คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ตั้งแต่วันนั้น...วันที่เขากลับโคโนฮะวันที่เขาต้องสำนึกผิดไปชั่วชีวิต...
เด็กหนุ่มเดินเขามาในหนู่บ้านพร้อมลูกทีมเขาไม่ได้สนใจสายตาของเหล่านินจาที่เคยรู้จักกันและเพื่อนๆที่มองเขาเป็นตาเดียวด้วยความรู้สึกอึ่งและตกใจที่เขามาปรากฏตัวอยู่ที่นี่แต่หากมีอยู่แล้วคนหนึ่งที่ยิ้มให้เขาพร้อมกับเดินมารับถึงห้องโฮคาเงะซึนาเดะเปิดแฟ้มประวัติของเขาและจ้องหน้าเด็กหนุ่มเขม็งสลับกับเด็กสาวที่ยืนจ้องกลับด้วยสีหน้าเศร้าและอมทุกข์ เธอพลิกประวัติเขาไปมาก่อนจะลงเอยโดยการพูดออกมาประโยคหนึ่ง
“ฉันคงให้เธออยู่แบบปกติทั่วไปไม่ได้ แต่พวกเราก็ชนะสงครามมาได้ก็เพราะเธอ..เพราะฉะนั้นฉันจะหาทางช่วยเอง” สิ้นคำพูดของซึนาเดะพลันรอยยิ้มก็ปรากฎขึ้นที่มุมปากของเด็กสาวผู้เป็นเพื่อนทันที เด็กหนุ่มกล่าวขอบคุณเบาๆและทำท่าว่าจะออกไปจากห้องแต่เสียงเรียกจากสาวใหญ่ก็รั้งไว้ทำให้เขาจำเป็นต้องกลับไปสนใจเธออีกครั้ง
“เธออยู่บ้านเธอไม่ได้หรอกนะ...ต้องมีคนคุม” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วมองก่อนจะเบี่ยงประเด็นไปทางประตูที่เปิดเข้ามาพอดีปรากฎร่างของเด็กหนุ่มผู้เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขา คนใหม่ที่เข้ามาในห้องยิ้มให้เขาก่อนจะปิดล็อคประตูและเดินมาหยุดยืนข้างๆเขา แต่การกระทำเมื่อครู่ทำให้เขาสงสัยก็พอจะเข้าใจได้ถ้าเป็นคนอื่นเพราะการทีเขามาอยู่ในห้องอยู่กับอาชยากรก็ต้องล็อคประตูกันหนีแต่หากเป็นเพื่อนเขาจริงๆคงไม่รอบคอบขนาดนั้น
“ป้าให้ผมคุมหมอนี่ใช่มั้ย?”
“ก็รู้อยู่แล้ว...” ถึงปากจะตอบไปแบบนั้นแต่สีหน้ากลับตรงกันข้ามเธอกังวนจนเห็นได้ชัด “อย่ารุนแรงนักล่ะ”
“โห ป้านี่เพื่อนผมนะผมต้องอ่อนโยนสิ” นารุโตะหัวเราะคิกคักเรียกให้อีกคนหันมามองด้วยความสนใจ ซาสึเกะหรี่ตาลงและกำลังคิดว่าสองคนที่คุยกันเมื่อกี๊มันคืออะไรเขาไม่เข้าใจเอาซะเลยแต่ก็ยังไม่ทันได้คิดอะไรมากเขาก็ถูกอดีตเพื่อนชายลากออกจากห้องโดยมีเพื่อนสาววิ่งตามหลังมา
“ดะ เดี๋ยวนารุโตะ?”
ถึงจะเรียกหรือรั้งไว้แต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่สนใจเลยสักนิดยังคงยิ้มหน้าระรื่นเดินไปทักคนโน้นทีคนนี้ทีเหมือนเมื่อก่อน...แต่ในความรู้สึกลึกๆของเขากลับปฎิเสธว่ามันไม่ใช่คนๆนั้นไม่ใช่นารุโตะคนเดิม
ซากุระที่เดินมาด้วยเพียงก้มหน้าไม่แม้แต่จะมองนารุโตะเลยสักนิดยิ่งเป็นที่ผิดสังเกตของเขาเข้าไปใหญ่ ซาสึเกะพยายามมองสื่อสารกับซากุระที่เดินอยู่รั้งท้ายแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลจนเดินเข้าซอยบ้านของนารุโตะมาปฎิกริยาของซากุระก็ยังไม่เปลี่ยนจนเขาผิดสังเกตหากแต่เมื่อมองไปยังนารุโตะที่เดินจับมือเขาอยู่นั้นในคราแรกก็จับธรรมดาพอเข้าซอยมาและเมื่อพ้นสายตาคนจากการจับธรรมดาก็กลายเป็นกระชากลากถูเขาซะอย่างนั้นจนคนโดนจับถึงกับเบ้หน้านิดๆมองเลื่อนขึ้นไปก็พบว่าใบหน้าที่ยิ้มอยู่ก่อนหน้ามันได้เลือนหายไปเรียบร้อยเหลือเพียงใบหน้าที่เขาไม่คุ้น หน้าที่ดูน่ากลัวและไม่เข้ากับนารุโตะเอาซะเลย
ในจังหวะเดียวกันเขาก็ได้หันกลับไปมองซากุระแล้วก็บิงโกเมื่อเธอเงยขึ้นมาสบตาเขาพอดีใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สงสารและเวทณาเขาจ้องเธออยู่สักพักและกลับมาคิดไตร่ตรองว่าทั้งหมดนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ระหว่างที่เขาไม่อยู่ทั้งประโยคกำกวมที่ซึนาเดะพูดกับนารุโตะและใบหน้าของซากุระที่มองสื่อมาทางเขาด้วยความสงสาร
เกิดอะไรขึ้นกันแน่...
และแน่นอนว่ายังไม่ทันได้คิดอะไรมากมารู้ตัวอีกทีร่างของเขาก็มาหยุดยืนอยู่หน้าบ้านอดีตเพื่อนชายเสียแล้ว นารุโตะยังคงจับข้อมือเขาไม่ปล่อยอีกมือก็ล้วงเอากุญแจบ้านออกมาไขประตูก่อนจะเปิดเข้าไปและหันมาหาซากุระที่ยืนก้มหน้าอยู่ข้างหลัง
“ขอบคุณที่มาส่งพวกเรานะซากุระจังแต่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ...กลับไปซะ” ในคราแรกที่เอ่ยกับเพื่อนสาวด้วยรอยยิ้มทั้งหมดมันหายไปในประโยคหลัง ประโยคท้ายที่ฟังดูน่าขนลุกแว่บหนึ่งเขาเห็นเธอสะดุ้งด้วยความตกใจแต่เธอก็เก็บอาการไว้ได้ถึงจะไม่สมบูรณ์ก็เถอะ ซากุระขมวดคิ้วแน่นก่อนจะตัดสินใจจับบ่าซาสึเกะและเงยหน้าขึ้นพูด
“ถ้าทนไม่ไหวนายก็หนีออกมานะซาสึเกะคุง”
“ฮึ! จะหนีได้รึเปล่าก็ยังไม่รู้ กลับไปได้แล้ว!” นารุโตะกระตุกยิ้มมุมปากและทำเสียงขึ้นจมูกอย่างท้าทายก่อนจะไล่คนที่เป็นถึงรักแรกของเขา ซาสึเกะยังคงมองทั้งคู่ด้วยสายตาอึ่งๆและพูดอะไรไม่ออกเขาไม่เคยเห็นนารุโตะมีท่าทีแบบนี้มาก่อนแถมการออกปากไล่ผู้หญิงคนหนึ่งมันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่นารุโตะจะทำยิ่งผู้หญิงคนนั้นเป็นซากุระด้วยแล้วแทบจะเป็นไปไม่ได้แต่ภาพตรงหน้านี้ก็เป็นสิ่งยืนยันรวมทั้งคำพูดยิ่งยืนยันได้ชัดเจนว่านารุโตะที่เขารู้จักมันไม่มีอยู่แล้ว...
เมื่อแผ่นหลังของเพื่อนสาวเดินห่างออกไปจนลับตาแล้วนารุโตะจึงลากคนที่เป็นเพื่อนและหนีเขาไปครั้งหนึ่งเข้าไปในตัวบ้านและปิดล็อคประตูเรียบร้อยจึงกึ่งกระชากกึ่งลากซาสึเกะเข้าไปในห้องนอนโดยไม่สนใจคำด่ากราดของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อยคนที่คิดว่าเป็นเพื่อนในตอนแรกในขณะนี้ได้เหวี่ยงร่างเขาลงไปบนเตียงโดยไม่คิดว่าเขาจะเจ็บสักนิด ซาสึเกะกัดฟันยันตัวเองลุกขึ้นนั่งและตวัดมองคนที่กระทำรุนแรงกับตนเมื่อกี๊กะจะลุกขึ้นไปต่อยสวนแต่เมื่อเจอเข้ากับสายตาเย็นชาเขาก็ถึงกับชะงักค้างไปเลยทีเดียว
นารุโตะก้าวขึ้นมาบนเตียงและคร่อมคนที่ตอนนี้ตัวเล็กกว่าเขาในอดีตแล้วซึ่งซาสึเกะก็หาได้ดิ้นหนีเพียงสบตาคนที่เปลี่ยนไปตรงหน้าเท่านั้น มือเรียวลูบไล้ใบหน้าของร่างบางอย่างหลงไหลก่อนมือนั้นจะตบหน้าของร่างข้างใต้แรงๆ แรงพอให้ใบหน้าสวยนั้นหันไปตามแรง ซาสึเกะเบิกตาโพล่งด้วยความอึ่งปนตกใจก่อนจะค่อยๆหันมาสบตากับอดีตเพื่อนชายแต่ก็ยังไม่ทันได้พูดอะไรนารุโตะก็เอ่ยแทรกขึ้นมาซะก่อน
“เจ็บรึเปล่า ซาสึเกะ? ขอโทษนะ” ใบหน้านั้นเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่กำลังนึกสงสารเขาอยู่ ซาสึเกะยังคงมองนารุโตะด้วยความรู้สึกหลายๆอย่างเขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับสถาณการณ์เช่นนี้
“นายทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยล่ะ นายจำฉันไม่ได้เหรอ...อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ซาสึ...”
“ถะ...ถอยไปนะ” ดวงตาสีฟ้าเบิกโพล่งก่อนจะค่อยๆหลุบต่ำลง ซาสึเกะไม่น่าพูดแบบนั้นกับเขาเลยสักนิดมาคิดอีกทีก็น่าเสียดายเขาไม่อยากจะทำอะไรรุนแรงกับเพื่อนคนนี้เลยสักนิดแต่มันก็คงช่วยอะไรไม่ได้แล้วล่ะก็ในเมื่อเจ้าตัวเขาทำตัวเองนี่นา นารุโตะเลียริมฝีปากตัวเองอย่างที่คนธรรมดามองยังรู้ว่าโรคจิตที่สุดและในเวลาเดียวกันซาสึเกะก็ออกแรงถีบร่างเพื่อนชายไม่สิอดีตเพื่อนออกไปจากร่างและกลิ้งตัวลงจากเตียงเมื่อเท้าแตะพื้นก็รีบวิ่งไปยังประตูตั้งใจจะเปิดประตูและหนีออกไปให้รู้แล้วรู้รอด
หากแต่มือยังไม่ทันได้จับลูกบิดร่างของเขาก็ถูกดึงกลับไปซะก่อนข้อมือสองข้างถูกบิดจนรู้สึกเจ็บก่อนจะถูกพันธณาการโดยเชือกเท่านี้แขนทั้งสองข้างของเขาก็ใช้การไม่ได้อีกปากที่กำลังจะอ้าร้องขอความช่วยเหลือเพราะเขาสู้แรงมหาศาลนั้นไม่ได้จริงๆก็ต้องถูกผลึกด้วยผ้าสีขาวที่มัดแน่นจนส่งเสียงไม่ได้วิธีสุดท้ายที่เขาคิดได้คือการดิ้นให้หลุดและเอาร่างกระแทกประตูหนีแต่ความคิดนั้นก็พังทลายลงเมื่อนารุโตะเหวี่ยงร่างเขาแต่ก็พลาดเพราะเขาดิ้นแรงจนร่างของเขาล้มลงไปกองกับพื้น
ซาสึเกะเงยหน้ามองคนที่กำลังประทุษร้ายที่ตอนนี้ก็จ้องเขาตอบเช่นกันด้วยใบหน้าที่เขาไม่เคยเห็นมัน น่ากลัว ซาสึเกะรีบลุกขึ้นและวิ่งไปที่ประตูอีกครั้งแต่ก็โดนคนแรงเยอะกว่าลากออกมาอีกรอบเขาล้มกลิ้งไปบนพื้นอีกครั้งและเงยหน้ามองนารุโตะที่คงเดือดจนเลือดขึ้นหน้าแล้วในเวลานี้
“ฉันเข้าใจแล้ว นายไม่ชอบให้ฉันทำเบาๆสินะ...ชอบให้รุนแรงใช่มั้ย?” น้ำเสียงดูอบอุ่นแต่กลับฟังดูเย็นชาจนน่ากลัว ซาสึเกะพยายามลุกหนีอีกครั้งทว่าคราวนี้มันหมดโอกาสของเขาเสียแล้ว นารุโตะจับข้อเท้าร่างบางค่อยๆลากไปที่เตียงโดยไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด ถึงซะสึเกะจะดิ้นแรงเท่าไหร่นารุโตะก็ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยเขาไปเขาควรจะทำยังไงในเวลาแบบนี้ในหัวกลับว่างเปล่า
“อื้อ!” ถึงจะตะโกนอย่างไรแต่เสียงที่ได้ยินกลับดังอื้ออึงอยู่ในลำคอ นารุโตะหันมองร่างบางที่ดิ้นไม่ยอมหยุดก่อนจะเหยียดยิ้มร้ายและเหวี่ยงร่างนั้นลงบนเตียงอีกครั้งจนได้ยิ้นเสียงอัก!ด้วยความเจ็บแต่ร่างสูงหาได้สนไม่เขารีบตามไปประกบร่างบางและกักกันไม่ให้หนีซึ่งร่างนั้นเมื่อหมดทางหนีจึงจ้องเขาเขม็งแทน
“นายกลัวเหรอซาสึเกะ?”
“อื้อ!ๆ” เขาไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้สักคำถึงเตียงมันจะนุ่มแต่แรงเหวี่ยงเมื่อกี๊เขาก็รู้สึกจุกเหมือนกันอีกครั้งที่เขายังไม่ทันได้เรียบเรียงความคิดกางเกงของเขาก็ถูกฉีกกระชากออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัวตามมาด้วยนิ้วทั้ง2ถูกใส่เข้ากลางลำตัวจนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“อื้อ!! อื้อๆ!!” แต่เสียงที่เปร่งออกมาช่างแผ่วเบาและไม่ได้เรียกให้คนที่กำลังทรมารเขาให้สนใจเลยแม้แต่น้อย ร่างบางถลึงตามองเพื่อนด้วยแววตาที่เจ็บปวดเหลือทนตั้งแต่เมื่อไหร่ถ้าเป็นไปได้เขาขอเพื่อนคนเดิมคืนมาได้มั้ย?พระเจ้าขอร้องล่ะจะให้เขาทำอะไรก็ยอมขอเพียงให้นารุโตะคนเดิมกลับมาและหยุดการกระทำนี้ที จาก2เป็น3และเริ่มเสียดสีเร็วขึ้นจนเสียงที่ร้องออกมาแทบจะแหบแห้งเจ็บจนทนไม่ไหวอยู่แล้ว น้ำตาที่เหือดแห้งตั้งแต่ครั้งที่พี่จากไปก็ไหลออกมาอีกครั้งเป็นสายราวกับเก็บกดมานาน
“รู้สึกดีรึเปล่า ซาสึเกะ...เจ็บเหรอ? เจ็บมากมั้ย?” ถึงคำพูดจะดูเป็นห่วงหากการกระทำนั้นกลับกันนิ้วนั้นชักเข้าออกเร็วจนร้องไม่ออก ได้แต่สะอื้นและร่ำไห้เงียบๆเพราะคนที่ทำร้ายอยู่แทบไม่ได้ฟังหรือมองเขาแม้แต่น้อย นารุโตะแก้มัดผ้าที่ปิดปากร่างบางออกและมองดูใบหน้าที่แดงเพราะตัญหานั้นชัดๆ “ร้องออกมาสิ ซาสึเกะจะกลั้นทำไมกัน?” ว่าพลางปลดซิบกางเกงตัวเองออกพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างของอีกคน
“นะ..นายจะทำอะไร”
“ก็น่าจะรู้นี่” สิ้นคำพูดนารุโตะก็ถอดนิ้วออกและค่อยๆดันของตัวเองเข้าไปแทนเรียกเสียงครางจากร่างบางได้เป็นอย่างดี ซาสึเกะรู้สึกเจ็บและจุกในเวลาเดียวกันและไม่อยากจะอยู่อีกต่อไปเขาเริ่มกลัวและขยาดนารุโตะมากเข้าไปทุกทีแต่ในเวลานี้กลับทำอะไรไม่ได้แม้แต่ดิ้นหนีแค่ลุกยังทำไมได้ ได้แต่ครางเสียงกระเซ่าด้วยความรู้สึกสุขปนเจ็บปวดไปทุกห้องของหัวใจ
นารุโตะแทรกตัวเข้าไปครั้งแล้วครั้งเล่าจนอีกคนแทบสลบแต่เขาไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นในเมื่อเขายังไม่ได้ปลดปล่อยเลยด้วยซ้ำทุกทีที่ร่างบางทำท่าว่าว่าจะหลับเขาก็ตบหน้าจนร่างนั้นสะดุ้งตื่นอีกครั้งเป็นแบบนี้ซ้ำๆจนกระทั่งปลดปล่อยออกมาทั้งคู่หลังจากนั้น ซาสึเกะก็หลับไปทันทีเพราะนี่เป็นครั้งแรกของร่างบางเขารู้ดีเลือดสดๆยังคงไหลอาบขาเรียวของคนที่เพิ่งหลับไป
นารุโตะนั่งหันหน้าออกไปทางหน้าต่างมองฟ้าที่มืดเหลือเพียงแสงไฟสลัวๆเขาตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปทางห้องน้ำและกลับออกมาพร้อมอ่างใบเล็กที่ใส่น้ำครึ่งหนึ่งกับผ้าผืนเล็กที่เปียกชุ่ม นารุโตะนั่งบนเตียงและยกขาร่างบางพาดเอวไว้ก่อนจะเช็ดเลือดตามเรียวขาผิวสีขาวอมชมพูนั้นเบาๆจนสะอาดทุกส่วนแล้วเขาถึงมองพินิจร่างนั้นอีกครั้งมือสากลูบศรีษะที่เต็มไปด้วยกลุ่มผมสีดำเงานุ่มนิ่มของร่างบางเบาๆก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบหน้าผากช้าๆ และพูดลอยๆ
“ฉันขอโทษแต่นายทำให้ฉันเจ็บมามากพอแล้ว...การเอาคืนครั้งนี้ยังคงน้อยไปด้วยซ้ำ”
และนั่นก็คือต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องมารับกรรมในครั้งนี้ไปชั่วชีวิตแต่การลงโทษของอดีตเพื่อนกลับก่อให้เกิดความรู้สึกที่เรียกได้ว่ารักภายใต้คำว่าเกลียดก็เป็นได้...
..........................................................................................
งงมั้ยค่ะ?(งง!:คนอ่าน) ขอโทษค่ะ5555ชอบไม่ชอบมั้ยรู้
รู้เพียงว่า...นี่ฉันเปิดเรื่องใหม่อีกแล้วเรอะ! อิตาเมนมะซาสึยังแต่งไม่จบเลย!
อ่าค่ะได้เม้นเยอะ(?)แบบนั้นเราไม่ทิ้งง่ายๆหรอกเดี๋ยวอัพ555
บทนำสั้นไปเนอะแล้วก็ไม่เรทมากเนอะนิดๆหน่อยๆสงสารเกะ=v=
จริงๆแต่งเสร็จตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแหละแต่ดึกมากเลยไม่กล้าลงนอนก่อนเดี๋ยวพ่อว่า555
งั้นวันนี้ไปดีกว่า ซียู♥
ความคิดเห็น