ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 9 : ท่านคาเสะมาแล้ว!!
9
ท่านคาเสะมาแล้ว!!
ภายในหมู่บ้านแห่งหนึ่งหมู่บ้านที่ปกคลุมไปด้วยทรายและมีคาเงะปกครอง ซึนะ นั่นคือชื่อของหมู่บ้านแห่งนี้นินจาหลายนายยืนจังก้าปั้นหน้าโหดเฝ้าหมู่บ้านและคุมการเข้าออกคือยามและลึกเข้าไปในตึกสูงแห่งหนึ่งภายในตกแต่งแนวธรรมดาทั่วไปภายในห้องของคาเสะคาเงะที่อายุน้อยที่สุดเด็กหนุ่มเรือนผมสีแดงไหม้ใบหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยเสน่ห์ที่แตกต่างจากเด็กหนุ่มทั่วไปร่างสูงหยิบชุดคลุมขึ้นมาสวมและก้าวออกจากห้อง
เขาตั้งใจจะไปดูการสอบจูนินที่โคโนฮะดูประสิทธิภาพของเด็กหมู่บ้านของเขาและของพันธมิตร ที่สำคัญอยากจะไปเจอคนๆหนึ่งคนที่เปลี่ยนความคิดและฉุดเขาขึ้นมาจากความมืดมิดส่วนอีกคนเพิ่งได้ข่าวว่ากลับมาที่หมู่บ้านแล้วคนนั้นก็เป็นอีกคนที่เหมือนเขาและเขาเข้าใจความรู้สึกของคนๆนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเริ่มรู้สึกกับเพื่อนคนนั้นแตกต่างไปจากคนอื่นไม่ได้รู้สึกสงสารหรือชอบแต่มันเป็นอีกแบบหนึ่งที่เขาไม่รู้จะอธิบายออกมายังไง...
“พร้อมออกเดินทางแล้วครับท่านคาเสะคาเงะ” เหล่าลูกน้องต่างออกมาต้อนรับถึงหน้าประตู กาอาระเหม่อมองออกไปด้านนอกก่อนจะก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมๆกับเหล่าลูกน้องที่เดินตามกันเป็นขบวนมุ่งสู่โคโนฮะ...
3ต่อมา
เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นเมื่อรู้สึกถึงแสงที่แยงตาปลุกเขาเข้าสู่เช้าวันใหม่ซาสึเกะลุกขึ้นนั่งมือเล็กยกขึ้นขยี้ตาเบาๆและนั่งเหม่อมองไปรอบห้องก่อนจะมาสดุดอยู่ที่ร่างที่นอนอยู่ข้างๆเขา ซาสึเกะขมวดคิ้วมองร่างสูงข้างๆพลางคิดไปต่างๆนาๆสิ่งที่เขาสงสัยคือทำไม....นารุโตะถึงมานอนอยู่ข้างเขาในเช้าวันนี้เพราะปกติเจ้าตัวจะต้องลุกไปก่อนไม่ว่าจะงานหรือธุระอะไรของเขานั่นแหละยังไงเจ้าของร่างสูงก็ต้องตื่นก่อนเขาแต่วันนี้มันแปลก
“…”
เขาตื่นเช้าไป? หันไปมองนาฬิกาหัวเตียงที่ชี้เข็มบอกเวลาหกโมงครึ่งมันก็ไม่น่าจะใช่เวลานี้ร่างสูงควรจะลุกได้แล้วนี่นาหรือมีอะไรผิดปกติกัน คิดได้ร่างบางก็ค่อยๆก้าวลงจากเตียงและตรงเข้าห้องน้ำทำความสะอาดร่างกายเสร็จก่อนออกมาเลือกเสื้อผ้าใส่ซึ่งมันก็ไม่ต่างอะไรกับเมื่อวาณเสื้อยืดธรรมดาสีขาวกับกางเกงขาสามส่วนสีดำเมื่อทำอะไรเสร็จแล้วเขาก็กำลังจะเตรียมตัวลงไปหาอะไรกินข้างล่างแต่ร่างที่กำลังจะเปิดประตูห้องออกไปก็ต้องชะงักเมื่อมีมือหนาของใครอีกคนมาสวมกอดไว้ด้านหลัง
ซาสึเกะเหลียวมองอีกคนมือเล็กแนบกับหน้าผากของอีกฝ่ายแตะดูเบาๆก่อนจะหันกลับไปทางเดิมใบหน้าเรียบนิ่งยังคงไม่เปลี่ยนมือเล็กค่อยๆลากจูงร่างสูงๆของคนไม่สมประกอบในเวลานี้ลงบันไดไปข้างล่างเดินไปที่โซฟาและค่อยๆพยุงอีกร่างลงนั่งเบาๆ มือเล็กทาบลงกับหน้าผากของนารุโตะอีกครั้งก่อนจะผ่อนลมออกมา
หักโหมมากเกินไปสินะ
“หึ...สมน้ำหน้าแล้วล่ะเจ้าบ้าเอ๊ย” ว่ากระชากเสียงและกำลังจะเดินเข้าไปในครัวแต่ทั้งร่างกลับโดนรั้งเอาไว้ก่อน ร่างบางหันกลับมามองคนที่หอบแฮ่กๆอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าเดิม
“จะ...จะไปไหน” เสียงแหบพร่าและแผ่วเบาผิดปกติเอ่ยถาม ซาสึเกะขมวดคิ้วมองงงๆ
“ก็ทำข้าวต้มให้คนบ้างานกินไง”
“...”
“…”
“หึ”
ก่อนจะปล่อยมือร่างบางและล้มตัวลงนอนเอามือก่ายหน้าผากบนโซฟา เมื่อแน่ใจว่าร่างสูงคงขยับไม่ได้อีกสักพักซาสึเกะจึงเดินเข้าครัวไป
นารุโตะมองตามร่างบางจนร่างนั้นหายเข้าไปในครัวจึงกลับมานอนนิ่งๆเปลือกตาปิดลงความรู้สึกที่น่ารำคาญไอร้อนทั่วร่างเปลือกตาที่หนักอึ่งและคอที่แห้งผากจนเจ็บไปหมดดูท่าว่าเขาจะเป็นไข้เข้าเสียแล้วสาเหตุคงหนีไม่พ้นเรื่องงานที่เข้าๆออกๆจนแหกตาทำไม่ไหวแถมยังแช่น้ำลืมจนเผลอหลับไปอีกรู้ตัวอีกทีตัวก็เกือบเปลื่อยพอตอนเช้าก็ลุกไม่ไหวร่างกายมันหนักไปหมดแม้จะรู้ตัวว่าเช้าแล้วก็ตามจนซาสึเกะตื่นและทำท่าจะออกไปจากห้องเขาเลยกั้นใจลุกพรวดขึ้นไปกอดร่างบางแต่เพราะพิษไข้มันเลยเปลี่ยนจากกอดเป็นทิ้งน้ำหนักตัวลงไปทับอีกคนแทนเสียอย่างนั้นแต่ร่างบางก็คงรู้แล้วเลยพาเขาลงมานอนโทรมอยู่ข้างล่างแบบนี้
เด็กหนุ่มนอนมือก่ายหน้าผากหันหน้าไปทางทีวีถึงจะเปิดเอาไว้แต่เขาก็ไม่ได้ดูหรือรับรู้มันหรอกเปิดไว้เพื่อให้มันมีเสียงขึ้นมาเป็นเพื่อนแก้เหงาเท่านั้นล่ะ...
...................................................................................................................................
ณ หน้าหมู่บ้านโคโนฮะนินจาเจ้าบ้านมากหน้าหลายตาจากหลายตระกูลต่างเดินออกมาต้อนรับแขกจากต่างหมู่บ้านรวมทั้งสาวน้อยลูกศิษย์นินจาแพทย์หญิงที่เก่งที่สุดอีกด้วย ซากุระเดินเข้ามาหากาอาระ เทมาริและคันคุโร่ก่อนจะโค้งทักทายและพาทั้ง3คนไปหาที่พักท่ามกลางสายตาของเหล่านินจาทั้งหมดแต่ก่อนหน้านั้นกาอาระต้องไปพบซึนาเดะเสียก่อนเพื่อบอกและถามสารทุกข์สุกดิบและอีกหลายเรื่องที่ต้องคุยกันอีกนานฉะนั้น
ในตลาดตอนนี้จึงเหลือเพียงคันคุโร่ เทมาริและซากุระ เธอจึงเดินนำทั้งคู่ไปที่พักทันทีแต่ระหว่างทางชิกามารุก็ผ่านมาพอดีเพื่อนหนุ่มเอ่ยทักทายซากุระแต่สายตากลับมองไปยังเทมาริที่กำลังมองมาที่เขาเช่นกันเรื่องสอบจูนินเขาพอรู้และก็คิดไว้แล้วว่าแม่สาวคนนี้ต้องตามกาอาระมาด้วยแน่นอนแล้วเขายังเป็นกรรมการคุมสอบด้วย
“ชิกามารุจะไปไหนเหรอ”
“แถวนี้แหละ”
“เอ่อ...จ้ะ” เมื่อรู้ว่าเจ้าของร่างสูงเลี่ยงทีจะตอบเธอเพราะความรำคาญเด็กสาวจึงหุบปากฉับลงทันทีก่อนจะทำตัวลีบๆไว้
“แล้ว...หาที่พักกันอยู่เหรอ?” ชิกามารุถาม
“อืม..ก็ว่าจะหาโรงแรม...”
“ไม่ต้องอ่ะเธอ...มาพักที่บ้านฉันก็ได้ส่วนนายก็อยู่กับโจจิแล้วกัน” ชิกามารุว่าเสร็จสรรพโดยให้เทมาริมาอาศัยอยู่บ้านตัวเองชั่วคราวส่วนคันคุโร่ก็เบนไปให้เพื่อนในกลุ่มแทน เมื่อได้ยินดังนั้นเทมาริก็เกิดอาการหน้าแดงเหงื่อตกทันทีซากุระที่เฝ้าดูอยู่ก็ยกมือปิดปากตัวเองพลางหน้าแดงตามหลังจากนั้นจึงผุดรอยยิ้มออกมา
“เอาตามนั้นแล้วกันนะคะจะได้ไม่ต้องเสียเงินด้วย” เธอว่าพลางผลักเทมาริไปให้ชิกามารุจนเจ้าหล่อนหันกลับมาโวยใส่ทันทีเพราะเกือบจะได้ล้มไปซบอกเด็กหนุ่มตรงหน้าเสียแล้วมิเล่า
“จะ...จะบ้ารึไง”
“ฝากด้วยนะชิกามารุ” เด็กสาววิ่งหายไปก่อนที่เทมาริจะวีนทัน ร่างบอบบางของสาวห้าวขยับถอยห่างจากชิกามารุและเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“อะไรกันเล่าป่านนี้แล้ว…ยังทำเมินกันอีก สัญญากันแล้วนี่ว่าถ้าเจอกันเธอต้องไปบ้านฉัน นี่ก็...คบกันมากี่เดือนแล้ว” ชิกามารุว่าปาวๆโดยไม่อายคนอื่นสักนิด
“บ้า! ฉะ...ฉัน ถึงจะสัญญาก็เถอะแต่ช่วยมาพาไปแบบแอบๆหน่อยไม่ได้รึไงเล่า...กลางตลาดแบบนี้อายเขาตาย” เทมาริบ่นพลางเบ้หน้าไม่พอใจชิกามารุที่ได้แต่มองก็ถอนหายใจยาวและตรงเข้าไปคว้าเอวบางของเด็กสาวทันที
“อ๊ะ”
“คร้าบๆ คราวหน้าเอาใหม่แล้วกันนานๆเจอกันทีกลับบ้านกันเถอะ”
“…”
“…”
“อะ...อืม”
เทมาริรับคำและเดินจูงมือตามคำชวนของร่างสูงไปทันทีปล่อยให้คันคุโร่ที่จืดจางกลายเป็นตัวประกอบยืนเอ๋อไปได้สักพักอยู่ตรงนั้น
“แล้วฉันจะหาเจ้าโจจิที่ว่าได้ที่ไหนเนี่ย!!!” เมื่อรู้สึกตัวคันคุโร่ก็รู้สึกถึงภาระอันหนักอึ่งของตัวเองเขาขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิดก่อนจะสติแตก....
.................................................................................................................................
“…”
“หือ?” เงาของร่างบางบังแสงสว่างทำให้อีกคนที่นอนอยู่ถึงกับลืมตาตื่นขึ้นมาดูว่าเจ้าของร่างบางต้องการอะไรนารุโตะพลิกตัวไปอีกทางเพราะไม่อยากให้ใครมารบกวนการพักผ่อนของเขาตอนนี้ถึงใจอยากจะลุกขึ้นมาทำงานก็ตามทีเถอะแต่ร่างกายดูท่าว่าจะไม่ตอบสนองเขาเลยสักนิด
“ฉันจะไปตลาดข้าวหมดแล้ว...เดี๋ยวตอนกลางวันไม่มีไรกิน” ว่าพลางแบมือขอเงินจากผู้ปกครองที่นอนโทรมไม่ยอมลุกอยู่นี่ทีเขาโดนทำแบบนั้นไข้ไม่เห็นจะขึ้นแค่นอนดึกร่างกายก็รับไม่ไหวแล้วรึไง?
“อื้อ...เดี๋ยวฉันให้ลูกน้องไปซื้อให้ก็ได้น่า!” นารุโตะบ่นเพราะไม่อยากปลดโซ่ให้ร่างบาง ซาสึเกะถอนหายใจในตอนนี้เป้าหมายของเขาไม่ใช่การหนีอีกแล้วแต่เป็นการทำให้เจ้าของร่างสุงหัวทองทุ้ยๆนี่กลับมาเป็นเหมือนเดิมต่างหากเพราะฉะนั้นถึงไม่ล่ามเขาไว้เขาก็ไม่หนีไปไหนหรอก
“…รบกวนคนอื่นเขาน่า..ฉันไม่ไปไหนหรอกเอาเงินมาปลดโซ่ซะจะกินมั้ยข้าว?!!”
“…”
“…”
“ไม่เอาอ่ะ นายหนีไปอีกจะทำไงล่ะ” นารุโตะเริ่มงอแงและไอค่อกแค่กหนักเรื่อยๆ
“เอาเงินมาน่าจะไปซื้อยามาด้วยนายจะได้รีบหายแล้วมาคอยคุมฉันได้ไงเจ้าเซ่อเอ๊ย!”
“งั้นฉันไปด้วย”
“หา?! สภาพแบบนี้เนี่ยนะ” ร่างบางชักจะหมดความอดทนกับความดื้อของร่างสูงเถียงข้างๆคูๆแถมยังเอาแต่ใจฉลาดขึ้นอีกต่างหากถ้าไม่ติดว่าแรงน้อยกว่าและมีครั้งแรกกับหมอนี่เขาคงไม่อยู่ง้อมันแบบนี้หรอกอีกอย่างไอ้ความรู้สึกแปลกๆที่เริ่มก่อตัวนี่มันคืออะไรตั้งแต่ตอนที่ร่างกายมันขยับไปช่วยนารุโตะเองตอนนั้นก็ด้วยแล้วยังทำข้าวกล่องมาให้มันอีกแล้วไหนจะยอมกลับมาอยู่กับมันอีกนี่เขาคงเป็นพวกมาโซคิสสินะแต่เขาก็ไม่ได้ชอบให้ตัวเองเจ็บซะหน่อยสงสัยสมองจะโดนล้างซะแล้วล่ะมั้ง
“อยู่นี่แหละน่า”
“ไม่”
“อยู่นี่แหละ”
“ไม่!”
“งั้นลุกขึ้นมาดูดิ๊” สิ้นคำพูดนารุโตะก็รีบลุกขึ้นตามคำท้าอีกคนทันทีแต่แล้วร่างกายมันกลับไม่ยอมฟังสมองสั่งเลยสักนิดเขาลุกไม่ไหวเต็มที่ก็ได้แค่นั่งนิ่งๆหัวก็ปวดตุบจนแทบจะระเบิดคอก็เจ็บตัวก็ร้อนเขาไม่เคยรู้สึกรำคาญตัวเองมากเท่าตอนนี้มาก่อน
“…เฮอะ...อวดดีไปเถอะเป็นไงล่ะ?ฉันไม่หนี...สัญญา” ซาสึเกะว่าพลางยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของอีกฝ่ายและรอคำตัดสินของนารุโตะ ถ้าเขาปล่อยซาสึเกะไปร่างบางจะไม่หนีเขาแน่นอนรึเปล่าร่างกายเขาตอนนี้มันแทบจะขยับไม่ได้แต่อย่างน้อยมีจักระเก้าหางช่วยก็น่าจะฝืนฟูเร็วอยู่หรอกถ้าหนีไปจริงๆถึงเวลานั้นเขาจะตามกลับมาเองด้วยกำลัง...
“เออ...เร็วๆแล้วกัน”
“รู้น่า” ซาสึเกะแลบลิ้นใส่ร่างสูงเยาะเย้นก่อนจะนั่งลงบนโซฟาและกำลังจะยื่นขาให้นารุโตะปลดโซ่ให้แต่อีกคนมันกลับกระชากข้อเท้าเขาซะแรงและจูบลงบนโซ่เบาๆจนมันหลุดหลังจากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองร่างบางที่อยู่ๆก็หน้าร้อนขึ้นมาซะเฉยๆ
“อะ...เออ จะทำก็บอกกันก่อนสิ”
“รีบไปซะถ้าอีกครึ่งชั่วโมงนายไม่กลับฉันจะไปค้นบ้านทุกคนในหมู่บ้านเลยเอาสิ” นารุโตะว่าถึงจะเป็นประโยคที่ดูเกินจริงแต่เจ้าของดวงตาสีฟ้าที่มุ่งมั่นแบบนั้นมันทำจริงแน่ๆ
“เออ” ตอบกลับก่อนจะลุกจากโซฟาและตรงออกจากประตูบ้านไปทันทีเขาต้องเดินอีกไกลเพราะยังไม่ย้ายกลับไปบ้านเดิมเพราะอะไรเรื่องนี้เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน..
เมื่อซาสึเกะพ้นประตูไปแล้วร่างสูงก็ล้มตัวลงนอนต่ออยู่ๆมาเป็นไข้แบบนี้รู้สึกไม่คุ้นเอาซะเลยจะทำอะไรก็หงุดหงิดไปหมดอยู่เฉยๆยังหงุดหงิดแล้วแบบนี้จะทำไงต่อต้องพักฝืนจนกว่าจะหายงั้นสิ...แต่มันก็ว่างเกินไปยังไงก็รอกินอะไรจากร่างบางดีกว่าเผื่อจะหาซื้ออะไรมาให้เขาเล่นแก้เบื่อ...
....................................................................................................................................
ในห้องโฮคาเงะซึนาเดะฮิเมะและคาเสะคาเงะกาอาระกำลังนั่งคุยกันตามประสาคนคุมหมู่บ้านพวกเขาทักทางและคุยธุระกันจนเสร็จเรียบร้อยกาอาระจึงขอตัว...
“ยังไงถ้าเจอนารุโตะแล้วผมจะบอกให้นะครับ”
“อืม...ฝากด้วยนะ”
“…”
กาอาระพยักหน้าเบาๆก่อนจะออกจาห้องโฮคาเงะและเดินลงไปด้านล่างที่พักของเขาซึนาเดะคงจัดการให้แล้วแต่เขาไม่อยากจะไปที่พักยังไงก็ขอเดินดูแถวนี้ก่อนแล้วกัน
“แล้วก็...เอามะเขือเทศ...อะ” ก่อนจะได้เดินเที่ยวเขาก็เจอกับคนคนหนึ่งที่กำลังซื้อของอยู่และดูเหมือนเจ้าตัวจะเห็นเขาด้วยซาสึเกะที่กำลังซื้อข้าวซื้อของอยู่ก็ถึงกับสดุดเมื่อเจอกับคนคนหนึ่งร่างบางมองนิ่งๆและเบ้หนีเป็นการทักทายตามนิสัยเจ้าตัวกาอาระยิ้มบางๆชนิดว่าถ้าไม่สังเกตคงไม่เห็นก่อนเดินไปหาเจ้าของร่างที่รับถุงกับข้าวและกำลังจะเดินไปอีกทาง
“ไง”
“…อืม”
ทั้งคู่เพียงทักกันเล็กน้อยก่อนทุกอย่างจะเงียบลงเพราะต่างคนต่างพูดน้อยกาอาระกะจะไปส่งคนร่างเล็กเสียก่อนที่จะกลับบ้านอย่างน้อยก็จะไปทักนารุโตะได้ยินจากซึนาเดะมาว่าทั้งคู่อาศัยอยู่ด้วยกันดวงตาสีมรกตจ้องมองใบหน้าหวานของคนที่เดินข้างๆ
“...นายเปลี่ยนไปรึเปล่า?” กาอาระเป็นฝ่ายทักขึ้นเจ้าของร่างเล็กเปรยตามองน้อยๆก่อนจะเปร่งเสียงออกมา
“ก็เปล่านี่” และมุ่งประเด็นกลับมายังการเดินกลับบ้านกาอาระเงียบลงและมองพินิจใบหน้าหวานดูดีๆอีกครั้ง
“…แต่ฉันว่าเปลี่ยน”
“ถ้ามีเวลามานั่งวิจารย์ฉันก็ไปทำงานซะสิ”
“…” สิ่งที่ไม่เปลี่ยนไปของร่างบางคือคำพูดตรงไปตรงมาและแดกดันสุดๆไม่คิดถึงหัวอกของคนอื่นนี่แหละนะ กาอาระไม่ตอบกลับเพราะเขาไม่ได้สนใจคำประชดของร่างบางสักนิด
“สวยขึ้น”
“…?!!”
ซาสึเกะถึงกับชะงักค้างถ้าเขาสวยซากุระคงหล่อแล้วล่ะ
“นายเป็นไข้รึไง?”
“ฉันพูดจริงๆ”
“จะเป็นไปได้ไงล่ะ?” กาอาระเดินตามร่างบางไปเรื่อยๆในขณะที่ร่างบางก็แวะซื้อของบางอย่างไปเรื่อยเปื่อย
“ไม่เชื่อก็ถามคนอื่นดูแล้วกัน...ใครๆก็คงนึกว่านายเป็นผู้หญิง...ไม่เหลือเค้าเดิมเลยสักนิด” ในตอนนี้เขาคิดว่ากาอาระคงบ้าไปแล้วแน่ๆหรือไม่คือไอ้ที่พูดปาวๆกรอกหูเขาอยู่นี่คงเป็นตัวปลอมแน่แล้วซาสึเกะกวาดตามองหาผงชาตามชั้นก่อนจะพบว่ามันอยู่ด้านบนร่างเล็กเอื้อมมือไปตั้งใจจะหยิบมันเพราะที่บ้านก็เหลือน้อยลงแล้วแต่มันดันไม่ถึงนี่สิทำไมเขาไม่สูงขึ้นนะ!แอบโมโหตัวเองที่ไม่ยอมเอาใจใส่ร่างกายนิดๆแต่พยายามอยู่นานในที่สุดความพยายามนั้นก็ศูนย์เปล่าเมื่อกาอาระเอื้อมไปคว้ามาวางในตะกร้าให้ ซาสึเกะหันมองร่างสูงก่อนจะเอ่ยขอบคุณเบาๆและเดินไปจ่ายเงินกาอาระก็เดินตามประกบ
เมื่อเสร็จธุระแล้วซาสึเกะก็ตั้งใจจะเดินกลับบ้านเลยเพราะป่านนี้นารุโตะคงนอนปวดหัวจนลุกไปไหนไม่ได้แล้วยาก็อุตส่าซื้อมาให้แล้วด้วยแต่ถ้ากลับช้าๆก็ดีเหมือนกันอยู่บ้านก็โดนล่ามตลอดเวลาจนเจ็บขาไปหมดถ้าไม่ใส่ขายาวทุกคนคงถามเขาจนไมเกรนขึ้นแน่ๆดีนะที่รอบคอบ
“แล้วนายจะเดินตามฉันไปถึงไหนล่ะ?”
“ฉันจะไปเยี่ยมนารุโตะน่ะ”
“…”
ซาสึเกะขมวดคิ้วและเดินนำเป็นเชิงว่าตามใจกาอาระมองตามหลังร่างบางและเดินตามไปขนาบข้างเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มมีแดดร้อนๆแผดและกลับมามองคนตัวเล็กข้างๆ ซาสึเกะเปลี่ยนไปจริงๆทั้งสวยขึ้นและยังใจเย็นขึ้นเยอะแค่มองเขาก็รู้แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ที่กาอาระรู้สึกแปลกๆเฉพาะกับคนคนนี้
ทำไมกันนะ...
ทั้งริมฝีปากบางเฉียบและใบหน้านวลเนียนผิวสีน้ำนมได้ลองจับสักครั้งคงนิ่มน่าดูไหนจะเรือนผมสีดำขลับที่ลับกับใบหน้าน่ารักๆนั้นได้ดีอีกลำคอขาวระหงส์ร่างกายที่ดูบอบบางอยากจะเข้าไปปกป้องเสียเหลือเกิน...
“ซาสึเกะ”
“หือ?”
พรึ่บ!
“อุ๊...”
..............................................................................................................................................
นารุโตะนอนมือก่ายหน้าผากนี่ก็นานเกินไปแล้วทำไมซาสึเกะถึงไม่กลับมาสักทีหรือจะหนีเขาไปอีกร่างกายที่ไม่ทำตามคำสั่งอยากจะลุกขึ้นมาก็ทำไม่ได้ในหัวก็คิดไปสารพัสต่างๆนาๆว่าร่างบางที่เพิ่งออกไปซื้อของจะโดนใครฉุดหรือมีอันตรายหรือเปล่าเขาได้แต่นึกโมโหในใจเพราะร่างกายมันไม่ได้ดังใจเอาเสียเลย
นารุโตะกัดฟันเอามือยันโซฟาและค่อยๆยันร่างตัวเองขึ้นยืนขาไร้เรี่ยวแรงแทบจะพาเอาร่างทรุดลงไปอีกครั้งหัวก็ปวดรอบข้างก็เบลอไปหมดทุกอย่างถึงจะทุเลาลงบ้างแล้วแต่มันก็เพียงแค่นิดเดียว ร่างสูงพยุงร่างตัวเองและค่อยๆก้าวขาเดินพลางหาที่ยึดเป็นหลักทรงร่างเอาไว้และเดินไปเรื่อยๆเพื่อออกจากบ้านถ้าไม่เจอซาสึเกะเขาคงสติแตก...
ฉันจะตามนายให้ถึงที่สุดเลยคอยดู...
..................................................................................................................
สวัสดีเจ้าค่ะขอบคุณที่เม้นให้นะคะก็ขอให้ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆเนอะ...ค้างอ่ะดิกาอาระทำไรเกะหนอ....ค้างกันต่อไป=w=//โดนถีบ
ผิดคนแล้วเว้ยโตะ!!//ก็ถูกแล้วนะ= =
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น