คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 : สัญญา
4
สัญญา
“อะ…เอ่อ...” นารุโตะยืนอึ่งค้างอยู่หน้าประตูห้องแต่คนที่มาอยู่ในห้องก่อนแล้วเพียงแค่ทักทายกลับมายิ้มๆเท่านั้น เขารู้สึกอึ่งมากเพราะพ่อกับแม่กลับมาเยี่ยมทั้งทีแต่ทำไมมาไม่บอกไม่กล่าวกันเลยฟะ!
“มีอะไร” เสียงเล็กที่อยู่ของหลังเขาถามขึ้นเบาๆ นารุโตะหันมองคนที่อยู่ข้างและอย่างงงๆอยู่ๆทำไมเสียงเปลี่ยนแต่เมื่อพบกับใบหน้าหวานๆดวงตาคมๆผมยาวสยายและรูปร่างที่บ่งบอกความเป็นหญิง...
“แล้วนายจะแปลงร่างทำไมเนี่ย?!”
“ก็...ตามหลักแล้วถ้าลูกชายพาผู้หญิงมาที่บ้านพ่อกับแม่จะดีใจไม่ใช่เหรอ?” ซาสึเกะถามด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงออกถึงความรู้สึกทุกข์ร้อนแต่อีกคนนี้แทบจะอยากจะเอาหัวโขกโต๊ะเขายังไม่อยากจะมีแฟนหรือเรื่องรักๆอะไรนั่นสักหน่อย นารุโตะได้แต่มองหน้าซาสึเกะแบบปลงๆก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับแม่และพ่อที่ยิ้มรับอย่างไม่รู้เรื่องอะไร....
“เอ่อ…กลับมาเนี่ยมีอะไรรึเปล่าฮะ?” นารุโตะเอ่ยถามเบาๆหลังจากแนะนำซาสึเกะให้พ่อกับแม่รู้จักและพวกท่านก็ไม่มีท่าทีจะถามไถ่อะไรต่อด้วยสุดท้ายก็มานั่งกินข้าวด้วยกันจนได้สิน่า...
“พูดอะไรแบบนั้นล่ะจ๊ะแม่ก็อุตส่ามาเยี่ยมนะเนี่ย...ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกได้หยุดยาวน่ะ” คุชินะตอบเบาๆและยิ้มปิดท้าย
“งั้นเหรอ...” คุยกันไปสักพักคุชินะก็วางมือลงบนมือของนารุโตะและทำสีหน้าจริงจังขึ้นมินาโตะที่นั่งอยู่ข้างๆก็มองหน้านารุโตะเหมือนอยากจะพูดอะไรด้วย “อะ…อะไรเหรอฮะ?”
“แม่ขอคุยอะไรด้วยหน่อย” คุชินะว่าพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินนำไปยังห้องนอนของลูกชาย นารุโตะหน้าเหวอไปชั่วขณะก่อนจะมองหน้าซาสึเกะที่นั่งข้างๆกะจะขอความเห็นแต่เจ้าตัวเขากลับเมินไปทางอื่นเป็นคำตอบว่าไม่สนใจจะไปไหนก็ไป= =นารุโตะยืนนิ่งสักพักก็เดินตามคุชินะไป เมื่อทั้งลูกชายและแม่เขาไปกันแล้วในห้องก็เหลือเพียงซาสึเกะกับมินาโตะเท่านั้น ทั้งคู่ยังคงเงียบไม่มีเสียงใดๆ เล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากของทั้งสองจนกระทั่งมินาโตะเริ่มพูดขึ้นมาก่อน
“อยู่กับนารุโตะสองวันนี้เป็นไงมั่ง?”
“ไม่ได้เรื่อง!” ซาสึเกะตอบทันควัน มินาโตะหัวเราะนิดๆและยิ้มแหยๆให้
“...ยังไม่ได้ทำสัญญาครั้งสุดท้ายสินะ” มินาโตะถามลอยๆอีกคนเปลยตามองด้วยหางตาและหลับตาลง “ถ้าไม่ทำให้เสร็จเธอรู้ใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น” มินาโตะพูดขึ้นอีกครั้งแต่ซาสึเกะก็ยังคงหลับตานิ่งไม่ปริปากตอบสักนิด ผ่านไปสักพักเขาก็ลืมตาขึ้นช้าๆและมองอีกคนนิ่งๆ
“สำหรับหมอนั่นยังเร็วเกินไปฉันไม่ได้ดูถูกหรืออะไรแต่ถ้าทำสัญญาไปแล้วเกิดใช้พลังทำอะไรบ้าๆขึ้นมามันจะรับประกันชีวิตไม่ได้...อีกอย่างฉันยังไม่ไว้ใจมันและถ้าเกิดทำสัญญาขั้นสุดท้ายเสร็จขึ้นมาจริงๆแล้วถ้าเจอเหตุการณ์จวนตัวขึ้นมาหมอนั่นคงบอกให้ฉันหนีไปโดยไม่ห่วงชีวิตตัวเองถึงตอนนั้นฉันคงขัดคำสั้งหมอนั่นไม่ได้อย่างวันนี้เจอเจ้าปุกปุยนั้นก็บอกให้ฉันจัดการเจ้านั่นก่อนค่อยมาช่วยตัวเองเพราะงั้นแค่นี้ก็พอ”
“หมายความว่ายังไงขอคำตอบที่มันชัดเจนกว่านี้ได้มั้ยซาสึเกะคุง...อีกอย่างในตอนที่ฉันยังอายุเท่านารุโตะพี่ชายเธอก็ทำสัญญาถึงขั้นสุดท้าย ไม่เห็นมีอะไร”
“นั่นมันกรณีของคุณ...แต่นารุโตะมันมีพลังบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นถ้าเกิดทำสัญญาสุ่มสี่สุ่มห้าแล้วเกิดฉันต้านพลังนั้นไม่ได้จะทำยังไงหมอนั่นอาจเป็นตัวประหลาดไปเลยก็ได้” มาถึงตรงนี้มินาโตะก็เริ่มคิดหนัก
“แล้วถ้าในช่วงเวลานั้นใช้ผนึกจะทันรึเปล่า?”
“อาจจะแต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันว่าหมอนั่นจะรอด”
“...งั้นคงต้องปล่อยไว้สักพักสินะ”
“อืม…”
.........................................................................................
“มีอะไรเหรอฮะ?ทำไมต้องหลบหน้ากันมาคุยถึงนี่ล่ะ?” นารุโตะถามงงๆเมื่ออยู่ในห้องนอนเขา คุชินะหลับตาลงและกุมมือนารุโตะไว้
“รู้เรื่องหมาป่าผู้พิทักษ์แล้วสินะ?”
“เอ๋!!!!แม่รู้ด้วยเหรอ” นารุโตะแทบจะล้มหงายหลังไม่นึกว่าแม่เขาจะรู้เรื่องนี้ด้วยเอ๊ะแต่...เขารู้ก็เพราะบันทึกของพ่อนี่หว่างั้นแสดงว่าแม่รู้ก็ไม่แปลกงั้นสิเอ๊ะ!แล้วทำไมถึงได้เขียนบันทึกไว้ล่ะหรือว่าพ่อก็มีหมาป่าผู้พิทักษ์เหมือนกันแล้วๆ แล้วใครล่ะเขารู้จักรึเปล่า?!! ในตอนนี้ความคิดในหัวของนารุโตะตีกันไปตีกันมาไม่จบไม่สิ้นคิดไรได้ก็ฟุ้งฟ่างไปหมด
“ใจเย็นๆสินารุโตะ!” คุชินะตบหน้าลูกชายเบาๆเป็นการเตือนสติแต่ก็รู้ทั้งรู้ว่าแม่นั้นมือหนักถึงจะตบเบาๆแต่ก็พอให้หน้าหล่อนั้นเสียโฉมได้(?) นารุโตะหันมองหน้าคุชินะเป็นเชิงถาม “งั้นก็คงรู้แล้วนะถ้าเล่าคงจะยาวน่าดูเลยล่ะ”
“งั้นก็เล่าสั้นๆสิฮะ=[]=”
“พ่อของลูกก็มีเหมือนกันชื่ออิทาจิเป็นพี่ชายของเด็กคนนั้นนั่นแหละ...แล้วก็...ตอนนี้หมดสัญญากันแล้วเลยแยกย้ายกันไปคนละทาง”
“หา!มีหมดสัญญาด้วยเหรอ?”
“อืม...รู้สึกจะคอยพิทักษ์ให้แค่3ปีเท่านั้นเมื่อพ้นตอนนั้นไปแล้วก็จะแยกย้ายกันไป”
“ตั้ง3ปีเลยเหรอ!!!!” นารุโตะโหยหวนอย่างหมดอาลัยให้เขาอยู่กับซาสึเกะตายซะยังจะดีกว่า!!!
“แต่ดูเหมือนซาสึเกะยังไม่ได้ทำสัญญาผูกมัดขั้นสุดท้ายนะเนี่ย?”
“สัญญาขั้นสุดท้ายเหรอ?” นารุโตะถามอย่างงงๆเขาเคยได้ยินคำนี้มาจากซาสึเกะแล้วครั้งหนึ่งเห็นบอกยังไม่ไว้ใจเลยไม่ทำแล้วไอ้สัญญาบ้าๆนั้นมันคืออะไรฟะ! “แล้ว...มันคืออะไรอ่ะแม่”
“เอ่อ...พูดยากแฮะก็สัญญาผูกมัดระหว่างหมาป่าผู้พิทักษ์กับเจ้านายไงถ้าขั้นแรกสำเร็จก็ห้ามห่างกัน10เมตรและห้ามขัดคำสั่งเจ้านายแต่เมื่อไหร่ที่ทำขั้นที่2หรือขั้นสุดท้ายเสร็จหมาป่าผู้พิทักษ์ก็ไม่มีสิทธิที่จะออกความเห็นพูดคุยโต้เถียงหรืออะไรเด็ดขาดทำตามคำสั่งของเจ้านายเท่านั้นละยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเจ้านายมีอันตรายก็สามารถรับรู้ได้เลย...เจ๋งใช่มั้ยล่ะ” คุชินะอธิบาย
“แต่มัน…เหมือนบังคับไงไม่รู้สิ”
“ก็นั่นสินะ แล้วว่าไง?ซาสึเกะเป็นผู้พิทักษ์ลูกเหรอ?”
“อืม...มันก็นะ”
“ดีจังน้าได้หมาป่าสาวเป็นผู้พิทักษ์เนี่ย”
“เฮ้ย!!!แม่ก็!หมอนั่นเป็นผู้ชายนะ!!”
“แต่ตอนนี้อยู่ในร่างผู้หญิงนี่นา แล้วก็ระวังตัวด้วยนะจ๊ะเพราะต่อจากนี้คงมีปีศาจเข้ามาหาลูกบ่อยเลยล่ะแล้วก็...หลังจากที่ทำสัญญาขั้นสุดท้ายเสร็จก็จะมีอาวุธมาเป็นของแถมแต่แม่ก็ไม่รู้ว่าของนารุโตะน่ะเป็นอะไร”
“...”
“มินาโตะบอกว่าหลังจากทำสัญญาแล้ว...จะหลับไปซัก2-3...ถึงเวลานั้น อาจจะเพลียนิดหน่อย” คุชินะว่ายิ้มๆและเปิดประตูออกไปจากห้องเมื่อคุยกับนารุโตะจบแล้วและดูเหมือนเจ้าตัวจะได้รู้อะไรเพิ่ม
..........................................................................
“แล้ว…สรุปคือพ่อกับแม่รู้เรื่องหมดเลยน่ะสิ” นารุโตะนั่งทำหน้าปั้นยาก มินาโตะกับคุชินะเพียงยิ้มแหยๆ ให้เท่านั้นเพราะไม่รู้จะพูดอะไร
“ก็ได้ข่าวว่านารุโตะมีหมาป่าผู้พิทักษ์แล้วนี่นาเลยรีบกลับมายินดีด้วยไง”
“มันน่ายินดีตรงไหนอ่ะต้องมากำจัดปีศาจอะไรไม่รู้แถมยังมีมันคอยมาป้วนเปี้ยนรอบๆตัวแบบนี้อีก!!!” นารุโตะจัดหนักนี่ขนาดอยู่ด้วยกันแค่2วันยังเป็นขนาดนี้…แล้วถ้าอยู่ด้วยกัน3ปีนี่ไม่ฆ่ากันตายก่อนเรอะ!มินาโตะคิดในใจพลางมองหน้าคุชินะที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ก็ไม่ดีรึไง?คนมองเห็นสิ่งประหลาดๆแบบนายน่ะอายุสั้นจะตายและจะโชคร้ายสุดๆเมื่ออายุ18จึงต้องมีพวกฉันคอยปกป้องอยู่ข้างๆแล้วก็ต้องจัดการพวกที่เขามาทำร้ายเจ้านาย” ซาสึเกะพูดขึ้นเบาๆดึงความสนใจของทุกคนมินาโตะกับคุชินะก็พยักหน้าเห็นด้วย
“งั้นคนที่มองเห็นอะไรแปลกๆทุกคนก็มีหมาป่าผู้พิทักษ์หมดทุกคนน่ะสิ!”
“เปล่า...ตระกูลนายถูกเลือกให้เห็นสิ่งพวกนั้น”
“หมายความว่าไงคนตระกูลฉันต้องเห็นทุกคนเลยรึไง?” นารุโตะโพล่งขึ้นมา
“จะว่าไงล่ะก็...เห็นทุกคนนั่นแหละสืบสายเลือดไปรุ่นต่อรุ่น...เห็นทุกรุ่นและทุกรุ่นก็จะมีผู้พิทักษ์เป็นของตัวเองและจะคอยจัดการปีศาจแทนคนที่ไม่มี(ผู้พิทักษ์)...ประมาณนั้นมั้ง” ซาสึเกะว่าเบาๆและลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็น
“หา!!!”
“ก็หมายความแบบนั้นล่ะนะพวกเราเป็นตัวแทนของทุกคนที่เห็นนี่นาจัดการแทนก็ไม่เห็นเป็นไร อย่างน้อยก็ได้สิทธิ์พิเศษนั่นอยู่แล้ว” มินาโตะพูดยิ้มๆและยีหัวลูกชายเบาๆเป็นเชิงปลอบ ซาสึเกะหยิบนมออกมาจากตู้และเหล่ตามองพวกนารุโตะด้วยหางตาก่อนจะยกนมดื่มรวดเดียวหมด
“…งั้นอยู่กันได้ใช่มั้ยพ่อกับแม่จะได้กลับห้องซะที” หลังจากอยู่คุยกันนานแล้วพ่อกับแม่นารุโตะก็ลากลับห้องตัวเองที่อยู่ในคอนโดนี้ นารุโตะยิ้มให้บางๆและโบกมือให้พร้อมกับเดินไปส่งถึงห้องและเดินกลับมาอีกทีก็เห็น...หมา...กระเป๋า
“เฮ้ย!!!นายแปลงเป็นหมาทำไมเนี่ย!!” นารุโตะอุ้มซาสึเกะ(ในร่างหมากระเป๋า)ขึ้นมาจ้องหน้า ซาสึเกะยกอุ้งมือน้อยๆตบหน้านารุโตะเบาๆเป็นเชิงบอกให้ปล่อย
“หึ!...ถ้าฉันอยู่ในร่างผู้ชายที่นอนมันไม่กว้างพอนอนไปนอนมาเดี๋ยวก็ตกเตียงทั้งคู่ พอเป็นผู้หญิงที่พอดีก็ใช่แต่นายก็นอนไม่หลับอยู่ดีเพราะลามก...เพราะงั้นอยู่ร่างนี้แหละดีแล้ว” ซาสึเกะว่าและพาเอาร่างเล็กๆของตัวเองกระโดดขึ้นที่นอนย่ำวนไปมาสักพักก็ขดตัวนอนลง
“พูดได้ด้วยแล้วก็ฉันไม่ได้ลามกเว้ย!ไอ้บ้า!!!แล้วอาบน้ำรึยังตัวนายมีหมัดรึเปล่าเนี่ย!เป็นหมาก็นอนข้างล่างดิ!!!” นารุโตะโวยวายและเดินไปนั่งบนที่นอน
“อาบแล้วน่าไม่ต้องห่วงแล้วอีกอย่างฉันไม่ใช่หมาทั่วไปนะเฟ้ย!จะไปมีเห็บหมัดได้ไง!!คิดบ้างสิเจ้าบ้า!!” ซาสึเกะด่าตรอกหน้าก่อนจะกระโดดทับร่างนารโตะจนล้มลงไปบนที่นอนและนอนบนตัวนารุโตะนั่นแหละ
“เฮ้ย!!แล้วมานอนบนตัวฉันทำไมเนี่ย!ออกไปนะ!...” พอคิดดูดีๆหมาตัวนี้ยังไงก็ซาสึเกะ..มันก็...ไม่ต่างกันกับซาสึเกะกำลังนอนอยู่บนตัวเขา!!อยากจะอุ้มออกอยู่หรอกแต่...เขาเป็นพวกอ่อนไหวกับสัตว์ตัวเล็กๆนี่หว่าT^T นารุโตะมองหมาน้อยที่นอนขดอยู่บนตัวเขาก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวมันเบาๆแต่ยังไม่ทันได้เคลิ้มไปกับขนนุ่มนิ้มนั่นเขาก็ต้องรีบชักมือออกเมื่อร่างเล็กนั้นพงกหัวขึ้นมองเขาด้วยสายตาเย้ยๆ
“มีมุมแบบนี้กับคนอื่นเขาด้วยเหรอนายเนี่ย” นารุโตะมองร่างเล็กนิ่งๆและอุ้มออกจากตัวก่อนจะหยิบผ้าขุนหนูเดินเข้าห้องน้ำไปทันทีปล่อยให้ซาสึเกะตีหน้างง...เขารู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้แฮะที่ซาสึเกะพูดแบบนั้น นารุโตะกุมหน้าร้อนๆของตัวเองอยู่ในห้องน้ำสักพักก่อนสบัดหัวไล่ความคิดและอาบน้ำต่อเตรียมตัวนอนเพราะพรุ่งนี้มีประชุมห้องเรื่องงานโรงเรียน....
"ว่าแต่...นายมีกี่ร่างกันแน่ฟะ?" เมื่อใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยนารุโตะก็ลงมานอนข้างๆเจ้าหมากระเป๋าซาสึเกะ(?)
"ก็3ไง"
"แต่นายบอกว่ามีร่างผู้หญิงมีร่างผู้ชายกับร่างหมาป๋านี่นา...แล้วไอ้หมากระเป๋านี่มันอะไรวะ!?" นารุโตะถาม
"หืม? สนใจเรื่องของฉันด้วย?" จบคำพูดนี้นารุโตะแทบสะอึกเออถูก!แล้วเขาจะสนเรื่องมันทำไมฟะ?รู้สึกขายหน้าขึ้นมาทันใด
"เปล่าเฟ้ย!!ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย!" นารุโตะว่าและตะแคงหันหลังให้พร้อมกับหลับตาแน่น ซาสึเกะมองอีกร่างและแอบขำนิดๆ
"หึ..." พรุ่งนี้...ทำไรดีนะ?
............................................................................
ดีค่ะทุกคนใกล้เปิดเทอมกันแล้วเตรียมอะไรพร้อมรึยัง=[]=
ดีใจมากเลยมีคนเม้นด้วยตอนต่อไปเดอิกับซาโซจะโผล่มาแล้ว
ยังไงก็ขอฝากติดตามด้วยนะคะ....เริ่มหมดมุขละขอตัว
ซียู♥
:)
Shalunla
ความคิดเห็น