คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตอนที่ 18 : โตะขอเคลียร์
18
โตะขอเคลียร์!!
“เฮ้ย!นารุโตะเร็วเกินไปแล้ว” เนจิเอ่ยเตือนเพราะทุกคนเริ่มอยู่รั้งท้ายตามไม่ทันแต่นารุโตะไม่ได้ฟังที่เพื่อนพูดเลยสักนิดเขาหยุดฝีเท้าลงและเปลี่ยนเป็นเดินเข้าไปใกล้ๆอีกคนที่ยังยืนนิ่งจ้องตาเขาอยู่
“ซาสึเกะ”
“…” ทุกคนที่วิ่งตามมาหยุดมองทั้งคู่ที่จ้องตากันไม่กระพริบ ฮินาตะมองทั้งสองด้วยใบหน้าที่ไปไม่ถูก เจอกันแล้ว...ทำยังไงต่อดี นารุโตะยืนนิ่งฝ่ายตรงข้ามก็เช่นกัน
“นี่เพื่อนนายเหiอเจ้าเด็กดื้อ” ชินยะกระซิบถาม แต่เจ้าตัวไม่ตอบ
“หมอนั่นใคร” นารุโตะเอ่ยถามซาสึเกะที่ยังเงียบ
“…ตอบมานะ” นารุโตะเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเข้าไปคว้าข้อมือบางของอีกคนอย่างแรงเล่นเอาอีกคนรู้สึกเจ็บจี๊ดนิดๆ แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไรต่อก็มีเสียงแทรกขึ้นมาซะก่อน
“ทันซะที= =พวกเธอนี่วิ่งกันเร็วจริงๆนา” ครูคาคาชินั่นเองหลังที่โดนตัดบทไป2-3ตอนก็ได้ปรากฎตัวสักที= =
“เพราะครูอายุมากขึ้นต่างหาก” ชิกามารุว่า
“อะไรไม่จริงสักหน่อย…แล้วนั่น..” คาคาชิเบนสายตาไปมองนารุโตะกับซาสึเกะที่แทบจะฟาดกันอยู่ร่อมร่อ
“หมอนั่นใคร” แต่ดูเหมือนนารุโตะจะไม่สนคาคาชิเลยกลับกันเขามองหน้าซาสึเกะที่เริ่มจะแสดงสีหน้าเหมือนจะบอกว่าเจ็บตรงข้อมือที่เขาบีบและกระชากถามในตอนแรก “ตอบฉันสิ!” นารุโตะเริ่มขึ้นเสียง
“เฮ้ย!ๆ ไอ้หนูปล่อยเพื่อนนายก่อนฉันเป็นคนที่ขอให้ซาสึเกะมาช่วยอะไรเฉยๆ” ชินยะพยายามห้ามนารุโตะและแกะมือนารุโตะออกแต่เจ้าตัวก็กำซะแน่นไม่ยอมปล่อย จนซาสึเกะเองก็เริ่มบิดข้อมือไปมาเพื่อให้หลุดจากพันธนาการของนารุโตะ
“ยุ่ง!” โกรธซะแล้วแล้วนี่เขาไปทำอะไรให้ไอ้เด็กนี่มันโกรธขนาดนี้เนี่ยคำว่ายุ่งถ้าแปลเป็นคำหยาบก็สอเสือสระเอือกให้มันได้อย่างนี้สิ ชินยะคิด
“ปล่อย”
“ปล่อยให้โง่สิ!มากับฉัน!!!” นารุโตะว่าพลางลากร่างของซาสึเกะเดินไปอีกฟากข้างป่าเพื่อนๆที่เหลือพยายามห้ามแต่เจ้าตัวก็ไม่ฟังสักนิด คาคาชิเองก็ไม่ดสนอะไรมากแต่ที่สนอยู่คือชินยะ
“นารุโตะคุง” ฮินาตะพึมพำด้วยความเป็นห่วงเนจิเมื่อเห็นน้องสาวหน้าเสียก็ยกมือขึ้นลูบศรีษะของเธอเบาๆเป็นเชิงบอกไม่เป็นไรก่อนจะบอกให้ชิกามารุและคิบะตามสองคนนั้นไปส่วนฝั่งนี้คงต้องเคลียร์กับชินยะที่เป็นพวกลักพาตัว...
“นายเป็นคนลักพาตัวคนที่มีธาตุไฟกับสายฟ้า”
“ก็ใช่...เฮ้อ~โดนจับได้ซะแล้วแต่วางใจเหอะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรพวกนั้นแล้วก็...กะจะปล่อยไปด้วย”
“หมายความว่าไง”
“หมายความตามที่พูดนั่นแหละ...ฉันจะปล่อยเจ้าพวกนั้น ตกลงมั้ย?”
“…”
“…งั้นแล้วนายจะจับพวกนั้นมาทำไม” ชินยะถอนหายใจทันทีที่คำถามของคาคาชิจบประโยคเขาขี้เกียจเล่าแล้วแต่เอาเถอะก็ยังดีกว่าถูกจับล่ะนะ ชินยะตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้พวกคาคาชิฟังจนหมดทั้งเรื่องหมู่บ้านลและคาถาอัญเชิญ “ชื่อหมู่บ้านนาย…คือโยคุโฮะรึเปล่า” คาคาชิเอ่ยถามอีกครั้ง
“รู้ได้ไง”
“ฉันเคยได้ยินเรื่องโศกนาฏกรรมหมู่บ้านโยคุโฮะ นายมาจากที่ลับแลสินะ”
“...โดนรู้ซะแล้วสิ”
“เพราะงั้นถึงได้อยากอัญเชิญ หมู่บ้านโยคุโฮะเป็นหมู่บ้านลับแลนานๆทีจะปรากฎและหลายปีมานี้กลับมาปรากฎมาให้เห็นอีกแสดงว่าต้องเกิดอะไรขึ้นภายใน และเมื่อไม่นานมานี้ก็ปรากฎขึ้นมาทำให้เห็นว่าภายในเกิดอะไรขึ้น...ศพจำนวนมากอยู่ในหมู่บ้านที่แทบจะร้าง...เลยกลายเป็นโศกนาฏกรรมสินะหลังจากนั้นหมู่บ้านนี้จึงถูกผนึก”
“...เพราะไม่อยากให้เกิดขึ้นเลยผนึกเหรอ”
“นายเป็นคนของหมู่บ้าน ทำไมไม่รู้”
“ฉันหนีออกมาเมื่อ9ปีก่อนน่ะหลังจากนั้นเมื่อสัปดาห์ที่แล้วฉันกลับมาที่หมู่บ้านก็ไม่พบมันแล้ว”
“งั้นเหรอ...แล้วจะต้องคลายผนึกทำไม”
“ฉันจะทำให้หมู่บ้านกลับเป็นเหมือนเดิม”
“…เข้าใจล่ะ”
……………………………………………………………..
นารุโตะทั้งกระชากทั้งลากซาสึเกะชนร่างนั้นแทบจะร้องไห้แรงก็เยอะกว่าขาก็ยาวกว่า(นิดนึง)แล้วยังลากแถมกระชากแขนเขามาแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน! นารุโตะหยุดการกระทำลงและยืนมองหน้าซาสึเกะนิ่งแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยข้อมือของร่างบางสักทีจนตอนนี้มันเริ่มจะช้ำหน่อยๆแล้ว
“ปล่อยฉัน”
“ปล่อยแน่ถ้านายตอบ”
“ตอบอะไรล่ะ!ตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนายเอาแต่กระชากฉัน”
“เจ็บเหรอ” นารุโตะที่แข็งกร้าวมาตลอดถามด้วยน้ำน้ำเสียงอ่อนลงและคลายมือเล็กน้อยเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าเจ็บไปมากกว่านี้
“...”
“ขอโทษ” นารุโตะตอบเสียงอ่อนๆและมองข้อมือของซาสึเกะที่มีรอยช้ำสีม่วงเป็นรูปมือเขารอบข้อมือบาง
“ช่างมันเถอะ…นายถามว่าหมอนนั่นเป็นใครใช่มั้ย...เขาชื่อชินยะแล้วก็อยากให้ฉันช่วย...แค่นั้นแหละ”
“อะไร!แต่หมอนั่นมันลักพาตัวนายไปไม่ใช่รึไง”
“รู้แล้วถามทำไม?” นารุโตะถึงกับสะอึกก็เขาเป็นห่วงนี่นาที่ทำแบบนั้นก็เพื่อดูว่าซาสึเกะปลอดภัยรึเปล่าดูเหมือนจะยังอยู่ดี
“เปล่า…นายไม่บาดเจ็บตรงไหนนะ”
“…บาดเจ็บ? อย่างฉันไม่เป็นไรหรอกคิดซะบ้างสิ”
“หา!!!?คนเขาอุตส่าเป็นห่วงไหงเมินงี้ฟ่ะ!!” นารุโตะเริ่มวีนแต่สงสัยเล่นมากไปหน่อยเลยเผลอกำข้อมือซาสึเกะซะแรงเลยทำให้อีกคนหลุดเสียงร้องเบาๆออกมา
“โอ๊ย!”
“อ๊ะ!!...ขะ..ขอโทษ”
“…อืม...นี่”
“หืม?”
“นาย...รู้สึกเหมือนฉันรึเปล่า”
“รู้สึก?...อะไรเหรอ”
“เปล่า ช่างมันเถอะ”
“ซาสึเกะ...ฉันไม่รู้หรอกนะแต่...ตลอดเวลาที่อยู่ใกล้ๆนายฉันรู้สึกใจเต้นเร็วแล้วก็หน้าแดงบ่อยๆแถมทำอะไรไม่ถูก...มันไม่เหมือนเดิม หัวใจฉันที่รู้กับนายมันไม่เหมือนแต่ก่อน...นายเป็นเหมือนฉันรึเปล่า?” นารุโตะปล่อยข้อมือของซาสึเกะและอ้อมไปด้านหลังก่อนสอดประสานมือกันแทนและสวมกอดเอวบางหลวมๆพลางพูดกระซิบข้างหูเบาๆ...
“พูดอะไร? ฉัน…เปล่าซะหน่อย”
“กลับไปกับฉันนะ” นารุโตะรัดเอวบางแน่นขึ้นร่างของทั้งคู่แนบชิดกันนารุโตะเกยไหล่บางของซาสึเกะแล้วแนบหน้าชิดกับใบหน้าของอีกคนที่เริ่มร้อนขึ้น “กลับโคโนฮะ...อยู่กับฉันนะ เรื่องความผิดของหมู่บ้านที่ทำกับตระกูลนายฉันจะขอให้พวกเขามาขอโทษนายเอง นายไม่ผิดหลอก ไม่ผิดเลย...”
“เข้าข้างฉันเกินไปแล้ว”
“ฉันรักนายนี่”
....................................................................................................
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!กลับมาแล้วค่ะ^O^อยู่บ้านว่างๆไม่มีไรทำ
ก็เลยอัพมันทีเดียว2ตอนเลยแหมก็มันว่างนี่หว่ารีบแต่งจะได้รีบจบ
แล้วจะได้เปิดเรื่องใหม่ซะที//โดนตรบ
ยังๆยังไม่จบง่ายๆความรักมันต้องมีอุปสรรค ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า//หัวเราะอย่างสะใจ
ฉันจะแกล้งพวกนายสองคนให้ตรอมใจเลยโตะเกะ ฮ่าฮ่า
เอาล่ะดูหนุ่มๆเยอะละไปดูสาวๆบ้างดีกว่า
ยังไงก็คู่นี้เพราะไรท์มันบ้าโตะเกะ ฮ่าฮ่า
เจอกันเมื่อชาติต้องการ ซียู♥
อัพเดตเมื่อ 6 เมษายน 2556
ความคิดเห็น