Fic Naruto NaruSasu รักนะหมาน้อยของฉัน♥

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

   ฤดูหนาวนี้เป็นช่วงปลายเทอมของทุกปีทุกๆวันเด็กๆต้องเตรียมตัวสอบปลายภาคหรือเตรียมอ่านหนังสือกันได้แล้วและแน่นอนเพื่อที่จะได้เอาคะแนนไปอวดเพื่อนหรือให้ผู้ปกครองได้ชื่นชมแต่มันก็สำหรับคนที่ชอบเรียนเท่านั้นแหละ บนดาดฟ้าของ high school konoha โรงเรียนดังแห่งหนึ่ง เด็กหนุ่มเรือนผมสีทองยุ่งนิดๆเข้ากับหน้าตาที่ออกจะหวานนิดหน่อยแต่ถ้ามองอีกด้านก็หล่อมากเขากำลังนอนเอามือก่ายหน้าผากและนับเลข= =;;
    "หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด เก้า..." ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยเลขสิบออกมาเสียงประตูดาดฟ้าก็เปิดออกอย่างแรงบวกกับเสียงที่ดังพอจะทำให้หลายๆคนตกใจได้หากแต่ร่างสูงเพียงแต่แหงนหน้ามองผู้มาเยือนเท่านั้น
   ปึ่ง!!!
    "ไอ้เจ้าบ้า!!!" อีกร่างสยบอย่างเหลืออดก็ดูเขาทำสินี่มันเวลาเรียนนะเฮ้ย!ทำไมถึงได้มานอนเล่นมองฟ้ามองฝนอย่างสบายใจเฉิบแบบนี้ได้!!
    "เห~วันนี้มาช้ากว่าปกติแฮะ นี่ครูอิรุกะถ้าผมนับถึงห้าแล้วต้องรีบมาสิปล่อยให้นับถึงเก้าเนี้ยมันเมื่อยปากนา" นารุโตะเด็กมีปัญหานิสัยเฉยชาขี้เล่นขี้วีนป๊อบมากในหมู่สาวๆพ่อแม่ทำงานต่างประเทศจึงใช้ชีวิตอยู่กับลุงที่เป็นญาติห่างๆกันแต่ปัจจุบันอยู่คนเดียวในคอนโดที่พ่อซื้อให้เป็นของขวัญเข้า hieh school ได้แถมยังเป็นหัวโจกนักเลงอีกต่างหาก
    "ว่าไงนะ!!มาช้ามาไวมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันแต่มันคือเรื่องของเธอเพราะฉันไม่ได้มานั่งเรียนแบบเธอซะหน่อย ไปเข้าเรียนได้แล้ว!!" อิรุกะครูสอนสังคมเป็นครูที่สนิทกับนารุโตะมากและมักจะไปกินราเม็งกับนารุโตะบ่อยๆ
    "อืม...ไม่เอาอ่ะ" ตอบและสบัดหน้าหนีโดยไม่ต้องคิดไตร่ตรองอะไรมากมายอิรุกะถึงกับเดือดปุดๆเดินเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มและขยี้หัวเบาๆไอ้คั้นจะโกรธก็โกรธไม่ลง...
    "เธอเป็นคนเรียนดีนะแถมเรียนรู้ได้ไวด้วยถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปคราวหน้าเดี๋ยวก็ซ้ำชั้นหรอก" อิรุกะเตือนด้วยความหวังดีหากแต่...
    "ใครกล้าให้ผมตกบ้างล่ะ?" น่าน โดนแล้วไงสงสัยเมื่อกี้พลาดไปลืมสนิทว่าครอบครัวไอ้หมอนี่มันเป็นผู้อุปถัมภ์โรงเรียนนี้!!! อิรุกะส่ายหัวเบาๆและลุกขึ้นยืนกลับหลังหันเดินออกไปจากนารุโตะแต่ก่อนหน้านั้นเขาหันมาและเอ่ย
    "ห้องเรียนยินดีต้อนรับเสมอถ้าจะมาก็รีบๆหน่อยล่ะ" อิรุกะยิ้มให้ก่อนเดินออกไป นารุโตะยิ้มตอบและโบกมือให้และหลังจากอิรุกะเดินออกประตูไปแล้วใบหน้าที่ยิ้มแย้มก็หายไปตลอดมาไม่เคยที่คิดจะเรียนอยู่แล้วที่บ้านก็มีเงินล้นฟ้าแต่เขาก็ไม่ใช่คนที่จะอยู่เฉยๆไม่ทำอะไรเลยตลอดเวลาที่อยู่ลับตาคนเขาแอบไปค้นเอกสารธุระกิจของพ่อและแอบศึกษางานอย่างลับๆคนเดียวจนได้เรื่อง...
   นารุโตะนั่งเล่นอยู่สักพักก็ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเดินจากที่นั่นไปมุ่งหน้าสู่คอนโดที่อาศัยอยู่ทันทีใบหน้าเกลี่ยงเกลามุมปากเผยยิ้มออกมาเมื่อพบเจอคนรู้จักระหว่างขากลับ นารุโตะเอ่ยทักรุ่นพี่ที่อยู่มหา'ลัยข้างๆที่เขารู้จัก
    "หวัดดีฮะพี่เดอิดาระ^^"
    "หืม? นารุโตะเหรอ...ยังไม่เลิกเรียนเลยนี่นาไหงแกมายืนอยู่ตรงนี้ได้เนี่ย อืม!" เดอิดาระถามพลางดูนาฬิกา ซาโซริที่มาด้วยกันเซมองไปทางอื่นแกล้งทำไม่เห็นแต่เมื่อเดอิดาระเข้าไปแตะบ่าพลางจะเปิดปากถามต่อพี่ท่านก็รีบไปคว้ามือไว้ทันที "อะไรของแกน่ะซาโซริ?"
    "ใคร?" เดอิดาระขมวดคิ้วและมองคนที่ซาโซริจ้องอยู่ นารุโตะนั่นเอง
    "แค่รุ่นน้องน่ะ...แล้วแกจะทำไมล่ะอืม"
    "ปล๊าว แค่ให้แน่ใจเฉยๆว่านายจะไม่นอกใจฉัน"
    "นะ...นอกจงนอกใจอะไรฟะ! ไปไกลๆเลยไป๊" ว่าพลางโบกมือลานารุโตะหน่อยๆและวิ่งหนีแฟนขี้หึงของตัวเอง นารุโตะยิ้มให้นิดๆและกลับมาตีหน้านิ่งเหมือนเดิมก่อนจะเดินต่อไปเพื่อกลับไปยังคอนโดที่พัก
   และเมื่อมาถึงเขาก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นเหล่านักข่าวสื่อมวลชนต่างๆพากันมายืนอออยู่หน้าคอนโดของเขาแต่ก็ไม่เห็นต้องใส่ใจคอนโดนี้มันสวยแถมยังเป็นคอนโดที่โคตะระใหญ่แต่ถ้าจะมาถ่ายเฉยๆทำไมต้องยกโขยงกันมาด้วยล่ะ?แต่ที่น่าตกใจไม่ใช่แค่นั้นเมื่อขึ้นมาถึงห้องเขาก็พบว่านักข่าวยืนอยู่เต็มห้องเขาเลย!!นี่มันเกิดอะไรขึ้นฟร้า!!! นารุโตะเดินเบียดเข้าไปและก็พบว่ามีตำรวจอยู่เต็มไปหมด
    "นี่มันเกิดอะไรขึ้นฮะ?" นารุโตะเอ่ยถามร้อยเวรคนหนึ่ง
    "เอ่อ...เรากำลังตามจับผู้ต้องหาคนหนึ่งอยู่นะครับแล้วเขาก็วิ่งมาหลบอยู่ในห้องนี้"
    "หา!!!"
    "คุณเป็นเจ้าของห้องรึเปล่าครับ?" ร้อยเวรนายนั้นถาม ไม่ใช่แค่ห้องแต่ทั้งคอนโดก็ของเขานี่แหละ!!อะไรเนี่ยจำได้ว่าล็อคห้องแล้วนะ แต่เมื่อตาไปสดุดกับกรอนประตูที่พังได้อย่างอนาถก็เข้าใจทันทีว่ามันเข้าไปได้ยังไง นารุโตะพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ "งั้นขอความร่วมมือช่วยไปให้ปากคำที่โรงพักหน่อยได้มั้ยครับ?" เวรแล้วไง!
    "...ครับ" ยังไงก็คงขัดคอไม่ได้ล่ะนะเพราะขืนทำแบบนั้นได้กลายเป็นผู้ต้องสงสัยไปด้วยแหง ว้า~แล้วเขาจะไปพักที่ไหนล่ะทีนี้.....


   ต่อมา


    "เฮ้อ~กว่าจะสอบสวนเสร็จเล่นปาเข้าไปหนึ่งทุ่มแล้วว่าแต่...ฉันจะไปพักที่ไหนดีล่ะเนี้ย!!!" นารุโตะทึ่งหัวตัวเองอย่างคิดไม่ตกและในเวลาเดียวกันนั้นเองโทรศัพท์ก็ดังขึ้นนารุโตะหยิบขึ้นมากดรับและกรอกเสียงลงไป "ครับ?"
    'คุณอุซึมากิใช่มั้ยครับ...ทางเราจับกุมผู้ต้องหาได้แล้วครับและตรวจเช็กในห้องแล้วว่าไม่มีอะไรผิดปกติครับ' ปลายสายพูดตอบ ใบหน้าคมเผยยิ้มอีกครั้งเขาไม่ต้องไปค้างบ้านใครแล้วสินะนารุโตะตอบกลับและกดสายทิ้งก่อนจะมุ่งหน้ากลับคอนโดอีกครั้งคราวนี้นักข่าวที่ยืนออกันอยู่หน้าคอนโดและหน้าห้องเขาก็หายไปหมดแล้วดหลือแต่เจ้าหน้าที่ตำรวจบางส่วนเท่านั้น
    "เอ่อ...ผมเข้าพักห้องผมได้รึยัง" นารุโตะถามเจ้าหน้าที่นายหนึ่งด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ
    "อ๋อ เชิญเลยครับพวกเราตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว แหม ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้เดือดร้อนไปหมด"
    "หา ไม่เป็นไรหรอกครับผมต้องขอบคุณด้วยซ้ำขอบคุณฮะ^^" นารุโตะว่าพลางโค้งตัวให้ นายตำรวจยิ้มและกล่าวลาพลางโบกมือให้นารุโตะก็โบกมือตอบเช่นกัน เฮ้อ~หมดเรื่องวุ่นๆสักทีวันนี้เป็นวันซวยของเขารึเปล่าเนี่ยตอนมาโรงเรียนก็โดนพวกโรงเรียนตรงข้ามหาเรื่องตอนพักก็ไปมีเรื่องกับเด็กห้องอื่นแถมครูอิรุกะก็ยังมาตามช้าอีก(เหมือนจะไม่เกี่ยวนะ)และตอนเย็นก็ดันเจอโจรเข้าห้องว๊ากกกกกกกก!!!นี่มันวันอะไรกัน!!
นารุโตะเปิดประตูห้อง...ร่องรอยกรอนประตูพังยังอยู่สงสัยพรุ่งนี้ต้องเปลี่ยนกรอนประตูแล้วแฮะและเมื่อปิดประตูห้องเตรียมงีบหันหลังจะเดินไปที่เตียงก็เจอะ...
    "เว้ย!!!หมดกันชีวิตฉัน...นั่น นั่นภาพหลอนใช่มั้ยฮะ!!ไหงถึงมีหมีควายตัวเบ้อเลิ่มอยู่ในห้องฉัน!!!" นารุโตะขยี่้ตาและดูอีกทีหลายครั้งจนตะโกนโวกเวกออกมาเมื่อพบว่ามีหมีควายขนาดใหญ่อยู่ในห้องลแล้วก็ต้องใจหายเมื่ออยู่ๆมันก็ตะปบร่างเขาแต่ก็ไม่โดนเพราะนารุโตะกระโดดหลบได้ทันและกระโจนออกมาจากห้องหลบคมเล็บของหมีตัวนั้นได้อย่างเฉือดฉิว นารุโตะวิ่งลงจากคอนโดและเลี้ยวเข้าไปในสวนที่อยู่ข้างๆระหว่างวิ่งก็กระโดดหลบกรงเล็บของเจ้าตัวที่ไล่กวดเขาอยู่ไปด้วยให้ตายเถอะทำไมต้องมาจุดอบด้วย!!ไม่เข้าใจเลย!!ทางตันครับท่าน!ในตอนนี้เขาคงหนีไปไหนไม่ได้แล้วหากแต่เป็นคนธรรมดาแล้วล่ะก็...แต่สำหรับนารุโตะนั้นไม่ใช่เพราะเขากำลังปีนต้นไม้หนีขืนให้ไปซัดกับมันตรงๆมีหวังได้นอนดรงบาลฟังครูอิรุกะเทศแหง นารุโตะกระโดดจากต้นไม้เพื่อข้ามกำแพงไปยังอีกฝังแต่...ลงมาผิดท่าไปหน่อยเลยหล่นไปกระแทกกระแทกกับใครเข้าเต็มแรง
    "โอ๊ย!"
    "โอ๊ย!"
    "ขะ...ขอโทษที" เอ่ยก่อนจะรีบลุกขึ้นและยื่นมือไปให้อีกร่างที่ลงไปนอนแผร่เพราะเขา เด็กหนุ่มอีกคนมองเขานิ่งๆก่อนจะลุกขึ้นมาปัดเนื้อตัวและเท้าเอวมองนารุโตะที่อุตส่ายื่นมือมาให้จับด้วยความหวังดี
    "หึ...อะไรล่ะนั่นไหงคนที่จะมาเป็นเจ้านายฉันมันถึงได้อ่อนแอขนาดนี้" เด็กหนุ่มอีกคนพูดตัดพ้อและส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง
    "หา!...พูดอะไรของนายน่ะ"
    "ก็เปล่านี่" เขาว่าก่อนจะเดินออกไปแต่ก็ต้องหันกลับมาอีกครั้งเมื่อหมีควายตัวเมื่อกี้มันกระโดดข้ามกำแพงมายืนประจันหน้ากับนารุโตะ "ชิ!" เด็กหนุ่มสยบและผลักนารุโตะไปข้างหลังพร้อมกับฟาดขาไปที่หน้าของหมีตัวนั้นแรงๆจนมันล้มคว้ำไปกองกับพื้น นารุโตะอ้าปากค้างไม่นึกว่าคนธรรมดามันจะทำแบบนี้ได้และยังไม่ทันถามอะไรอีกคนก็พาเขาวิ่งไปหลบในซอยแคบๆซะก่อนพร้อมกับเอามือปิดปากเขาแน่น นารุโตะพยายามแกะมือนั้นออกแต่ก็แกะไม่ได้ "...อย่าส่งเสียงนะเจ้าบ้า" อีกคนว่า นารุโตะพยักหน้าหงึกๆและมือที่ปิดปากเขาอยู่ก็คลายออก
    "นายเป็นใคร" นารุโตะเอ่ยถามเบาๆ
    "ฉันเป็นใครไม่สำคัญตอนนี้ต้องหยุดเจ้านั่นก่อน"
    "หา!! จะบ้ารึไง?ไปแจ้งหน่วยกู้ภัยเหอะ"
    "ถ้าแจ้งแล้วทำอะไรได้ฉันก็ทำไปนานแล้วเจ้าโง่" อีกคนว่าพลางจิ้มหน้าผากนารุโตะจนหน้าหงาย นารุโตะลูบหน้าผากตัวเองปอยๆพลางหน้าแดงด้วยความโกรธ ไอ้หมอนี่ปากเสียชะมัด "ฟังนะ...เจ้านั่นไม่ใช่หมีธรรมดาแต่เป็นหมีปีศาจ"
    "ห๊ะ!!...ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ"
    "หัวเราะอะไร?"
    "ก็จะไม่ให้หัวเราะยังไงไหวเล่า...ปีศาจมันมีจริงซะเมื่อไหร่นายเพ้อรึเปล่าเนี่ย" เด็กหนุ่มจ้องหน้านารุดตะนิ่งก่อนจะเบนสายตาไปทางเจ้าหมียักษ์ที่กำลังเดินหาพวกเขาอยู่
    "งั้นนายดูนั้น" เขาว่าพลางชี้ให้เห็นเด็กผู้หญิงที่กำลังเดินผ่านเจ้าหมีนั่นให้นารุโตะเห็น
    "เฮ้ย!! ต้องรีบไปช่วยแล้ว ปล่อยฉันสิเฟ้ย!!" นารุโตะก่นด่าอีกคนที่ล็อคแขนเขาเอาไว้ถ้าหากเด็กคนนั้นถูกหมียักษ์นั่นตะปบเอาก็แย่น่ะสิ
    "ไม่เป็นไรหรอกน่าหมีนั่นจะทำร้ายคนที่เห็นมันเท่านั้นแหละ"
    "หา!!พูดอะไรตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วฉันไม่รู้เรื่องเฟ้ย!!!ปล่อยเซ่!!" นารุโตะโกนโวกเวกและอาศัยจังหวะที่อีกคนคลายมือรีบกระโจนออกไปช่วยเด็กผู้หญิงคนนั้นทันที
    "เดี๋ยว!!" ไม่ทันแล้วเพราะตอนนี้นารุโตะออกไปขวางหมีตัวนั้นพร้อมกับบอกให้เด็กคนนั้นวิ่งหนีไปเด็กน้อยมีสีหน้างงก่อนจะปล่อยโฮออกมาเมื่อนารุโตะตวาดใส่ให้หนีไปอีกรอบ เด็กหนุ่มอีกคนที่แอบอยู่มองมายังนารุโตะที่จะมาเป็นเจ้านายให้ตนก่อนจะหลับตาพริ้มและค่อยๆเปิดเปลือกตาออกก่อนจะเดินไปหานารุโตะและยืนขวางเอาไว้เขาเริ่มถูกใจไอ้หมอนี่หน่อยๆ "ฉันบอกนายไปแล้วนะว่าคนธรรมดาจะไม่เห็นเพราะงั้นคนที่เห็นคือคนที่ไม่ธรรมดาแล้ว...นายก็จัดอยู่ในพวกที่สอง...ฉันจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฟังทีหลังแต่ตอนนี้บอกมาซะว่าต้องการฉันรึเปล่า?....ฉันชื่อซาสึเกะ" นารุโตะดูอึ่งไปพักก่อนจะเปิดปากพูดถึงจะไม่ค่อยรู้เรื่องแต่ถ้าให้ไปสู้กับหมีตัวเบิ้มขนาดนั้นก็ไม่ไหวแฮะ
    "ฉัน...ฉันต้องการนาย ซาสึเกะ"
    "หึ" ฉับพันโซ่ที่มาจากไหนไม่รู้ก็ปรากฎขึ้นปลายโซ่รัดอยู่ที่ข้อมือเขาเชื่อมไปยังปลอกคอที่ซาสึเกะสวมอยู่แต่เอาไปสวมไว้ตอนไหนล่ะนั่น?แว่บเดียวเท่านั้นทั้งโซ่และปลอกคอก็หายไปทันที นารุโตะเบิกตากว้างแอบมึนนิดๆในขณะเดียวกันผู้คนที่อยู่รอบๆก็ลงไปนอนหลับพริ้มอยู่กับพื้นกันหมดทุกคนและเมื่อหันไปทางซาสึเกะเจ้าตัวก็ถือดาบเล่มยาวไว้ในมือตั้งเมื่อไหร่ก็ไม่รู้และนั่นก็ทำให้นารุโตะอ้าปากค้างอีกครั้งเมื่อดาบในมือซาสึเกะได้ฟันแซกกลางหน้าหมีตัวนั้นหนึ่งฉับและไม่ใช่แค่นั้นเพราะเมื่อโดนฟันแล้วกลับไม่มีเลือดสักหยดไหลเลยร่างทั้งร่างกลับสลายหายไปในทันที
    "อะ อะ อะO[]O" นารุโตะพูดอะไรไม่ออกชี้นิ้วไปทั่ว เมื่อผู้คนเริ่มงัวเงียตื่นขึ้นมาซาสึเกะก็ฉุดคนกำลังอึ่งค้างกระโดดข้ามกำแพงไปอีกฝากทันที...

   ณ ห้องนารุโตะ

    "แล้ว...ตกลงมันยังไงล่ะ?" นารุโตะที่แทบจะเงียบมาตลอดก็เอ่ยถามขึ้นเมื่อสติกลับร่างแล้ว ซาสึเกะที่นั่งอยู่ขอบหน้าต่างมองอีกคนด้วยหางตาก่อนจะหันมองนอกหน้าต่างและเริ่มพูด
    "...ฉันเป็นผู้พิทักษ์ของนายและนายก็เป็นเจ้านายฉันหน้าที่ของนายคือคุ้มครองเขตนี้ด้วยการกำจัดศัตรูที่เข้ามาจู่โจม...ตั้งแต่เด็กนายไปเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้าใช่มั้ยล่ะอย่างพวกวิญญาณอะไรแบบเนี้ย?"
    "หมายความว่าไงฟะ?...เอจะว่าไปก็เคยเห้นนะเดี๋ยวนี้ก็ยังเห็นอยู่"
    "เขาเรียกสัมผัสที่6เจ้าเซ่อ!!แล้วก็ต่อไปนี้ฉันจะคอยรับใช้เอ..ไม่ใช่เรียกว่าคอยกดขี่ข่มเหงดีกว่า"
    "เฮ้ย!!เดี๋ยวนะฉันเคยอ่านบันทึกเล่มเก่าๆของพ่อ...นายคงไม่ใช่หมาป่าที่พิทักษ์เจ้านายมาแต่ละรุ่นหลอกนะ?"
    "?!!!"
    "หึ...ก็ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วจะทำไม?"
    "จริงดิ!!งั้นก็แปลว่าฉันจะใช้ให้นายทำอะไรก็ได้งั้นสิเพราะในบันทึกเขียนไว้ว่าสามารถสั่งให้ทำอะไรก็ได้เพราะหมาป๋าผู้พิทักษ์นั้นถือความซื่อสัตย์ยิ่งกว่าอะไร หึ...เตรียมตัวรับงานได้เลย" นารุโตะในตอนนี้ถือไพ่เหนือกว่าเพราะเขาได้ศักดิ์ว่าเป็นเจ้านายส่วนซาสึเกะถึงจะตีสีหน้าเรียบเฉยแต่ก็แอบขมวดคิ้วไม่น่าทำอะไรในอารมณ์ชั่ววูบเลยแฮะนึกว่าไอ้หมอนี่มันจะโง่กว่านี้ซะอีก "แล้ว...นายจะนอนที่ไหนล่ะ?"
    "ก็ต้องนอนที่นี่อยู่แล้ว...ฉันห่างกับนายได้แค่10เมตรพูดง่ายๆก็นายไปไหนฉันก็ต้องไปด้วย"
    "หมายความว่าไงวะเฮ้ย!!"
    "ถ้าตัวฉันห่างจากนายเกิน10เมตรพลังของฉันจะอ่อนลงและนายก็จะเสียพลังชีวิตหรือก็คือ...ยิ่งไกลกันมากนายก็ยิ่งอายุสั้นลงเรื่อยๆนั่นแหละ"
    "หา!!! ไม่เอาโว้ย!!ฉันไม่ยินดีอย่างยิ่ง!!"
    "แล้วจะทำยังไงนายร่ามโซ่ฉันไว้แล้วนะ" ซาสึเกะว่าพลางชี้ไปที่มือนารุโตะ เด็กหนุ่มก้มมองมือตัวเองที่ไปกำโซ่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้และร้องเสียงหลงเมื่อทำยังไงมันก็ไม่หลุดออกจากมือเขา
    "งั้น...จะให้ฉันทำไงล่ะ?"
    "...ถามตัวเองสิ?...โซ่นั่นจะหลุดออกก็ต่อเมื่อฉันตาย" เมื่อพูดประโยคนั้นจบสายลมที่มาจากไหนไม่รู้ก็พัดปริวเข้ามากระทบร่างของทั้งคู่ให้รู้สึกหนาวจับขั้วหัวใจ
    "...โอเควันนี้นอนก่อนแล้วกัน ฉันเหนื่อย" นารุโตะว่าก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มของตนและหลับตาลง ซาสึเกะทอดตามองก่อนจะหันมองออกไปนอกหน้าต่างสายลมแห่งฤดูหนาวกำลังจะหายไปแทนด้วยหน้าร้อนที่รอคอย...

................................................................................
สวัสดีเคอะ=A=เป็นอย่างไรบ้างเคอะกับบทนำอาจจะน้อยไปหน่อยเจอคำผิดเยอะขออภัย
เดี๋ยวจะรีบไปอัพเรื่องเก่าก่อนเข้ามาอ่านก็ขอบคุณมากนะเคอะ
เจอกันใหม่นะคะ ซียู♥