คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 6 : คุณแม่จำเป็น
6
คุณแม่จำเป็น
ภายในห้องตอนนี้เหลือเพียงเขาคนเดียวซาสึเกะฟุบลงกับโต๊ะคิดอยู่อย่างเดียวว่าจะมีทางไหนที่จะทำให้มิซากิหายแต่...มาคิดๆดูอีกทีก็นึกขำไม่ได้ทำไมเขาต้องมานั่งเศร้าด้วยเล่า?ถ้าเป็นปกติล่ะก็คงสงเคราะห์ให้ไปตายไวๆแล้วแต่กับมิซากิเขากลับทำไม่ได้ สักนิด...
“อ้าว!!? แล้วเพื่อนๆล่ะจ๊ะ?” แม่บ้านสาวที่ตั้งใจจะแวะมาดูแขกสักหน่อยแต่เมื่อมาถึงเธอกลับเห็นเพียงเด็กหนุ่มผมดำขลับที่เคยบอกว่าจะช่วยทำครัวเองแต่ตอนนี้เขากลับฟุบหน้าหลับไปอย่างเหนื่อยล้า แม่บ้านรู้ว่าเขายังไม่หลับจึงเข้าไปทักเบาๆ
“…” ซาสึเกะพงกหัวขึ้นมามองแม่บ้านและพบกับรอยยิ้มอ่อนโยนที่มอบให้ก่อนที่เธอจะหันไปมองทางอื่น
“มิซากิซัง...อาการเป็นยังไงบ้างคะ?” ซาสึเกะตีหน้ามึนเขาไม่เคยบอกใครว่ามิซากิใกล้ตายซะหน่อยทำไมแม่บ้านคนนี้รู้...หรือมิซากิเป็นคนบอก? ราวกับอ่านใจเขาออกแม่บ้านสาวเลยเฉลยก่อนที่เขาจะถาม “ฉันอยู่ดูแลมิซากิซังตั้งแต่เสียความทรงจำไปค่ะ…แล้วท่านมิซากิก็มีอาการแย่ลงไป...เขาขอร้องฉันไม่ให้บอกครอบครัวฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน โง่จริงๆเลยนะ” แววตานั้นชั่งดูเศร้าสร้อยเสียจริง ซาสึเกะหลงนึกไปว่าแม่บ้านคนนั้นจะจำเขาที่มาเล่นบ้านมิซากิบ่อยๆได้มั้ยนะ?
“ตอนนี้อาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่มิซากิน่ะ...แล้วจำฉันได้รึเปล่า?”
“…ซาสึเกะคุง...ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ” เมื่อคำตอบที่ต้องการทั้งสองฝ่ายแล้วซาสึเกะก็อมยิ้มนิดๆก่อนจะฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะอีกครั้ง
เที่ยง 12:26น.
ตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะแม่บ้านสาวปลุก จริงสิเจ้าพวกนั้นออกไปยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นาแต่คงไม่ต้องห่วงมากหรอกมั้งเห็นซุย(ซุยเงสึเฟ้ย!!)มันบอกว่าทางที่จะไปยังกองโจรอะไรนั่นผ่านตลาดด้วยนี่ ซาสึเกะลุกออกจากโต๊ะเดินไปทางห้องครัวกะจะมาหาไรกิน= =ก็พบกับแม่บ้านคนเดิมที่นั่งทานข้าวปั้นที่คงจะเป็นข้าวกลางวันอยู่และเมื่อเธอเห็นซาสึเกะเดินเข้ามาก็รีบทักทันที
“ซาสึเกะคุงทานอะไรรึยังจ๊ะ” ซาสึเกะไม่ตอบเพียงส่ายหน้าให้เป็นประมาณยังไม่กินก็มัวแต่งีบตั้งแต่เช้ายันเที่ยงไม่รู้นอนทำไมนักหนาทั้งๆที่เมื่อคืนนอนเต็มอิ่มแท้ๆ...เอ๊ะรึเมื่อคืนนอนดิ้นเลยเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว(เปล่าหลอกโดนโตะคุงลักหลับต่างหาก=[]=) (จะบ้าเรอะ!!//โตะ) “งั้นมาทานข้าวปั้นกับฉันมั้ยจ๊ะ?”
“อืม...นี่วัตถุดิบนั่น...เอาไปแล้วใช่มะตื่นมาก็ไม่เห็นแล้วน่ะ”
“จ้ะ...ฉันเก็บไว้ในตู้เย็นหมดแล้ว แต่ตอนนี้มาทานข้าวกับฉันก่อนนะเดี๋ยวจะเป็นลมเอาไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้าแล้วนี่” ไม่กินเขาก็ไม่เป็นอะไรอยู่แล้วแต่เสียดายฟ่ะ=_=กินๆไปเหอะ ซาสึเกะเดินไปนั่งข้างๆแม่บ้านแล้วหยิบข้าวปั้นนั้นขึ้นมากินนั่นทำให้แม่บ้านสาวอมยิ้ม
“ชื่ออะไร”
“เอ๋...ฉันเหลอจ๊ะ?”
“อืม”
“น่าน้อยใจจังเลยนะทั้งๆที่ฉันจำซาสึเกะคุงได้แต่เธอกลับลืมฉันซะนี่”
“หนวกหูน่า” พูดเนือยๆ
“ฮิๆ ฉันชื่อซาโยะจ้ะ” เธอบอกพลางหัวเราะนิดๆส่วนอีกคนที่นั่งฟังก็เงียบและเมื่อทานเสร็จกันแล้วซาสึเกะก็ทำท่าจะหลับไปอีกรอบจะเดินไหนก็ไม่ถนัดนึกสงสัยทำไมยัยซากุระถึงไม่ยอมรักษาให้หรือว่าเธอเกลียดเขาซะแล้วก็แน่ล่ะเขาไปทำไม่ดีกับเธอตั้งเยอะ
“ซาสึเกะคุงจ๊ะ...ไปห้างกับฉันมั้ย” อยู่ๆซาโยะก็เอ่ยชวนขึ้นพลางโปลยยิ้มให้มองๆไปเหมือนคุณแม่กับลูกสาว(?) ซาสึเกะเองก็ไม่ค่อยอยากจะหมกอยู่ที่นี่สักเท่าไหร่แถมจะได้ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่สักทีขืนใส่เสื้อนารุโตะที่หลวมโผ่งอยู่แบบนี้ทำอะไรก็ไม่ถนัดแต่เดี๋ยวจะทำไงกับขาที่มันเจ็บจี๊ดๆนี่ดีล่ะเนี่ยและอีกครั้งที่เหมือนซาโยะจะอ่านใจเขาได้ “ขาเจ็บอยู่สินะจ๊ะไม่เป็นไรๆค่อยๆเดินไปก็ได้เดี๋ยวฉันเดินช้าๆเอาไม่ต้องรีบก็ได้ ฮะฮะ” เธอว่าแล้วหัวเราะร่าซาสึเกะจึงลุกขึ้นแล้วค่อยๆเดินออกไปพร้อมกับซาโยะ
ณ ห้างXXX
“ข้าวเย็นจะทานอะไรดีจ๊ะ” ซาโยะเอ่ยถาม
“อะไรก็ได้ทั้งนั้น...แต่ต้องให้ฉันทำด้วยนะ” ซาสึเกะตอบแล้วยิ้มบางๆให้ชนิดที่ถ้าไม่สังเกตก็คงไม่เห็น ซาโยะเลื่อนรถเข็นออกมาแล้วเดินไปหยิบของใช้หรือของกินมาใส่รถเข็นพร้อมๆกับซาสึเกะ มองๆไปเหมือนกำลังช็อป=_= เธอเข็นไปดูพวกของใช้เช่น ยาสระผม ครีมทาผิวสบู่ที่จะต้องซื้อไว้เพราะของในบ้านเริ่มหมด
“ซาสึเกะคุงจะอยู่ที่นี่อีกนานรึเปล่าจ๊ะ…ฉันจะได้ซื้อไปเผื่อ”
“...ไม่ต้องก็ได้มั้ง”
“เอ๋?”
“ก็…ใช้ของเจ้าพวกนั้น...” มาถึงตรงนี้เขารู้สึกอยากจะเอาหน้ามุดดินหนีทำไมหน้ามันร้อนๆฟะ!ไม่อยากจะบอกว่าพวกของใช้ก็ใช้ของนารุโตะไปก่อนเพราะหนีไปไหนไม่ได้เนื่องจากขาเจ็บและถึงจะหนีคงเหนื่อยเปล่าสปีดลดลงอย่างเหลือเชื่อแบบนั้นต่อให้นารุโตะวิ่งช้าๆยังตามจับทันเขาคงจะต้องกลับโคโนฮะก็คราวนี้ล่ะนะ
“แหมๆอย่างซาสึเกะคุงน่ะใช้ของแรงๆอย่างนารุโตะคุงไม่ได้หรอกนะต้องของอ่อนๆสิ…เอ๊าสบู่เหลวแล้วก็นะผิวขาวๆดีๆแบบนี้อย่าทำให้ต้องเป็นรอยด่างสิจ๊ะ” ซาโยะว่าพลางวางสบู่ลงในรถเข็นที่ตอนนี้ของเกือบเต็มคัน
“อืม...นี่แวะไปดูเสื้อผ้ากันก่อนได้มั้ย”
“ได้จ้ะ แต่ไปดูยาสระผมตรงนั้นก่อนดูซิว่าของซาสึเกะคุงต้องใช้แบบไหน” เธอว่าและลากซาสึเกะไปทางด้านที่มีขวดยาสระผมเรียงกันอย่างสวยงาม ก่อนเจ้าหล่อนจะลูบผมของซาสึเกะเบาๆ “ผมสวยนะเรา…ขนาดผู้หญิงอย่างฉันยังอิจฉาเลย” กล่าวจบมือเรียวของเธอก็เอื้อมไปหยิบขวดที่คิดว่าถนอมผมมากที่สุด(ขนาดนั้นเลย=[]=)แต่มันอยู่สูงไปซาสึเกะเลยเอื้อมไปหยิบให้แทน
“เหมือนคุณแม่เลยนะเธอน่ะ” ว่าก่อนจะยื่นให้ซาโยะรับขวดยาสระผมมาและวางลงในตระกล้ารถเข็นก่อนจะยิ้มๆเป็นเชิงขอบคุณ
“เอาล่ะไปกันเถอะจ้ะ”
โซนเสื้อผ้านี้มีอยู่เยอะทีเดียวทำเอาเจ้าตัวเขาแทบเลือกไม่ถูกแล้วช่วงนี้มันลดราคาซะด้วยถ้าเป็นผู้หญิงล่ะก็คงโกยเรียบแต่สำหรับซาสึเกะเขาเพียงเลือกมาสองสามชุดแต่ก่อนจะวางไว้ในรถเข็นซาโยะก็ห้ามไว้ก่อนและเริ่มดูเสื้อผ้าแต่ละชุดเธอลองทาบชุดกับตัวของซาสึเกะดูสักพักก่อนจะเดินเอาไปเก็บสองชุดแล้วกลับมาใหม่พร้อมกับชุดสองชุดที่เธอคิดว่ามันน่าจะเหมาะกว่า
“ลองตัวนี้ดีกว่านะ” เธอว่า
“ตัวเล็กไปรึเปล่าน่ะ”
“ไม่หรอกจ้ะปกติซาสึเกะคุงจะใส่แต่เสื้อตัวใหญ่กว่าตัวเองนี่นาลองใส่ตัวที่พอดีกับตัวบ้างสิคงจะดูดีไม่น้อยเลยนะ” ตามนั้นเขาเลยตกลงเอาตัวที่ซาโยะเลือกให้ “ไปดูของตกแต่งตรงนั้นด้วยดีมั้ยนะ”
“ยังจะซื้ออยู่อีกเหรอ” ยังไม่ทันจะได้เดินตามไปเจ้าหล่อนก็กลับมาพร้อมกับกิ๊บติดผมสองสามอันและยื่นให้ซาสึเกะ
“ช่วงนี้มันร้อนเอาผมขึ้นหน่อยก็ดีนะจ๊ะ^^”
“....” ให้ตายเขาล่ะอยากจะบ้าแม่คนนี้อย่างกับแม่จริงๆกิ๊บพวกนี้มันของผู้หญิงชัดๆแต่ถ้าเขาใช้คงตลกดี และเป็นอีกครั้งที่ซาโยะอ่านใจของเขาออก “ไม่ดูตลกหลอกน่า…น่ารักดีออก อ๊ะไปคิดเงินก่อนเธอรออยู่ตรงนี้นะจ๊ะ” พูดจบซาโยะก็รีบเข็นรถเข้าไปคิดเงินตั้งแต่มาห้างแล้วขาจะกลับดูเหมือนจะเย็นมากแล้วด้วยป่านนี้เจ้าพวกนั้นคงรอจนไส้แห้งหมดแล้วมั้ง...เอ๊ะซากุระก็อยู่ด้วยนี่นาคงไม่เป็นไรมั้ง
“ซาสึเกะคุง…” เสียงเหมือนกำลังใกล้ตาย(?)ดังขึ้นข้างหลังซาสึเกะหันไปมองตามต้นเสียงก็พบกับซาโยะที่ถือถุงพะรุงพะรังเขาจึงรีบไปช่วยถือครึ่งนึง
“แหมขอบใจนะจ๊ะ เอาล่ะกลับกันเถอะ”
“อืม”
พอมาถึงก็ทำเอาเขากังวนหนักกว่าเดิม...จะเป็นมั้ยเนี่ยขนาดพวกกระจอกๆยังจัดการกันไม่เสร็จอีกรึไงช้ากันจริงๆ ซาสึเกะบ่นในใจก็พวกนารุโตะยังไม่กลับมากันเลยนะสิ ซาสึเกะบอกซาดยะให้รออยู่ที่ครัวแล้วทำอะไรไปก่อนเพราะเขาจะต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าขืนใส่หลวมๆแบบนี้ได้ทำครัวพังแหงมันไม่ถนัดอ่ะ=[]=
ซาสึเกะกลับลงมาอีกทีเพื่อจะช่วยทำกับข้าว(ต๊ายเด็กดี*O*)(กูหิว=_=//เกะ)ในครัว
“อ้าวมาพอดีเลย ซาสึเกะคุงช่วยทำซาชิมิหน่อยสิจ๊ะ ทำเป็นมั้ย?”
“อืมแล้วปลา..”
“อยู่ในช่องฟิชจ้ะเอาออกมาได้เลย” เธอว่าพลางทำซุปและอำเพลงไปด้วยอย่างมีฟามสุขและก็เหลือบไปเห็นกิ๊บที่ติดอยูบนผมของซาสึเกะนึกดีใจที่เขาติดให้ “ติดกิ๊บด้วยเหรอจ๊ะคุคุ”
“ร้อนน่ะ=__=”
“เหรอ” ทำเสียงยานคางพลางหัวเราะคักคึก
..............................................................................................
โย่!ไม่เจอกันนานนะเออ^O^(รึเปล่านะ)
เค้ารู้ว่ามีคนอ่านอยู่เลยไม่อยากดองนานอ่ะนะเอาแค่นี้พอ..ปิดเทอมแล้วด้วย
อยากอัพทุกวันเลยอ่ะเนอะ555+ตอนนี้ซัสจังเราน่ารักจังเลยอ่ะตอนเขียนก็มึนๆอยู่ใครอ่านไม่รู้เรื่องขออภัยเป็นยิ่งยวดT^Tเอ๊ะเราลืมบอกคือว่านะไม่ต้องเรียกเราว่าเซนละขี้เกียจใช้นามแฝงเรียกว่ามายด์แล้วกัน^[+++]^เพราะนั่นคือชื่อเล่นจริง(แอบงงนะนั่น) เอาล่ะและนี่คือรูปซัสจัง
เสื้อสวยฟ่ะ=_=บาย เจอกันใหญ่นะเออ ซียู♥
อัพเดตเมื่อ
8 มีนาคม 2556
ความคิดเห็น