คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SasuNaru ก็แค่บังเอิญไปรักนายเข้าแล้ว บทที่ 1
1
วันต่อมา
ปึ่ง!
เสียงตบโต๊ะดังลั่นห้องซาสึเกะเบิกตาอึ่งปนหงุดหงิดเด็กหนุ่มเจ้าของความคิดเกมแปลกๆเมื่อวาณตามตื้อเขาไม่เลิกไม่รู้มันจะเอาอะไรกับเขานักหนาเขารู้สึกหงุดหงิดมากในตอนนี้แล้วเช้าวันนี้เมื่อเขามาถึงห้องไอ้หมอนี่ก็เล่นเดินสามห้ามเข้ามาหาเขาและตบโต๊ะเสียงดังบังคับให้เขาเล่นเกมนี้ให้ได้เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าไอ้เกมนี้มันมีอะไรดีเขาเล่นแล้วจะเจอเนื้อคู่หรือห้างซุปเปอร์ข้างบ้านมันจะลดราคาเนื้อรึไง?
“อะไรอีก?”
“นายต้องเล่นเว้ยยยยยย!!!”
“ก็กูบอกว่าไม่เล่น!” ซาสึเกะเริ่มขึ้นเสียงด้วยความหงุดหงิดใบหน้าแสดงออกถึงความรำคาณอย่างเห็นได้ชัดหากเด็กหนุ่มยังคงไม่ยอมแพ้ที่จะบังคับเพื่อนให้เข้าร่วมเกมนี้ให้ได้ไม่มีซาสึเกะเกมทั้งหมดจะไม่ดำเนินนั่นเป็นเหตุผลที่เขาบังคับให้ซาสึเกะเล่นและแน่นอนคำตอบที่เขารู้ว่าซาสึเกะจะตอบว่าอะไรมันก็เป็นดังที่เขาคิดจริงๆเขาได้เตรียมของเอาไว้ขู่ซาสึเกะไว้แน่นอนแล้ว
“หึ...ถ้านายไม่เล่นฉันจะไปฟ้องพี่อิทาจิว่านายพูดคำหยาบ” ได้ผลเมื่อซาสึเกะชะงักกึกหน้าถอดสีดวงตาสีดำแข็งกร้าวขึ้นมาทันทีร่างสูงขับฟันแน่นมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างอาฆาต อิทาจิห้ามให้เขาพูดคำหยาบแน่ล่ะหากเขาหลุดออกมาแม้จะคำเดียวอิทาจิไม่เอาเขาไว้แน่และเขาก็เคยโดนอิทาจิตบซะเลือดกกปากให้ตายสิสาบานนะว่าเป็นพี่ที่รักน้องอ่ะ?หากเขาจะฆ่าเพื่อนตรงหน้าเขานี่เขาจะโดนโทษประหารหรือตกขุมนรกไหนแล้วมันหนักมากมั้ย?!!
“ว่าไงครับ?ซาสึเกะคุง” เด็กหนุ่มถามร่างสูงอีกครั้ง ซาสึเกะขบกลามแน่นกำมือเตรียมต่อยหน้าเพื่อนหากแต่ก็ต้องคลายการกระทำทั้งหมดออกถ้าเอามาเทียบกับอิทาจิเขาเสี่ยงเล่นไอ้เกมปัญญาอ่อนนี่ดีกว่า
“ชิ! เออ!เล่นก็เล่น!!” เพียงประโยคเดียวเด็กหนุ่มฉีกยิ้มกว้างให้ซาสึเกะและตะโกนบอกเพื่อนๆในห้องว่า
“ตอนเย็นทุกคนอย่าเพิ่งกลับบ้านนะครับผมจะอธิบายเกมให้ฟัง” จบคำพูดของเด็กหนุ่มเพื่อนทั้งห้องก็หน้าเสียไปตามๆกันส่วนซาสึเกะก็นั่งลงหันหน้ามองนอกหน้าต่างสักพักครูก็เดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่กวนส้นตามแบบฉบับ คาคาชิยืนหน้าห้องกล่าวทักทายนักเรียนทุกคนวางเอกสารและแผ่นกระดาษคล้ายจดหมายหลายฉบับ
“โย่ ก่อนเริ่มเรียนครูอยากจะให้ทุกคนรับจดหมายนี่ไว้” คาคาชิว่าพลางชูจดหมายให้นักเรียนดู “ครูคุเรไนกับครูอาสึม่ากำลังจะแต่งงานกันในนี้ก็คือการ์ดเชิญไปงานแต่งอ่านะ...ครูเขาบอกว่ายังไงก็อยากให้ไปทุกคนฝากด้วยละกันเอาล่ะมาเริ่มเรียนกันเถอะ" คาคาชิว่าพลางหยิบหนังสือคณิตศาสตร์ขึ้นมาท่ามกลางเสียงโอดโอยของนักเรียนในห้อง
..............................................................................................................................
"นี่...นารุโตะ...นารุโตะ...อีตาบ้า!!!" ว่าพลางม้วนกระดาษหนาๆตีหัวคนที่กำลังนั่งหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวฝ่ายคนที่เพิ่งตื่นก็หันมองแม่สาวถึกด้วยอาการสะลึมสะรือดวงตาปรือใกล้ปิดราวกับจะหลับฝุบลงไปอีกรอบ ร่างบางขยี้ตาปรับโฟกัสและเพ่งมองเพื่อนสาวเหมือนกำลังจะถามว่ามีอะไร "เมื่อคืนไม่ได้นอนรึไงยะ!วันนี้ถึงหลับเป็นตายขนาดนี้ให้ตายเถอะหมดชั่วโมงเรียนแล้วรู้มั้ย?!เอ้านี่! การ์ดเชิญไปงานแต่งครูคุเรไน" สาวเจ้าว่าพลางยื่นจดหมายซองสีชมพูให้หลังจากบ่นร่างบางเป็นชุด นารุโตะรับจดหมายซองนั้นมาและยัดใส่กระเป๋าทันที
"อือ...ซากุระจังอ่ะบ่นมากชะมัด"
"ถ้าฉันไม่บ่นนายจะรู้เรื่องมั้ยล่ะยะ!"
"โอ๊ย! รู้แล้วน่า!!" นารุโตะตะคอกกลับและเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปจากห้องอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนท่าทางแบบนั้นทำให้ซากุระอึ่งกิมกี่ไปเลยที่เดียวถึงนารุโตะจะโกรธหรือโมโหแค่ไหนเขาก็ไม่เคยตะคอกใส่เธอแบบนี้มาก่อน ซากุระมองตามแผ่นหลังนารุโตะออกไปจากห้องจนลับตาก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากด้วยความช็อค
นารุโตะเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าและนั่งมองนู่นนี่ไปทั่วเขารู้สึกทึ่งกับตัวเองที่ตะคอกใส่ซากุระเขาไม่ได้ตั้งใจแต่ไม่รู้ทำไมถึงหงุดหงิดเมื่อคืนเขานอนน้อยไปงั้นเหรอ?
บางทีฉันน่าจะกลับไปขอโทษซากุระจัง
ร่างบางล้มตัวลงนอนเหม่อมองไปยังท้องฟ้าที่ยังคงความสดใสได้อย่างลงตัวเขาเคยชอบคนๆหนึ่งและได้คบกันนานมากแล้วแต่คนๆนั้นกลับทิ้งเขาไปอยู่ในที่ ที่เขาไปไม่ถึง อุบัติเหตุเกิดได้กับทุกคนใช่ ถ้าวันนั้นเขาไม่ชวนเธอไปเที่ยวเรื่องแบบนั้นก็ไม่เกิดขึ้นทุกวันนี้เขายังคงโทษตัวเองอยู่เสมอถึงเหตุการมันจะผ่านมา2ปีแล้วก็ตามแต่...ภาพที่ร่างของเธอคนนั้นถูกบดขยี้โดยรถบรรทุกยังคงติดตึงอยู่ในหัวของเขาตลอดมา
"ได้เวลาเข้าเรียนแล้วนะเจ้าเบ๊อะเซ๊อะ" เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหูจนร่างบางสะดุ้งตกใจและลุกขึ้นมองหน้าคนที่กระซิบเขาข้างหูเมื่อกี๊ ร่างสูงหรี่ตามองก่อนจะพูดย้ำอีกครั้งและเตรียมจะเข้าไปกระทืบคนเต็มทีร่างบางจึงรีบลุกขึ้นและเดินสวนกลับห้องเรียนทันที คนเมื่อกี๊มีสีผมดำสนิทนัยตาสีเดียวกันและเพิ่งจะโดนเขาล้มทับเมื่อวาณแถมยังเป็นเจ้าของเฟิร์สคิสเขาอีกต่างหาก...
อยู่ๆนารุโตะก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาซะเฉยๆเขารีบสลัดความคิดและมโนภาพของคนๆนั้นออกจากหัวทันทีแลพตั้งใจมุ่งหน้ากลับห้องเรียนก่อนจะคิดได้ว่า
หมอนั่นเป็นกรรมการนักเรียนงั้นเหรอ?
และทันทีที่เข้ามาในห้องเรียนและนั่งลงที่ตัวเองเขาก็โดนแม่นางซากุระบ่นใส่ชุดใหญ่จนครูที่อยู่หน้าห้องเรียนแทบจะไม่ต้องบ่นต่อเพราะไม่รู้จะบ่นอะไร นารุโตะรู้สึกใจชื่นขึ้นมาเมื่อซากุระไม่ได้โกรธเขา
หลังเลิกเรียน
"อ่าครับผมจะอธิบายเกมนี้ให้ฟังนะ...จะไปไหนครับซาสึเกะคุง"
"ชิ!"
กะจะรีบชิ่งออกไปซะก่อนแต่ไป้แว่นตาดีเจือกเห็นเขาซะก่อนซาสึเกะจึงต้องจำใจเขาไปมุงรวมหัวกับพวกในห้องทั้งหมดและจำใจฟังกติกาของเกม
"เกมนี้ไม่ยากสำหรับบางคนนะครับเรามีฉลากและในฉลากจะมีชื่อของเด็กห้อง3เขียนเอาไว้กติกาก็คือถ้าจับได้ชื่อใครคุณจะต้องจีบเขาให้ติดและคบกันจนกว่าจะครบ3เดือนเป็นอันว่าจบเกม" กล่าวจบภายในห้องก็ถูกความเงียบครอบงำทันทีทุกคนมีสีหน้าไม่ต่างกันคือ เครียด!
"แต่แบบนั้นมันไม่โหดร้ายเกินไปหน่อยเหรอ?"
"นั่นสิฉันเองก็มีแฟนแล้วด้วย" ทุกคนเริ่มท้วง
"อ่าครับกรณีของคนที่มีแฟนแล้วสามารถถอนตัวได้" ได้ยินกันแบบนั้นเหล่าคนที่มีแฟนแล้วก็พากันร่าเริงเดินออกจากห้องกันเป็นโขยงเหลือเพียงไม่กี่คนที่ยืนหน้าเสียรวมถึงซาสึเกะที่ชีวิตนี้แมร่งไม่เคยมีแฟน!
"เอาล่ะครับเรามาจับฉลากกันเลยเถอะ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
มาถึงคราวซาสึเกะเขาหยิบกระดาษม้วนเล็กๆขึ้นมาจากกล่องและคลี่ออกดูก่อนจะขมวดคิ้ว
อุซึมากิ นารุโตะ?.......ใครวะ?
"นายมีรูปนารุโตะมั้ย?ชื่อมันคุ้นหูฉัน" ซาสึเกะหันไปถามเด็กหนุ่มผู้คุมเกม
"อ๋อ...ก็พอมีรูปอยู่นะครับว่าแต่...จะเอาไปทำอะไรครับ? นารุโตะคุงเขาเป็นลูหผอ.อย่าบอกนะว่าไม่รู้จักคุณก็น่าจะเคยเห็นหน้าเขาบ้างนี่ครับ?"
"เออน่า"
ถึงจะยังงงๆอยู่แต่เด็กหนุ่มก็ยอมคว้าโทรศัพท์และกดหารูปนารุโตะก่อนจะส่งเข้าเครื่องซาสึเกะให้ ร่างสูงยืนมองรูปนั้นอยู่พักหนึ่งก่อนลอบยิ้มมุมปาก...
...............................................................................................................................
เช้าวันต่อมา
"โอ๊ย! เมื่อวาณเสียดายชะมัดเลยว่ะคิบะเกือบชนะแล้วแท้ๆอ่ะ!" นารุโตะนั้งบ่นอยู่กับคิบะอยู่สองคนในมุมห้องท่ามกลางสายตาเพื่อนในห้องที่บางคนแอบเห็นด้วยกับคำพูดเขา
"ก็นะทีมเราคนเก่งๆแม่งดันเข้าโรงบาลกลางคันไม่แพ้ก็ไม่รู้จะว่าไงแต่เล่นจนคะแนนห่างกันคะแนนเดียวก็เก่งแล้วนี่หว่า"
"เออ...แต่มันเสียดายจริงๆนะ"
"ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ"
ครืด!
ทุกสายตาละออกจากสิ่งที่ทำอยู่และมุ่งไปยังร่างสูงที่อยู่ๆก็เปิดประตูเข้ามาและก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นใบหน้าสวยๆนั่นที่สาวๆทุกคนก็ต้องเผลอมองกันตาค้าง
"ซาสึเกะคุงมาทำอะไรที่นี่?"
"อร๊ายยยยยย หล่ออ่ะแก"
"ว้าย!เขามาฉันรึเปล่านะ"
"ฝันเอาง่ายกว่านะเธอ"เสียงซูบซิบดังระงมขึ้นมาทันทีต่างคนต่างจับกลุ่มกันกระซิบกระซาบโดยไม่เกรงใจคนที่เป็นเป้าหมายในการนินทาครั้งนี้เลยสักนิดแต่ถึงจะนินทาดังขนาดไหนซาสึเกะก็ไม่ได้สนใจอะไรเขาเดินมุ่งไปหาเด็กหนุ่มผมทองที่มองยังไงก็ลูกครึ๊งลูกครึ่ง
"นาย...ชื่อนารุโตะใช่มั้ย?" ประโยคแรกที่หลุดออกจากปาก... นารุโตะหรี่ตามองก่อนจะพยักหน้า
"มีธุระอะระ อุ๊บ!"
พูดยังไม่ทันจบร่างบางก็โดนฉุดให้ลุกขึ้นและโดนประกบปากจูบในอ้อมแขนของซาสึเกะทันที ดวงตาสีฟ้าเบิกโพล่งด้วยความตกใจคิบะที่อยู่ใกล้ๆพยายามจะเข้าไปช่วยหากแต่ดวงตาคมดุดเหยี่ยวกลับตวัดมองทำให้การกระทำทั้งหมดถูกสะกดไว้ทันที ซาสึเกะผละออกมาและกวาดตามองทุกคนในห้องที่มีสีหน้าอึ่งปนตกใจไม่ต่างกันก่อนจะสูดหายใจลึกๆและประกาศเสียงแข็ง
"นับตั้งแต่วันนี้หมอนี่เป็นแฟนฉัน!ใครหน้าไหนก็ห้ามแตะ!"
ความคิดเห็น