คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 11 : ก็คนมันเมา
11
ก็คนมันเมา
ณ ตอนนี้เหล่าปีศาจลูกกระจ๊อกก็ได้ลงไปนอนหมอบแทบเท้าพ่อพระเอกของเราเรียบร้อยนารุโตะใช้มือเปล่าจัดการพวกปีศาจที่มาโจมตีทั้งหมดได้ซาสึเกะยังอึ่งเพราะไม่นึกว่านารุโตะมันจะเทพขนาดนี้(เอิ่ม)ยิ่งต่อหน้าเขาแล้วนารุโตะแทบจะไม่เคยแสดงท่าทีโกธรมามายขนาดนี้ระหว่างต่อสู้เหมือนเขาจะเก็บกดมาก่อนหน้านี้เลยระบายมันออกมาโดยการกระทืบไอ้พวกนี้แล้วตอนนี้เหลือเพียงตัวหัวหน้ามันแค่ตัวเดียว...
“…” เงียบอีกต่างหากปกติต้องท้าทายศัตรูแล้วไม่ใช่รึไงวันนี้ซาสึเกะแทบไม่ได้โชว์ฝีมือเพราะโดนเจ้านารุโตะแย่งซีนไปหมด
“หนอยแก!!” เจ้าตัวหัวหน้ากัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจแหงล่ะลูกน้องนอนหมอบอยู่นั่นหมดแล้วนี่ นารุโตะเพียงมองหน้าเจ้าตัวประหลาดนิ่งๆตอนอยู่ในห้องยังไม่แปลงร่างแต่พอออกมาข้างนอกก็แปลงร่างเรียบร้อยรู้สึกจะเป็นปีศาจที่หลงเข้ามาเฉยๆแต่ก็มีจุดประสงร้ายอยู่ดี=_=มันมาลวมลามซาสึเกะนี่
“เฮ้ยนารุโตะ” ซาสึเกะแปลงร่างกลับเป็นเหมือนเดิมและเดินเข้าไปหานารุโตะที่ตอนนี้สติยังอยู่กับตัวรึเปล่าก็ไม่รู้ เมื่อเข้าไปใกล้ๆก็รู้ทันทีว่าไอ้นารุโตะมันไม่รู้ตัวสักนิดว่าตัวเองทำอะไรอยู่ลองเข้าไปดูหน้าใกล้ๆก็เข้าใจ ผลย้อนกลับของการทำสัญญา มันดันมาเกิดขึ้นอะไรตอนนี้!!ซาสึเกะส่ายหย้าเบาๆหันไปมองเจ้าปีศาจนอกถิ่น “นายมาที่นี่ทำไม?น่าจะรู้นี่ว่าแต่ละถิ่นต้องค่าผ่านทางก่อนถึงจะเข้าได้”
“ก็รู้น่ะสิ!!แล้วก็จ่ายแล้วด้วย” ห๊ะ?
“แล้วตั๋วแกอยู่ไปไหน?”
“หายไปแล้ว” อ้าวไอ้เวรนี่!
“หายไปไหนล่ะ?”
“ไม่รู้ นี่ก็เลยวันที่จะต้องกลับถิ่นฉันแล้วด้วย” นั่น!แล้วจะออกจากที่นี่ยังไงล่ะเจ้าบ้า!! ซาสึเกะถอนหายใจเบือนหน้าไปมองทางนารุโตะที่ตอนนี้สติสตางไม่อยู่กับตัวแล้ว เขามองนารุโตะสลับกับเจ้าปีศาจตั๋วหายและหันกลับไปหานารุโตะอีกทีพร้อมกับชกเข้าที่ท้องน้อยของอีกคนจนนารุโตะล้มลงไปกองกับพื้นแน่ล่ะขืนปล่อยไว้แบบนี้พลังในตัวหมอนี่มันอาจจะตื่นขึ้นและคงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้...(พลังหึงชั่งรุนแรง//โดนตบ)
“งั้นเอานี่ไปให้คนดูตั๋วตอนขากลับนะแล้วก็รีบกลับไปซะ” ซาสึเกะว่าพร้อมกับเซ็นลายเซ็นตัวเองลงบนกระดาษแผ่นเล็กและยื่นให้เจ้าปีศาจหัวกระหล่ำปลี? เจ้าปีศาจต้องสงสัย(รับกระดาษมาก่อนเอ่ยขอบคุณและลากลูกสมุรตนออกไป(ง่ายไปมั้ย?) ซาสึเกะเป็นถึงหมาป่าผู้ทักษ์เพราะฉะนั้นเจ้าที่เขตนี้ถิ่นนี้รู้จักเขาหมด
“แล้วมันก็ลำบากฉันอีกละ=_=” ซาสึเกะย่อตัวมองนารุโตะที่สลบเหมือดด้วยน้ำมือเขาและค่อยๆอุ้มคนที่ตัวใหญ่กว่าขึ้นมาก่อนจะแปลงร่างเป็นหมาป่าสีดำตัวใหญ่ นารุโตะในตอนนี้ก็นอนสลบอยู่บนหลังของเจ้าหมาป่านั่นล่ะ หมาป่าตัวใหญ่แหงนหน้าขึ้นฟ้าก่อนจะกระโดดก้าวเดียวขึ้นไปถึงดาดฟ้าและทันทีที่กระโดดอีกรอบเหาะทะยานขึ้นฟ้าทุกคนในโรงเรียนก็เริ่มตื่นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำที่ถูกดัดแปลงเล็กน้อย ใช่ นอกจากแปลงร่างหรือใช้พลังอื่นๆได้แล้วเขายังสามารถดัดแปลงความทรงจำของทุกคนได้ด้วยแล้วทำไมต้องดัดแปลงมันล่ะ?ก็เพราะถ้าทุกคนตื่นขึ้นมาแล้วสงสัยว่าก่อนหน้านั้นทำไมถึงได้หลับไป...แบบนั้นก็ดิแถมยิ่งคนที่เห็นเหตุการณ์ในห้องนั้นแล้วด้วยยิ่งต้องดัดแปลงให้มันเบี่ยงเยอะที่สุด
.................................................................................................
“งอนอะไรเนี่ย” ซาโซริวิ่งตามเดอิมาจนถึงบ้านแต่ปัญหาคือเจ้าตัวปิดห้องไม่ยอมออกมาเลย สงสัยจะงอนจริงๆ=_=จนป่านนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าเดอิดาระงอนเขาทำไมกัน? ซาโซริเดินไปเดินมาหน้าประตูห้องเดอิดาระจนตัดสินใจเคาะห้องเจ้าตัวดังๆแต่ก็เงียบอีกซาโซริจึงถีบประตูเข้าไปซะ!
“เฮ้ย!” คนที่อยู่ในห้องถึงกับผงะมันเล่นงี้เลยเรอะ!! ซาโซริเดินไปกระชาก(อีกละ)ข้อมือเดอิและก้มหน้ามอง
“เป็นอะไร” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถามเบาๆ เดอิดาระหลบหน้าก่อนตอบด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“ก็แกบอกให้ฉันไปไกลๆไม่ใช่รึไง? อืมม์”
“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น”
“แล้วมันแบบไหนล่ะ?”
“รีบไปงานโรงเรียนเหอะเดี๋ยวก็อดดูศิลปะหรอก” เปลี่ยนเรื่องพร้อมกับลากอีกคนออกจากห้อง
“หา!!อย่ามาทำเปลี่ยนเรื่องนะเฮ้ย!! เจ้าบ้าซาโซริ!!!”
………………………………………………………………….
‘จริงสิ!ก่อนไปฉันขอขอบคุณนายก่อนแล้วกันเอานี่...แล้วจะมาเยี่ยมใหม่แล้วกันขอโทษด้วยที่ทำให้วุ่นวาย’ ว่าพร้อมกับยื่นขวดสาเกรสเยี่ยมให้ซาสึเกะรับมาและมองอีกคนกลับเป็นเชิงลา...
ซาสึเกะนั่งดูขวดสาเกบนโต๊ะถามว่าเขาเคยกินมั้ย?เคยสิแต่ตอนนั้นอยู่กลับอิทาจิหลังจากที่เขากินเขาไปวันต่อมาอิทาจิก็ห้ามไม่ให้เขากินมันอีกเลยเจ้าตัวเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่แกจะห้ามเขาทำไม? หลังจากกลับมาถึงที่นี่เขาก็พานารุโตะไปวางบนเตียงและเรียกมินาโตะกับคุชินะที่อยู่คนละห้องให้เข้ามาดูลูกตัวเองก่อนหน้านั้นก็โดนซักเยอะอยู่เหมือนกันแต่พอแก้ตัวได้เขาก็โดนสั่งให้เฝ้าไอ้เจ้านายซื่อบื่อนี่ทั้งวันพรุ่งนี้ห้ามไปโรงเรียนอีกแน่ะแต่พอแก้ตัวอีกนั่นแหละเขาเลยยอมให้ไปแต่ก็ต้องตามดุแลนารุโตะทั้งวันเหมือนกัน
“เฮ้อ!! ” ซาสึเกะถอนหายใจอย่างปลงๆยังไงนารุโตะมันก็หลับอยู่นั่งดูมันเฉยๆแบบนี้ก็น่าเบื่อ สาเกเนี่ย...กินซะเลย= =;;ดีกว่า คิดได้ก็ไปหยิบแก้วสาเกที่เคยเห็นในครัวออกมาเอาสาเกเทใส่แก้วและยกดื่มรวดเดียวหมด(ระวังเมานะลูก)
ต่อมา
นารุโตะลืมตาขึ้นมองรอบตัวห้องของเขานี่...ใครพามานะนารุโตะค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงนอนขนาดกลางของตนเองลงจากเตียงเดินไปห้องนั่งเล่น...ภาพแรกที่เห็นคือภาพที่...วาสึเกะกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ใบหน้าแดงก่ำดวงตาปลือใกล้ปิดเสื้อเชิตที่ใส่ถูกปลดกระดุมบน3เม็ดในมือถือแก้วสาเกและข้างๆก็มีขวดสาเก…
“ซาสึเกะ...”
“หือ?...ตื่น...แล้ววววหรอออนารุโตะ” ร่างบางพูดเสียงยานคางลุกขึ้นเดินไปใกล้นารุโตะและยกมือผลักร่างอีกคนไปติดกำแพงก่อนจะเอามือกันทางออกไว้
“อะไรเนี่ย”
“นาย...น่ารัก”
“ห๊ะ!?” ตายๆๆๆซาสึเกะมันเมาสาเกแหงๆแล้วนี่มันจะทำอะไรเขา?ได้ข่าวว่านี่มันฟิคnarusasuไม่ใช่เรอะเขาต้องรุกดิ!!เฮ้ย!ไรเตอร์!!!(เรื่องนี้ไรเตอร์จะไม่ยุ่ง)
“มองฉันสิ...ฉันพูดกับนายอยู่นะ...นารุโตะ” ว๊าก!!!ตอนนี้เพิ่งตื่นไม่มีแรงสู้เว้ย!!แถมรู้สึกเหมือนเขาจะใช้แรงอัดคนเยอะไปเลยหมดแรงแล้วทำไมถึงเจ็บแถวๆท้องน้อยด้วยก็ไม่รู้(โดนเกะต่อยสลบไง)
“เดี๋ยวๆซาสึเกะออกไปก่อนสิ”
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?นายเกลียดฉันเหรอ?” ซาสึเกะถามพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้สบกับดวงตาสีฟ้านั่นชัดๆ นารุโตะยกมือดันไหล่ของอีกคนออกและสบตาซาสึเกะกลับ
“เปล่าแต่...อ่ะเฮ้ย!!อุ๊บ!” นารุโตะร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆซาสึเกะก็จูบเขาพร้อมกับมือที่เริ่มอยู่ไม่สุขยังลูบไล้แผ่นหลังกว้างของเขาด้วยแล้ว สักพักซาสึเกะก็ผละออกมาหายใจหอบใบหน้าแดงเรื่อนารุโตะจูบตอบไม่รู้ตัวแถมยังรั้งไว้ไม่ยอมปล่อยนั่นเป็นเหตุให้ซาสึเกะหายใจไม่ทัน
“ยั่วฉันเหรอ?”
“หา!!!?”
“เมื่อกี๊นาย...จูบฉันตอบนี่นา” ยังคงพูดยานคางนิดหน่อยด้วยความเมา นารุโตะถอนหายใจและบีบไหล่คนตรงหน้าดูเหมือนแรงโต้ตอบของเขาจะกลับมาแล้วแฮะ
“ชักเอาใหญ่แล้วนะ...ไปนอนไป” ว่าพร้อมกับผลักอีกคนออกเบาๆ ซาสึเกะขมวดคิ้วและสวมกอดนารุโตะเอาใบหน้าซุกอกอีกคนไว้และพูดเสียงอ้อมแอ้ม
“ไม่อาว...ไม่อยากนอนนนนนน”
“ยะ...อย่าดื้อน่า” ใช่แล้วต้องอ่อนโยนไว้ขืนตะคอกใส่มีหวังซาสึเกะต่อยหน้าเขายับแหงใจเย็นไว้ๆ
“จะกินอีก”
“อะไร?”
"..."ไม่พูดใบหน้าแดงๆนั่นผละออกจากอกของนารุโตะและเดินไปที่โต๊ะอาหารหยิบแก้วสาเกขึ้นมาทำท่าจะเทแต่นารุโตะรีบเดินมาแย่งเอาไปซะก่อน
“ไม่ให้กิน!”
“จะกิน!” ไม่ว่าเปล่าเดินเข้าไปแย่งมาอีกแต่เพราะส่วนสูงที่แตกต่างกันเลยแย่งคืนมาไม่ได้
“เมาแล้วซาสึเกะ”
“เมาอาร๊ายยยยย!!ไม่มาวซ้าหน่อย” เออพูดเสียงยานขนาดนี้ถ้าไม่เมาก็สติเสียนั่นแหละ
“จ้าๆไม่เมาก็ไม่เมาแต่ไปนอนก่อนได้มั้ยเดี๋ยวฉันกอดทั้งคืนเลยม่ะ”
“หือ?...ฉันต้องกอดนายสินายเป็นเคะนะ” ซาสึเกะเถียง
“เฮ้อ…เออๆเมะจ้ะเมะ” ฉันนะ นารุโตะคิดต่อในใจและลากซาสึเกะเข้าไปในห้องไม่ต้ององไม่ต้องอาบแล้วน้ำนอนมันทั้งๆแบบนี้แหละ
นารุโตะผลักซาสึเกะลงไปบนเตียงและค่อยๆกดให้นอนลงพร้อมกับห่มผ้าห่มให้ส่วนเขายังไม่ง่วงขอไปหาไรดูในโทรทัศน์ดีกว่าหากแต่ก่อนจะเดินออกไปจากบริเวรเตียงมือเล็กของอีกคนก็กำชายเสื้อเขาแน่นไม่ยอมปล่อยนารุโตะหันกลับไปมองอีกร่าง ใบหน้าแดงก่ำริมฝีปากเผยอออกนิดๆนอนมองหน้านารุโตะด้วยตาปลือๆใกล้ปิด
“จะไปไหน”
“ไปเก็บของที่นายกินนั่นแหละ”
“หา...”
"นอนไปเถอะนายน่ะ” ว่าพร้อมกับผลักร่างอีกคนให้ล้มลงไปอีกรอบเมื่อซาสึเกะทำท่าจะลุกขึ้นมาแต่เขาดันล้มลงไปด้วยเนื่องจากมือเล็กที่ดึงเขาจนแทบจะกระชากในตอนนี้นารุโตะอยู่ในท่าที่ล่อแหลมสุดๆ เขาล้มลงไปคร่อมตัวซาสึเกะพอดิบพอดี
“ไม่ให้ไป” พูดด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจสุดๆ “นอนกับฉันเดี๋ยวนี้!” ได้ยินคำนี้ทำเอาคนฟังอึ่งไปพักนึง นารุโตะถอนหายใจยาวและล้มตัวนอนลงข้างๆรั้งตัวคนเมาเข้ามากอดแน่นๆ เอาสิคืนนี้เขาจะกอดหมอนี่ให้ขาดใจตายเลย!!!
.......................................................................................................
ฮาย=O=สวัสดีเจ้าค่ะทุกคนหายไปตั้งอาทิตย์T_T
ขอประทานอภัยวันนี้ไม่มีไรมากแต่รู้สึกเริ่มเบี่ยงเบนอีกละ
เค้าเริ่มชอบsasunaruอ่ะตัว555แต่ก็แม่ยกโตะเกะอยู่ดีตอนที่แล้วเม้นน้อยจุงT_T
ช่างเหอะเอาไรมากมายเนอะ! แล้วก็ผู้ใดอยากเห็นเกะเคะและเกะเมะในตอนเดียวกัน
โปรดจิ้มรูปด้านล่าง
GG ..
ความคิดเห็น