คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
บ้านเล็กๆที่มีครอบครัวเล็กๆอาศัยตั้งอยู่เกือบพ้นเขตเมืองหลวงถัดไปอี10เมตรก็เจอมหาวิทยาลัยขนาดกลางและค่อนข้างโด่งดังในด้านการศึกษาและด้านกีฬาครอบครัวเล็กๆในบ้านหลังนี้ประกอบไปด้วยพี่ชายคนโตพี่ชายคนรองและน้องชายคนเล็กรวมสามชีวิตพี่คนโตอยู่ในช่วงวัยทำงานและเปรียบเสมือนแม่ของฝาแฝดชายอีกสองคน คนหนึ่งค่อนช้างขี้อายกลับกันอีกคนหนึ่งซึ่งเป็นพี่เป็นคนจริงจังและขวานผ่าซากได้โล่ ทั้งนี้ทั้งนั้นพี่ชายคนโตและเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในบ้านจึงต้องคอยดูแลชีวิตวัยรุ่นในรั้วมหาลัยของน้องๆทั้งสองอย่างหลีกเลี่ยงและปริปากบ่นไม่ได้
และมีอีกเรื่องหนึ่งที่ครอบครัวเล็กๆนี้รู้สึกเหนื่อยใจ ครอบครัวไม่ได้มีฐานะทางด้านการเงินดีเท่าไรนักน้องฝาแฝดจึงต้องดิ้นรนเล็กน้อยกับการเรียนเพื่อชิงเอาทุนค่าเทอมเพื่อไม่ให้เป็นภาระของพี่ชายเพราะลำพังแค่งานของพี่ชายก็หนักมากแล้วซ้ำยังเป็นที่รังเกียจของคนที่ทำงานแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ดิ้นรนจนไต่ขึ้นมาเป็นหัวหน้าแผนกได้ในเวลาไม่นานด้วยอายุที่ยังถือว่าน้อยมากสำหรับงานนี้แต่เหล่าลูกน้องในแผนกก็ดูเคารพพี่ชายเขาดีถึงแม้จะมีบางคนที่ไม่พูดไม่จาและแสดงออกในเชิงที่ติดลบทว่าเบื้องหลังกลับเป็นคนที่คอยแก้ข่าวเสียๆหายๆให้กับหัวหน้าตัวเองอย่างน่าเหลือเชื่อ นั่นแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนในเรื่องความน่าเชื่อถือของตัวพี่ชายของพวกเขา
กลับมาที่สองแฝดพูดได้เต็มปากเลยว่าฉลาดเป็นกรดไม่แพ้พี่ชายในเรื่องการเรียนน้องชายคนเล็กหน้าตาหงิมๆไม่สู้คนแต่แท้จริงแล้วนี่เก่งใช่ย่อยไม่เคยตกอันดับราชากวดวิชากันเลยทีเดียวส่วนอีกคนก็เหมือนกันทั้งเรื่องวิชาการและกีฬาแถมมีเรื่องชกต่อยมาเอี่ยวบ่อยๆอีกต่างหากทั้งนี้ทั้งนั้นเจ้าตัวบอกไม่เค๊ยไม่เคยจะไปหาเรื่องชาวบ้านเขาก่อนมีแต่พวกนักเลงหัวไม้นั่นแหละที่เข้ามาวอนโดนตีนเขาเองทั้งนั้นเป็นเห็นให้น้องชายโดนเข้าใจผิดและโดนหาเรื่องบ่อยๆและต้องให้เขาคอยปกป้องอยู่ร่ำไปและหลังจบเรื่องกลับมาบ้านก็โดนพี่ชายสวดหูชากันไปตามๆกันถึงแม้เรื่องต่อสู้เขาจะเก่งแต่ก็ไม่ยักจะเคยชนะพี่ชายตัวเองสักครั้งเรื่องนี้เจ้าตัวเองก็ยังสงสัยไม่หายว่าพี่ชายบ้างานมันเอาเวลาไหนไปฟิตร่างกาย?
หลังจากพร่ำมากับการแนะนำตัวสามพี่น้องมาเนิ่นนานก็กลับเข้าสู้เรื่องราวเสียทีเรื่องวุ่นวายชิบหายวายป่วงของครอบครัวเด็กแว๊น(?)ที่มีพี่ชายเหมือนมีแม่กับพ่ออยู่ครบกับน้องชายฝาแฝดที่นิสัยและสันดารตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิงเพื่อนร่วมงานที่ดูไม่เป็นมิตรและเจ้านายสุดโหดที่ไม่พูดไม่จาแต่ยกให้พี่ชายเป็นลูกน้องคนโปรด เพื่อนหนุ่มที่ร่าเริงและบ้าบอไปวันๆแต่ลึกๆกลับรู้เรื่องราวของน้องชายคนเล็กอย่างทะลุปุโปร่งและไอ้บ้าโรคจิตที่ตามรังควานขอให้ไปเป็นนายแบบขึ้นปกนิตรสารตลอดตั้งวันจนน่ารำคาญแถมเพื่อนสาวสุดซึนและน่ารักพนักงานร้านกาแฟร้านโปรดที่สามพี่น้องมักออกไปดื่มก่อนกลับบ้าน น้องชายของสาวร้านกาแฟน่ารักจนพี่คนรองตามขายขนมจีบได้ไม่เบื่อเรื่องราวทั้งหลายทั้งมวลมันเริ่มต้นจาก...
นี้แหละ....
วันที่ X เดือน O ปี Y
“คาเนกิ…เตรียมตัวรึยังวันนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ ไปปลุกเคนด้วยนะ” เสียงพี่ชายดังมาจากท้ายครัวน้องชายคนเล็กหลังจากได้ยินก็รีบคว้ากระเป๋าทั้งของตัวเองและของพี่ชายลงไปด้านล่างก่อนเดินไปหยิบขนมปังจากจานบนเคาเตอร์มาคาบไว้และวิ่งหนีพี่ชายคนโตอย่างรวดเร็วพร้อมเสียงหัวเราะ “เดี๋ยวเถอะ! รีบไปปลุกพี่ชายเราเลย”
“คร้าบบบบบ~” ลากเสียงยาวก่อนเดินเร็วขึ้นบรรไดไปห้องตัวเองอีกรอบและเปิดประตูมองเตียงสองชั้นของตัวเองก่อนปีนขึ้นไปด้านบนที่มีร่างผอมบางของพี่ชายนอนตะแคงข้างราวกับกำลังนอนฝันดีอยู่คาเนกิยู้ปากอย่างไม่พอใจก่อนเอื้อมมือไปใกล้ลำคอของอีกฝ่ายและ....
พรึ่บ!
ดวงตาสีเทาหม่นค่อยๆฉายขึ้นเมื่อเปลือกตาเปิดมองน้องชายฝาแฝดอย่างมึนๆก่อนย่นคิ้วและลุกขึ้นมานั่งเหม่อสักพักถึงจะปล่อยมือน้องชายไปคาเนกิถอนหายใจเล็กน้อยและพูดยิ้มๆ
“อรุณสวัสดิ์ครับ...ตื่นแล้วก็ลุกสักทีสิให้ผมปลุกทุกครั้งเลย” เคนหันไปเบ้ปากใส่และดีดหน้าผากน้องแรงๆทีนึงทำให้ใบหน้าหวานๆนั้นบูดลงอย่างเห็นได้ชัด “เจ็บนะ!”
“ก็ทำให้เจ็บนั่นแหละ ฉันแค่รู้สึกไวเท่านั้นแหละยังไม่ได้ตื่นเสียหน่อย”
“งั้นเหรอ~” คาเนกิลากเสียงล้อเลียนก่อนกระโดดลงจากเตียงวิ่งหนีหมอนข้างของอีกฝ่ายแทบไม่ทัน เคนจิ๊ปากและลุกลงมาจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำควักน้ำล้างหน้าให้ตื่นแล้วค่อยทำอย่างอื่นต่อ
………………………………………………………………………
“วันนี้คุณอาริมะเรียกประชุมรึเปล่าครับ?” คาเนกิเอ่ยถามพี่ชายคนโตที่กำลังยกจานข้าวเช้ามาวางบนโต๊ะให้ หนุ่มวัย23 กลอกตามองขึ้นด้านบนสักพักก่อนตอบน้องชายที่กำลังยกแก้วโกโก้ดื่ม
“อืม…ดูเหมือนจะไม่นะเพราะตารางงานอาทิตย์นี้พี่ไม่ค่อยมีอะไรนอกจากพาเจ้าพวกนั้นไปเลี้ยงข้าว” พี่ชายว่าติดตลกและทำท่าจะหมุนตัวกลับเข้าครัวอีกรอบแต่สายตาก็ดันไปเห็นน้องชายอีกคนที่เดินลงมาด้านล่างพร้อมกับเสื้อเชิตสีขาวเนกไทด์ดำที่ยังผูกได้ไม่ดีกระดุมแขนเสื้อกับคอเสื้อก็ยังไม่ติดเผยเห็นแผงอกขาวเต็มตานี่ถ้าออกไปข้างนอกสาวๆคงพากันกรี๊ดสลบกันไปเป็นแถบและน้องเขาอาจจะได้แฟนคลับเพิ่มอีกต่างหากทุกวันนี้มันยังบอกว่าเจอเว็บไซที่แฟนๆสร้างขึ้นและโพสรูปหลุดกันกระจายเห็นแล้วอยากจะบล๊อกแต่มันก็ผุดขึ้นมาอีกเป็นดอกเห็ดเลยปล่อยแม่งไว้นั่นแหละ
“เคนติดกระดุมด้วย”
“รู้แล้วน่า” พูดยังไม่ทันขาดคำมันเดินไปนั่งและคว้าขนมปังเข้าปากเฉยทำเอาพี่ชายส่ายหน้าและเดินไปหยิบกาแฟมาวางตั้งให้ก่อนตัวเองจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมและคว้ากระเป๋าเรียกสายตาจากน้องๆให้หันมองและนึกสงสัย
“นั่นพี่จะไปไหน?” เคนถาม
“วันนี้พี่มีกะเช้าเมื่อคืนยังเคลียร์เอกสารไม่หมดเลยจะล่วงหน้าไปก่อนน่ะเด็กๆก็กินข้าวเช้าและรีบไปเรียนล่ะ”
ปึง...
ว่าจบก็รีบออกจากบ้าไปเลยคาเนกิกับเคนมองหน้ากันเหมือนจะสื่ออะไรกันได้ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวเช้าต่อแน่อนนว่าไม่ได้มีแค่ขนมปังพี่ชายพวกเขาใจดีขนาดทำอาหารครบห้าหมู่ภายในเมนูเดียวได้และกินสะดวกในตอนเช้า พอกินเสร็จฝาแฝดก็ไม่ลืมที่จะเก็บโต๊ะก่อนดูน้ำไฟเวลาออกจากบ้านเดินทางไปมหา’ลัย
มหาลัยคามิ...
“คาเนกิ!!” เสียงเจื้อยแจ้วดังมาแต่ไกลเพื่อนหนุ่มรูปร่างสมส่วนหัวทองเป็นฝรั่งเพราะย้อมวิ่งโบกมือให้น้องชายฝาแฝดของเขามาแต่ไกลโดยไม่ลืมที่จะสวัสดีทักทายเขาด้วย
“ฮิเดะ!”
“ไง…รายงานเสร็จยังอ่ะวันนี้เจอป้าหมีด้วยนะ” ฮิเดะว่า ฮิเดะเป็นเพื่อนคนแรกของคาเนกิที่เท็คแคร์ดูแลรู้ใจกันเป็นอย่างดีเรียกได้ว่าซี้กันมาตั้งแต่เด็กและแทบจะไม่เคยทะเลาะกันเลยถึงจะมีบ้างแต่ทั้งคู่ก็ยอมขอโทษกันดีๆจนกลับมาคุยกันได้เหมือนเดิมทุกครั้ง
“ทำไมถึงเรียกเขาแบบนั้นล่ะ”
“ก็แหม...โหดซะขนาดนั้นวัยทองแล้วยังจะดุเป็นหมีกินผึ้งอีกนายไม่รู้สึกรำคาญใจบ้างรึไง”
“ก็นะ” คาเนกิว่าส่งๆก่อนหันไปสนใจพี่ชายฝาแฝดที่ยืนเป็นแบล็คกราวอยู่ด้วยจนป่านนี้ก็นึกว่าเป็นตัวประกอบไปแล้วเพราะนอกจากจะไม่พูดไม่จาแล้วยังยืนทื่อเป็นหินบางทีเขาก็อยากเห็นเคนยิ้มบ้างแต่ทุกทั้งที่ยิ้มให้เขามันก็เหมือนกับแสยะใส่มากกว่ายังคิดปลอบใจตัวเองอยู่เลยว่าพี่แกก็แค่ล้อเล่น...
น่ากลัว... น่ากลัว...
“งั้นผมไปก่อนนะ...เคนก็อย่าไปมีเรื่องกับพวกนั้นบ่อยนักล่ะ”
“รู้แล้วๆ นายก็อย่าเดินเตร่ให้พวกนั้นแกล้งเอาง่ายๆล่ะ” เคนลากเสียงอย่างเบื่อหน่ายก่อนโน้มตัวลงมาจูบหน้าผากน้องเบาๆและเดินหนีไปทันทีทิ้งให้คาเนกิยิ้มหน้าแดงโบกมือหยอยๆให้อยู่ข้างหลัง
ให้ตายสิ...บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนี้เวลาอยู่ข้างนอก...
คาเนกินึกต่อว่าพี่ชายในใจก่อนจะสะดุ้งเมื่อฮิเดะวางมือลงบนไหล่ตนเป็นการเรียกสติให้หันมาสนใจกระต่ายขี้เหงาตัวนี้ได้แล้วเดี๋ยวจะตายเอาซะก่อน
“อ๊ะ...ฮิเดะ?”
“ไปกันได้แล้วเข้าสายขึ้นมาจะยุ่งนา”
“อะ...อืม” ตอบรับเสียงสดใสและออกเดินตามหลังเพื่อนสนิทไปทันที...เขาจะใช้ชีวิตสบายๆแบบนี้โดยไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรงเลยได้หรือเปล่านะ อย่างน้อยก็ขอภาวนาให้เป็นอย่างนั้นหรือไม่ก็มีจุดพลิกอะไรสักอย่างทำให้ชีวิตเขาดีขึ้น...แบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะ...
......................................................................
สวัสดีค่ะ=[]= นี่เป็นฟิคโตเียวกูลเรื่องแรกของเราเลยค่ะ! ขอบคุรที่อ่านจนจบนะคะ><
ยังไงถ้าชอบก็ขอให้ติดตามและฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของคุณผู้อ่านทุกท่านด้วยนะคะ
หากมีอะไรผิดพลาดเราก็ต้องขอภัยมานะที่นี้ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ซียู♥
ความคิดเห็น