ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท [REWRITE]
ครืดดดด ครืดดดดดด
"วอ 1 เรียกวอ 2 วอ 2 ได้ยินมั้ย ครืดดดดดด......"
เสียงวิทยุสื่อสารในรถตำรวจดังขึ้นมา ขณะที่ร่างชายหนุ่มทั้งสองกำลังนั่งอยู่ในรถ ใบหน้านั้นเกร็งกันทั้งคู่ตั้งหน้าตั้งตาขับมันแบบไม่คิดชีวิต มือหนาสีแทนคว้ามันสายตายังคงจ้องมองไปยังข้างหน้า ขณะที่มืออีกข้างยังคงจับพวงมาลัยอยู่
"ครับสารวัต ตอนนี้พวกเรากำลังจะเข้าไปจับกุมผู้ต้องสงสัยแล้วครับ ครับ ใช่ครับ ครับที่หมู่บ้าน....."
วี๊ดดดดดด บูมมมมมมมมมมม!!!!!!
"เฮ้ย ระวัง!!!!!!" ชายวัยสันทัดพยายามบิดพวงมาลัยจนมันแทบหักไปตามแรงหมุนของเขา รถเก๋งถูกกระชากหลบกับระเบิดอย่างหวุดหวิด สายตานั้นชำเลืองมองกระจกหลัง ด้วยความโล่งใจ
"นี่มัน คดีบ้าอะไรวะเนี่ย จ่าช่วยบอกผมอีกทีได้มั้ยเกี่ยวกับคดีที่เราจะไปทำน่ะ" ร่างกำยำคุมสติให้อยู่กับเนื้อกับตัว เท้านั้นเหยียบคันเร่งพุ่งไปข้างหน้า ปล่อยทิ้งฝุ่นเอาไว้ข้างหลัง
"เรากำลังจะไปจับตัวฆาตกรวัยรุ่นในหมู่บ้านครับ!!!!!" ชายที่นั่งข้างๆ ตะโกนเสียงแข็งด้วยความมุ่งมั่น
"ฆาตกรวัยรุ่นเนี่ยนะ ??? แล้วทำไมเขาถึงต้องไปแจ้งพวกเราถึงในตัวเมืองด้วย ตำรวจในเขตพื้นที่หายไปไหนหมดจ่า....."
"ถูกฆ่าทิ้งหมดครับผู้กอง....." จ่าที่นั่งข้างๆพูดเสียงเบาราวกับกระซิบ ในมือที่กำแฟ้มรูปคดีไว้ นั้นสั่นราวกับเจ้าเข้า
"......ผู้ต้องสงสัยมีกี่คนครับ" ผู้กองที่กำลังขับรถอยู่ ถามกลับใบหน้านั้นแสดงออกมาด้วยความเครียดเช่นกัน
"ไม่แน่ใจครับ แต่ที่รายงานมา มีแค่คนเดียวครับผู้กอง......"จ่าพูด พยายามหรี่ตามองฝ่าพายุฝุ่นสีน้ำตาลทองพัดพา กระหน่ำเอาเศษฟุ่นบังกระจกรถไปหมด
"ผู้กอง ผมมองไม่เห็นอะไรเลย!!!!!!!"
"ใจเย็นสิจ่า !!!!!"
วี้ดดดดดดดดดดดดดด บูมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยย !!!!!" พวงมาลัยถูกหักออก รถเก๋งสีขาวทาบลายน้ำเงินสะบัดตีโค้งเป็นวงกลม ก่อนจะสะดุดเข้ากับคอนกรีต ตัวคันรถนั้นซัดคว่ำตีลังกาสองตลบแล้วไถลไปกับพื้น เสียงโลหะครูดกับพื้นปูน เล็กแหลมจนเสียวฟัน
"จ่า จ่า ไม่เป็นไรใช่มั้ย จ่า!!!!!!!!!" คนเป็นผู้กองเขย่าคนที่นั่งข้างๆ คอนั้นบิดเบี้ยวจนหักไปชิดกับเบาะพิงหัวแตกกระแทกติดกับกระจกเป็นลอยร้าวเปื้อนเลือด กระดูกสันหลังนูนออกมายื่นเป็นผิวหนังตึงแทนที่
"ไอ้ระยำเอ้ย !!!!!!!" มือผลักกับประตูรถจนหลุดออกมา ร่างหนานั้นเดินโซซัดโซเซไปข้างหน้า คิ้วของเขาแตกลิ่มเลือดไหลออกมา
ดวงตาผล่ามัวจนเห็นภาพเบลอไม่ชัด เศษฝุ่นที่ผสมกับอากาศ ลอยตลบเต็มพื้นที่ไปหมด ขายาวเดินโซเซไปข้างหน้า ก่อนจะมีพายุอีกละลอกซัดเศษฝุ่นนั้นออกไป ภาพที่ปรากฎตรงหน้า เผยให้เห็นหมู่บ้านร้าง ไร้ผู้คน
รองเท้าหนังราคาแพงเหยียบย่ำพื้นที่รกร้างอย่างระมัดระวัง มือนั้นถือปืนไว้แน่นเตรียมพร้อมตลอดเวลา บ้านช่องหลายหลังเงียบสงบดูไร้ผู้อยู่อาศัย คนมากมายนั้นต่างหายหน้าไปกันหมด
"ที่นี่ มันอะไรกันวะ......." คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย
เท้าก้าวเดินลึกเข้าไปอีก ก่อนกลิ่นสาปเน่าจะพัดประทุเข้ามายังโสตประสาทจมูก
ศพมากมายเกลื่อนเต็มพื้นราวกับพวกชาวบ้านเป็นโรคระบาดตาย เลือดสีแดงข้นเอ่อออกมาเป็นทาง พวกฟูงกานั้นจิกกินศพเหล่านั้นราวกับบุฟเฟ่โต๊ะอาหาร แมลงวันนับร้อย บินวนอยู่เหนือศพส่งเสียงดังน่ารำตาญไปหมด
"ยินดีต้อนรับ สู่หมู่บ้านของผมครับ ผู้กอง" เท้าซีดที่สวมรองเท้าผ้าใบสีดำผืนเก่าย่างเข้ามาจากข้างหลัง ร่างบางนั้นยันตัวเองไปนั่งบนกระโปรงรถที่มีแต่รอยบุบและรอยไหม้เต็มไปหมด
ชายร่างใหญ่ค่อยๆหันไปมองช้าๆ เสียงที่เขาได้ยินนั้นมันช่างคับคล้าคับคลาเสียเหลือเกิน ราวกับเขาเคยได้พูดคุยกับเขาคนนั้นมาก่อน เมื่อสองตาได้รับรู้แล้วว่าใครเป็นคนเอ่ยทักเขาขึ้นมา หน้านั้นถอดสีทันที
"นาย......" ปากหนาอ้ากว้างค้างอยู่อย่างนั้น นัยตาเบิกจ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตาในตนเอง
"ยังจำผมได้อยู่มั้ย "ใบหน้าขาวเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฎขึ้นมาอย่างแจ่มชัดต่อคนตรงหน้า ผมสีดำออกน้ำตาลนั้นปรกใบหน้าเล็กน้อยนัยตาสีนิลเลนส์กว้างหรี่ตาลง ผิวยังคงขาวหม่นเพราะโดนแดดเเผดเผา ขายาวเรียวนั่งท่าขัดสมาธ จ้องมองคนตรงหน้านิ่ง
"ขอต้อนรับ สู่นรกของผมครับ............"
ย้อนกลับไป 1 ปีที่แล้ว
ในห้องเก็บของอันมืดมิดในบ้านหลังเดี่ยวที่ตั้งอยู่ทางสามแพร่งของตัวหมู่บ้าน มีเด็กผู้ชายวัยรุ่นร่างบางกำลังถูกอัดยัดไว้ในตู้เสื้อผ้าเก่าในห้องเก็บของของบ้านเขาเอง
ปัง ปัง ปัง ปัง !!!!!!!!!!!!!!!
"ปล่อยผม !!!! ลุงครับ ผมขอโทษ ปล่อยผมออกไปเถอะ อย่าทิ้งผมไว้ที่นี่ !!!!!" เสียงโหยหวนที่ดังออกมาจากตู้เสื้อผ้าร้องคร่ำครวญต่อคนที่จับเขาขังอย่างอ้อนวอน
"ลุงครับ ลุง ลุง !!!!! ลุงได้ยินผมมั้ย ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!!!!! พาผมออกไปจากที่นี่ที ใครก็ได้ !!!!" มือเรียวนั้นยังคงทุบตบตีประตูตู้เสื้อผ้าไม่หยุดหย่อน คอแผดเสียงร้องออกมาดังเท่าที่จะดังได้
"ปล่อยผมออกไป !!!!!!" เสียงนั้นคร่ำครวญราวกับจะขาดใจ ร่างบางยืนอยู่กับที่ก่อนจะเข่าอ่อนทรุดฮวบอยู่ในตู้อย่างหมดแรง ประตูตู้เสื้อผ้าปิดสนิท สิ่งที่เขาทำไปกับมันไม่ส่งผลใดๆทั้งสิ้น มันยังคงนิ่งเงียบอยู่กับที่ไม่สะทกสท้านใดๆ ราวกับถูกฉาบปูนเอาไว้
"ปล่ิอยผม ปล่อยผม ปล่อย......." ความมืดมิดเริ่มก่อตัวขึ้นมา ราวกับถูกตู้นั้นอัดบีบเข้ามาเรื่อยๆ แขนยาวยันตู้ไม้ไปทุกรอบทิศทาง ลมหายใจพ่นออกมาแรงด้วยความเหนื่อยหอบ
แขนยาวรวบขามากอดไว้อย่างสิ้นหวัง สังคมที่เขาได้เจอมาตลอดนั้นช่างโหดร้ายเกินกว่าที่เขาจะรับไหว เด็กที่เกิดมาไม่มีพ่อ แม่ที่ไม่ว่างจะมาอยู่ดูแลเขาตลอดเวลา ลุงที่ชอบทรมานร่างกายเขาทั้งวี่ทั้งวัน
ชาวบ้านที่รังเกียจ คนไร้พ่อแบบเขาราวกับเป็นไอ้สวะน่ารังเกียจเดินได้
ใบหน้าหล่อนั้นสั่นสะท้านต่อความมืด เสียงไม้สีอัดกันเสียดแทงประสาทหูยิ่งนัก มือที่เจ็บจากการทุบตียังไม่เท่าจิตใจที่โดนทำร้ายมาตลอดตั้งแต่เด็ก ใบห้นาฝกช้ำจากการถูกตบตีเมื่อสักครู่ เลือดซึมตั้งแต่หัวยันตัว เท้าเจ็บไปหมดเพราะโดนขวดเหล้าฟาดเข้าใส่ตรงหน้าแข้ง
"ออกไป...... พาผมออกไปที........."
ก่อนจะได้พูดอะไรอีก ร่างนั้นก็หมดสติและสลบลงในตู้ไม้ที่เงียบงัน ห้องเก็บของที่มีเพียงหน้าต่างสองบาน กระจกแตกเป็นรูวง ส่องแสงของดวงอาทิตย์เข้ามาได้ไม่มากนัก ห้องไม้ที่เหม็นอับชื้น จนใครๆก็ไม่อยากจะย่างกายเข้ามา พื้นห้องไม้ที่เต็มไปด้วยฝุ่นผงและใยแมงมุมทุกสารทิศ ประตูไม้สีน้ำตาลแก่ออกดำ ถูกเปิดค้างอ้าเอาไว้ ก่อนจะถูกลมพายุพัดกระหน่ำ กระแทกมันปิดลงเสียงดัง
ปัง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไรเรท์จ้า ออกจะเปลี่ยนบทไปเกือบหมดเลยเนอะ
ก็จริงๆ อยากจะแต่งแบบนี้ล่ะจ้ะ
พอดีตอนแต่งแรกๆ มันไปเบลอมาจากไปไหนไม่รู้
เลยเป็นแบบอันเก่าที่อ่านกันนั้นแหล่ะ
ชอบไม่ชอบ ติชม คอมเม้นด้วยนะคะ
^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น