คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 16 : หนีง่ายไปมั้ย= =;;
16
หนีง่ายไปมั้ย?= =;;
ซาสึเกะมองชินยะอย่างแค้นๆไอ้เชือกพันนี้ทำไมเขาจะแก้ไม่ได้ซาสึเกะแกะเชือกนั้นออกอย่างง่ายดายและเมื่อมือหลุดออกมาได้เขาก็แกะเชือกที่ขาออกพร้อมกับปากที่ถูกปิด น่าแปลกแทนที่ชินยะจะห้ามกลับดูอยู่เฉยๆมีดที่มือถืออยู่ก็ถืออยู่อย่างนั้นไม่มีจุดประสงฆ์จะทำร้ายเลยสักนิดซาสึเกะลุกขึ้นนั่งและมองตาชินยะกลับก่อนจะเปิดปากถาม
“ทำไม...”“อยากจะถามว่าทำไมฉันถึงนั่งมองอยู่เฉยๆงั้นสิ” ชินยะชิงพูดก่อน และมองตาร่างเล็กกว่าตรงหน้านิ่งๆ ซาสึเกะลุกขึ้นยืนบนเตียงและชี้หน้าถาม(คาเร็กเตอร์เปลี่ยนแล้วลูก=[]=)
“แกต้องการอะไร” ชินยะมองร่างเล็กกว่าอย่างอึ่งๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มบางๆและวางมีดลงจากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและฉุดร่างของซาสึเกะจนล้มลงมาในอ้อมแขนของตน ซาสึเกะมองคนที่อุ้มอย่างเคืองๆมองไม่ออกว่าไอ้หมอนี่คิดอะไรอยู่
“ฉันต้องการพลังของนาย...ก่อนหน้านั้นก็ต้องทำให้อยู่นิ่งๆก่อน...แต่นายนี่ดื้อชะมัด”
“พลัง?...ถ้าแกต้องการพลังของฉัน...แล้วคนอื่นๆที่แกจับมาล่ะ รู้สึกจะเป็นพวกธาตุสายฟ้ากับไฟ...ทั้งนั้นเลยนี่”
“พวกนั้นน่ะมีกันแค่คนละธาตุเวลาเอามาหลอมรวมกันก็ไม่สมดุลซะทีแถมยังตายเปล่าอีกต่างหาก...แต่เธอ” ชินยะยื่นหน้าไปใกล้ซาสึเกะ “มีสองธาตุที่ฉันต้องการอยู่ในร่างเดียว เป็นคนที่น่าอิจฉาจังน้า ...ช่วยฉันหน่อยสิ” ซาสึเกะหรี่ตามองและโอบรอบคอชินยะก่อนจะเผยอปากพูด
“ได้สิ”
“เห...จริงเหiอ”
“จริง แต่ต้องมีข้อแรกเปลี่ยนนะ” เจ้าตัวพูดพลางทำหน้าแดงๆและเมินหน้าไปทางอื่น จริงๆไอ้ท่าทางแบบนั้นแกล้งทำล้วนๆ ถ้าไม่เล่นตามมันไปก่อนก็ไม่รู้จะเจออะไรบ้างดูท่าจะเก่งมากซะด้วยจัดการลำบากชะมัดให้หนีออกไปได้ก่อนเหอะแก!!! ชินยะเชยคางร่างเล็กขึ้นก่อนจะยิ้มน้อยๆ
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรล่ะ? เด็กดื้อ” ชินยะวางร่างของซาสึเกะลงบนเตียงอีกครั้งและคร่อมตัวเอาไว้เพื่อกันหนี ซาสึเกะรู้สึกเสียเปรียบนิดๆแต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือ
“ก่อนอื่น ตอบคำถามฉันก่อน” ชินยะขมวดคิ้วอย่างขัดใจ คำถามอะไรอีกฟะ!!
“อะไรล่ะ ถ้าไม่ยากไปฉันตอบให้ก็ได้…แต่3ข้อเท่านั้นนะ” ซาสึเกะกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก บ้าอะไรฟะเนี่ยเขากลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบอีกแล้ว!
“...ที่นี่ที่ไหน” แต่ก็ยังกลั้นใจถาม ชินยะยิ้มน้อยๆแต่มันเป็นการยั่วโมโหของร่างข้างใต้สุดๆ
“ห้องนอนฉัน”
“ไม่ใช่! ฉันหมายถึงที่ที่ฉันอยู่ตอนนี้มันแคว้นอะไรเมืองอะไรหรือเป็นฐานลับของนาย”
“อืม...ฐานลับล่ะมั้ง”
“ทางออกล่ะ”
“…อยู่ข้างบน” งั้นนี่ก็ใต้ดินสินะ
“แล้วอยู่ทางไหน” ชินยะยกนิ้วชี้ขึ้นจรดลงที่ริมฝีปากบางของซาสึเกะและทำเสียงจุ๊ๆเหมือนห้ามอะไร
“ครบ3คำถามแล้วนะ เจ้าหนู”
“…นับด้วยเหรอ”
“แหงสิ…เอาล่ะแล้วข้อแลกเปลี่ยนเธอคืออะไรล่ะ” ซาสึเกะกัดฟันกรอดไม่นึกว่ามันจะนับไอ้ที่ถามอันแรกด้วยชิ!ก็ดันตอบกวนส้นเองนี่หว่า ขอแลกเปลี่ยนเหลอเขาไม่มีหลอกเพราะไม่คิดจะช่วยตั้งแต่แรกแล้ว!!!ใครจะไปยอมให้พลังไอ้นี่กันล่ะ!...
“...ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ”
“ไหนบอกจะช่วยไง”
“ก็ช่วยแต่ระหว่างนั้น...ขอฉันออกไปข้างนอกหน่อย...ไม่ได้เหรอ” ว่าพลางทำสีหน้าอ้อนๆ(ไปเป็นนักแสดงเถอะลูก ท่าจะรุ่ง) ชินยะมองร่างเล็กนั้นยิ้มๆก่อนจะฝังคมเขี้ยวลงที่ซอกคอขาวของเจ้าตัวโดยไม่เว้นจังหวะให้ขัดขืนสักนิดร่างสูงขบกัดที่ลำคอขาวของซาสึเกะสักพักก่อนจะผละออกมามองใบหน้าสวยของร่างเล็ก ซาสึเกะทุบอกของชินยะเบาๆเพราะลุกขึ้นไม่ได้เป็นสัญญาณให้คนที่อยู่ข้างบนลุกออกไปได้แล้ว
“ชักจะถูกใจนายซะแล้วสิ…ตอนแรกกะจะเอามีดกระซวกให้หายดื้อแต่พอนายแกะเชือกออกกลับไม่หนีฉันเลยนั่งมองนิ่งๆ...ก็ได้ฉันให้ออกไปข้างนอกแต่อย่าคิดหนีล่ะเพราะไม่ว่านายจะไปที่ไหนฉันต้องตามหานายเจอแน่นอน” ว่าจบชินยะก็ลุกขึ้นและตั้งใจจะเดินออกจากห้องทันที
“เดี๋ยวสิ!!...” ซาสึเกะเรียกเอาไว้ ชินยะชะงักและหันกลับมา “นายจะเอาพลังฉันไปทำอะไร”
“อัญเชิญ...แต่นายไม่ต้องรู้เรื่องนี้หรอกถ้าหิวก็บอกคิสะแล้วกัน” เมื่อกล่าวจบชินยะก็เดินออกไปจากห้องนี้และจังหวะนั้นคิสะก็เดินสวนเข้ามา ซาสึเกะหรี่ตามองผู้มาเยือนใหม่...แฝดคนน้องอย่างนั้นเหลอ เพราะคนน้องมีใบหน้าที่นิ่งเฉยดูจะเป็นคนพูดน้อยเสียด้วยส่วนคนพี่ดูเหมือนจะเป็นพวกใจร้อนล่ะมั้ง...แล้วว่าแต่ไอ้อัญเชิญที่ว่าน่ะคงไม่ได้หมายถึงคาถาอัญเชิญที่ต้องสังเวยด้วยชีวิตหลอกนะ(หมายถึงคาถาต้องห้าม คาถาอัญเชิญเป็นคาถาที่ต้องแลกเลือดของผู้อัญเชิญกับสัตว์หรือสิ่งที่อัญเชิญออกมาเป็นการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกันแต่คาถาอัญเชิญที่เรียกว่าคาถาต้องห้ามคือคาถาที่ทำให้ผู้ใช้หรือผู้อัญเชิญต้องเอาชีวิตเข้าแลกเพื่ออัญเชิญมันออกมาด้วยจักระจำนวนมาก)…แล้วทำไมต้องใช้ธาตุสายฟ้ากับไฟล่ะ?...
“…ฉันชื่อคิสะ…อยากได้อะไรบอกนะ” ท่าจะเดาถูกแฮะที่ว่ามันเป็นคนพูดน้อย=_=
“จะออกไปข้างนอก”
“ตอนนี้ยังไม่ได้”
“ทำไม?”
“ไม่ได้ก็ไม่ได้”ไอ้บ้านี่!มีเหตุผลอะไรก็บอกสิฟะ!! คิสะปิดประตูลงกรอนและลากเก้าอี้มานั้งข้างเตียงพร้อมกับหยิบหนังสือเล่มโปรดขึ้นมาอ่านฆ่าเวลา ซาสึเกะนั่งมองคิสะอ่านหนังสือและลุกขึ้นลงจากเตียงเดินไปทางประตูแต่คิสะรั้งแขนของเขาไว้ซะก่อน “บอกแล้วไงว่าไปไม่ได้”
“...ปล่อย” คิสะยังนิ่งไม่ยอมปล่อยเขากลัวว่าคนตรงหน้าจะหนีแล้วความซวยจะมาบังเกิดที่เขา
“ไปไม่ได้…”
“จะเข้าห้องน้ำ จะตามไปด้วยมั้ย” จริงๆก็ไม่ได้ปวดจริงหลอกแค่จะหาทางหนีทางอื่นและถล่มฐานมันซะ!-*-
“ได้มั้ยล่ะ?” ไอ้!...กูประชด!ช่วยเออออห่อหมกตามได้มิ?=[]= “ร้อนเหรอ”
“ก็เปล่านี่” เออจะว่าพอถามว่าร้อนไหมมันก็รู้สึกร้อนขึ้นมาเลยวุ้ย คิสะหรี่ตามองก่อนจะลากร่างเล็กกว่าไปที่ตู้เสื้อผ้า อะไร้!!ตูไม่อยากใส่เสื้อตัวใหญ่ๆของคนอื่นอีกแล้วนะเฟ้ย! “ปล่อยนะ!!!” ซาสึเกะเริ่มดิ้นและพยายามแงะมือคิสะแฝดคนน้องออก
“เหงื่อออกขนาดนั้นแล้วยังปากดีอีก” เออแฮะเพิ่งสังเกต(แกความรู้สึกช้าขนาดนั้นเลยเหรอเกะ)
“ไม่ต้องหรอก...อยากออกไปข้างนอกพาไปก็ได้นี่ ฉันไม่หนีหรอก”
“ไม่ได้” ไอ้หัวส้มนี่=[]=เดี๋ยวปั๊ดฟาดด้วยไม้คมแฝดซะให้เดี้ยงพูดยังไงก็ไม่ให้ออกใช่มะงั้นก็เหลือแต่ต้องใช้เนตรอ่านจันทราแล้วฉวยโอกาศหนีซะเลย “ฉันรู้วิชาของนายหมดนั่นล่ะถ้าคิดจะใช้คาถาลวงตาล่ะก็ลืมไปได้เลย” ก็คิดจะใช้อยู่หลอกแต่บังเอิญมันไม่ใช่คาถาธรรมดา ดวงตาสีแดงมองจ้องไปที่ตาของคิสะร่างสูงตกอยู่ในพะวังทันทีซาสึเกะใช้โอกาศนี้วิ่งออกจากห้องและตั้งใจจะพังเพดานซะจะได้ไม่ต้องหาทางออกให้วุ่นวายแต่...
“เป็นอะไรทำไมไม่หนี”
“ชินยะ?” อ๊ากกกกกกกก!!!หนีคนหล่อปะคนเท่(เอ…มุขนี้ของใครหว่าจำไม่ได้ลืม=v=)
“ไม่มีดาบแล้วทำอะไรไม่ได้รึไง” ไอ้ทำน่ะทำได้แต่ใช้ดาบมันไม่เปลืองมือเปลืองเท้าไงเจ้าโง่!! ซาสึเกะไม่ตอบแต่ประสานอินและใช้วิชาพันปักษาหลั่งไหลถล่มฐานซะ พื้นสั่นโครงเครงสักพักเพดานด้านบนก็ถล่มลงมาทำให้เกิดช่องขึ้นไปด้านบนได้ ชินยะมองคนตัวเล็กกว่าอย่างเคืองๆพลางกัดฟันกรอดอย่างไม่สบอารมณ์สุดๆ ซาสึเกะเผยยิ้มนิดๆก่อนจะกระโดดตัวลอยขึ้นไปด้านบนและวิ่งหายเข้าไปในป่า ชินยะยิ้มน้อยๆก่อนจะยกดาบของซาสึเกะขึ้นมองและชักมันออกมา “น่าสนใจนี่จะเล่นเกมไล่จับกับฉันเหรอ…”
“ชินยะ” เสียงเรียกดังมาจากข้างหลังชินยะหันมองก็พบกับคิสึที่แบกร่างน้องชายตัวเองอยู่ “คิสะโดนคาถาลวงตา...เอแต่หมอนี่ไม่น่าโดนจู่โจมง่ายๆนี่หว่าหรือไอ้เด็กนั่น...”
“ไม่ต้องห่วงน่า...ยังไงเราก็ตามมันเจออยู่ดีพลังที่แข็งแกร่งขนาดนั้นใช่ว่าจะหากันได้ง่ายๆ”
“ช่วยคิสะก่อนสิเจ้าบ้า!เอาแต่เต๊ะหน้ากล้องอยู่นั่น=[]=”
“รู้แล้วน่า”
........................................................................................
“นี่เนจิกับฮินาตะเห็นอะไรมั่งแล้วว่าแต่เสียงเมื่อกี้มันอะไรหว่า”
“300ม.ข้างหน้าเหมือนมีอะไรถล่มน่ะจ้ะ” ฮินาตะที่ใช้เนตรสีขาวมองไปยังเบื้องหน้า ณ ตอนนี้พวกนารุโตะกำลังออกตามหาภรรยาที่หนีไปกับชู้อยู่คาดว่าสามีตัวจริงกำลังจะโกธรแทบสติแตกเป็นเสี่ยงๆหากภรรยาสุดที่เลิฟยังไม่กลับมานอนกกด้วยกัน=w=//โดนตบข้อหานอกเรื่อง
“งั้นเหรองั้นเสียงเมื่อกี๊ก็…”
“ฉันจับจักระของซาสึเกะได้” เนจิว่า ฮินาตะพยักหน้าเห็นด้วย
“งั้นก็รีบไปเหอะเดี๋ยวจะตามไม่ทัน” ชิกามารุว่าอีกคนนารุโตะพยักหน้ารับและเร่งสปีดให้เร็วขึ้น
“เดี๋ยว!นารุโตะ” เนจิว่าพลางยกมือกั้น
“อะ…อะไรเหรอ” เนจิหรี่ตาและเพ่งมองอีกครั้ง
“เหมือนหมอนั่น กำลังมาทางนี้นะ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆแล้วด้วย”
“นั่นสิ” ฮินาตะเห็นด้วยอีกคน “อ๊ะ!...เหมือนมีคนตามมาด้วยค่ะ”
“ใช่” เนจิ
“งั้น หมอนั่นก็โดนตามอยู่งั้นสิ”
“อืม!”
“งั้นก็รีบไปเหอะ” ว่าจบโตะคุงก็รีบวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่สนเพื่อนๆรอบตัวสักนิด คิบะเร่งฝีเท้าตามมาและเอ่ย แซวเบาๆแต่ก็พอทำให้โตะได้ยิน
“รีบไปหาว่าที่สามีรึไง”
“บ้า!! ฉันเป็นเมะต่างหาก!” (มีอารมณ์เล่น=_=)
“เหรอ แต่ฉันว่านายน่าจะเคะมากกว่านะ” ชิกามารุก็โต้กลับเพื่อทำให้อีกคนใจเย็นๆ(เดี๋ยวเก้าหางตื่น)
“ไม่ใช่เฟ้ย!! ฉันน่ะจูบซาสึเกะก่อนนะ!!”
“หา?/ห๊ะ?/เอ๋/เอาจริงดิ” เพื่อนทั้งสี่แทบจะตกใจหงายท้องแค่แซวเล่นๆไม่นึกว่านารุโตะจะหลุดปากพูดอะไรแบบนี้ออกมา นารุโตะรีบอามือปิดปากแน่นใบหน้าขาวแดงเรื่อขึ้นเบนสายตาไปทางอื่นอย่างอายๆ
“เอ่อ...” นารุโตะเหงื่อตก เอาแล้วไงทำไมเขาถึงหลุดปากไปแบบนั้นเนี่ย!!
...................................................................................
สวัสดีทุกคนด้วยนะเคอะ=v=ตอนนี้อยากจะบ้าตาย คือมันหมดมุขอ่ะคิดไม่ออกบรรยายไม่ถูก
พยายามทำตอนนี้ไม่ให้น่าเบื่อที่สุดแต่ก็ได้เท่านั้นแหละปลงค่ะT^T
ใครรู้สึกอย่างขย้ำคอเค้าก็ขอโทษเป็นอย่างยิ่ง เอิ่ม...ไปดูแฝดเกะกันเหอะ>.<
น่ารักโน๊ะ>.<ทั้งคู่เลย
เจอกันใหม่นะเออ บะบายซียู♥
อัพเดตเมื่อ 4 เมษายน 2556
ความคิดเห็น