนนี้ก็ควรอยู่นิ่งๆไว้ก่อนแล้วกัน...
เมื่อเห็นกาอาระเดินกลับไปแล้วนารุโตะจึงกลับมาสนใจอีกคนต่อดวงตาสีฟ้าเปรยมองร่างเล็กก่อนจะกระชากแขนบางนั้นเดินกลับไปที่บ้านในสภาพร่างกายของตัวเองที่แทบจะยืนไม่ไหวแต่ตอนที่เห็นซาสึเกะเดินกับกาอาระเรี่ยวแรงที่หายไปจู่ๆก็ฮึดขึ้นมาซะอย่างงั้น
“เดี๋ยว! นารุโตะ”
“หุบปาก!!”
ว่าก่อนจะตวัดตามองให้รู้ว่าโกรธซาสึเกะชะงักไปและจำใจเดินตามแรงกระชากของนารุโตะที่มุ่งหน้ากลับไปที่บ้าน ใบหน้าหวานเบ้ลงเหมือนจะร้องไห้ที่เขาทำไปทั้งหมดไม่ได้อยากจะขัดใจนารุโตะสักหน่อยที่ให้กาอาระตามมาด้วยก็เพราะอยากจะให้เจอกับคนที่รู้จักและนึกเรื่องในอดีตที่ตัวเองเคยทำให้หลายคนมีความสุขและกลับมาเหมือนเดิมเท่านั้น...
..................................................................................................................................
ร่างบางของเด็กสาวยกลังกระดาษจากห้องเก็บเอกสารมาวางไว้ตรงหน้าซึนาเดะและจัดย้ายข้าวของที่ไม่จำเป็นออกไปช่วยชิซึเนะในขณะที่ซึนาเดะก็ทำงานอย่างอื่นไปพลางๆ
“จริงสิคะท่านซึนาเดะ” จู่ๆซากุระก็อุทานขึ้นมาเหมือนนึกอะไรออกทั้งชิสึเนะและซึนาเดะต่างหันมองเด็กสาวด้วยความสงสัย ซากุระยิ้มให้และใช้นิ้วชี้แนบข้างแก้ม
“หนูว่าต้องมีงานแต่งงานเร็วๆนี้แน่เลยค่ะแล้วซึนะกับโคโนฮะจะเป็นพันธมิตรกันตลอดไป”
“…??!!”
ชิสึเนะกับซึนาเดะมองหน้ากันและชิสึเนะเป็นคนเปิดปากพูดเธอเดินเข้ามาหาซากุระและใช้มือลูบหัวเด็กสาวเบาๆ
“พูดอะไรแปลกๆนะเรา”
“จริงๆนะคะ” ซากุระยืนยัน
“เอาเถอะถึงเวลานั้นเมื่อไหร่ค่อยดีใจดีกว่า”
“ค่ะ...”
“แล้ว ที่คุยกับคาเสะคาเงะเป็นยังไงบ้างคะ” ซึนาเดะมองหน้าเด็กสาวก่อนจะยิ้มบางๆเป็นคำตอบ “จะออกหัวหรือก้อยก็ต้องคอยดูสินะคะ”
“เปอร์เซ็นน้อยนะ” ซึนาเดะว่าก่อนจะยื่นใบอะไรสักอย่างให้ซากุระ
“ถึงตอนนั้นถ้าไปจริงๆท่านซึนาเดะจะยอมมอบตำแหน่งให้มั้ยคะ?” เมื่อซากุระถามเธอแบบนี้ซึนาเดะก็ไม่รู้จะตอบเธอยังไงเมื่อถึงตอนนั้นถ้าอะไรหลายๆอย่างมันลงตัวจริงๆก็คงเลี่ยงไม่ได้ ซึนาเดะยิ้มให้ซากุระและรวบแผ่นเอกสารเข้าด้วยกันยื่นให้เจ้าหล่อน
“ถ้ามันไว้ใจได้จริงๆถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน” กล่าวและกลับไปนั่งพิงเก้าอี้ตามเดิมหลังจากซากุระรับเอกสารจากมือไปแล้ว เด็กสาวมองผู้เป็นครูอยู่พักหนึ่งและเดินออกไปจากห้องเพื่อไปส่งเอกสารต่อไป
“ท่านซึนาเดะคะ…ถ้าเกิดมันได้ทั้ง2ทางจะทำยังไง”
“...หมายถึง?”
“นารุโตะน่ะ ถ้าไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วยังได้ตำแหน่งต่อจากท่านซึนาเดะล่ะคะ”
“แบบนั้นจะไปได้ได้ยังไงกันล่ะ”
“ก็ถ้าคนทั้งหมู่บ้านยอมรับล่ะคะ!” เมื่อศิษย์คนโปรดพูดแบบนี้เข้าเธอก็ถึงกับชะงักค้างถ้าหากเป็นแบบที่ชิสึเนะว่าเธอก็คงเลี่ยงไม่ได้อีก...
คงต้องพึ่งเธออย่างเดียวแล้วสินะ...ซาสึเกะ
.......................................................................................................................................
พลั่ก!
ร่างบางถูกโยนลงไปกระแทกกับพื้นพร้อมข้าวของที่โยนไปบนโซฟาบางอันก็ล่วงไปบนพื้นการที่โดนเหวี่ยงลงพื้นโดยไม่ได้ตั้งตัวแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูกทั่วทั้งแผ่นหลังมันปวดแปร๊บเหมือนกระดูกจะหักมือเล็กแตะที่พื้นและค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมองใบหน้าคมของอีกฝ่าย นารุโตะหายใจแรงเหมือนโรคหอบจะกำเริบใบหน้าแดงเพราะพิษไข้ร่างสูงไอน้อยๆและปิดประตูบ้านลงเดินโซเซไปหาร่างบาง
“นะ...นารุโตะหยุดนะเจ้าเซ่ออยู่นิ่งๆ” ซาสึเกะว่าและกำลังลุกขึ้นไปดูอาการของร่างสูงที่ไอแรงขึ้นเรื่อยๆแต่กลับถูกอีกฝ่ายรวบข้อมือเอาไว้และตวัดสายตามองตาขวาง
เพี๊ยะ!
มือหนาตบเข้าที่ใบหน้าสวยด้วยแรงโทศะจนใบหน้านั้นหันไปตามแรงตบร่างบางแทบจะล้มลงไปกองกับพื้นแต่ข้อมือที่ถูกจับไว้อยู่ก็ช่วยพยุงร่างเอาไว้สองมือถูกรวบใบหน้าหันไปอีกทางร่างที่แทบจะทรงตัวไม่อยู่ซาสึเกะค่อยๆหันกลับมามองร่างสูงที่มองเขาด้วยสายตาโมโหถึงแม้ใบหน้าจะเรียบนิ่งก็ตาม
“ซาสึเกะ…นายเป็นของฉันคนเดียว...ฉันไม่ให้นายกับใครทั้งนั้น แค่ก!! แค่ก!!!” ทุกครั้งที่พยายามจะพูดมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดเพราะคอที่แห้งผากมันเลยไออยู่นั่นแหละ ซาสึเกะมองร่างสูงที่โดนพิษไข้โจมตีและตั้งใจจะพูดปลอบแต่ทั้งร่างของเขาก็ถูกกดลงไปกับพื้นด้วยฝีมือคนตรงหน้านี่แหละ
“เดี๋ยว! โอ๊ย! นารุโตะ” ยังไม่ทันได้พูดอะไรร่างทั้งร่างของเขาก็ถูกกดลงกับพื้นด้วยฝีมือร่างตรงหน้านี่แหละและไม่ทันที่จะได้ดิ้นหรือขัดขืนอะไรเพราะแขนทั้งสองข้างถูกตรึงไว้ข้างศรีษะเลยขยับไม่ได้ใบหน้าของอีกคนก็ก้มลงไซร้ที่ซอกคอของเขาเสียแล้วก่อนจะขยับลงมาเรื่อยๆและดูดเม้มผิวขาวๆจนเป็นรอย “หยุดนารุโตะ! หยุดนายไม่สบายอยู่นะ ยังจะคิดทำเรื่องแบบนี้อยู่อีกรึไง!” แต่ร่างสูงหาได้สนไม่เขาจูบปิดปากคนตัวเล็กที่ร้องโวยวายเหมือนไม่เคยทำและค่อยๆปลดกางเกงตัวเองและของร่างบางออก...
ภายในห้องกว้างสองร่างที่นอนกอดกันกลมและเสียงที่ครวญครางด้วยความทรมารและเจ็บไปทุกส่วนแผ่นหลังบางที่เปลือยเปล่าแทบจะหักคามือคนทำที่แทรกตัวเข้ามาไม่ยั้งน้ำสีขาวขุ่นที่เปื้อนไปทั่วทั้งร่างรอยแดงช้ำทั่วตัวน้ำสีขาวไหลออกมาทางช่องทางข้างหลังลงมาตามเรียวขา น้ำตาที่เหือดแห้งไปนานได้ไหลออกมาไม่หยุดมือเล็กกอดเสื้อของอีกคนไว้แน่นหลังจากเสร็จกิจแล้วก็ร้องไห้อยู่แบบนี้ส่วนร่างสูงก็สวมกอดตัวอีกคนไว้
“อย่า...ไปจากฉันอีกนะ...ขอร้อง” นารุโตะเอ่ยผ่านลำคอเบาๆด้วยเสียงแหบพร่าเหตุเพราะพิษไข้จากตัวที่ร้อนตั้งแต่เมื่อเช้าในตอนนี้กลับร้อนยิ่งกว่าเดิมรู้สึกเวียนหัวไปหมด ซาสึเกะค่อยๆยื่นมือไปแตะหน้าผากอีกคนเพื่อวัดอุณภูมิ
“ฉันต้องติดหวัดนายแน่ๆพรุ่งนี้น่าจะหายไปกินยาก่อนไป” ว่าพลางพยายามลุกขึ้นแต่เพราะแรงกระแทกของนารุโตะมันเลยทำให้เขาลุกไม่ขึ้นขยับตัวทีก็เจ็บจนสะดุ้ง นารุโตะซุกใบหน้าเข้ากับไหล่บางของซาสึเกะและหลับตาพริ้ม
“…นายอย่าไปไหนนะ” ให้ตายเถอะจากคนน่ากลัวขี้โมโหเมื่อกี๊มันหายไปไหนกันนะ ซาสึเกะลูบหัวคนขี้อ้อนเบาๆและโอบกอดร่างสูงเอาไว้
“อืมๆฉันไม่ไปไหนหรอก...” ว่าพลางลูบหัวคนที่กอดปลอบไปเรื่อยๆจนคนตัวสูงคลายอ้อมกอดลงและผละออกมามองหน้าคนตัวเล็กไอค่อกแค่กนิดหน่อยและค่อยๆลุกขึ้นอุ้มซาสึเกะขึ้นมาก่อนเดินไปที่โซฟาและวางร่างนั้นลง
“ฉันอยากล้างตัวมัน...แปลกๆในท้องทุกทีเวลานายปล่อยข้างใน” ว่าพลางหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ นารุโตะที่หน้าแดง(เพราะพิษไข้)ไม่แพ้กันพยักหน้าเข้าใจและตั้งใจจะเข้าไปอุ้มร่างบางแต่ตัวเองก็เกือบจะยืนไม่อยู่ ซาสึเกะมองนารุโตะก็พอจะรู้จึงบอกให้ร่างสูงไปกินยาก่อนส่วนตัวจะโทรเรียกซากุระให้มาช่วยแต่กลับโดนห้ามไว้ซะนี่
“ไม่ได้!”
“ทำไมอีกเล่า?”
“ฉันหวง”
“แค่ครั้งเดียวไม่เป็นไรหรอกน่านายเป็นไข้แบบนี้ถ้าอุ้มฉันจะทำฉันหล่นมากกว่ามั้ง”
“แล้วจะบอกซากุระอุ้มนายได้รึไง”
“อย่างน้อยก็ให้เธอช่วยทำข้าวกลางวันให้นายกินนั่นแหละสภาพแบบนี้ฉันลุกไม่ขึ้นหรอก” ในเมื่อซาสึเกะพูดแบบนั้นนารุโตะก็นิ่งไปทันทีร่างสูงกำมือแน่นและทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างไม่พอใจก่อนจะเดินเข้ามาหาซาสึเกะและพยายามพยุงร่างบางขึ้นมาบนอ้อมแขนแน่นอนว่าสำเร็จ เมื่อทรงตัวได้แล้วนารุโตะก็อุ้มคนตัวเล็กไปที่ห้องน้ำและทำการล้างตัวให้
“ฉัน...ไม่ยอมให้ใครเห็นนายในสภาพนี้หรอก” เมื่อนารุโตะพูดเหมือนเป็นห่วงตัวเองแบบนี้เขาก็ยิ้มออกมาน้อยๆและพูดออกมาแผ่วเบา
“ขอบคุณนะ…”
“…เมื่อกี๊ว่าไงนะ”
“เปล่า...” สรุปวันนั้นมื้อเที่ยงกับมื้อเย็นก็ได้ซากุระมาช่วยทำอาหารให้เธอเอ่ยดุนารุโตะนิดๆเมื่อรู้ว่าเจ้าของร่างสูงทำอะไรซาสึเกะโดยไม่สนใจสภาพร่างกายตัวเองและของอีกคนสักนิดแต่หารู้ไม่ว่าคนตัวสูงมันไม่ได้ฟังเลยสักนิด
…………………………………………………………………………………………………………………
วันต่อมา
ตามที่คิดวันนี่นารุโตะหายไข้แต่กลายเป็นเขาที่เป็นไข้ซะเอง ซาสึเกะนอนโทรมอยู่บนโซฟาเหมือนนารุโตะเมื่อวานไม่มีผิดเพี้ยนเพียงแต่เขาเป็นหนักกว่าเท่านั้นหน้าร้อนไปหมดเดาว่ามันคงแดงมากแน่ๆปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเป็นเพราะไข้และเพราะนารุโตะที่ทำเขาเมื่อวานหัวก็ปวดคอก็เจ็บจนอยากจะหลับทั้งวันเลยให้ตายเถอะ
“ลุกหน่อยซิ...กินยา” นารุโตะก็ต้องมาตอบแทนเขาเมื่อวานสินะ ณ ตอนนี้เจ้าของร่างสูงยืนอยู่เหนือร่างเขาและยื่นแก้วน้ำกับยาเม็ดให้ซึ่งเขาเกลียดการกินยาที่สุด!!
“ไม่” นารุโตะขมวดคิ้วและจับร่างบางพลิกมามองหน้าตัวเอง
“กินเข้าไป...เดี๋ยวก็ไม่หายหรอก”
“ไม่เอา!” นารุโตะยิ่งขมวดคิ้วเข้าหากันมากขึ้นเมื่อรู้สึกว่าร่างบางตรงหน้าไม่มีท่าจะยอมทำตามเขาง่ายๆ
“กิน! อย่าดื้อดิ๊!”
“ไม่เอา!!”
“บอกให้กินไง?!” นารุโตะเริ่มขึ้นเสียงและพยายามจับร่างบางให้หันมาหาเขาให้ได้แต่มันไม่ได้ผลสักนิดคราวนี้นารุโตะเริ่มฟิวส์ขาดเขาจับร่างบางพลิกมาหาอย่างง่ายดายและบีบปากร่างบางให้อ้าออกแรงๆจนซาสึเกะปวดกลาม “กินดีๆไม่ชอบใช่มะ” นารุโตะเริ่มเข้าโหมดเจ้าชายSอีกรอบ
“อื้อ!!! แค่ก!!!ๆๆๆ” ร่างบางแทบสำลักยาออกมาหมดเมื่อร่างสูงเล่นบีบปากกรอกยาเขาโดยไม่สนใจความพร้อมของเขาสักนิดเขาไม่ตายเพราะพิษไข้แต่จะตายด้วยน้ำมือของคนตรงหน้านี่แหละ “ไอ้บ้า! ใครใช้ให้แกจับกรอกห๊ะ!!”
“ก็นายไม่ยอมกินเองดีๆนี่”
“เฮอะ!” ในเวลานี้เขาคงเถียงอะไรมันไม่ได้เพราะร่างกายไม่อำนวยเอาเสียเลย
“ฉันไม่จับนายล่ามอีกรอบก็บุญแล้ว” อยู่ๆนารุโตะก็ว่าขึ้นมาทำเอาอีกคนไม่กล้าเถียงต่อเพราะมันเป็นความจริงแต่ที่ไม่ทำเป็นเพราะนารุโตะไว้ใจเขาแล้วงั้นสินะ...
.................................................................................................
โตะเบา! ซัสจังชั้นช้ำหมดแล้วT^Tแกตบอีกแล้วนะโตะ ฮือออออออ
สวัสดีท่านผู้อ่านด้วยนะคะแหม่= =มาอัพเร็วผิดปกติแฮะวันนี้555เอาเถอะขอบคุณที่เม้นค่ะรอคอยเช่นเคยถึงจะน้อยกว่าปกติก็ไม่ว่ากันแค่บอกหรือให้กำลังใจก็พอขอบคุณนะคะวันนี้ก็...ไม่มีอะไรอีกเช่นเคยขอลาเลยแล้วกัน ซียู♥ นี่มันโดอะไรกัน!! ทำไมโตะโหดร้ายเช่นนี้T^Tแต่ชอบฟ่ะใครมีขอหน่อยดิ=.,=
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น