คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 18 : รัก รัก รัก
18
รัก รัก รัก
หลังที่จัดการเจ้าปีศาจประหลาดโดยใช้ปืนกากๆของนารุโตะเสร็จทุกคนก็มารวมตัวอยู่ที่บ้านกันหมดแล้วเริ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน(?)
“พี่เอาเสื้อผ้ามาให้แล้วนะคงไม่ต้องทนใส่ของนารุโตะคุงแล้วล่ะ” พี่ชายว่าพลางยื่นถุงกระดาษให้น้อง ซาสึเกะรับถุงกระดาษมาและเดินกลับห้องนารุโตะส่วนอีกสองคนในห้องซึ่งเพียงมองซาสึเกะโดยไม่พูดอะไรก็หันมองหน้ากัน
“ซาสึเกะใส่ชุดเธอนอนนี่ทุกวันเลยเหรอ?”
“อืม จะว่างั้นก็ได้นะแต่ทำไมถึงเพิ่งเอาชุดมาให้หมอนั่นอ่ะ” นารุโตะถามกลับคาคาชิส่ายหน้าเพราะเขาเองก็ไม่รู้จึงหันไปมองอิทาจิที่ลอบยิ้มบางๆนั่งดูโทรทัศน์อยู่คนเดียว
“ช่างเถอะยังไงพวกฉันมีธุระแค่นี้กลับก่อนแล้วกัน” คาคาชิว่าพลางลุกขึ้นแต่ก็ชะงักเหใอนนึกอะไรขึ้นได้เขาหันมาทางนารุโตะและเพ่งมองไปยังปืนที่มีรูปร่างเปลี่ยนไปเรื่อยๆหลังจากใช้สู้กับปีศาจไปครั้งนึง “ปืนนั่นดูเหมือนจะเปลี่ยนรูปร่างไปเรื่อยๆตามความคิดของนาย” คาคาชิว่า
“หา?!! เฮ้ย!” แล้วมันก็เปลี่ยนอีกตามความคิดของนารุโตะกลายเป็นไรเฟินขนาดเหมาะมือ “งั้นเวลาสู้ก็แค่คิดว่าจะให้มันเป็น อะไรมันก็เปลี่ยนงั้นเหรอ?”
“ก็ น่าจะ”
“มันก็สะดวกดีอยู่แต่ทำไมผมไม่เคยรู้ตัว”
“ก็เธอเคยคิดถึงมันมั้ยล่ะ?” แล้วนารุโตะก็ทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกออก สักพักซาสึเกะก็ออกมาจากห้องนารุโตะพร้อมกับผ้าเช็ดผมแล้วยังเปลี่ยนชุดใหม่แสดงให้ทุกคนรู้ว่าเจ้าตัวเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จนารุโตะสูดหายใจลึกๆและเดินไปลากตัวซาสึเกะมายืนต่อหน้าอิทาจิพร้อมตนเขาไม่รู้ว่าตัวเองไปรู้สึกดีและขาดซาสึเกะไม่ได้ตอนไหนแต่...ความรู้สึกแบบนี้สำหรับเขามันทำให้เขาแน่ใจว่าตัวเองคงชอบซาสึเกะและยังอยากจะอยู่ใกล้ๆกับซาสึเกะแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
ซาสึเกะที่ถูกลากก็ทำหน้างงไม่เข้าใจว่านารุโตะต้องการจะทำอะไรแล้วพาเขามาหาอิทาจิเพื่อ? อิทาจิมองน้องตัวเองสลับกับนารุโตะงงๆสองคนนี้มันจะห้ามเขากลับบ้านรึไงกันนะ?หรือกำลังจะอ้อนเอาอะไรอีก? นารุโตะกลั้นใจหลับหูหลับตาพูดพร้อมโอบไหล่ซาสึเกะเข้าใกล้ตัว
“คือ...ผมชอบซาสึเกะพี่ยกซาสึเกะให้ผมนะครับ!!!”
.
.
.
.
“ห๊ะ?” ทุกคนในห้องเกิดอาการเงิบกันไปตามๆกันยิ่งซาสึเกะยิ่งไม่เชื่อหูตัวเอง นารุโตะก็เอาแต่ก้มหน้างุดๆไม่กล้าสบตากับอิทาจิแต่พี่ชายกลับเดินเข้ามาใกล้นารุโตะลากซาสึเกะออกไปห่างๆและกอดอกมองร่างตรงหน้า
“มองหน้าฉันนารุโตะ” อิทาจิว่าและก้มมองว่าที่น้องเขย เอ๊ย! คนที่ประกาสตัวขอซาสึเกะกับเขาโต่งๆนารุโตะค่อยๆเงยขึ้นมามองหน้าพี่เมีย เอ๊ย! พี่อิทาจิ
“...นายลังเล...” อิทาจิพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะลากซาสึเกะที่ยืนอยู่ใกล้ๆไปไว้ข้างหลังจับโซ่ที่มองไม่เห็นของนารุโตะและซาสึเกะขึ้นมาฉับพลันมีดที่มาจากไหนไม่รู้ก็ตัดฉับที่โซ่นั่นจนขากสะบั้น ทามกลางสายตาทุกคนนารุโตะและซาสึเกะอึ่งกิมกี่กับการกระทำของอิทาจิส่วนคาคาชิเพียงเบิกตากว้างเพียงแว่บเดียว
“พะ...พี่ทำอะ...??!!” ยังไม่ทันจะพูดจบหมัดลุ่นๆก็สวนเข้าที่ท้องของร่างบางจนแทบจุก ซาสึเกะทรุดลงไปกุมท้องตัวเองกับพื้นก่อนจะเงยหน้ามองอิทาจิอย่างไม่เข้าใจและหมดสติไปท่ามกลางความตกทะลึงของนารุโตะที่ยังคงมองร่างเล็กตาโตเขายังคงนึกไม่ออกว่าควรทำยังไงในตอนนี้
“ถ้านายหาซาสึเกะเจอถึงตอนนั้นฉันจะยกน้องชายของฉันให้” อิทาจิว่าพลางอุ้มซาสึเกะในร่างเด็กสาวขึ้นและก้าวออกจากห้องนารุโตะและทิ้งประโยคหนึ่งไว้ “พวกฉันกับคำว่ารักน่ะไม่ใช่เรื่องเล่นๆเหมือนมนุษย์...อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ” เขากล่าวก่อนจะค่อยๆเดินหายไปพร้อมกับคาคาชิและซาสึเกะ...
............................................................................................
เอาจริงๆคือมันผ่านไปเร็วมากนะตอนนี้ผมอยู่มหาลัยปี2แล้วนับตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่เจอซาสึเกะอีกผมไม่เคยนึกเลยว่าคำพูดในอารมณ์ชั่ววูบของผมมันจะตัดโซ่พันธะระหว่างผมกับซาสึเกะ ให้ตายเถอะถึงแบบนั้นแต่เศษโซ่ที่มองไม่เห็นนั่นก็ยังอยู่กับผมส่วนหนึ่งอีกส่วนก็คงอยู่กับซาสึเกะ เฮ้อ! แล้วผมจะหาเขาเจอมั้ยล่ะครับนับจากคนในญี่ปุ่นก็กี่แสนคนเข้าไปแล้วล่ะ?แต่ผมก็ไม่ได้ถอดใจหรอก ทุกคนคงอึ่งล่ะสิก็เวลามันผ่านไปเร็วมากกกกกกกก!!!นี่หว่าเออแต่ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร(อ้าว?)
ตอนนี้ผมกำลังนั่งฟังรุ่นพี่บ่นรุ่นน้องอยู่ครับซึ่งผมมาเป็นตัวประกอบเท่านั้นแหละอย่าสนใจเลยครับแล้วตอนนี้ผมก็ว๊างว่างเลยหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านอ่านเล่นนั่นแหละครับคงไม่เจอที่อยู่บ้านซาสึเกะพาดข่าวหน้าหนึ่งไว้หรอก ตลก!
“เฮ้ย!เป็นไรของเอ็งวะนารุโตะเห็นนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดตั้งนานสองนานละ” อ่าฮะไอ้คิบะมันสงสัยผมกาอาระที่นั่งอยู่ข้างๆก็มองผมแบบจับผิดเหมือนกัน อะไร้! นี่ผมแสดงออกทางสีหน้าเหรอว่าผมคิดถึงซาสึเกะ?
“แหมๆตั้งแต่ซาสึโกะจังไปเรียนต่างประเทศแกก็เอาแต่เหม่อมาตั้งสองปีแล้วนะไม่คิดจะหาแฟนใหม่บ้างรึไง?” คิบะมันยังถามฉอดๆอยู่ข้างหูผม ซึ่งมันสามารถจริงๆที่อ่านความคิดผมออก หืมๆก็เพื่อนสนิทกันนี่
“ไม่อ่ะ ฉันรักของฉัน” เห็นแบบนี้แต่ผมก็เพิ่งมาคิดได้หลังพี่อิทาจิพาซาสึเกะกลับบ้านไป2อาทิตย์ แล้วไงต่อ อืม ทุกคนคงคิดว่าเรื่องมันง่ายไปมั้ยสินะจริงๆแล้วผมก็รู้สึกใจเต้นกับเขาตั้งแต่อยู่ด้วยกันครั้งแรกแล้วล่ะไม่ต้องคิดมากกันหรอกเรียกได้ว่ารักแรกพบเลยมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า อารมณ์เหมือนพระเอกกำลังเพ้อถึงนางเอกยังไงไม่รู้แฮะ...
หลังเลิกคณะผมก็เดินทางกลับคอนโดทันทีครูคาคาชิมาเยี่ยมผมบ้างเป็นครั้งคราวแล้วพอผมถามถึงซาสึเกะเขาก็เพียงบอกว่าสบายดีเท่านั้นแล้วก็ไม่ได้บอกอะไรผมอีกรู้สึกเซ็งนิดๆที่เนียนถามถึงที่อยู่ซาสึเกะไม่ได้เคยแอบสะกดรอยตามครูคาคาชิอยู่ครั้งนึงเพราะคิดว่าครูเขาคงห่างจากพี่อิทาจิไม่ได้แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นแบบนั้นเพราะครูเขาจับได้ก่อนทุ๊กทีแถมไล่ผมยังกับหมูกับหมาT^T
“อ้าวนารุโตะ?” สะดุดกึกทันทีความคิดทุกอย่างเมื่อเห็นพี่เดอิดาระกับพี่ซาโซริเดินมาทางนี้เออใช่ๆถึงจะผ่านมา2ปีแล้วแต่พี่สองคนนี้เขาก็ยังคงทะเราะกันเหมือนเดิมแต่ทุกครั้งก็เห็นพวกเขาหัวเราะด้วยกันผมก็ไม่เข้าใจพวกเขาหรอกครับก็ผมมันคนนอกนี่TTพี่ซาโซอ่ะเอาแต่ถีบผมออกอย่างกับรังเกียจผมนักหนา ผมทำอะไรผิดคร้าบบบบบบบบ!!ก็แค่พี่เมียพาเมียหนีแถมรุ่นพี่ยังขับไสไล่ส่ง ฮือ ชีวิตตรูอาภัพแท้
“อะไรจะนอกใจฉันอีกเหรอ?” โดนไปหนึ่งดอก โอ๊ย! พี่ครับขนาดผมเป็นแค่รุ่นน้องที่สนิทเข้าใกล้พี่เดอินิดเดียวพี่ก็แทบจะเข้ามาต่อยหน้าผมอยู่แล้วแล้วถ้าเป้นชายอื่นที่ไม่ใช่คนสนิทแล้วมาลวนลามพี่เดอิพี่จะไม่ฆ่าหมกเขาเลยรึไงกันครับ??!!!
“แกนี่ก็พาลไปทั่วเลยเนอะ!ฉันไม่นอกใจแกหรอกเฟ้ยเพราะฉันระ....????!!!!! O////O” เหมือนพี่แกจะหลุดปากพี่เดอิเงียบไปเลยครับส่วนพี่ซาโซก็ยิ้มไม่รู้เฮียแกยิ้มไรผิดกับพี่เดอิที่เอาแต่ก้มหน้าอุ๊!เขินป่ะวะนั่น?
“แล้วคนที่เคยอยู่กับแกล่ะ” พี่ซาโซถามผม อ่าฮะถ้าหมายถึงซาสึเกะตอนนี้เขาโดนพี่ตัวเองแยกกับผมอยู่
“เขาไปเรียนต่อนะครับ” พี่ซาโซขมวดคิ้ว
“อะไรไม่ได้เรียนที่เดียวกับแกเหรอ?” อย่าถามครับว่าพี่ซาโซกับพี่เดอิไปรู้จักกับซาสึเกะได้ไง?เรื่องมันยาวครับแต่ผมจะเล่าสั้นๆให้ฟังคืองี้...ขากลับผมกับพี่เดอิจะเดินสวนกันแทบทุกวันแล้วระหว่างที่ซาสึเกะมาอยู่กับผมผมก็เจอกับพี่เดอิกับพี่ซาโซเหมือนกันพวกเขาไม่ค่อยคุยกับซาสึเกะหรอกก็หมอนั่นมันรักสงบจะตายถามคำตอบคำแต่ด่าล่ะก็ไม่แน่อาจโดนด่ากลับเป็นชุด!
“คือ...เขาเรียนต่อเมกาอ่ะครับ”
“หึ...แกก็รวยนี่...ไม่ตามเขาไปเรียนต่อที่นู่นล่ะ” พี่ซาโซพูดจี้ใจดำอาฮะ ถ้ามันเป็นเรื่องจริงผมก็คงตามเขาไปนั่นแหละครับแต่นี่เขาโดนพี่ชายแยกห่างจากผมเฉยๆนี่นาแล้วปัญหาคือ ผมหาเขาไม่เจอสักที!! ปืนกากๆเปลี่ยนรูปได้นั่นก็ยังอยู่กับผมแล้วทุกวันผมก็ทำหน้าที่กำจัดปีศาจอยู่อ๊อขับไล่ด้วย= =แล้วก็ยังคงมองเห็นพลังงานแปลกๆเหมือนเดิม
“ไม่ล่ะครับผมไม่มีปัญญาหรอกอีกอย่างผมกับเขาก็แค่เพื่อนกัน…ไม่สิ...” เพื่อนบ้าอะไรมันจะมาทนรอไม่ยอมมีแฟนใหม่สักทีแบบนี้ล่ะฟะ!ผมชักงงกับตัวเองแล้วนะตกลงผมจะเอาไงกันแน่แล้วไอ้นิสัยปากกับใจไม่ตรงกันเนี่ย!เมื่อไหร่จะหายสักทีนะ!!
“…???!!!”
“โทษทีครับผมขอตัว” ไม่รู้เป็นอะไรแฮะเหมือนตัวเองไม่ค่อยเต็มฮ่าฮ่าผมคงคิดเรื่องซาสึเกะมากเกินไป…
.........................................................................................
ผัวะ??!!!!
ฉัวะ!!! ปึง!!
“ว๊ากกกกกกก!!! พอแล้ว!ๆ ข้าจะไม่มาลุกล้ำเขตนี้อีก” เป็นแบบนี้ทุกครั้งไปที่ผมใช้กำลังไล่ปีศาจที่ดื้อด้าน มันร้องขอชีวิตและแน่นอนว่าผมย่อมต้องปล่อยมันไปแต่ถ้าลอบกัดเมื่อไหร่จำเป็นต้องฆ่าทิ้งทันที ผมใช้แขนเสื้อเช็ดเลือดที่มุมปากออกมือที่ถือปืนกลอยู่เปลี่ยนไปถือปืนรีวอลเวอร์ .380ขนาดเหมาะมือตัวเองแล้วจ่อที่ขมับของมัน
“ฝากไปบอกเจ้าพวกข้างนอกด้วยแล้วกัน”
“คร้าบบบบบบบบ!!!” ผมเดาว่ามันคงหลับหูหลับตาพูด= = เอาเถอะผมต้องรีบไปเรียนคาบบ่ายแล้วนี่หว่ามามัวเสียเวลากับมันไม่ได้ละ คิดได้ผมก็ตั้งใจจะวิ่งออกไปทันทีโดยทิ้งลายเซ็นตัวเองเป็นค่าผ่านด่านเหมือนที่ซาสึเกะทำ เค้าสอนผมน่ะประมาณว่านอกจากผู้พิทักษ์เจ้านายมีอำนาจกว่าละมั้ง? ผมก็ไม่เข้าใจเขา “เดี๋ยวครับ!!!” มันตะโกนไล่หลังผมอะไรอีกล่ะแกยุ่งยากจริง!
“อะไร้!!!” กูรีบครับเข้าใจหน่อยมีไรรีบพูดมา! “3วิแกไม่พูดฉันไปแล้ว!”
“ครับๆ!คือ คุณเป็นเจ้านายของท่านซาสึเกะรึเปล่าอ่ะครับ?”
“…???!!!” เอ็งรู้ได้ไง?
“คือ...ผมเดาว่าคุณคงบอกรักกับผู้ทักษ์สินะครับ” ราวกับอ่านความคิดผมออก บ๊ะๆ มันรู้ว่ะครับ!! ผมขมวดคิ้วมองมัน
“แล้ว?”
“หมาป่าผู้พิทักษ์เขาค่อนข้างละเอียดอ่อนกับเรื่องความรักนะครับอย่าพูดเล่นๆแล้วอย่าลังเลกับเขา...แต่ถูกแยกกันแบบนี้คงลังเลสินะครับเพราะดูยังไงคุณก็ไม่มีท่าทีจะทิ้งหน้าที่คนรักษาเขตนี้” เออแล้วไง?จะให้ฉันพูดยังไง แล้วเอ็งรู้ได้ไงฟระอธิบายมาหย่อยดิ๊?
“แล้วนายรู้ได้ไง?”
“ห๊ะ? เอ่อคือปีศาจทุกตัวก็รู้อยู่แล้วนะครับ...เขาไม่เคยบอกเหรอ?” ไม่ๆๆๆๆ ๆไม่เค๊ยไม่เคยจะบอกกันอ่ะ
“จริงดิ!”
“อ่าครับ แล้ว…ผมก็รู้แล้วด้วยว่าท่านซาสึเกะเขาอยู่ไหน”
“...แล้วทำไมนายจะต้องเรียกซาสึเกะว่าท่านด้วยเล่า?!!”
“ฮะ? เอ่อครับหมาป่าผู้พิทักษ์ถือเป็นปีศาจที่สูงส่งที่สุดครับเพราะฉะนั้นเลยต้องเรียกท่าน...”
“โอเคๆ ไม่ต้องพูดแล้ว...พาฉันไปหาเขาที” ไม่รู้แล้ว!!วันนี้โชคดีโคตรๆเลยอ่ะ ผมจะได้เจอซาสึเกะมั้ยเนี่ย?
..........................................................
อ่าค่ะ...หวัดดีค่ะไม่ได้อัพเรื่องนี้อยู่นานพอสมควร
งานเยอะบวกขี้เกียจเลยไม่ได้อัพสักทีแหม่แถมเพื่อข้าพเจ้าแต่ละคนหลงรัก
ความโมเอะของนารุจังหมดเลยT^Tคงจะมีแต่พรประภากับอัครเดชที่เข้าใจกรู
เป็นแม่ยกคู่ที่คนเชียร์น้อยเนี่ยลำบากเนอะ= =เป็นพวกจิ้นคู่แปลกๆด้วยแหม่
แล้วก็เป็นพวกชอบเมะSแต่อบอุ่น กระซิกๆเอาเหอะ S♥N มันก็ไม่ได้แย่
ขนาดรูปข้าพเจ้ายังสูบมาแล้วฟิคก็แต่งแล้วตั้งตอนนึง(ตั้งตอนนึงเชียวนะ!!)
สุดท้าย อวยซัสเคะค่ะ!!!
ตูจะโดนแบนมั้ย?!!!!
ซียูเคอะ!♥
ความคิดเห็น