คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 : แมว
2
แมว
“โอ๊ยยยยยยย!! ลากฉันมาทำไมเนี่ยอาโอมิเนจจิ” คิเสะสะบัดมือที่ถูกอีกคนลากออกและทำหน้าบึ่งมองตัวต้นเหตุที่ทำให้ข้อมือเขาเจ็บแถมยังมีรอยมือแดงเถือกอีกต่างหากไอ้คนลากมันแรงควายเกินไปแล้ว!! อาโอมิเนะจิกตามองเจ้าของผมทองก่อนหยุดเดินและผลักอีกร่างเข้าไปในซอยแคบและตามไปกักตัวก่อนยื่นหน้าไปใกล้จนอีกฝ่ายเริ่มประหม่า
“อะ...อะไรเหรอ?” คิเสะถามเสียงเบาลงเพราะจู่ๆอีกคนก็ยื่นหน้ามาใกล้โดยที่ยังไม่ทันตั้งตัวแถมยังเอาแขนกักไว้อีกแล้วเขาจะหลบยังไงล่ะเนี่ย อาโอมิเนะยังคงจ้องใบหน้าสวยของคิเสะไม่ละสายตาก่อนถอนหายใจและผละตัวออกมาทำเอาคิเสะกระพริบตาปริบๆงงเป็นไก่ตาแตก
“สรุปยังไงกันแน่วะเนี่ย”
“…อะไร?” เจ้าของใบหน้าสวยยิ่งงเข้าไปใหญ่เมื่อได้ยินประโยคต่อมาจากปากเจ้าคนผิวแทนนั่น
“ช่างเถอะ นายกับเท็ตสึให้ความรู้สึกที่ต่างกันชะมัด” อาโอมิเนะว่าก่อนเดินออกจากซอยไปโดยทิ้งให้คิเสะยืนงงอยู่อย่างนั้น
“ก็ฉันไม่ได้จืดจางเหมือนคุโรโกจจิซะหน่อย” เจ้าตัวพึมพำเบาๆใบหน้าสวยมุ่ยลงเพราะโดนเอาไปเปรียบกับคุโรโกะแต่คำพูดนั้นก็มิอาจพ้นหูทิพย์ของอาโอมิเนะไปได้
“ไม่ใช่อย่างงั้น” อาโอมิเนะว่าก่อนเดินต่อไป ซึ่งคิเสะก็ไม่ได้รั้งไว้แต่อย่างใด
ไม่ใช่อย่างงั้นแล้วยังไงล่ะไอ้บ้าอาโอมิเนจจิ...
เมื่อเห็นคู่แข่งเดินออกไปไกลแล้วฝนเองก็ซาลงแล้วด้วยสรุปนี่ลากเขามาเพื่อจ้องตาเนี่ยนะไร้สาระสิ้นดี คิเสะเดินออกจากซอยและมุ่งหน้ากลับไปที่บ้านในหัวก็คิดถึงคำพูดของอาโอมิเนะวนไปมาซ้ำพยายามที่จะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจอาโอมิเนะปิดบังอะไรอยู่รึไงนะ...
............................................................................................................................................
กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งปนกับกลิ่นน้ำฝนคุโรโกะไม่สามารถห้ามการกระทำของตัวเองได้อีกต่อไปเขาเดินเข้าไปหาร่างที่นั่งนิ่งนั่นช้าๆก่อนหยุดและคลุกเข่าลงตรงหน้าร่างของเด็กหนุ่มผู้โชคร้ายกลิ่นเลือดที่ลอยเข้ามามันช่างหอมหวานเสียจนควบคุมตัวเองไม่ได้มือเล็กสั่นน้อยๆค่อยๆเอื้อมไปแตะบ่าของเด็กหนุ่ม เขี้ยวเล็กๆเตรียมพร้อมใช้งานดวงตาสีฟ้าเรืองแสงเล็กน้อยก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าใกล้ซอกคอของอีกคนและเตรียมฝังเขี้ยวลงไปหากแต่...
“หึ…หิวขนาดต้องมากินฉันเลยเหรอ?” ร่างเล็กชะงักและเงยหน้ามองเจ้าของเสียงที่แสนจะเยาะเย้ยเมื่อครู่เขามองเด็กหนุ่มเลือดโชกตัวปางตายตรงหน้าก่อนจะหุบปากเก็บเขี้ยวและผละออกมาดวงตาสีฟ้าที่เรืองแสงเมื่อครู่ค่อยๆจางลง
“ยังไม่ตายเหรอครับ…”
“เลือดนี่ไม่ใช่ของฉันหรอก”
“…??!!” เขากำลังตกใจตอนแรกที่เจอก็นึกว่าเป็นเด็กหนุ่มธรรมดาที่กำลังใกล้ตายแต่เมื่อมองใกล้ๆและได้สัมพัสกลิ่นเลือดที่แสนจะเจือจางเมื่อครู่เขาก็รับรู้ได้ว่านั่นไม่ใช่เลือดของเจ้าตัวจริงๆ ไม่ใช่แค่นั้นที่เขารับรู้ได้คือความน่ากลัวของเจ้าของร่างนี้ คุโรโกะรีบผละออกมาจากตัวเด็กหนุ่มทันทีเขาจ้องมองเจ้าของใบหน้าคมที่ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น เรือนผมสีแดงสดเฉกเช่นสีของเลือดดวงตาสองสีที่จ้องมาทางเขา...
“หืม...ยังเหลือแวมไพร์อยู่อีกตัวในเมืองนี้งั้นเหรอ?...นึกว่าโดนพวกแวมไพร์ฮันเตอร์ฆ่าไปหมดซะแล้วดูเหมือนจะยังเด็กอยู่เลยนะ” ร่างสูงว่าพลางค่อยๆก้าวไปทางคุโรโกะซึ่งเจ้าของร่างบางก็ไม่ได้อยู่เฉยๆทุกครั้งที่อีกคนก้าวเข้ามาใกล้เขาก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่งแต่ว่า อะไรกันนะคนคนนี้ไม่ได้เป็นประเภทเดียวกับเขาแล้วก็ไม่ได้เป็นศัตรูความรู้สึกลึกๆมันบอกแต่ก็ยังน่ากลัวอยู่ดีทางที่ดีเขาควรรีบฉวยโอกาสหนีกลับบ้าน...
ปึก!
“…!!!??” กำปั้นหนักทุบกำแพงข้างหลังเหนือหัวคุโรโกะ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เขาถูกต้อนมาติดกับแพงร่างบางจ้องตาอีกคนนิ่งแต่ภายในใจกลับกระวนกระวายมากเหลือเกินมือเล็กกำสายกระเป๋าสะพายแน่น ใบหน้าของอีกฝ่ายยื่นเข้ามาใกล้ลิ้นร้อนเลียข้างแก้มของอีกฝ่ายเบาๆใบหน้าหล่อซุกกับซอกคอของอีกคน
“เป็นแวมไพร์ที่อ่อนแอน่าดูเลยนะ”
“…”
“ทำไมไม่กินเลือดล่ะอดอยากมานานแค่ไหนแล้วนะ ถึงได้เห็นเลือดแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้ถึงขีดสุดแล้วสิ” เจ้าของร่างสูงว่าเสียงทุ้มนุ่มกระซิบข้างหูของคุโรโกะจนเจ้าตัวหลอน ร่างเล็กพยายามประคองตัวเองไม่ให้ทรุดลงตรงนั้นทั้งเสียงและคำพูดที่ประซฺบอยู่ข้างหูบวกกับแรงกดดันของอีกฝ่ายเล่นเอาเข่าอ่อน
“นี่...ถ้าไม่ไหวจริงๆก็กินเลือดคนอื่นซะสิ...ทำไมถึงไม่กินล่ะทั้งๆที่คนออกจะเยอะแยะจนเกือบจะล้นโลกอยู่แล้ว จะกินอีกกี่คนก็ได้นี่นา จริงมั้ย” เสียงทุ้มยังดังอยู่ข้างหูสิ่งที่เด็กหนุ่มพูดไม่ได้เข้าสมองคุโรโกะแม้แต่น้อยแรงกดดันของอีกฝ่ายทำให้เขาเสียสมดุลและสมาธิ คุโรโกะทรงตัวไม่อยู่มือเล็กเผลอเอื้อมไปจับเสื้อของอีกฝ่ายเป็นหลักเพราะยืนไม่อยู่ใบหน้าหวานซีดลง “เห…กลัวขนาดนั้นเลยเหรอ...”
“…”
“ก็ได้...งั้นกินเลือดฉันสิ” คุโรโกะเงยหน้ามองอีกฝ่ายราวกับกำลังจะปฎิเศษแต่เมื่อเจอะกับดวงตาสองสีที่เย็นชาของอีกฝ่ายก็ถึงกับพูดไม่ออก ร่างเล็กพยายามยึดเกาะคอเสื้อของอีกคนและโอบรัดรอบคอของเด็กหนุ่มก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ซอกคอขาวยิ่งใกล้กลิ่นเลือดก็ยิ่งแรงขึ้นเขี้ยวเล็กโพล่ออกมาอีกครั้งก่อนร่างบางจะฝั่งคมเขี้ยวลงบนซอกคอของอีกคนและดูดเอาของเหลวแสนหวานที่อยู่ภายในนั้นดวงตาสีฟ้าเรืองแสงและค่อยๆปรือลงราวกับการกระทำทั้งหมดมันเป็นไปเองโดยอัตโนมัติ
ภายในบ้านที่ตั้งอยู่ในป่าลึกแสนน่ากลัวเต็มไปด้วยสัตว์และมีตำนานว่าใครก็ตามที่หลงเข้ามาในนี้จะไม่ได้ออกไปไหนอีกเลย บ้านที่ภายนอกดูทรุดโทรมและเก่าจนดูน่ากลัวหากแต่ภายในก็เหมือนกับบ้านทั่วๆไปมีไฟฟ้ามีเฟอร์นิเจอมากมายแถมยังสวยมากด้วยแต่มันก็เป็นเพียงบ้านสองชั้นเล็กๆธรรมดาเท่านั่นแหละ
ร่างบางหลับพริ้มอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคนมันทั้งอบอุ่นนุ่มนิ่มและสบายตัวกลิ่นโกโก้... อุ่น...นุ่มนิ่ม...กลิ่นโกโก้...เขาอยู่คนเดียว..อ้อมกอด...
ว๊อท!!
ร่างบางลืมตาโพล่งและดิ้นดุกดิกก่อนเงยหน้ามองคนกอด...เรือนผมสีแดงสดใบหน้าคมเสื้อผ้า..ไม่ใส่!!! แล้วกอดเขาอยู่เดี๋ยวๆๆๆแล้วหูใบใหญ่ที่งอกออกมาบนหัวนั่นมันคืออะไร! ไหนจะหางที่คลอเคลียอยู่กับต้นขาเขานี่อีกเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเขาเนี่ย!! และร่างบางก็จำต้องนิ่งเมื่ออีกคนขยับและคลายอ้อมกอดลงก่อนลุกขึ้นนั่งขยี้ตาและมองเขา...
“ตื่นแล้วเหรอ…อืมมมมม...ให้ตายสินายเนี่ยตละกละชะมัดเล่นซะฉันไม่มีแรงจะทำอะไรเลยแฮะ”
“เอ๊ะ?” คุโรโกะได้แต่นั่งเอ๋อในขณะที่ฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูด “เอ่อ…ผมทำอะไร” ร่างสูงขมวดคิ้วมองอีกคนมือหนาลูบซอกคอตัวเองและยิ้ม(แสยะ)ให้อีกคน
“เอ่อ...”
“ใจร้ายจังเลยนะทั้งๆที่ได้เลือดฉันช่วยชีวิตแท้ๆ แต่จำไม่ได้ซะนี่ว่าทำอะไรกับฉัน”
“ทำ..อะไร?” คุโรโกะทวนก่อนจะนึกไปถึงเรื่องเมื่อวาน ใช่ๆ เขาจำได้ว่าเจอเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็คือไอ้ครึ่งคนครึ่งแมวตรงหน้านี่ล่ะแต่ว่า...จำได้ว่าโดนกดดันแล้วก็ดูดเลือดหมอนี่จากนั้นเขาก็วูบ...รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่นี่...แล้ว หมอนี่รู้จักบ้านเขาได้ไง
“ขอโทษครับที่กินเยอะไป แต่ว่าคุณรู้ได้ไงว่าบ้านผมอยู่นี่” ร่างสูงเลิกคิ้ว
“เดาเอาน่ะ อีกอย่างกลิ่นนายก็ต้องคลุกอยู่กับบ้านนี้อยู่แล้วตามกลิ่นมาก็เจอ”
“คุณเป็นหมาหรือแมวกันแน่ครับ”
“หนวกหูจริง ว่าแต่...ดีขึ้นรึยัง” ร่างสูงว่าพลางยื่นหน้าไปทาบหน้าผากกับอีกคนทันทีโดยไม่รอคำตอบ เขาผละออกมาเมื่อรู้คำตอบและยิ้ม(แสยะ)ให้ร่างเล็ก ซึ่งคุโรโกะก็ได้แต่อึ่ง คนคนนี้น่ากลัวจริงๆนั่นแหละคิดอะไรก็ทำเลย คุโรโกะยกหมอนขึ้นมากอดพลางจ้องมองสบกับดวงตาสองสีนั้น
“อาคาชิ เซจูโร่...ชื่อของฉัน นายล่ะ”
“ผมกับคุณแค่บังเอิญเจอกันไม่จำเป็นต้องรู้จัก...”
ฟุบ!
“อุ๊ก!” ยังไม่ทันพูดจบร่างของเขาก็ถูกกดลงบนเตียงหมัดหนักๆต่อยเข้าที่ท้องน้อยจนรู้สึกจุกจนพูดไม่ออก คุโรโกะเบ้หน้าด้วยความเจ็บในขณะที่ดวงตาก็จดจ้องไปที่อาคาชิ อาคาชิที่บัดนี้มีใบหน้าที่นิ่งผิดปกติเจ้าตัวเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ร่างเล็กมากขึ้นก่อนโน้มหน้ากระซิบข้างหูอีกร่างเบาๆ
“อย่าทำท่าทางอวดดีเหมือนเมื่อกี๊อีกนะไม่งั้น…ฉันจะฆ่านาย”
“…!!??” อาคาชิผละออกมามองคุโรโกะชัดๆ “…ปล่อยครับ” คุโรโกะว่าพลางพยายามบิดข้อมือให้หลุดจากการกอบกุมของอีกคนแต่มันไม่มีแม้แต่วี่แววว่าจะหลุด อะไรอีกล่ะ ปล่อยเขาสิ
“ไม่”
“ทำไม…”
“จะบอกเลยแล้วกัน แมวเป็นพวกเจ็บแล้วจำ”
“…”
“นายเป็นเจ้านายฉันแล้วเพราะนายกินเลือดฉัน ตอนฝังเขี้ยวลงไปมันเจ็บมากฉันไม่แค้นหรอกแค่ถูกใจนายเฉยๆ เป็นแวมไพร์ที่มีความอดทนสูงเกินเหตุ...อืมมมม ตัดสินใจละ ฉันจะอยู่กับนายที่นี่”
“ห๊ะ...” จบประโยคเจ้าแมวน้ำแดง(?)ก็ถีบร่างบางลงจากเตียงจนอีกคนหัวหมุน ไม่มีใครกล้าถีบเขา!!แล้วไอ้บ้านี่มันเป็นใครกันฟระ!
“ผมเจ็บนะครับ”
"นายชื่ออะไร?" อาคาชิถามอีกรอบ คุโรโกะมองตาเจ้าตัวก่อนถอนหายใจสรุปนี่เขาต้องบอกสินะ
"คุโรโกะ เท็ตสึยะครับ"
"งั้นเหรอ เอาล่ะเจ้าทาสไปหาอะไรให้ฉันกินซะ หิวแล้ว”
“ไม่ครับ” คุโรโกะปฎิเสธทันควันมันไม่ใช่กงการอะไรของเขานี่นา อาคาชิขมวดคิ้วก่อนลงมาจากเตียงและย่อตัวลงข้างๆคุโรโกะกรรไกรบนโต๊ะหัวเตียงก่อนหน้านี้ถูกหยิบมาก่อนจะปาเฉียดแขนคุโรโกะไปนิดหน่อยเจ้าของร่างบางมองเลือดที่ไหลอาบแขนเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจและใช้มือลูบมันเบาๆแผลสดที่เปิดเมื่อครู่ถูกปิดจนเกือบหายสนิท “อย่าเล่นแบบนี้สิครับ”
“ฉันศูนย์เสียเลือดเพราะนายถ้าฉันเป็นโลหิตจางจะทำไง” คุโรโกะมองหน้าอาคาชิสรุปเขาผิดสินะเนี่ยก็เจ้าตัวอณุญาตให้เขากินเองแท้ๆให้ตายเถอะแต่ก็นะไปทำอะไรให้มันกินก่อนแล้วกันเดี๋ยวจะวุ่นวายมากกว่านี้...
เมื่อกินข้าวกันเสร็จแล้วทั้งคู่ก็มานั่งจ้องกันอยู่บนโซฟาอันที่จริงก็มีคำถามจะถามเยอะแยะยิ่งเจ้าตัวบอกจะมาอยู่นี่ด้วยมันหมายความว่าไงกันจะย้ายมาเหรอ?แล้วผู้ปกครองไม่ว่าอะไรหรือไงกัน?
“อาคาชิคุง...”
“…!? ยอมเรียกฉันแล้วเหรอ”
“ครับ...แล้วที่ว่าจะมาอยู่กับผมนี่...หมายความว่าไงครับ” อาคาชิกระปริบตาก่อนเอี่ยวตัวไปหยิบรีโมตเปิดทีวีดู “ตอบครับ”
"ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละ”
“ผู้ปกครองล่ะครับ”
“ฉันฆ่าไปแล้ว”
“เอ๊ะ?!” คำตอบของอาคาชิทำเอาคุโรโกะเงิบกว่าเดิมที่ฆ่านี่หมายถึง ฆ่าให้ตายหรือแค่ประชด?คุโรโกะขยับตัวออกห่างร่างสูงเพื่อความปลอดภัยแต่ก็โดนมือปลาหมึกฉุดเข้าตัวนี่มันอะไรกัน คนแปลกหน้าเข้ามาบ้านก็ต้องระแวงอยู่แล้วหมอนี่มันอะไรกัน!! “ฆ่าเนี่ย”
“ฉันไม่ได้ฆ่าเพื่อจะมาอยู่กับนายหรอกน่าไม่ต้องห่วงฉันก็แค่รำคาญเท่านั้นแหละ”
“เอ๊ะ”
“เมื่อวานเลยล่ะที่ไปนั่งซบกับเสาเมื่อวานก็เพราะหมดแรงเท่านั้นเองเลือดนั้นก็ของพ่อกับแม่ฉัน...”
“จะ...จริงเหรอครับ”
“ใช่” อาคาชิตอบแววตาสื่อได้ว่าไม่โกหกแต่ในใจเขากำลังกังวนมีเรื่องที่ร่างบางไม่จำเป็นต้องรู้เพราะฉะนั้นเขาบอกไปแบบนั้นแหละถูกแล้ว
............................................................................................................................................
“อาคาชิคุงจะตามมาจริงๆเหรอครับ”
“ใช่”
“งั้นก็ช่วยเก็บหูกับหางนั่นทีเถอะครับ” คุโรโกะว่าพลางชี้ไปที่หูกับหางแมวของอาคาชิที่โพล่ออกมาเจ้าตัวขมวดคิ้วและทำตามอย่างว่าง่าย สุดท้ายเขาก็มาอยู่คุโรโกะจนได้มึ่กว่าจะง่ายแบบนี้แต่เอาเถอะอยู่บ้านเฉยๆก็น่าเบื่อสู้ตามไปคลุมร่างบางยังจะดีกว่า
ณ ชมรมบาส
“คุโรโกจจิ!!! เอ๋!! ใครอ่ะ” คิเสะตั้งใจจะพุ่งเข้ามาหาคุโรโกะแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับเด็กหนุ่มอีกคนที่สูงพอๆกับคุโรโกะเรือนผมสีแดงสดดวงตาสองสีที่เด่นเหลือเกินไหนจะเคยเห็นอีก
“เด็กใหม่ครับเขาจะขอมาอยู่ชมรมเรา”
“อ๋อ ยินดีต้อนรับนะ”
“อะไรนายรู้จักด้วยเหรอเท็ตสึ” อาโอมิเนะว่าพลางเดินมาหาร่างเล็กสองร่างที่เงยหน้ามอง
“ครับ...”
"อะไรเนี่ย...เตี้ยชะ ว๊ากกกกก!!” ยังพูดไม่ทันจบกรรไกรสีแดงก็เฉี่ยวหน้าอาโอมิเนะดีที่เจ้าตัวหลบได้อย่างเฉียดฉิวไม่งั้นคงไปเฝ้าคุณทวดที่ยมโลกแล้วเป็นแน่แท้ อาโอมิเนะเกือบหัวใจวายอะไรกันเจ้านี่คิดจะฆ่ากันเลยเรอะ
........................................................................................
โอเคหวัดดีค่ะ ขอบคุณที่เม้นให้กำลังใจกันนะปลื้มค่ะ555
ขอบคุณนะคะ วันนี้ไม่อยากพูดมากละไปดีกว่าซียู♥
ความคิดเห็น