คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SasuNaru ก็แค่บังเอิญไปรักนายเข้าแล้ว บทนำ
บทนำ
ภายในโรงเรียนแห่งหนึ่งทางเดินกว้างบริเวณชั้นเรียนต่างๆแต่และห้องเรียนประกอบไปด้วยโต๊ะเก้าอี้เหมือนๆกันหมดและที่ห้องม.5/1ห้องสำหรับคนหน้าตาดี?ไม่แปลกหากจะพูดแบบนั้นเพราะหนุ่มๆสาวๆที่นี่เขาหน้าตารวมทั้งสติปัญญาเทพๆกันทั้งนั้น วันนี้ทุกคนในห้องมารวมตัวกันเพื่อเล่นเกมอะไรแปลกๆ? เด็กหนุ่มคนหนึ่งหยิบรายชื่อนักเรียนห้อง3ขึ้นมาและไล่นิ้วไปตามรายชื่อทั้งหมดให้เพื่อนในห้องดูเหล่าหนุ่มสาวที่อยู่ในห้องซึ่งส่วนใหญ่ไม่ค่อยเต็มใจเล่นกันสักเท่าไรพากันร้องโออดโอยเหมือนรู้ว่าเด็กหนุ่มเจ้าของความคิดเกมแปลกๆนี้คิดอะไรอยู่ รอยยิ้มเจ้าเลห์ปรากฎขึ้นที่มุมปากของเด็กหนุ่มเจ้าของความคิดเขากวาดตามองเพื่อนๆในห้องทีละคนก่อนจะไปสะดุดที่คุณหัวหน้าห้องเจ้าของฉายาเจ้าชายเย็นชา
“โป๊ะเชะ!” คำอุทานถูกเอ่ยขึ้นจากเด็กหนุ่มเจ้าของความคิดเขาชี้นิ้วไปยังร่างของหัวหน้าห้องจอมหยิ่งและเผยยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเอ่ยต่อเมื่อหัวหน้าของจอมเย็นชาหันมองเขางงๆทุกทีเขาจะเป็นข้อยกเว้นตลอดเมื่อในห้องมีเกมอะไรมาเล่นกันเพราะทุกคนต่างกลัวเขาชกดับแนวกันทั้งนั้น “ซาสึเกะ…เกมนี้นายต้องเล่นด้วยนะคราวนี้ฉันไม่เว้นนายแน่” เจ้าของความคิดเกมแปลกๆเอ่ยและเดินตรงไปหาหัวหน้าห้องที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างมองนกมองไม้
“ฉันไม่เล่นอะไรปัญญาอ่อนเหมือนพวกนายหรอก” เขาว่าและลุกขึ้นเดินหนีไปเสียดื้อๆเด็กหนุ่มที่เดินมาหาถึงกับเบ้หน้าอย่างไม่พอใจเขารู้สึกเซ็งกับนิสัยของเจ้าคนหัวดื้อนี่เสียจริงแต่ยังไงเกมนี้เขาต้องลากไอ้เจ้าของใบหน้าสวยๆนั่นมาเล่นให้ได้
“เดี๋ยว!!”
“....” เจ้าของใบหน้าสวยหันมามองเด็กหนุ่มทผู้เป็นเพื่อนร่วมห้องและลดสายตาลงมองที่มือของเด็กหนุ่มในตอนนี้ที่กำลังจับแขนเขาอย่เด็กหนุ่มผู้เป็นเพื่อนมองตามและคลายมือออกแต่ก็ยังคงจับไว้อยู่
“เล่นเถอะน่ารับรองไม่นานเป็นปีเหมือนเทอมที่แล้วหรอกแล้วก็ไม่เล่นอะไรแผงๆที่ทำให้ทรัพสินโรงเรียนเสียหายด้วย…นะๆเล่นนะ” เด็กหนุ่มเขย่าแขนซาสึเกะเหมือนจะอ้อนแกรมบังคับให้ร่วมเล่นเกมนี้ให้ได้แต่ร่างสูงเพียงมองกลับและสบัดแขนออกก่อนจะเดินหนีไปโดยไม่หันกลับมามองอีกส่วนเด็กหนุ่มคนที่ชวนก็หง่อยไปตามระเบียบ
ซาสึเกะเดินเรื่อยๆไม่ได้มุ่งหน้าจะไปไหนทั้งๆที่เลิกเรียนแล้วแต่ก็ยังไม่อยากจะกลับบ้านเพราะไม่รู้จะกลับไปหาใครด้วยนั่นแหละเขาอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็กนี่นะ
“นารุโตะ!!อย่าเล่นสิยะเสียของหมด” ในขณะที่กำลังเดินผ่านห้องCเสียงเด็กสาวในห้องก็ตะโกนดุเพื่อนที่ถือขวดทดลองวิ่งผ่านหน้าเขาไปถ้าเขาไม่หลบคงชนกันล้มกันไปคนละทิศละทางแล้ว “อ่ะ...ซาสึเกะคุง” ดูเหมือนสาวเจ้าจะรู้จักเขาซะด้วยก็ไม่แปลกใครๆก็ว่าเขาหน้าตาดีแต่เขาก็ไม่ได้สนใจมันนักหรอก
“…”
“หา?!ซากุระจังรู้จักด้วยเหรอ? ใจร้ายอ่ะนอกใจฉันอ๋อ” เด็กหนุ่มผมทองที่เพิ่งวิ่งตัดหน้าเขาไปเมื่อกี๊วิ่งกลับมาพร้อมกับบ่นใส่สาวน้อยผมสีชมพูอ่อน
“ฉันไปเป็นแฟนกับนายตอนไหนยะ” ซากุระว่าพลางชักสีหน้าใส่และหันมายิ้มให้ซาสึเกะพลางเอ่ยขอโทษเบาๆ
“ไปขอโทษมันทำไมอ่ะ?”
“ข้อหาที่นายเอาเขามาเกี่ยวไงยะ”
“หา?”
น่ารำคาญ
ซาสึเกะเบ้หน้าและเดินหลีกไปทางอื่นปล่อยให้ทั้งคู่ทะเลาะกันไปเพราะมันไม่เกี่ยวอะไรกับเขาแต่ยังก้าวไม่ทันครบ3ก้าวก็มีเสียงเอะอะโวยวายมาจากข้างหลังตามมาด้วยเสียงดังโครม!เขาจึงหันหน้ากลับไปดูสักนิดแต่...
“เฮ้ย!!” เสียงเขาและเสียงของอีกคนร้องออกมาแทบจะพร้อมกันร่างทั้งร่างถูกทับพร้อมกับริมฝีปากที่แตะกันพอดิบพอดี...
“เอ่อ...” ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆให้ลึกซึ้งเมื่อกี๊นี้มีคนวิ่งมาชนร่างของเด็กหนุ่มผมทองนามว่านารุโตะจนร่างของเขาเซล้มทับซาสึเกะที่อยู่ใกล้ๆพอดีกับซาสึเกะที่หันหน้ามาทำให้ริมฝีปากของทั้งคู่แตะกันอย่างแม่นยำผู้คนรอบๆที่อยู่ในเหตุการณ์ก็พากันอึ่งแน่ล่ะก็ซาสึเกะออกจะดังแถมเด่นที่สุดในโรงเรียนอีกต่างหากไม่เป็นจุดสนใจมันก็เป็นไปไม่ได้แถมคนที่คร่อมร่างอยู่ยังเป็นลูกชายผอ.อีกต่างหากยิ่งเป็นที่สนใจเข้าไปอีก
“ลุกออกไป”
“เอ๊ะ...เอ่อ...ขอโทษทีนะ” นารุโตะก้มหน้าค่อยๆลุกขึ้นจากตัวซาสึเกะและเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนในห้อง ซาสึเกะก็ลุกขึ้นและเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีพวกเขาไม่รู้เลยว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นมันไม่จบลงแต่เพียงเท่านี้ซ้ำร้ายอาจจะนำภัยตามมาด้วย...การกระทำของพวกเขาอยู่ในสายตาของเด็กหนุ่มคนหนึ่งเขาหลบมองอยู่หลังกำแพงและรอบยิ้มอย่างมีเลสนัย…
พุยพุย B B
ความคิดเห็น