คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 8 : สงครามเพิ่งจะเริ่ม!!
8
สงครามเพิ่งจะเริ่ม!!
ร่างสองร่างที่อยู่ข้างนอกเกิดอาการตกใจเล็กน้อยและหันกลับเข้ามามองข้างในตามต้นเสียงที่ได้ยิน ในใจซาสึเกะเกิดหวั่นๆขึ้นมาเล็กน้อยแต่ใบหน้าภายนอกกลับนิ่งสงบ เขาผละออกจากร่างของมิซากิและมองนารุโตะอย่างไม่เข้าใจ ก็แหงล่ะนะอยู่ดีๆก็ตะโกนเรียกเขาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยแถมยังกระชากเสียงซะ...
“อะไรของนายน่ะอยู่ดีๆก็พูดซะเสียงดังในบ้านคนอื่นเขา” มิซากิพูดจายียวนกวนโมโหเพื่อยุให้อีกฝ่ายยัวะขึ้นมาเสียให้ได้แต่ก็นะหน้า(ด้าน)อย่างนารุโตะมีรึจะรู้เรื่องอะไรกับเขา
“ว่าไงนะ!!ก็เพราะพ่อนายนั่นแหละที่จ้างพวกฉันมาคุ้มครองแล้วที่ฉันเสียงดังใส่น่ะไม่ได้เสียงดังใส่นายซะหน่อย!!!!” นารุโตะเริ่มแถไปเรื่อยพลางยกเหตุผลที่ฟังยังไง๊ยังไงมันก็ไม่ขึ้น=_=มาอ้าง
“หึ!..แล้วฉันขอให้นายมาดูแลรึไงเล่า!!อีกอย่างฉันก็มีองครักษ์ฝีมือดีคุ้มครองอยู่แล้วด้วย” มิซากิว่าพลางโอบซาสึเกะเข้ามาใกล้อย่างถือสิทธิ์ เมื่อนารุโตะเห็นภาพนั้นก็แทบจะปรี๊ดจนประหลอดแตกในหัวไตร่ตรองความคิดที่ว่าช่วยมันออกมานี่เป็นผลดีต่อตัวเขาแล้วใช่มั้ย?
“หา!! ถ้าฉันไม่ช่วยนายแล้วใครจะช่วย ซาสึเกะน่ะขาเจ็บอยู่ถ้าหากไม่มีพวกฉันเข้าไปแส่นายก็ไม่รอดหลอกเฟ้ย!! เจ้าบ้า!!” นารุโตะซึ่งความอดทนต่ำเริ่มขึ้นเสียงดังใส่หน้าอีกฝ่ายจนในห้องตอนนี้เกิดความตึงเคียดขึ้นมา ซากุระกับซุยมองหน้ากันพลางประมวลหาตัวช่วยในครั้งนี้ขืนทะเลาะกันอยู่แบบนี้คงไม่ได้นอนและคุยกันดีๆแหง
“อย่างพวกนายน่ะไม่ต้องแส่มาช่วยฉันหรอก!!คิดว่าตัวเองเป็นผู้มีพระคุณกับฉันมากเลยรึไง?กะอีแค่…”
“มิซากิ!!”
“อ่ะ...” ยังไม่ทันจะได้ต่อล้อต่อเถียกับนารุโตะต่อมิซากิก็จำเป็นจะต้องสงบปากไปชั่วขณะเมื่อมีหนึ่งเสียงขึ้นแทรกขึ้นมาเบาๆแต่หนักแน่น ซาสึเกะรั้งแขนมิซากิเอาไว้และลากเขาออกจากห้องไปมิซากิเองก็ยอมเดินตามออกไปดีๆโดยไม่ค้านอะไรสักคำ
“ชิ!!” นารุโตะกลับมานั่งที่เดิมพลางสยบอย่างหัวเสียคราวนี้รู้สึกว่ามิซากิจะเป็นคู่ฟาดปากกับเขาเสียแล้ว ฝันไปเหอะ!!อย่างโตะไม่มีวันฟาดปากใครแพ้แน่นอน!!!!
ซากุระกับซุยเงสึมองหน้ากันอีกครั้งรู้สึกว่าสงครามครั้งนี้ยังไม่จบลงง่ายๆและยังมีต่อไปอีกเรื่อยๆแน่นอน!แต่ครั้งนี้ถือว่ามีคนห้ามเอาไว้และจบได้สวยถ้าจบด้วยกำปั้นซากุระคงถูกลากเข้าไปเอี่ยวแหง(ไปช่วยพยาบาลคนโดนต่อย=_=) อันนี้ก็แค่สมมุติฐานเอาเท่านั้นล่ะนะ ซากุระและซุย!(ซุยเงสึเฟ้ย!!จะต้องให้บอกอีกสักกี่ครั้งกันห๊า!!!>[]<)กลับมานั่งทานอาหารที่เริ่มจะเย็นอย่างไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นักเพราะมีตัวเขมือบนั่งอยู่ตรงข้ามแถมกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ซะด้วยเป็นแบบนี้เห็นทีถ้าจะลำบากไม่น้อยล่ะนะ…
“เออ...นี่...นะ นารุโตะ”
“หืม?มีไรเหรอซากุระจัง” นารุโตะตอบทั้งๆที่ข้าวอยู่เต็มปาก
“ค่อยๆกินสิเดี๋ยวก็ติดคอหรอก!!” ซากุระว่า
“รู้แล้วน่า!!” นารุโตะตอบกระชากสียงแบบไม่พอใจซึ่งซากุระเองก็เข้าใจว่าคนตรงหน้านั้นกำลังอารมณ์ไม่ดีจึงได้แต่ทำเฉยแล้วรอยื่นน้ำให้เมื่อข้าวติดคอเจ้าตัวเขา
.............................................................................................
หลังจากที่ลากมิซากิออกมาพ้นสายตาและแน่ใจแล้วว่าพวกนารุโตะไม่ได้ยิน
“ทำอะไรของนาย ทำไมอยู่ๆถึง...” ยังไม่ทันได้พูดจบร่างทั้งร่างของเขาก็โดนรวบเข้าไปกอดเสียแน่น
“ฉันน่ะนะ...รู้สึกไม่อยากให้นายโดนใครแตะต้องถ้าคนคนนั้นไม่ใช่ฉัน ไม่ชอบขี้หน้าเจ้าบ้านั่นเลยแฮะไม่สบอารมณ์สุดๆอยู่ๆก็มาตีสนิทกับนาย!! ฉันรู้จักนายก่อนแท้!!ๆ” มิซากิพูดออกมาพลางกอดรัดร่างของซาสึเกะแน่นส่วนอีกคนก็ยังรู้สึกอึ่งๆกับการกระทำของคนตรงหน้าอยู่ “สัญญาสิ ว่านายจะไม่มองใครอีกนอกจากฉัน”
“อืม...ห๊ะ?”
“สัญญาแล้วนะ ซาสึเกะ” มิซากิเอ่ยยิ้มๆ เมื่อกี๊ซาสึเกะแทบไม่ได้ฟังว่ามิซากิพูดว่าอะไรบ้างแต่คงไม่ค่อยสำคัญอะไรมากหรอกมั้งเขาเลยพยักหน้ารับปัดๆเอา
“...ไปหาซาโยะแล้วก็ไปขอโทษพ่อนายซะ”
“หา?”
“พวกเขาเป็นห่วงนายมากที่สุด...เอาข้าวที่อยู่ในครัวไปให้ซาโยะกับพ่อนายด้วย...แล้วก็ รีบๆมากินข้าวล่ะเดี๋ยวเจ้าพวกนั้นจะเขมือบจนหมดซะก่อน” ซาสึเกะว่าเสร็จก็ทำท่าจะกลับเข้าไปหาพวกนารุโตะแต่มิซากิก็รั้งแขนเอาไว้ซะก่อน
“นี่...อยู่ที่นี่นานๆหน่อยได้มั้ย”
“ก็ได้อยู่หรอกเพราะขาฉันดูท่าจะยังไม่หายง่ายๆ”
“งั้นให้ฉันอุ้มไปส่งที่ห้องนอนมั้ย?^O^”
“เอ๊ะ? ไม่ต้องหรอก...นายรีบไปหาสองคนนั้นเถอะ”
“คร้าบๆ” ว่าจบมิซากิก็เดินไปทางห้องครัวและจัดการยกอาหารที่ซาสึเกะทำเผื่อไว้ออกไปให้เป้าหมายอย่างร่าเริง
.......................................................................................................
หลังจากที่ตกลงกับมิซากิแล้วเจ้าตัวก็เดินกลับเข้ามาเพื่อหาอะไรทานลองท้องเพราะตั้งแต่กลับมาจากห้างเขายังไม่ได้ทานอะไรเลยเพราะมัวแต่รอพวกนารุโตะกลับมาก่อนจะได้กินพร้อมๆกันแล้วจะได้ทำความสะอาดทีเดียว
“ซะ ซาสึเกะคุง” อยู่ๆซากุระที่ตอนนี้ทำหน้าตกใจได้ตลกสุดๆก็เข้ามาหาพร้อมกับบิดไปบิดมาอย่างเขินอาย
“เอ่อ...ข้าวมัน” ซากุระพูดอึกอักและเลี่ยงไปอีกทางเพื่อให้ซาสึเกะได้ประจักษ์แก่สายตาตัวเอง ภาพที่เห็นคือสงครามการปาข้าวระหว่างซุย(ซุยเงสึเฟ้ย!!)กับนารุโตะ พวกมันคงอิ่มกันถ้วนหน้าเลยเอาข้าวมาปาทิ้งๆขว้างๆแบบนี้เห็นแล้วต่อมธรรมะขึ้น=___= ^^
“ทำอะไรของพวกนายเนี่ย”
“อ้าว~ซาสึเกะมาแล้วเหลอ มาช่วยฉันหยุดเจ้าบ้านี่ทีสิอยู่ๆก็มาชวนฉันทะเลาะโมโหแล้วพาลนี่หว่า!! เฮ้ย!!?อย่าปามาทางนี้เซ่!!” ซุยเงสึว่าพลางปากลับมองเพลินๆราวกับกำลังเล่นหิมะในสวนหลังบ้าน=[]=
“หยุดทั้งคู่นั่นแหละน่ะ” ซาสึเกะว่าเหนื่อยๆ
“นั่นสินายน่ะหยุดเดี๋ยวนี้เลย”
“ว่าไงนะ!! นายนั่นแหละ” สงครามนี้คงจะไม่จบลงง่ายๆหากทั้งสองฝ่ายยังคงจะต่อล้อต่อเถียงกันแบบนี้มาคิดๆดูก็เริ่มเหนื่อยแปลกๆแฮะ ซาสึเกะเลยตัดสินใจไปลากนารุโตะออกมาและพากลับห้องไปทั้งๆอย่างนั้นไม่กงไม่กินมันละข้าว=*=
“ทำอะไรฟะ!!ปล่อยฉันนะซาสึเกะ!!” นารุโตะโวยวายพลางดิ้นไปมาเพื่อให้ร่างบางปล่อยเขากลับไปอาระวาดอีกรอบแต่ถึงจะตัวบางขนาดไหนแต่แรงมิใช่น้อยๆซาสึเกะเหวี่ยงนารุโตะลงกับเตียงและตามขึ้นไปคร่อมไว้เพื่อไม่ให้อีกร่างหนีไปได้ “อะ…อะไรเล่า!!”
“...ฉันจะอาบน้ำ ห้ามออกจากห้องเด็ดขาดเลิกทะเลาะกับคนโน้นคนนี้ซักที” ซาสึเกะเริ่มจะควบคุมอารมณ์หงุดหงิดเอาไว้ไม่อยู่ถึงได้พูดมากขึ้นเรื่อยๆ
“เออๆ จะทำอะไรก็เรื่องของนายเหอะ!!ฉันไม่ไปไหนหรอก!!จะนอนรออยู่นี่แหละ” นารุโตะว่าพลางยกผ้าห่มขึ้นคลุมโปง
“…”ซาสึเกะมีท่าทางเหนื่อยใจนิดๆกำลังคิดว่าอยู่กับเจ้าพวกนี้เหนื่อยกว่าเป็นพี่เลี้ยงเด็กซะอีกก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อทำธุระอะไรของเขานั่นแหละ= =;; สักพักใหญ่ๆก็เดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูตัวเดียวที่ปิดท่อนล่างเอาไว้
“นี่นารุโตะ” เรียก
“...” เงียบ
“เฮ้ย!”
“…” นิ่ง
“นารุโตะ?”
“…” ยังงอนอยู่ ซาสึเกะขยี้ผมตัวเองอย่างขัดใจก่อนจะตัดสินใจขยับเข้าไปใกล้นารุโตะที่เตียงและวางมือลงบนตัวของคนที่ทำเป็นหลับแล้วเริ่มเขย่าๆเบาๆ
“ถ้านายไม่ลุกฉันจะไปหามิซากิ” ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้พูดถึงมิซากิขึ้นมาแต่แค่รู้สึกว่านารุโตะคงไม่ชอบให้เขาไปยุ่งกับมิซากิเท่าไหร่ในเวลาสั้นๆเขาเลยเอาคำนี้ออกมาขู่ แล้วก็ได้ผลซะด้วยเมื่อนารุโตะเด้งตัวออกจากที่นอนทันที
“อะไรของนะ...” เกิดอาการสตั้น…นารุโตะกวาดตาสำรวจทุกซอกทุกมุมบนร่างของซาสึเกะที่ตอนนี้ถูกน้ำโฉลมไปทั่วทั้งตัวในใจนึกโทษว่าทำไมไม่เช็ดตัวให้เสร็จซะก่อน ก่อนจะออกมาจากห้องน้ำ ไอ้ผมที่ลู่ลงแนบกับหน้านั่นก็...แล้วริมฝีปากที่เผยอออกนิดๆนั่น... นารุโตะกุมหน้าร้อนๆของตัวเองทำใจให้ไม่มองเพื่อนคนนั้นอย่างสุดใจขาดดิ้นT^T
“มะ...มีอะไรเล่า”
“ฉันใส่เสื้อนายนอนก่อนได้มั้ย?”
“…”
“ห๊ะ?”
.........................................................................................................................
อัพเดตเมื่อ 16 มีนาคม 2556
ความคิดเห็น