ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่4 : คำตอบนองเลือด
ชั่วโมงสอบวิชาถัดไป
"เอาล่ะครับ นักเรียนเข้ามากันจนครบแล้วนะครับ ถ้างั้น................"ครูคุมการสอบคนเดิม เดินลากเท้าเข้ามาด้วยความอ่อนเพลียต่ออากาศที่ร้อนอบอ้าวโดยรอบ เหงื่อเม็ดใสผุดเต็มใบหน้าขาวไหลย้อยลงมาไม่หยุด
"อาจารย์คะ เลขที่ 13 ยังไม่เข้ามาเลย............."นักเรียนหญิงคนนึงยกมือพูดท้วงขึ้นมา
ชิ........!!!!!!!!!!!
"อ้าว ถ้าเป็นอย่างนั้นก็แย่สิครับ มีใครพอจะรู้บ้างมั้ยว่าเพื่อนนักเรียนไปอยู่ไหน" อาจารย์คนดังกล่าว หันมากระพือคอเสื้อไปมาเพื่อไล่ความร้อนให้ออกไป
ท่าไม่ดีแน่ ถ้าหากมีใครไปพบหมอนั้นด้วยสภาพแบบนั้นเข้า......................
"เดี๋ยวผมไปตามให้เองครับจารย์" ทนินยกมือขึ้นยิ้มร่าให้กับอาจารย์ตรงหน้าก่อนจะถือวิสาสะ เดินออกจากห้องสอบไปข้างนอกทันที
ปล่อยให้ไม้ที่นั่งสอบอยู่หลังห้องจ้องมองตามหลังทนินไปด้วยความเป็นห่วงอยู่ลึกๆ เขาไม่ได้เป็นห่วงเพื่อนของเขาเลยแม้แต่น้อย แต่เขาเป็นห่วงคนๆนั้น ที่พวกเขารุมกระทืบไปด้วยความคึกคะนอง แม้จะไม่มีเขาอยู่ด้วยแต่เขาก็รู้สึกผิดที่เป็นผู้ดูเหตุการณ์โดยไม่หวังที่จะช่วยเลยแม้สักนิด
"เฮ้ย ไอ้ไม้ นี่มึงอย่าบอกนะ ว่ามึงกลัวว่าไอ้แห้งนั้นมันจะปากโป้งฟ้องครูน่ะ......." ตะโก้ที่นั่งเก้าอี้ถัดไปตามเลขที่พูดขึ้น มือทั้งสองพาดเหนือหัว เท้าพาดวางบนโต๊ะอย่างไม่แยแสต่อสายตาตักเตือนของครูผู้คุมสอบอีกคน
"เออ มึงจะกลัวเหี้ยไรวะ ก็รู้ๆอยู่ว่าไอ้เนิร์ดนั้น มันเป็นใบ้น่ะ.............." เคนพูดขึ้นอีกคน เขานั่งข้างหน้าไม้
"ห๊ะ !!!!! มึงว่าไงนะ" ไม้ถามหน้าชะโงกไปข้างหน้าอย่างฟังไม่ถนัดหู
"ก็ไอ้ห่านั้นไง ที่พวกกูรุมตื๊บน่ะ มันเป็นใบ้ มันพูดไม่ได้หรอกหรือว่ามึงไม่รู้........." เคนพูดเอี้ยวคอยิ้มให้คนเป็นเพื่อนหวังปลอบใจ แต่เปล่าเลยรอยยิ้มนั้นยิ่งเพิ่มความหวาดหวั่นให้กับไม้มากขึ้นไปอีก
"มึงรู้ได้ไงวะว่าแม่งเป็นใบ้ กูไม่เคยเห็นมึงจะสนใจใครนอกจากผู้หญิงเลยสักนิดเดียว" ไม้พูดกลับ พลางมองออกนอกประตูไม้เก่าหน้าห้องเมื่อไหร่เพื่อนเขาจะไปตามตัวคนๆนั้น ให้มาสอบให้ทันสักทีนะ
"ก็นั่นไง วันที่แม่งมาเข้าเรียนวันแรก กูก็เลยประเดิมทักทายแม่งก่อนคนแรก ทีแรกกูก็อารมณ์เสียเหมือนกันที่แม่งไม่ตอบห่าไรกูสักที เอาแต่พนมมือปากพงาบๆอยู่ได้ จนยัยเมย์มาบอกว่าไอ้ห่านั้นแม่งใบ้แดก กูก็เลยปล่อยแม่งไป.........." เคนพูดก่อนนะชี้ไปทางเมย์ ที่มองออกนอกประตูอย่างใจจดใจจ่อไม่แพ้ไม้เช่นกัน
"ทั้งๆที่มึงก็รู้ว่าแม่งใบ้แดก แต่มึงก็ยังกระทืบมันเนี่ยนะ" ไม้พูดขึ้นมาอย่างฉุนเฉียว เขาเป็นคนไม่ชอบทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่า ยิ่งเป็นคนพิการแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง
"เฮ้ย นี่มึงมันยังไงกันวะ กะอีแค่ไอ้ใบ้คนนึงมึงจะไปใส่ใจแม่งทำหอกไร สู้มึงมาตั้งใจสอบก่อนจะดีกว่ามั้ย" ตะโก้ที่นั่งข้างๆแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
เขาไม่ชอบให้ใครมาขัดใจนอกจากจะเป็นเพื่อนสนิทอย่างทนินหรือเคน ยิ่งเวลาที่กำลังจะสอบแบบนี้แล้วด้วยยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขาจะเครียดกับเหตุการณ์นี้มากแค่ไหน
"จารย์ครับ ผมพาเขามาด้วยไม่ได้แล้วนะครับ......."ทนินเดินเข้าห้องมา แสร้งทำเป็นหอบเหนื่อยซะเต็มที่
"อ้าว ทำไมละครับนักเรียน" อาจารย์พูดขึ้นมาด้วยความสงสัย
"ก็มัน.....เอ้ย เพื่อนคนนั้นน่ะครับ เขาไปโดนอะไรมาไม่รู้เลือดเต็มตัวเลยพอผมถามไรก็ไม่ยอมตอบ ก็เลยพาเขาไปเข้าห้องพยาบาลก่อนน่ะครับ" ทนินพูดแสดงสีหน้าเห็นใจต่อคนมาสอบไม่ไหวด้วยใบหน้าห่อเหี่ยวเต็มที่ แต่ไม่วายปล่อยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาแล้วหุบกลับทันที
"เขาจะพูดได้ไงละเจ้าโง่" เมย์ที่เป็นหัวหน้าห้องตะโกนออกมาอย่างเหลืออด
"อะไรของเธอ อยู่ๆก็มาด่า" ทนินสวนกลับทันทีที่โดนคนเป็นเพศแม่ที่อยู่ๆก็ตะโกนด่าปาวๆ ต่อหน้าเพื่อนนับสิบอย่างไม่เกรงใจย่อมทำให้เขาไม่พอใจเป็นธรรมดา
"ก็คนที่นายพาไปห้องพยาบาลเขาเป็นใบ้ !!!!!!!! นายจะให้เขาตอบนายกลับมาหรอไง บ้าหรือโง่กันแน่ นี่นายไม่เคยรับรู้เลยใช่มั้ย ว่าไอ้คนสอบข้างนายมันเป็นใบ้น่ะ" เมย์ยังคงตะโกนปาวๆอย่างขาดสติ
"เป็นใบ้แล้วมันมาเกี่ยวอะไรกับฉันละวะ!!!!!" ทนินตะโกนกลับทันทีด้วยความฉุนเฉียวไม่แพ้กัน
"เกี่ยวน่ะสิก็เพราะนาย........."
"เอาล่ะนักเรียนครับ พอเถอะสงบได้แล้ว นี่ก็เลยเวลาสอบมาเยอะแล้วครูว่าเรามาทำข้อสอบกันเถอะก่อนที่จะทำไม่ทันกันนะ" ผู้เป็นอาจารย์กางมือออก ห้ามทัพทั้งสองทันทีก่อนที่จะมีศึกชกมวยขึ้นกลางห้องสอบ
"ชิ / ชิ!!!!!" เมย์และทนินสบถพร้อมกัน ก่อนที่เมย์จะนั่งลงกับที่ และทนินเดินเข้าไปนั่งที่ๆ
"แม่งเป็นใบ้หรอวะ.........." ทนินพึมพำกับตัวเองคนเดียวก่อนข้อสอบจะส่งมาข้างหน้า เขารับมันก่อนจะส่งต่อไปยังคนที่นั่งข้างหลัง ใบหน้าแสดงความกังวลออกมาเล็กน้อยด้วยความรู้สึกผิด
"แบบนี้ แม่งก็ซวยสิวะ"
ภายในห้องพยาบาล
"อืออออ................อือออออออออออออ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
โดม........ คนที่เป็นใบ้กรีดร้องในลำคอด้วยความทรมาน เขาไม่ได้ถูกทนินพามาอยู่ในห้องพยาบาลอย่างที่ทนินพูดอะไรไว้กับอาจารย์ แต่ถูกทนินลากไปขังไว้ในตู้เก็บของของห้องพยาบาลแทนแล้วใช้ไม้กวาดยันประตูตู้เอาไว้ ร่างที่บอบช้ำจากการโดนเท้ากระหน่ำขยี้ตามตัวยังเจ็บไม่หาย
แขนเล็กสั่นสะท้านๆค่อยๆ กดมือถือขึ้นมาเพื่อจะใช้แสงไฟหน้าจอของมันให้เกิดประโยชน์
ครืดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!
ตุบ !!!!!!!
มือนั้นเผลอปล่อยมือถือในมือทิ้งทันทีด้วยความตกใจ ที่อยู่ๆก็มีข้อความเข้ามาทันทีที่เขาหยิบมันขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงนักเรียน หน้าจอมือถือเป็นรอยร้าวเกิดจากแรงกระทืบของพวกเคนและตะโก้
นิ้วถลอกกดเปิดตัวอีโมชั่นรูปจดหมายปิดสนิทให้เปิดออกทันทีด้วยความอยากรู้ เพราะเขาเป็นใบ้การมีมือถือพกติดตัวไว้ก็เพื่อว่าส่งแมสเสซหาใครต่อใครแทนการพูดคุย แม้กระทั่งพ่อแม่ของเขาก็ตาม ดวงตาลูกโชนทันทีที่เห็นตัวอักษรในข้อความมือถือ
[เบอร์ส่วนตัว]
สวัสดี ตอนนี้คุณกำลังต้องการให้ใครบางคนตายใช่มั้ยครับ ทำไมไม่ให้ผมจัดการคนพวกนั้นแทนคุณละครับ แค่เพียงคุณแลกเปลี่ยนในสิ่งที่สำคัญที่สุดของคุณกับผม แน่นอนผมไม่เอาเงินสักบาทเดียว ขอแค่เราทำสัญญากันแล้วสิ่งที่คุณต้องการผมจะจัดการให้เอง
นิ้วนั้นจิ้มตอบทันทีอย่างไม่ต้องใช้อะไรมาคิดไตร่ตรองใดๆ
[เอาไอ้สวะที่ชื่อ ทนินศวัสดิ์ พงศ์สกุล และเพื่อนมัน (ตะโก้) ตะวันแสง ล้ำค่าสิน (เคน) คัดเสกสรรค์ จิตรทรงค่า และ........ ]
นิ้วนั้นหยุดพิมลงอย่างชั่งใจ ก่อนจะพิมต่อแล้วส่งข้อความนั้นไปทันที เพียงอึดใจเดียว ก็มีข้อความตอบกลับมาแทบทันที
[เบอร์ส่วนตัว]
[ได้ครับ ขอเพียงคุณสัญญาว่าจะให้ในสิ่งที่คุณพิมลงไป ผมจะจัดการให้คุณทันที]
[โดม]
[ครับ]
หลังจากที่เขากดส่งข้อความไป เสียงเหมือนประตูตู้ก็เปิดออกมาทันทีแสงสว่างเล็กๆค่อยขยายตัวกว้างเมื่อเขาใช้มือเดิมดันมันออกมาเบาๆ ร่างนั้นเดินออกมาอย่างทุลักทุเล พลางเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งนั้นลอยตามลมมากระแทกเข้าหูของเขาอย่างจัง
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!!!!!"
โดมรีบวิ่งตามเสียงกรีดร้องนั้นทันทีจนมาหยุดยืนตรงหน้าห้องสอบของเขา ภาพตรงหน้าคือคนที่เขาส่งรายชื่อนั้นไปในข้อความกำลังทำบางอย่างจนคนทั้งห้องแตกตื่นไปหมด นัยตานั้นสั่นไหวพลางน้ำตาแห่งความกลัวได้ประดังทะลวงเข้ามาไม่หยุดยั้ง
มือปล่อยมือถือไปตกลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง
ทนินที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเอาไม่อยู่ใช้คัตเตอร์กรีดข้อมือตัวเองจนเป็นแผลเหวอะไปหมด เนื้อสีแดงฉ่ำเปิดอ้าออกมาจนจะเห็นกระดูกที่อยู่ลึกลงไป เขาใช้ปากกาจิ้มที่เลือดแล้วเขียนมันลงบนกระดาษคำตอบแทนหมึกปากกา พลางปากนั้นก็กลั้วหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งราวกับคนไร้สติ
ตะโก้กุมหัวตัวเองแล้วร้องโอดครวญ มือนั้นบีบหัวตัวเองแล้วเดินวนไปวนมากับที่ พลางสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ทันที่ใครจะร้องห้ามเตือนเขาก็กระโจนพุ่งออกนอกหน้าต่างทันที
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!" เสียงความตื่นตะหนกร้องขึ้นมาทันที ที่เห็นสภาพเพื่อนในห้องตนเองขาดสติราวกับคนบ้า
เคนมองตะโก้ที่กระโดดลงตึกตายอย่างอนาถ พลางสายตาหันไปมองทนินที่ยังคงรีดเลือดตัวเองมาเขียนบนใบคำตอบอย่างบ้าคลั่ง ราวกับทนสภาพเพื่อนที่อยู่ๆก็ใจวิปริตไม่ไหว
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!"
ลำคอสั่งให้กรีดเสียงร้องที่เป็นทางเดียวในการระบายบางอย่างในใจออกมาก่อนที่เขาจะระเบิดไปด้วยความหวาดกลัว เสียงนั้นดังสนั่นไปทั้งห้อง ความหวาดกลัว ความตระหนก ความรับรู้ถึงบาปนั้น ถ่ายทอดออกมาเป็นเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเพื่อหวังหาทางออก
ลำคอชูเชิดปากยังคงตะโกนไล่เสียงออกมาไม่หยุด เพื่อนผู้หญิงคนนึงทนสภาพต่อภาพข้างหน้าไม่ไหวเธอวิ่งหนีออกจากห้องทันทีก่อนจะไปกระแทกกับตู้หลังห้องเข้า ไม้บรรทัดเหล็กที่โดนวางไว้อย่างเกะกะ ตกลงมาเต็มไปหมด ราวกับภาพช้าไม้บรรทัดสนิมเขรอะตกลงไปในคอของเคนอย่างพอดิบพอดี
"อึก แฮ่ก แฮ่ก อะ แหว่ะ.............." เคนพยายามจะล้วงหยิบไม้บรรทัดที่ตกลงไปในคอของเขาที่มันเริ่มลงลึกเข้าไปทุกที มือนั้นพยายามจะล้วงให้อาเจียนออกมา แต่สิ่งเดียวที่ออกมาจาปากนั้นคือเลือดสีแดงข้นเอ่อทะลักออกมาจากริมฝีปากสวย
"ใครก็ได้ พานักเรียนไปโรงพยาบาลที !!!!!!!" เพื่อนคนนึงค่อยๆประคองเคนขึ้นมาแล้วพาตัวไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดทันที
ไม้ที่เป็นคนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดได้แต่ร้องไห้ทำอะไรไม่ถูก ราวกับร่างนั้นถูกยิงยาชามันชาไปหมดทั้งตัวแม้แต่ปลายนิ้วยังขยับไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ภาพทนินที่ก่อนนี้ปกติ ภาพเพื่อนทุกคนที่เขาเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมาตั้งนาน กำลังคลุ้มคลั่งพยายามทำร้ายตนเองอย่างขาดสติ
เขาอยากจะเข้าไปห้ามสถานการณ์นี้ แต่ไม่รู้ทำไมอยู่ๆตัวเขาเองถึงได้นิ่งขยับตัวไม่ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
อยู่ๆทนินที่ทำข้อสอบอยู่ดีๆก็กรีดร้องออกมาอย่างทรมานเป็นคนแรก ตามมาด้วยเสียงกร่นด่าของตะโก้ และเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวดของเคน และเหตุการณ์ทั้งหมดก็กลายมาเป็นแบบนี้สะแล้ว
มีแค่เขาคนเดียวที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เพราะอะไรเพราะอะไรกันแน่
ครืดดดดดดดด ครืดดดดดดดด............!!!!!!!!!!!!!!!
มือถือของโดมที่ตกอยู่กับพื้นกระพริบไฟหน้าจอส่งสัญญาณว่า มีข้อความใหม่เข้ามา
[เบอร์ส่วนตัว]
[ผมทำตามสัญญาณที่ให้ไว้กับคุณแล้ว เหลือแต่คุณที่ต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับผม]
เมื่ออ่านข้อความนั้นเสร็จก็มีข้อความใหม่แทรกเข้ามาทันที โดมกดทันทีไม่รอช้า ก่อนจะต้องตาค้างกับข้อความตรงหน้า
[เบอร์ส่วนตัว]
ผมต้องการความรู้ทั้งหมดที่มีในสมองของคุณมาเป็นของผม
ทันทีที่อ่านข้อความนั้นจบ เหมือนกับมีคลื่นความถี่สูงแล่นเข้ามาในโสตประสาทหู มือนั้นปล่อยมือถือในมือทิ้งลงพื้นทันทีพลันบีบหูทั้งสองข้างแน่นอย่างไม่ต้องการจะได้ยินเสียงใดๆเล็ดลอดเข้ามาอีก
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!" เสียงนั้นดังออกมาจากคอของเขา เสียงที่ไม่น่าจะมีตั้งแต่เกิด เขากรีดร้องมันออกมาอย่างทรมาน เลือดคลั่งในหัวจนซึมออกมาทางลูกตาสองข้างกลายเป็นน้ำตาโลหิตไหลเอ่อออกมาไม่หยุด
ทำไม ทำไมเราถึงมีเสียงขึ้นมา หรือว่า...........
หน้าจอมือถือแสดงข้อความขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้มันถูกเปิดขึ้นมาเองโดยไม่ต้องรอให้เขากดเปิดมันออกอ่าน ข้อความตรงหน้ายิ่งสร้างความสะเทือนอารมณ์ให้เข้าอีกเท่าตัว กว่าจะได้รับรู้อะไร ความผิดชอบชั่วดีในจิตใต้สำนึกกำลังผลักดันขึ้นมา จนในที่สุดมันก็ทะลักออกมาจากปากของเขา
เป็นน้ำสีข้นแดงปนดำทะลักออกมาไม่หยุด มือนั้นค่อยๆปล่อยออกมาจากหูทั้งสองข้างอย่างไร้เรี่ยวแรง ตัวเขาล้มทั้งยืนแล้วนอนแน่นิ่งจมกองเลือดที่ทะลักออกมาทั้ง7 รูทวาร
[เบอร์ส่วนตัว]
ผมเห็นใจคุณเลยมอบของขวัญชิ้นสุดท้ายให้ เสียงกรีดร้องของคุณในยามไร้ลมหายใจ ขอบคุณที่ให้ตามสัญญาครับ
หน้าจอมือถือของเขาดับลงทันที ฉายให้เห็นเงาสะท้อนความแตกตื่นของคนในห้องอย่างโกลาหล
ภาพย้อนไปตอนที่เขากำลังพิมรายชื่อส่งไปยังยมทูตแปลกหน้าที่เขาไม่รู้จัก เขากำลังช่างใจจะพิมชื่อของไม้ลงไปก่อนจะเปลี่ยนใจ พิมเป็นของสำคัญที่เขาจะแลกกับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักแทน
ความรู้ทั้งหมดที่เขามี เขาจะมอบให้กับคนที่เขาจะแลกกับความตายของคนที่เขาเกลียด 3 คนมันเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่เขาได้เปรียบอย่างเห็นได้ชัด ใครมันจะเอาความรู้ออกจากสมองของคนอื่นได้ ถ้าไม่ใช่เจ้าตัวจะแพล่มพูดออกมาเอง และเขาก็เป็นใบ้ไม่สามารถพูดออกไปได้อยู่แล้ว
หากความคิดของเขาอย่างไม่กว้างไกลพอ ความรู้ที่เขามีจึงถูกเอาไปพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายของเขา
ขอบคุณสำหรับคำสัญญาของคุณครับ โอกาสหน้ากลับใช้บริการใหม่นะครับ...............
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบแล้วจ้า ชอบจังบทนี้
ชอบแบบ แปลกๆดี
อย่าลืมคอมเม้นด้วยนะคะ
ปล.ไม่เม้นก็ได้ แต่คนแต่ง
จะแอบร้องไห้คนเดียวนะเออ TT^TT
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น