คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 17 : หมู่บ้านของชินยะ
17
หมู่บ้านของชินยะ
“เห~ นี่นาย...ชอบซาสึเกะเหรอเนี่ย” คิบะหรี่ตามองพลางแซวนารุโตะจนอายม้วนเป็นซูชิไปแล้ว นารุโตะหน้าแดงใหญ่เผลอเมินหน้าไปทางอื่นเพราะไม่รู้จะแก้ตัวยังไง ชอบซาสึเกะเหลอ...พูดอะไรบ้าๆเขาจะไปชอบหมอนั่นได้ยังไงกันเล่า...แต่ก็...ทำไมหลังจากที่ได้เจอกันครั้งล่าสุด ถึงได้รู้สึกแปลกๆหรือว่าเราสูงกว่าแล้วงั้นเหรอหรือเป็นเพราะหมอนั่นตัวเล็กกว่าหรือเป็นเพราะ...ฮึ่ย!!ไม่คิดมันแล้ว! เขาเป็นอะไรไปล่ะเนี่ยไอ้ความรู้สึกไม่แน่นอนแบบนี้!!!
“ก็เปล่าซะหน่อยนี่…” ว่าพลางวิ่งไปข้างหน้าก่อนเพื่อน ส่วนคนอื่นๆก็ได้แต่ทำท่าเอือมๆและวิ่งตามไปมีเพียงฮินาตะที่ขมวดคิ้วรู้สึกกังวนใจอะไรสักอย่าง
วิ่งไปได้สักพักก็เข้าใกล้กับซาสึเกะขึ้นเรื่อยๆและถ้าเทียบกับที่เจ้าตัวเองก็วิ่งเข้ามาหาด้วยแบบนี้เป็นการตามตัวที่ง่ายมากแต่อีกคนที่ตามซาสึเกะมาติดๆเหมือนจะอันตรายน่าดูเป็นไปได้อยากจะเลี่ยงการต่อสู้...
“อ๊ะ!” เห็นเงาลางๆของร่างบางไกลๆทุกคนเร่งฝีเท้ากันอีกเพื่อจะได้ไปประชิดตัวอีกคนเร็วๆโดยเฉพาะนารุโตะ...
"เฮ้! นารุโตะรอกันก่อนสิ” ชิกามารุว่าพลางกะจะฉุดอีกคนไว้แต่ไม่ทันเลยได้แต่ส่ายหน้าไปมาทุกคนเองก็เหมือนจะมีท่าทีเหมือนกัน นารุโตะวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้เพื่อที่จะได้เจอกับร่างนั้นให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะได้เห็นหน้ากันเร็วขึ้นและเพื่อที่จะได้...กอด...
.............................................................................
ซาสึเกะคิดว่าดาบนั้นช่างมันเถอะ= =;;เพราะว่าตอนนี้ต้องหนีจากมันและหาทางคิดบัญชีก่อนเพราะบังอาจมาทำให้เขาหายใจไม่ทั่วท้องตอนอยู่ในห้องที่มีคนเยอะๆแบบนั้นเบียดกันไปเบียดกันมาแทบอ้วก! วิ่งไกลออกมาจากฐาน(ที่ถล่มไปแล้ว)ได้สักพักร่างบางก็หยุดการวิ่งและค่อยๆเดินต่อแทนจริงๆถ้าเกิดเดินแบบนี้มีหวังชินยะตามมาทันชัวร์แต่เขาอยากพิสูตรอะไรสักอย่าง...คาถาอัญเชิญที่ว่าอาจจะอันตรายแต่ทำไมฐานถึงได้อยู่ห่างจากหมู่บ้านแค่500ม.รัศมีประมาณนี้อาจจะทำให้มีผลกระทบ หรือมันตั้งใจจะทำลายหมู่บ้าน...ไม่น่าใช่หรอกมั้งจับตัวคนที่มีจักระธาตุสายฟ้ามาตั้งเยอะ(สัก500คนได้หรืออาจมากกว่านั้น)ถ้าจะถล่มก็ใช้พลังก็พวกนั้นก็ได้นี่งั้นทำไมล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะหมู่บ้านแล้วคาถาอัญเชิญนั่น...
พรึ่บ!
“!!!??”
ฟุบ!!
“ไม่ระวังตัวเลยนะเจ้าเด็กดื้อ!”
“ชิ!” ไหงโดนตามตัวได้ง่ายแบบนี้เนี่ย!!ถึงจะรู้ว่าตามมาแต่ไม่นึกว่าจะเร็วพอๆกับสปีดของเขาหรืออาจจะมากกว่า? จู่ๆร่างของซาสึเกะก็ถูกฉุดเข้าไปในพุ่มไม้และลงไปนั่งตักชินยะที่ยังล็อคแขนข้างนึงของเขาเอาไว้จนขยับไม่ได้ ทำไมเขาถึงไม่รู้ตัวอีกแล้วนะ
“ทำไมถึงหนีมาล่ะไหนบอกจะช่วยฉันไง” ชินยะว่าพลางปล่อยแขนของซาสึเกะให้เป็นอิสระแต่เปลี่ยนเป็นรวบโอบเอวเจ้าตัวเอาไว้หลวมๆแทน(หยุดนะเฟ้ย!!ฉากนี้มันต้องเป็นของโตะไม่ใช่เรอะ!!) ซาสึเกะทำหน้ามุ้ยและตั้งใจจะแงะมือปลาหมึกของชินยะออกเพราะมันเริ่มจะถล่ำลึกลงไปเรื่อยๆ
“นายต้องบอกฉันก่อน...เหตุผลน่ะ”
“...คาถาอัญเชิญ ของพวกฉันน่ะเหลอ”
“...” ซาสึเกะหลี่ตามองเป็นเชิงถาม
“เฮ้อ~เอาเถอะบอกก็ได้...ฉันจะอัญเชิญหมู่บ้านเล็กๆของฉัน” ประโยคนี้เล่นเอาคนฟังอึ่งจนเผลออุทาน มิน่า!ถึงได้ต้องการจักระเยอะขนาดนั้นแล้วก็ต้องเป็นพลังที่แข็งแกร่งมากด้วยสินะ
“ห๊ะ!”
“ก็อย่างที่บอกนั่นล่ะเจ้าพวกที่จับมาน่ะ ใช้การไม่ได้สักคน”
“พลังนายก็มีนี่แถม เหมือนจะเก่งมากด้วย” ซาสึเกะพูดเสียงเบา ไม่อยากจะชมมันหรอกแต่มันเรื่องจริงนี่หว่า ชินยะหัวเราะน้อยๆและลูบศรษะซาสึเกะเบาๆ
“ขอบใจที่ชม แต่ถึงพลังของฉันจะเยอะ...แต่มันก็ไม่ใช่ธาตุที่จะใช้อัญเชิญหมู่บ้านนั้นได้” ชินยะยังไม่คลายอ้อมแขนที่กอดรัดเอวบางออก
“บ้านเกิดเหรอ”
“เอ๋”
“…”
“ก็นะ...ถ้าจะให้เล่าล่ะก็คงยาวอ่ะ”
“ว่ามาสิ” ตอบอย่างทันท่วงทีโดยมิปรึกษาไผ่=_=
“หา?” ชินยะเลิกคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ
“ก็บอกว่าให้เล่ามาไง ยังไงถ้าเหตุผลมันฟังขึ้น...ฉันอาจจะช่วยนะ”
“ก็สัญญาว่าจะช่วยแล้วไม่ใช่รึไง”
“เออ” ไอ้เด็กเวรนี่=*=เดี๋ยวปัดเตะกลับหลุม!
“เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ9ปีก่อนตอนนั้นฉันอายุ15ฉันเกิดที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งที่นั่นมีครอบครัวน้องชายน้องสาวและเพื่อนๆของฉันอยู่พวกเราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขทั้งผู้ใหญ่บ้านที่ใจดีและป้าร้านขายน้ำ...จนกระทั่งวันนึงผู้ใหญ่บ้านก็ป่วยและได้เสียไปทุกคนในหมู่บ้านเสียใจกันสุดๆเลยล่ะ แล้วแน่นอนเมื่อตำแหน่งว่างทุกคนก็ต่อสู้กันแย่งชิงตำแห่งผู้ที่จะได้ปกครองหมู่บ้านมันเป็นเหมือนสงครามภายใน...ครอบครัวของฉันถูกฆ่าตายหมดเพราะสถานการณ์ที่ฉุกละหุกทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ ครอบครัวของฉันตายหมดวันนั้นสติฉันแตกอยากจะฆ่าไอ้พวกที่มันทำครอบครัวแต่...ถ้าฉันทำแบบนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับพวกมัน...ฉันและเพื่อนๆที่เหลือรอดพากันหนีออกจากหมู่บ้านนั้น ... ก็คิสึกับคิสะน่ะแฝดสองพี่น้อง แล้วพวกฉันเมื่อหนีออกมาได้แล้วฉันกับเพื่อนอีกสองคนก็ออกไปทำงานตามหมู่บ้านต่างๆพร้อมกับหาความรู้ไปด้วยเพื่อนำกลับไปพัฒนาหมู่บ้านนั่นและไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก...และเมื่อทุกอย่างพร้อมพวกฉันก็กลับไปณสถานที่ที่คิดว่ามีหมู่บ้านของเราอยู่แต่แล้ว...มันกลับหายไป”
“หายไป”
“อืม” ชินยะเกยคางกับหัวซาสึเกะและกระชับอ้อมกอดขึ้น(เนียนนะแก-*-) “จริงๆก็ไม่แปลกหรอกเป็นหมู่บ้านลับแลและนานๆทีจะโผล่แต่มันนานเกินไปฉันเลยสืบหาข้อมูลเมื่อออกสืบไปเรื่อยจนรู้ว่าหมู่บ้านของเราถูกผนึกตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูก...เราต้องอัญเชิญหมู่บ้านออกมาและคลายผลึก”
“ทำไมถึงถูกผนึกล่ะ?”
“เรื่องนั้นฉันก็ไม่รู้หรอก...ที่รู้ก็มีเท่านี้” ชินยะว่าพลางหลับตาลง
“แล้วยังไง...จะให้ฉันช่วยใช้คาถาอัญเชิญหมู่บ้านนายแล้วคลายผนึกเพื่อให้นายกลับไปเป็นผู้ใหญ่บ้านรึไง”
“ก็ไม่เชิงหรอก แต่ฉันไม่หวังจะเป็นผู้ใหญบ้านหลอกนะแค่อยากจะพัฒนาให้มันดีขึ้นเพราะไม่อยากให้เกิดจราจลแบบนั้นขึ้นอีกไง นายจะไม่ช่วยฉันสินะ ใช่สินายกับฉันก็ไม่ได้รู้จักกันสนิทก็ไม่สนิทแถมฉันยังใช่วิธีบังคับกันอีกด้วยนี่นะ”
“ชิ!...งั้นถามอะไรหน่อย”
“อะไรล่ะ”
“คนพวกนั้นพวกที่นายจับมาน่ะได้ใช่งานหรือทดลองอะไรแปลกๆรึเปล่า”
“ก็ยังหรอกที่จับมายังไม่ได้ทำอะไรสักคน”
“ไหนบอกว่าพวกนั้นมีคนละธาตุแล้วมันไม่สมดุลไงนายรู้ได้ไง”
“ฉันเดาเอาน่ะ...ยังไม่ได้ทำอะไรหรอก แล้วถ้ายังไม่ทำแล้วจะทำไมล่ะเจ้าเด็กดื้อ” ชินยะว่าลางเชิดหน้าของซาสึเกะขึ้นสับตา ซาสึเกะปัดมือชินยะออกก่อนจะตอบ
“ปล่อยพวกนั้นไปได้มั้ย?”
“หา?”
“ฉันยอมช่วยแล้วไงเพราะงั้นพวกนั้นก็หมดประโยชน์แล้ว...ปล่อยไปเหอะ” ชินยะทำท่าทางขุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะระบายยิ้มออกมาและฉวยโอกาศฉกชิงแก้มใสสีขาวนั่นไปฟอดหนึ่ง ซาสึเกะตะลึงงันดวงตาเบิงโพล่งก่อนใบหน้าขาวนวลจะเปลี่ยนเป็นสีชมพูเรื่ออย่างน่ามอง(และน่ารัก>///<) ชินยะยิ้มและเปิดปากตอบ
“โอเค...ปล่อยก็ได้แต่หลังจากใช้คาถาเสร็จฉันอยากขออะไรนายอย่างนึงได้มั้ยถึงจะฟังดูแปลกๆอยู่หน่อยก็เถอะ” ชินยะว่า ซาสึเกะมองอีกคนอย่างงงๆและเอ่ยถาม
“อะไรล่ะ” ชินยะจลดนิ้วเรียวลงบนริมฝีปากบางของซาสึเกะอีกครั้ง
“บอกแล้วไงว่าหลังจากใช้คาถาอัญเชิญ”
“ยังไม่แน่ว่าฉันจะใช้ได้นี่อีกอย่างยังไม่รู้เลยว่ามันต้องอัญเชิญกับอะไรและที่ไหนรูปร่างเป็นไงอะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันจัดการให้...แล้วก็...ขอบใจที่ช่วยฉันนะ”
“เออ...แต่ถึงกับจับพวกนั้นมาไม่โหดร้ายไปหน่อยรึไงนายน่ะดังไปทั่วแล้วมั้ง”
“จับมาก็ใช่ว่าฉันจะทรมารพวกนั้นเสียเมื่อไหร่...กลับกันเลยต่างหาก”
“เห~”
“อะไรเล่า!”
“เป็นคนดีเหมือนกันนี่...จะเชื่อดีมั้ย” อย่าพูดแบบนั้นด้วยใบหน้านิ่งๆสิช่วยเจ้าเลห์หน่อยก็ดีแต่เอาเหอะมันก็เหมาะกับคาแร็กเตอร์นายอ่ะนะ=[]=
“เอาเหอะ ดูเหมือนจะมีคนมาทางนี้นะ…รีบไปจากตรงนี้ดีกว่า” ชินยะว่าพลางลุกขึ้นและไม่ลืมที่จะฉุดร่างเล็กขึ้นมาด้วยซาสึเกะมองไปข้างหน้าเห็นเงารางๆ นารุโตะงั้นเหรอ?ตามมาถึงนี่ได้ไวขนาดนี้ แสดงว่าฐานนี้ก็อยู่ไม่ไกลจากโคโนฮะเท่าไหร่สินะ ซาสึเกะรั้งแขนห้ามชินยะไว้
“เดี๋ยว!...นั่นคนรู้จักฉัน...ไม่ต้องหนีหรอก” ถึงอยากจะหนีก็เหอะแต่อยากจะเคลียร์ให้มันจบๆ ความรู้สึกที่มันค้างคาใจนี้น่ะ...
....................................................................................
อัพเดตเมื่อ 6 เมษายน 2556
ความคิดเห็น