คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Suigetsu X Sasuke Cat Cute♥
Suigetsu X Sasuke
Cat Cute♥
หมู่บ้านแห่งหนึ่งมีผู้คนเดินพลุกพร่านมากมายกลางตลาดมีของขายเพียบเหมาะกับนักท่องเที่ยวและนักเดินทางหรือนินจาที่มาใช้เป็นที่พักผ่อนอย่างยิ่งที่นี่ยังมีโรงแรมโรงแรมหนึ่งที่ดังในเรื่องค่าที่พักสูงแถมยังสวยมากที่สุดจนเคยมีคนขอถ่ายรูปไปลงนิตรสาร ที่นี่นอกจากแพงหูฉี่ยังมีข่าวลืออีกว่า มีเด็กกลุ่มหนึ่งมาพักฟื้นตัวอยู่ที่นี่ซึ่งปกติเด็กทั่วไปจะมีเงินมากมายมาอยู่ได้อย่างไรกัน...ประเด็นนี้ยังคงเป็นที่สงสัยหากแต่ข่าวลือก็เริ่มจางลงเพราะวันเวลาที่ผ่านไป
“นี่ๆพ่อหนุ่มฉันให้ยานี้ฟรี” ร่างสูงที่เดินตามเลือกกับข้าวอยู่ถึงกับหยุดชะงัก
“ยาอะไรเหรอป้า” ชายหนุ่มเอ่ยถามแต่มือนั้นได้รับยานั่นมาแล้ว
“ฮึ ฮึ ลองเอาไปใช้กับแฟนดูสิหนู ฮิ ฮิ ฮิ” จากนั้นก็เดินหายไปทันทีปล่อยให้ชายหนุ่มยืนงงอยู่ตรงนั้น
วันต่อมา
ณ โรงแรมแห่งหนึ่งอยู่ในย่านที่ผู้คนเดินทางผ่านมามากมายภายในโรงแรมตกแต่งด้วยรูปภาพวิวที่หายากและดอกกล้วยไม้นานาชนิดกลิ่นหอมอ่อนๆและความเย็นของเครื่องปรับอากาศเชิญชวนให้หลายคนเข้ามาพักกันเหลือเกินโดยเฉพาะนักท่องเที่ยวและนักเดินทางที่กระเป๋าหนักเงิน ชั้นบนห้องๆหนึ่งภายในนั้นร่างบางกำลังทำหน้าเซ็งกับหลายๆอย่างที่มันผิดปกติเพื่อนร่วมทีมทั้ง3เบิกตามองสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาอย่างอึ่งๆ
“อุ๊บ...คิก คิก คิก” หนึ่งในทีมแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ร่างบางมุ่ยหน้าและปาหมอนที่อยู่ข้างตัวใส่อย่างไม่ออมแรง
ผัวะ!
“อุ๊บ!...อะไรฟระ?!”
“เลิกหัวเราะซะ” ร่างบางพูดหน้าตายและเมินหนีไปทางอื่น
เมื่อเช้าพอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกหนักๆหัวและเสื้อที่ใส่อยู่ทุกวันวันนี้มันกลับหลวมซะจนไหล่หลุดไปกองข้างๆแขนจับข้อมือดูก็รู้สึกว่ามันเล็กลงผิดปกติมารู้ตัวอีกทีร่างกายของเขามันก็ผิดปกติไปแล้วส่วนสูงเขาหดลง! ไม่ใช่แค่นั้นตัวยังเล็กลงแถมยังมีหูแมวงอกออกมาจากหัวอีกต่างหากไม่พอยังแถมหางสีดำขลับมาให้อีกแล้วมันมาได้ยังไงกันล่ะ?
“อยะ...อย่าทำให้ฉันขำสิซาสึเกะ โอ๊ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า โคตรน่ารักเลยว่ะ แอ๊ก!!” ร่างสูงนั่งกุมท้องหัวเราะได้ไม่นานเพราะโดนหมอนพิฆาตอีกใบหยุดเสียงหัวเราะเอาไว้ก่อนเป็นสัญญานให้รู้ว่าร่างบางที่นั่งมุ่ยหน้าอยู่นั่นไม่ได้เล่นด้วยและกำลังเครียดเพราะไม่รู้จะเอาหูกับหางนี่ออกยังไง
“เออ...นี่ซาสึเกะหิวมั้ย? ให้ฉันไปหาอะไรมาให้กิน...”
“ไม่ต้อง...ฉันยังไม่อยากกิน” ร่างบางหยุดชายร่างใหญ่ที่สุดในทีมเอาไว้และหันไปหาผู้หญิงในทีมคนเดียวแทน “คาริน...เธอไปแทนที”
“ก็แล้วทำไมไม่ให้หมอนี่ไปล่ะยะแล้วเมื่อกี๊ก็บอกไม่หิวตกลงเอาไงแน่ยะ!!” หญิงสาวว่าพลางชี้นิ้วไปยังชายร่างใหญ่ที่อาสาไปคนแรก ซาสึเกะยกมือจับหูแมวที่งอกออกมาจากหัวตัวเองและลูบมันไปมาสิ่งที่เขาทำมันเป็นไปเองโดยธรรมชาติซึ่งเจ้าตัวไม่รู้ตัวแม้แต่นิด “นะ...นายทำอะไรน่ะ” ซาสึเกะชะงักเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ในใจคิดฟุ้งส่านไปหมดเนื่องจากตัวเขาไม่เคยทำอะไรบ้าๆต่อหน้าเจ้าพวกนี้เลยสักครั้ง
“จะว่าไปก็น่ารักดีนะซาสึเกะ” จูโกะว่าเบาๆและก็โดนหมอนพิฆาตของร่างบางอีกคน หางสีดำกระดิกไปมาแถมฟู่หน่อยเป็นสัญญาณว่าเจ้าตัวกำลังไม่สบอารมณ์
“ว่าไงล่ะ? ให้จูโกะไปแทนสิ” คารินถามย้ำอีกรอบเพื่อต้องการเหตุผล ร่างบางกอดอกและเมินหน้าไปทางอื่นทำไมเขารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลยนะ...ไม่สิมันใช่ตัวเขาสุดๆเลยต่างหากแต่ท่าทางและคำพูดที่อยากเก็บไว้ในใจมันกลับอยากจะพูดออกมา จู่ๆก็รู้สึกว่าจะกลายเป็นคนตรงไปตรงมานะ...
“จูโกะไปไม่ได้...ขืนหมอนี่ไปคนได้ตื่นกลัวกันหมดพอดีหน้าตามันไม่อำนวย”
“จริงด้วยแฮะ” หนุ่มคนแรกที่โดนหมอนพิฆาตรับเสริมและลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างๆเจ้าของร่างบาง “เอาล่ะคารินฝากซื้อข้าวให้กินด้วยน้า ฉันหิวแล้วด้วยสิ” ซุยเงสึว่าด้วยหน้าตากวนประสาทไม่น้อย หญิงสาวเชิดหน้ามองก่อนแวดใส่
“อย่ามาสั่งนะ!!แกคิดว่าแกเป็นใครกันห๊ะ!!ไอ้ซุยเงสึเหลว!!”
“ว่าไงนะ!คารินยัยบ้า!!”
“หยาบคลาย!!” ว่าแล้วเธอก็ซัดลูกเตะไปที่นินจาน้ำก่อนรีบเปิดประตูห้องเดินออกไปด้วยท่าทีฮึดฮัดโมโห ซุยเงสึเปลี่ยนเป็นร่างน้ำพอดีจึงไม่ได้รับผลกระทบจากลูกเตะเมื่อครู่ เขาหันมองซาสึเกะที่ล้มลงไปนอนอีกรอบด้วยความเหนื่อยใจ ซุยเงสึยิ้มเจ้าเลห์และขึ้นคร่อมเจ้าของร่างบางต่อหน้าต่อตาจูโกะที่บังเอิญอยู่ในเหตุการณ์ด้วย
ซาสึเกะเบิกตามองซุยเงสึงงๆแขนเล็กยกขึ้นดันร่างสูงออกหากแต่แรงทั้งหมดกลับไม่ได้ทำให้ซุยเงสึขยับไปแม้แต่มิลเดียว รอยยิ้มเจ้าเลห์ยังคงติดอยู่บนหน้าของร่างสูง จูโกะมองซุยเงสึและซาสึเกะก่อนจะตัดสินจะผลักซุยเงสึออกหากแต่
“จูโกะฉันกับซาสึเกะมีเรื่องจะคุยกัน...ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ช่วยออกไปก่อนได้มั้ย” ซุยเงสึพูดยิ้มๆและใช้มืออุดปากซาสึเกะไว้ข้างหนึ่งเพื่อไม่ให้ร่างบางค้านอะไรทั้งสิ้น จูโกะขมวดคิ้วและยังคงไม่ลุกออกไปง่ายๆ
“นายจะทำอะไรซาสึเกะ”
“ไม่ทำอะไรหรอกน่า...ก็แค่เล่นด้วยเฉยๆ...เอาเถอะเรื่องนี้ฉันไม่อยากให้นายเข้ามายุ่งมันเป็นเรื่องของฉันกับซาสึเกะ” ซุยเงสึว่ายิ้มๆในขณะที่จูโกะได้แต่ขุ่นคิดและตัดสินใจอย่างยากลำบากราวกับคุณพ่อที่กำลังจะเสียลูกสาวให้ลูกเขย(ฮึ?)
“ฉันจะเชื่อได้ยังไง” จูโกะยังคงไม่ละความพยายามที่จะถามต่อและมองซาสึเกะที่ถูกปิดปากพลางดิ้นไปดิ้นมาราวลูกแมวที่ไม่เชื่องและกำลังถูกอุ้ม ซุยเงสึจิ๊ปากด้วยความรำคาญร่างสูงหันมองซาสึเกะและพบว่าเขาดันเผลอไปอุดจมูกร่างบางด้วยก็ว่าอยู่ทำไมถึงได้ดิ้นไม่หยุดที่แท้หายใจไม่ออกหรอกเหรอ?...
ซุยเงสึคลายมือออกนิดๆเพื่อให้ร่างบางหายใจและหันไปจ้องหน้าจูโกะเหมือนเดิม เขาก็ค่อยๆแทรกขาเข้าไปหว่างขาของอีกคนแตะโดนส่วนอ่อนไหวของอีกร่าง ซาสึเกะหยุดดิ้นและจ้องซุยเงสึแขม็งแทน
“เออน่าพอคุยเสร็จแล้วมาถามซาสึเกะเลยก็ได้ฉันไม่ทำอะไรหรอก” จูโกะยังคงนิ่งเขามองซาสึเกะและถอนหายใจก่อนจะลุกหนี เดินออกไปจากห้องนี้แต่โดยดี
เมื่อเห็นจูโกะเดินพ้นประตูไปแล้ก็ถึงคราวซุยเงสึเล่นกับเจ้าเหมียวผู้เป็นนเจ้านายในอดีตเสียแล้ว ร่างสูงรวบมืออีกคนกดไว้เหนือหัวจนอีกร่างขยับแขนไปไหนไม่ได้
.................................................................................
ฮึ ฮึ ฮึ =v=เพราะมันเรทเราจึงโดนแบนฉะนั้นเจ้าจงทิ้งอีแมวไว้ซะเราจะส่งตอนนั้นๆไปให้ละกัน...ชิแบนทำไมฟร้าาาา ช่างมันเต๊อะ
..........................................................................................
“อ๊ะ...” จู่ๆหูกับหางแมวนั่นก็หายไปเหลือเพียงเรือนร่างขาวผ่องของร่างบางที่กลับมาเป็นปกติเท่านั้น ซุยเงสึมองร่างนั้นงงๆและยิ้มออกมาน้อยๆ
“เข้าใจละที่แท้ก็เพราะยานั่นเองสินะ มิน่าถึงให้ใช้กับแฟน ฮ่า ฮ่า” ซุยเงสึหัวเราะและมองซาสึเกะที่ยังไม่หายเหนื่อยร่างบางจ้องหน้าเขาเป็นเชิงถามว่ายาที่ว่านั่นอะไรซึ่งซุยเงสึพอจะมองออกว่าร่างบางจ้องเขาเพื่อจะสื่อถึงอะไร
“อ๋อ เมื่อวานตอนไปซื้อข้าวมาให้พวกนายฉันเจอป้าแก่ๆคนนึงทักแล้วให้ยานี่มาปากว่าให้ใช้กับแฟนน่ะฉันอยากรู้ว่ามันคืออะไรเลยแกล้งนายเล่นโดยการใส่ผสมกับน้ำไปหยดสองหยด ฮะ ฮะ นี่แค่หยดสองหยดนะเนี่ย นายยังน่ารักขนาดนี้ อั๊ก!!” ยังไม่ทันพูดอะไรจบเขาก็เจอหมอนพิฆาตอีกรอบจนล้มลงไปกองกับพื้น ซาสึเกะฮึดฮัดอย่างอารมณ์เสียและนั่งนิ่งไม่ยอมมองหน้าเจ้าของร่างสูงสักนิด
“เฮ้ๆ งอนซะแล้วแฮะ...ซาสึเกะที่ฉันใช้มันกับนาย...ไม่ใช่เพราะว่าอยากแกล้งอย่างเดียวหรอกนะ” ซุยเงสึว่าพลางคลานเข้าไปหอมแก้มเจ้าของร่างเล็กโดยไม่ได้รับอนุญาต “เพราะฉันคิดว่านายเป็นรักแรกไง ฮะ ฮะ อั่ก!” แล้วก็โดนไปอีกดอกเพียงแต่คราวนี้ไม่ใช่หมอนแต่เป็นหมัดพิฆาตของอีกคนแทนร่างเล็กหน้าแดงก่ำมือบางยกขึ้นทำทีเหมือนปิดหน้าเพราะจู่ๆก็เกิดรู้สึกอายขึ้นมานิดๆ(เขินก็บอกมาเต๊อะ)
แกร๊ก!!
ประตูเปิดเข้ามาพร้อมกับคารินและจูโกะที่เดินเข้ามาเช่นกันและเพราะทั้งคู่เข้ามากระทันหันจังทำให้ซาสึเกะเอาผ้าห่มมาคลุมร่างตัวเองแทบไม่ทัน
“พวกนายทำอะไรกันอยู่น่ะ” คาริน
“ก็เปล่านี่” ซุยเงสึ
“คุยกันเสร็จแล้วเหรอ” จูโกะถามพลางเดินไปนั่งข้างๆซาสึเกะพร้อมกับคารินที่ถือถุงกับข้าวและถ้วยจานชามออกมาใส่ข้าวให้ทุกคนกิน
“อืม ไม่มีอะไรเนอะ...ซาสึเกะ” ซุยเงสึว่าพลางยิ้ม ซาสึเกะเมินหน้าหนีไปทางอื่นใบหน้าหวานแดงขึ้นอีกครั้งโดยไม่ทราบสาเหตุจากนั้นทุกคนก็กินข้าวกันอย่างมีความสุขโดยซุยเงสึกับคารินทะเราะกันและปาข้าวใส่กันจูโกะกับซาสึเกะแทบไม่ได้กินข้าวเลยสักนิด(มันสุขตรงไหนฟร้า!!)
................................................
นานเหลือที่ไม่ได้มาเยี่ยมบทความนี้เลยOAO SasuNaruเอ็งไม่แต่งแล้วเรอะ!
=w= หึ หึ บ่องต่งหมดมุขเดี๋ยวต่อได้มันก็มาเองแหละ555 เห็นเกะหูแมว
แล้วมันอดไม่ได้ตอนแรกกะจะทำเป็นNaruSasuฟิคยาวเลยแต่ยังคิดพล๊อตไม่ออก
เอาน่ารักๆไปก่อนแล้วกัน(จะมีใครแอบจิ้นคู่นี้เหมือนตรูไหม?เอาเถอะ
ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันจนจบนะคะ
ซียู♥
เหมียว หง่าว
ความคิดเห็น