คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 : แวมไพร์
5
แวมไพร์
คิเสะเดินเข้ามาในชมรม หน้าตาซีดเซียวหม่นลงอย่างน่าเป็นห่วง ใบ้นาสวยที่ราวกับมีออร่าดำมืดฟุ้งกระจายอยู่รอบๆช่างดูไม่เหมือนกับคิเสะคนเดิมเลยซักนิด ร่างโปร่งบางเดินเข้ามานั่งพิงผนังด้วยท่าทีตายอดตายอยาก ดวงตาไร้วิญญาณ ภายในหัวคิดถึงแต่ภาพที่เขาเห็นเมื่อกี๊นี้
คุโรโกจจิ..ทั้งๆที่เขาชอบคุโรโกจจิมากแท้ๆ
หลุดไปแล้ว..ไปซะแล้ว..
ภาพของคุโรโกะที่ยืนกอดกับอาคาชิที่เขาเห็นมันช่างบาดลึกทำให้หัวใจเหมือนกับถูกกรีดด้วยมีดคมๆ แต่น่าแปลก ทั้งๆที่ตัวเองมั่นใจว่าชอบคุโรโกะมาก แต่ทำไมกัน เพียงแค่ตัวเองคิดแค่ว่า “ช่างมัน” เพื่อปลอบใจตัวเอง หัวใจมันกลับสลัดทิ้งราวกับว่าไม่เคยรู้สึกเจ็บมาก่อน หรือเห็นภาพใดๆมาก่อน น่าแปลกจริงๆ เขามั่นใจว่าตัวเองชอบคุโรโกะแท้ๆ
ทำไม..
ดวงตาคมสวยมีน้ำใสๆไหลลงมาอาบแก้ เมื่อภาพในหัวของคนที่ตนแอบรักไปกอดกับคนอื่น ผสมปนเปไปกับความรู้สึกสับสนว่าทำไมตัวเองถึงได้รู้สึกด้านชาและตัดใจใครได้ง่ายๆขนาดนี้ แต่เดิมเขาไม่เคยเห็นร่างผมสีฟ้าไปคลุกคลีหรือมแต่กอดใครเลยแม้ซักนิด แต่วันนี้เขาได้เห็นมันด้วยตัวเอง แค่เห็นก็รู้แล้วว่า คุโรโกะต้องเป็นคนรักของอาคาชิแน่ๆ ทั้งคู่คงกำลังคบกันอยู่ พอยิ่งคิดทำให้น้ำตาไหลลงมากกว่าเดิม
ทำไม..ทำไมล่ะ..
คิเสะไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น เมื่อเขารู้แบบนี้เขาก็ควรจะต้องตัดใจเพื่อตัวเองและเพื่อสองคนนั้นด้วย ร่างบางนั่งกอดเข่าหน้าซุกลงเพื่อไม่ให้ใครเห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตา เสียงก็ยังไม่อาจปิดเสียงร้องที่ดังมาเป็นระยะๆได้อยู่ดี เขาควรปล่อยคุโรโกะไป แม้ตัวเองจะต้องทนทุกข์แค่ไหนก็ตามที
เคยได้ยิน..ได้ยินว่าหากคนที่รักมีความสุข..แค่นั้นก็พอ..
ดังนั้นเขาควรจะเฝ้ามองอย่างเดียวแค่นั้นสินะ..
ในหัวคิดฟุ้งซ่าน เมื่อคิดจะตัดใจ ภาพในหัวก็ดังถูกมีดกรีดและนำมันไปเผาทิ้ง เหมือนกับง่าเขาได้ตัดใจ แต่มันคงไม่ง่ายเมื่อทุกอย่างที่ผ่านมาเขาได้ทุ่มเทให้ร่างไปหมด แต่ผลที่ได้กลับมาคือน้ำตาและวคามเศร้า ไม่มีใครตัดใจได้ง่ายๆขนาดนั้นหรอก และคิเสะก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาไม่มีวันตัดใจได้ง่ายๆหรอก ถึงแม้ในใจตอนนี้จะว่างเปล่าก็ตาม
เขา..รู้สึกในใจลึกๆ..ว่าดีแล้วที่เป็นแบบนี้..
ดีแล้ว..ทำไม..ทำไมถึงคิดงั้นล่ะ..
น้ำตาเริ่มหยุดไหล เมื่อคำถามเริ่มเข้ามาในจิตใจ ทำไมล่ะ ทำไมน้ำตามันถึงหยุดไหลไปเสียดื้อๆ เขาคิดว่าจะร้องไห้ระบายความเศร้าออกมาให้หมด แต่พอร้องไปได้ซักพักก็กลับหยุด ทุกอย่างกลายเป็นปรกติ จนตัวเองยังไม่เข้าใจ หรือว่าเขาจะตัดใจได้แล้ว เขาถามตัวเอง ทำไมล่ะ
“ฮะๆ บ้าหรือเปล่านะเรา..” ร่างบางหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง
ไม่เข้าใจ..เขาไม่เสียใจ..ไม่เลย..ใช่..ใช่หรือเปล่า..เป็นอย่างนั้นเหรอ..มันอาจจะจริงก็ได้ เขาไม่รู้สึกเสียใจมากมายนัก มันอาจจะเป็นแค่เพียงความรู้สึกหลงใหลที่เขามีกับคุโรโกะ แต่ความรักที่แท้จริงเขาก็ไม่เคยรู้จักเลย หรือว่าแท้จริงเขาแค่เหงากันแน่..ไม่รู้..รู้แค่เพียงว่าตอนนี้ในหัวมันว่างเปล่า ได้แต่นั่งหัวเราะเป็นบ้าอยู่คนเดียว
“ฮะๆๆ ฮึ..ฮึก..อึก..ฮะๆๆ” ร่างบางยกแขนขึ้นมาปิดใบหน้าดวงตาที่เปื้อนคราบน้ำตาแล้วเช็ดมันอย่างลวกๆ เสียงฝีเท้าดังขึ้นมาทำให้ทั้งร่างหยุดชะงักกึก
ใคร..
“แกมานั่งทำอะไรแถวนี้..เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงนั้น..เสียงที่เขาจำมันได้อย่างดี
ไม่รู้เพราะอะไร..
หลังจากนั้น..เขายังไม่แม้แต่จะตอบคำถาม.
ร่างกายก็โผเข้าไปกอด..เขาไปหาคนๆนั้น..คนที่มีแต่ความอบอุ่น..
ถึงตอนนั้นฉันก็ยังสงสัย..ว่าทำไมในวินาทีที่ตัวเองหัวเราะและในหัวว่างเปล่า..ทำไมจู่ๆมันถึงมีภาพของนายเข้ามาได้กันนะ..
อา..นี่นายใช้เวทย์มนต์แบบไหนกันแน่..ฉันไม่เข้าใจเลย..
“นี่เท็ตสึยะ อย่างอนเลยน่า นายเป็นคนแบบนี้เองเหรอ”
“เงียบไปเลยครับ คุณไม่มีสิทธิ์พูด”
“อยากตายใช่ไหม”
เขากะจะปล่อยให้งอนไปแบบนี้อยู่หรอกนะ แต่พอได้ฟังคำพูดชวนโมโหแบบนี้แล้ว กรรไกรในตำนานก็ถูกอัญเชิญขึ้นมาทันทีทำให้คุโรโกะผงะ แต่ก็เดินต่อไป อาคาชิยิ้มเหี้ยมยอมเก็บกรรไกรไปแต่โดยดี เพราะยังไงเขาก็ผิดจริงๆนั่นแหละ เอาเถอะ วันนี้จะยอมไปซักวันก็ได้
คุโรโกะยามนี้มีไอสีดำกรุ่นๆลอยฟุ้งออกมา ทำไงได้ล่ะ เขาอารมณ์เสียมากๆยิ่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี๊ก็แทบอยากเข้าไปฆาตกรรมคนหัวแดงข้างหลังจริงๆ
ลองคิดดูสิ ถ้าสมมุตว่าตัวเองกำลังดื่มเลือดอย่างมีความสุข แต่อยู่ดีๆกลับมีเขี้ยวงามๆของใครก็ไม่รู้มากัดหัวเข้าจังๆ แบบไม่ยั้งมือ เจ็บก็เจ็บแถมยังเลือดกระฉูดอีก จะให้เขาชดใช้เลือดที่เสียไปหรือไง คนกัดก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากแมวสีแดงสองบุคลิกที่ทำท่าลั้ลลาอยู่ตรงนี้ ให้ตายเถอะ ถ้าสำนึกผิดสักนิดเขาก็ไม่โกธรหรอก
อาคาชิมองร่างบางผมสีฟ้าที่เดินเชิดหน้าไม่สนใจเขาเลยแม้แต่นิด อะไรเล่าเขาแค่กัดหัวจนเลือดกระฉูดเท่านั้นเอง ไม่เผลอไปเอากรรไกลจ้วงท้องตายไปก็บุญแล้ว คิดดูสิเจาอุตส่าไม่ทำถึงขนาดนั้นแล้วยังมีหน้ามางอนเขาอีกให้ตายสิ ยุ่งยากจริงๆ
“ถ้าจะให้ผมหายโกธรก็ช่วยสำนึกผิดด้วยเถอะครับ” พูดเสียงเรียบก่อนเร่งฝีเท้าทิ้งห่างแมวสีแดงไปทันที
อาคาชิมองร่างที่ทิ้งเขาห่างออกไปเสียดื้อๆแล้วขมวดคิ้ว จะให้คนอย่างเขาสำนึกผิด เรื่องอะไรล่ะการที่โดนเขากัดหัวถือว่าเป็นบุญบารมีมากแล้วนะ จะเอาอะไรอีก แต่ช่างมันเถอะ ถึงยังไงเขาก็ผิดละมั้งที่ไปกัดหัว ดวงตาสองสีมองร่างบางที่กำลังเดินใกล้ถึงตึกเรียน ตอนนี้ท้องฟ้ามืดมิดถือว่าเป็นบรรยากาศที่อาคาชิชอบมากทีเดียว แต่ภายใต้เมฆฝนมืดครึ้มรวมทั้งกลิ่นของดินมีบางอย่างปะปนเข้ามา..
กลิ่น..เน่าเฟะแบบนี้มัน..
หึ..น่ารำคาญชะมัด
อาคาชิยิ้มเยาะ เขาจำกลิ่นอายแบบนี้ได้ดี มันคือกลิ่นของพวกน่ารังเกียจซึ่งเขานั้นเกลียดที่สุด แม้คุโรโกะจะอ่อนแอแต่ก็คงรู้สึกถึงพวกมันได้บ้าง การที่กลิ่นไอเน่าๆนั่นฟุ้งมาถึงขนาดนี้พวกมันคงเริ่มเคลื่อนไหวกันไปทั่วแล้วแน่ๆ ร่างสูงเหลือบไปเห็นดวงตาสีแดงก่ำอยู่ใต้พุ่มไม้ เจ้าพวกแวนไพร์ฮันเตอร์พวกมนุษย์ที่ล้ำเส้นเข้ามาในโลกมืดต่างคนต่างอยู่ก็ดีอยู่แล้วให้ตายสิ...
“ทำอะไรอยู่น่ะครับเดี๋ยวก็สายหรอก” คุโรโกะที่เดินนำเข้าตึกหันกลับมายังเห็นคนผมแดงไม่รีบเดินตามขึ้นมาสักที ดวงตาสีฟ้าใสจ้องมองอาคาชิที่เอาแต่เงียบแต่จู่รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าคมสองมือกางออกข้างลำตัวและมองที่คุโรโกะร่างบางนิ่งและจ้องกลับราวกับกำลังสังเกตและคาดเดาการกระทำในอนาคตที่ใกล้จะถึงของอาคาชิ
แต่...
ทำไมกันนะทั้งๆที่น่าจะเป็นคนตรงๆแท้ๆแต่..
เขาไม่สามารถคาดเดาการกระทำต่อไปของอาคาชิได้เลยแม้แต่น้อย...
“เท็ตสึยะ...อา ช่างเถอะยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ” ว่าจบก็เดินสวนร่างคุโรโกะตรงไปยังห้องเรียนโดยไม่เหลี่ยวกลับมามองอีกเลย คุโรโกะได้แต่งุมงงกับประโยคปริศนาของอาคาชิแต่ก็สงสัยอะไรไม่ได้มากเพราะถ้าเจ้าตัวไม่อยากพูดมันก็ช่วยไม่ได้อีกอย่างมันคงไม่ใช่เรื่องสำคัญเท่าไหร่
วันนี้ที่ชมรมบาสคิเสะไม่ได้มาวนเวียนป้วนเปี้ยนหรือกระโดดกอดเขาเหมือนทุกทีแต่กลับนั่งหงอยหูกับหางตกหรือเหมือนเพิ่งไปว่ายน้ำโอลิมปิคมาและกำลังเมาน้ำ(?)อยู่ข้างๆอาโอมิเนะที่ได้แค่คอยปลอบหรือบ่นงึมงำอยู่ข้างหูเท่านั้นซึ่งมันก็ไม่ได้ช่วยให้คิเสะรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่เสี้ยวหนึ่งแน่นอนว่าคุโรโกะรู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่ได้เข้าไปปลอบหรืออะไรเนื่องจากสนใจบาสมากกว่านั่นเอง
อา...ถ้าคิเสะรู้คงต้องพูดว่า
คุโรโกจจิใจร้ายที่สุด ~
แน่นอน
คิดพลันถอนหายใจและเดินมานั่งข้างสนามหลังเสียงนักวีดโค้ดลั่นเป็นสัญญาณบอกให้เลิกซ้อมได้ สายตาจับจ้องไปยังร่างสูงกว่าตนเจ้าแมวน้ำแดงนับวันยิ่งเล่นยิ่งเก่งขึ้นอดคิดไม่ได้เลยจริงๆว่ามันพัฒนาเร็วเกินไปหรือเปล่าเทียบกับเขาแล้วให้ตายเถอะฝึกให้ตายยังไงก็โยนไม่เคยลงห่วง คิ้วเรียวขมวดเป็นปมราวกับกำลังเครียดหรือไม่ก็อิจฉาคนบางคนอยู่นั่นเอง
อาคาชิเดินมานั่งข้างๆเขาเสียงหอบแผ่วเบาทำให้รู้ว่าคนคนนี้คงเหนื่อยเหมือนกันซ้ำเหงื่อยังชุ่มตัวจนเสื้อเปียกราวกับโดนสาดน้ำใส่และสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อหูกับหางที่เดิมถูกเก็บไว้อย่างดีแต่ ณ ตอนนี้มันกลับเด้งขึ้นมาส่งผลให้คนที่เห็นคนแรกอย่างคุโรโกะเบิกตาโตและยื่นมือไปคว้าหมับที่หางอาคาชิเข้าให้ทำเอาอีกคนสะดุ้งจนเกือบตกเก้าอี้อาคาชิมองเขาเคืองๆแอบส่งสายตาพิฆาตแถมให้อีกต่างหาก
คุโรโกะมองรอบตัวก่อนถอนหายใจเพราะคนอื่นไม่ได้สนใจอะไรพวกเขาหันกลับมามองอาคาชิก็ยังไม่เห็นมันเก็บหางเสียทีจึงชี้ที่หูกับหางเป็นการเตือนอาคาชิเลิกคิ้วนิดหน่อยและเมื่อมองตามมือคุโรโกะก็ถึงบางอ้อแต่ก็แปลกใจเล็กน้อยที่จู่ๆหูกับหางของเขาก็โผล่ขึ้นมาเจ้าของผมแดงรีบเก็บหางและลูบใบหูใหญ่ให้ลู่ลงตามคำขอของคุโรโกะ เจ้าของร่างเล็กมองรอบตัวอีกครั้งเพื่อสังเกตเพื่อนๆว่ามีใครเห็นเจ้าแมวน้ำแดงที่จวนเจียนจะกลับร่างกลายเป็นเนโกะมิมิแต่ทุกคนก็ปกติดีทำเอาคนตัวเล็กถอนหายใจโล่งอกเฮือกใหญ่ขืนความแตกได้กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตแน่ๆ
พลันมองเสี้ยวหน้าของอีกร่างข้างๆที่กระเดือกน้ำเข้าไปหลายอึกราวกับชีวิตนี้จะไม่ได้ดื่มน้ำอีกแล้วเล่นดื่มพลวดเดียวหมดขวดคงจะเหนื่อยมากสิท่าคิดพลางเหม่อมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แปะอยู่บนฝาผนังอันเบ่อเลิ่ม
ตายล่ะ6โมง50แล้ว
“เท็ตสึกลับบ้านด้ว...อั๊ก!!” ร่างหนักๆของใครบางคนกระโจนเข้ามากอดคออาโอมิเนะอย่างแรงจนคนผิวเข้มเกือบเซล้ม
“อาโอมิเนจจิกลับบ้านกับฉันเถอะ!!” เมื่อได้ยินเสียงแหลมแสบแก้วหูของหมาประจำชมรมอาโอมิเนะก็แทบอยากจะโยนหรือถีบมันออกจากโรงยิมเหลือเกินถ้าไม่ติดว่าคุโรโกะอยู่ด้วยแต่ที่ทำให้ทุกคนในทีมแปลกใจคือประโยคของคิเสะ
อาโอมิเนจจิกลับบ้านกับฉันเถอะ
พระเจ้าวันนี้จะเกิดจันทรุปราคาไหมนี่!!คำพูดแบบนั้นมันอะไรกันปกติเจ้าตัวร่าเริงมันเป็นแบบนี้เหรอปกติต้องชวนคุโรโกะหรือไม่ก็เถียงกับอาโอมิเนะไม่ใช่เรอะ!!เกิดอะไรขึ้น!! ณ ตอนนี้เพื่อนร่วมทีมต่างตัวซีดเป็นกระดาษกันหมดเนื่องจากเกิดเรื่องช็อคซีนีม่าขึ้นเมื่อครู่ด้วยประโยคเดียวของคิเสะ
“เอ่อ...คิเสะตามหลักแล้วนายไม่น่าจะพูดแบบนี้นะ หัวไปกระแทกอะไรมารึเปล่า” มิโดริมะรีบเข้ามาดูอาการของเพื่อนร่วมทีมด้วยความเป็นห่วงแกมสงสัย
“มิเนะจินอย่าเล่นกับคิเสะจินแรงๆสิหัวคิเสะจินต้องกระแทกอะไรสักอย่างแน่ๆเขาเบลอแล้วเห็นมั้ย?” มุราซากิบาระที่เริ่มจกถุงขนมเป็นรอบที่สิบของวันเดินเข้ามาร่วมแจมพูดเสริมเติมต่อและโยนความผิดให้อาโอมิเนะที่น่าสงสัยที่สุดเป็นผู้รับกรรมไป อาโอมิเนะหันขวับทันใดกำลังจะอ้าปากเถียงแต่คุโรโกะก็เข้ามาดักคอซะก่อน
“อาโอมิเนะคุงอย่าแกล้งคิเสะคุงสิครับ”
“ฉันผิดอะไรฟระ!!”
“ใช่ๆไดจั...อาโอมิเนะคุงถ้าคีจังเป็นอะไรไปนายติดคุกนะ” โมโมอิช่วยเสริมจนตอนนี้เจ้าของร่างสูงอ้าปากพะงาบๆราวกับเถียงไม่ออกจนในที่สุดก็ลุกขึ้นและเดินไปนั่งพึมพำมืดมนอยู่มุมห้องจนทุกคนคิดเป็นเสียงเดียวกันว่า
น่าสงสารแท้...
จากนั้นคิเสะก็เข้าไปเกาะแกะพลางปลอบใจคนตัวสูงเอสของทีมด้วยแววตาที่สื่อถึงความจริงใจสุดๆเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรนอกจากสองคนที่นั่งปลอบกันอยู่มุมห้องโดนแกล้งจึงแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อเห็นแผ่นหลังของทุกคนหายเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อหมดแล้วจึงเบนมาสนใจเจ้าแมวน้ำแดงข้างๆ
ให้ตายสิ...
คุโรโกะมุ่ยหน้ามองอาคาชิที่หูกับหางโผล่มาอีกแล้วเขาถอนหายใจและลุกขึ้นยืนตรงหน้าอาคาชิที่นั่งเช็ดผมตัวเองที่เปียกเหงื่ออยู่ คนผมแดงเงยหน้ามองคนตัวเล็กที่ยืนค้ำหัวเขาก่อนจะรู้ตัวและรีบเก็บหูกับหางอย่างรวดเร็ว
“กลับกันเถอะครับ...” คุโรโกะกล่าวก่อนเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อ
............................................................................................................................
วันนี้ดูเหมือนคิเสะจะแปลกๆไปตั้งแต่ช่วงพักไม่รู้เป็นไรพอเขาเข้ามาในโรงยิมก็เห็นมันนั่งร้องไห้อยู่พอตั้งใจจะเดินเข้าไปทักเพราะเห็นอาการไม่ดีแต่ก็โดนมันกระโจนกอดและร้องไห้งอแงใส่ซะงั้นแล้วเมื่อเย็นนี้ด้วยจู่ๆก็ชวนคนที่ไม่ค่อยถูกกันอย่างเขากลับบ้านด้วยกันเนี้ยนะ
มันบ้า?...
หรือมันเมา?...
อาโอมิเนะได้แต่คิดวนเวียนไปมาซ้ำๆจนมายืนอยู่หน้าบ้านคิเสะตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้นี่ก็หนึ่งทุ่มแล้วฟ้ามืดเพราะงั้นเขาเลยตัดสินใจมาส่งไอ้ตัวร่าเริงที่ตั้งแต่เดินออกจากโรงเรียนมาก็เอาแต่เงียบถามก็ไม่ตอบเลยเป็นห่วงจนเดินตามมันมาส่งถึงบ้านจนได้ คิเสะเดินเข้าบ้านพร้อมปิดประตูลูกกรงหน้าบ้านเขาเดินหันหลังของอาโอมิเนะเวลาเดียวกันอาโอมิเนะซึ่งยืนอยู่ด้านนอกก็จ้องมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายเขากำลังคิดว่า
ไอ้คิเสะมีพิรุธ
ใช่มองก็รู้แต่ถ้ามันไม่อยากบอกเขาก็ไม่ควรซักเดี๋ยวทะเราะกันอีกครั้งนี้อาจมองหน้ากันไม่ติด
แล้วทำไมเขาต้องเป็นเดือดเป็นร้อนด้วยล่ะเนี่ย!!
อาโอมิเนะขยี้หัวตัวเองไล่ความคิดฟุ้งซ่านทั้งหลายออกไปก่อนกลับไปมองเห็นหลังของคิเสะที่ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนเดิมแว่บหนึ่งที่เขาเห็นน้ำใสๆไหลอาบแก้มข้างหนึ่งถึงแม้จะอยู่ข้างหลังแต่เบี่ยงตัวนิดเดียงก็เห็นหน้าด้านข้างอีกคนแล้ว อาโอมิเนะอึ้งไปพักหนึ่งเพราะอีกคนมันร้องไห้อีกแล้ว
“ฮะ...เฮ้ย..”
“อาโอมิเนจจิ...” ก่อนได้ทักท้วงอะไรคนผมทองก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน
“...” อาโอมิเนะเงียบก่อนดวงตาจะค่อยๆเบิกโตเมื่อคิเสะหันหน้ามามันเป็นสิ่งที่เขาตกใจที่สุดและไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เจอใบหน้าแบบนั้นจากคิเสะดวงหน้าสวยแสยะยิ้มทั้งน้ำตาเขี้ยวเล็กๆโผล่พ้นริมฝีปากดวงตาคู่สวยเรืองแสงวาบอย่างหน้ากลัวในขณะที่อาโอมิเนะได้แต่นิ่งและอึ้งกับคิเสะ...
"ขอบใจนะ..."
เป็นไปได้ไง..
...........................................................................................................................
ฟ้าผ่าดังสนั่นท้องฟ้าแล่บแปร๊บบ่อยไม่นานพายุฝนก็โปรยปรายลงมาคุโรโกะรีบเดินไปปิดหน้าต่างทันทีก่อนเดินมานั่งที่เตียงซึ่งมีแมวน้ำแดงมานั่งอ่านหนังสือโดยพลการอยู่ก่อนแล้ว คุโรโกะหรี่ตามองอาคาชิที่นั่งเงียบสายตากวาดอ่านตัวหนังสือไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด
“อาคาชิคุง?” เจ้าตัวเงยหน้ามองคุโรโกะแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรซ้ำยังเบือนหน้ามองออกนอกหน้าต่างท้องฟ้ายังแล่บเสียงร้องโครมครามไม่หยุด อาคาชิยิ้มน้อยๆ
“เท็ตสึยะ...”
“ครับ?”
“แวมไพร์ในเมืองนี้คงไม่ได้มีแค่นายคนเดียวแล้วล่ะ”
เปรี้ยง!!!
ฟ้าผ่าลงมาอีกครั้งเสียงดังสนั่นไม่แพ้ครั้งแรกแสงสีขาวแล่บแปร๊บๆพร้อมกับใบหน้าของคุโรโกะที่นิ่งเฉยแต่แสดงถึงความไม่เข้าใจอย่างชัดเจนในดวงตา
“เอ๋?”
....................................................................................................................
เออเฮ้ย! ไม่ได้เข้ามาดูเรื่องนี้นานเลยทีเดียวขออภัยด้วยค่ะ!!>/\<กราบขอโทษ
เม้นเยอะขึ้นดีใจ!! ขอบคุณมากๆเลยค่ะขอบคุณที่อ่านจนจบแล้วเม้นให้ขอบคุณค่ะ!!
เห็นเม้นแล้วพล๊อตเรื่องมาเต็มเลยทีเดียว555(เพอิญเราแต่งสดเลยช้า55) มีคำผิดก็ขอโทษด้วยนะคะ
อ่านสดุดตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะคะไม่ชอบยังไงขอโทษด้วยนะคะแต่เห็นบางเม้น
เริ่มอวยเหลืองดำสินะ555 ตามสบายค่ะเพราะเราไม่แคร์เราได้เกือบทุกคู่Allดำเลยก็ได้ค่ะ55
ล้อเล่น ฟ้าเหลืองก็โอเคเนอะ555อยากจิบอกชอบอาโฮ่>< อาโฮ่น่ารัก55
ยังไงก็ขอบคุณนะคะตัดไว้แค่นี้จะมาต่อใหม่เมื่อไหร่ไม่รู้แต่
ช่วงนี้ไม่มีฟิคไรค้างเท่าไหร่นารุโตะก็แตงจบไปแล้วเพราะงั้นจะทุ่มให้กับเรื่องนี้ละ555
ขอบคุณค่ะ
ซียู♥
มือนั่นจับตรงไหนเคอะ!!
ความคิดเห็น