คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1: เริ่มต้นของความเกลียดชัง
“โอ้ย หงุดหงิด หงุดหงิดจริงๆ” เสียงนึงดังขึ้นมาท่ามกลาง ระเบียงตึกในระดับชั้นม.2
“เป็นอะไรอีกละยัย น้ำฟ้า” เสียงของนัท เพื่อนสนิทเธอพูดขึ้น
“ก็พี่แทนน่ะสิ เขาไม่ยอมรับสายฉันเลยอ่ะ นี่แอบไปมีกิ๊กรึเปล่าก็ไม่รู้” น้ำฟ้าบ่นออดแอดมองมือถือในมือ
“ฮ่าๆๆ เธอหมายถึงไอ้คนที่เธอแชทด้วยอ่านะ” นัทหัวเราะร่วน กับความบ๊องของเพื่อน
“ขำอะไรเล่าไอ้นัท” น้ำฟ้าชูกำปั้น ขึ้นกลางอากาศ
“ก็ขำน่ะสิ นี่เธอยังไม่เลิกคุยกับคนในเน็ตอีกหรอ ไม่แน่นะรูปที่เขาตั้งในดิสเพลย์ อาจจะไปเอารูปเพื่อนของเขาที่ไหนก็ได้มาแทน ไม่น่าจะใช่หน้าเขาจริงๆหรอก” นัทพูดยกตัวอย่างขึ้น
“ไม่!!! รูปนั้นนั่นแหล่ะรูปหน้าเขาฉันเชื่ออย่างนั้น” น้ำฟ้าแก้ตัวให้แฟนหนุ่มในเน็ตหัวชนฝา
“เฮ้อ เมื่อไหร่แกจะตาสว่างสักทีวะ ว่าไอ้พี่แทนอะไรแกน่ะ มันเป็นคนในเน็ต ไม่จริงจังกับเด็กอย่างแกหรอก” นัทพูดขึ้นมา ทำให้น้ำฟ้าที่อารมณ์เสีย จากแฟนหนุ่มอยู่แล้ว ยิ่งอารมณ์เสียขึ้นไปอีก
“หุบปากไปเลยนะ ถ้าแกยังคิดจะว่าพี่แทนอีกละก็ เราขาดความเป็นเพื่อนกัน!!!” น้ำฟ้าตะคอกใส่นัท แล้ววิ่งตามระเบียงไปทันที ปล่อยให้คนเป็นเพื่อนสนิท ยืนนิ่งอยู่กับที่
“ยัยบ้า!!!” นัทพูดขึ้นมา
------------------------------------------------------------------------------------
ตู๊ดด ตู๊ดด ตู๊ดดดด
“ฮัลโหล” เสียงชายหนุ่มปลายสายรับขึ้น
“ฮัลโหล พี่แทนนี่น้ำฟ้านะคะ ทำไมช่วงนี้พี่ไม่รับสายฟ้าเลยอ่ะ”
น้ำฟ้าแอบมาโทรศัพท์สาธารณะ ระหว่างพัก เมื่อคนเป็นแฟนรับ ความดีใจที่เธอได้คุยกับเขากลับมาทันที
“ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยว่างเลยน่ะ ฟ้ามีอะไรรึเปล่า?”ปลายสายตอบกลับ
“ฟ้าคิดถึงพี่น่ะคะ” ฟ้าหยอดคำหวาน ก็บิดสายโทรศัพท์ด้วยความเขินกับคำพูดของตัวเอง
“อืม คิดถึงฟ้าเหมือนกัน” ปลายสายพูด
“วันนี้พี่เล่น m มั้ย” ฟ้าพูดขึ้นมา มองดูเหรียญ ที่ยอดว่าตอนนี้เหลือกี่บาทแล้ว
“อืมน่าจะนะ”ปลายสายเริ่มพูดเสียงอู้อี้
“งั้น เปิดเว็บแคมนะ จะได้เห็นหน้าไปคุยไป” ฟ้าพูดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น
“งั้นก็ได้ งั้นแค่นี้ก่อนนะฟ้าพี่ต้องไปแล้ว”แทนพูดกลับ
“คะ พี่แทน ฟ้ารักพี่แทนนะคะ”ฟ้าบอกรักคนเป็นแฟนขึ้นมา ด้วยความรีบร้อนกลัวปลายสายจะวาง ไปสะก่อน เธอยังถือหูโทรศัพท์ข้างไว้ แนบกับหูรอดูว่าคนปลายสายจะได้ยินเสียงที่เธอพูดไปมั้ย
“อืม รักฟ้ามากเหมือนกัน หวัดดีจ้ะ” สิ้นเสียงประโยคยัยฟ้าแทบจะกรี๊ดใส่ตู้โทรศัพท์ สาธารณะทันที ใบหน้าแดงระเรื่อ
“คนนี้ แหล่ะ เนื้อคู่ฉัน”
ระหว่างเรียน
“……” ทั้งคู่กำลังนั่งเรียนวิชาประวัติศาสตร์อย่างเบื่อหน่าย เพื่อไม่ให้ตัวเองหลับ น้ำฟ้าจึงสะกิดเพื่อนข้างเธอชวนคุย
“นี่ นัท แกยังโกรธฉันอีกหรอ”น้ำฟ้าสะกิดนัท เพราะตั้งแต่ที่เธอตะโกนใส่เพื่อนของเธอ นัทก็ไม่พูดกับเธออีกเลย
“……….” นัทเงียบ ไม่พูดอะไร เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาจดทุกพูดที่ครูผู้สอน กำลังกล่าวอยู่
“นี่ นี่!!!!” น้ำฟ้าสะกิดแรงขึ้น คิดว่าเพื่อนข้างเธอไม่ได้ยิน
“…….” นัทยังคงไม่สนใจ จดงานต่อเช่นเคย
“นี่!!! ยัยนัท เป็นอะไรของเธอน่ะ” คราวนี้น้ำฟ้าเป็นฝ่ายตะโกนขึ้น มองหน้าเพื่อนอย่างไม่พอใจ
“หยุดพูดได้มั้ย รำคาญเรียนไม่รู้เรื่อง!!!!” นัทหันไปตะวาดใส่คนเป็นเพื่อน เสียงดังลั่นห้องจนครู ที่กำลังสอนอยู่หันมามองอย่างติเตียน
“เอาแต่สะกิดอยู่ได้น่ารำคาญ!!!! ครูคะหนูขอเปลี่ยนที่นั่งค่ะ” นัทยกมือขออณุญาติ ไม่รอให้คนเป็นครูเอ่ย เธอรีบหยิบหนังสือเรียนแล้วออกจากที่นั่งไปนั่งหน้าห้อง ตรงที่เพื่อนเธอขาดเรียนทันที
“อะไรน่ะ เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ”
“ไม่รู้สิ ทั้งคู่ทะเลาะกันละมั้ง”
น้ำฟ้าที่ มองเพื่อนทั้งห้องที่จ้องเธอเป็นตาเดียวอย่างติเตียน หน้าเริ่มซีดเพราะเสียงนินทาเริ่มดังขึ้นมาอีกเป็นระลอก แล้วเสียงนึงก็ดังขึ้นมา
“สมน้ำหน้า ในที่สุดก็ไม่มีใครทนยัยนั่นไหว”
“เมื่อไหร่พี่แทนจะออนเอมนะ” น้ำฟ้าเท้าคางมองหน้าต่างเมลของแฟนหนุ่ม เมื่อไหร่จะเปลี่ยนสถานะ ออฟไลน์มาเป็นออนไลน์สักที
ไม่นาน หน้าต่างนั้นก็เด้งขึ้นมา แสดงสถานะออนไลน์ ของเมลแฟนหนุ่มของเธอ
“อืม ดี” แทนตอบกลับ
“พี่เปิดเว็บแคมหน่อยสิ อยากเห็นหน้าของพี่จัง” น้ำฟ้าพิมพ์ไปก็ยิ้มไป มือนั้นรัวแป้นพิมพ์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับการรอคอยแฟนหนุ่มของเธอ
“จะดีหรอ ??” แทนพิมพ์กลับมาแทบทันที
“ก็ดีน่ะสิคะ” น้ำฟ้าพิมพ์ตอบ ลุ้นว่าคนที่เธอคุยด้วยร่วมหลายเดือนจะหน้าตาเป็นอย่างในดิสเพลย์หรือเปล่า
“อืม ก็ได้” ว่าแล้ว เขาก็เปิดกล้อง คำสั่ง ตัวสีฟ้าภาษอังกฤษ เด้งขึ้นมาหน้าต่างบทสนทนา น้ำฟ้ารีบกด Accept แทบทันที ใจเต้นรอเมื่อไหร่จะโหลดเสร็จ ไม่ทันไร หน้าต่างนั้น ก็เผยรูปแฟนหนุ่มของเธอ ออกมาตรงดิสเพลย์
เป็นไปอย่างที่เธอคาด ชายหนุ่มไม่ได้หลอกเธอ รูปในดิสเพลย์นั้นเป็นรูปของเขาจริงๆ
“พี่แทนหล่อจัง” น้ำฟ้าพิมพ์ไปก็เขินไป
“ขอบคุณนะ” แทนพิมพ์กลับ ภาพในดิสเพลย์เผยให้เห็นหัวของชายหนุ่มมองกล้องไปก็พิมพ์คอมไปก้มๆ เงยๆ ดูท่าทางเงอะงะอย่างไงไม่รู้ น้ำฟ้าหัวหัวเราะคิกคักได้ไม่นาน สายตาก็พลันเหลือบเห็นใครบางคน ข้างหลังแฟนหนุ่มของเธอผ่าน ดิสเพลย์กรอบเล็ก
“นั่นใครน่ะ ที่เดินอยู่ข้างหลัง” ไม่ทันที่น้ำฟ้าจะกด enter ส่งข้อความไปเสร็จ
หญิงสาวคนนั้นก็เดินเข้ามา สวมกอดแฟนหนุ่มเธอ ก่อนทั้งคู่จะเล่นฉากรักหวาน ให้น้ำฟ้าดูต่อหน้าต่อตา
“อ๋อ แฟนของพี่เอง” แทนพิมพ์กลับมาหลังจากได้ลิ้มรสหวานจากจูบของแฟนสาวมาแล้วเรียบร้อย
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!” น้ำฟ้าแหกปากกรีดร้องราวกับคนบ้าคลั่ง มือนั้นกระแทกตบตีคีย์บอร์ดอย่างแรงผมซอยเขย่าโยกไปมา เสียงดังอึกทึกครึกโครมไปหมด เท้ากระทืบถีบออกมาอย่างสะกัดกลั้นอารมณ์ออกมาไม่ไหว
“ทำไมพี่ถึงทำกับน้ำฟ้าแบบนี้ ไหนพี่ว่าเราเป็นแฟนกันไง” น้ำฟ้าพิมพ์กลับไปน้ำตาไหลพรากออกมาด้วยความเจ็บใจปนเปไปด้วยกับความแค้นเกลียดชัง
“ใครบอกว่าเราเป็นแฟนกัน น้ำฟ้าตางหากที่โมเมไปเองคนเดียว” ชายหนุ่มพิมพ์กลับมา ภาพตรงดิสเพลย์ฉายว่าหน้าเขาแสดงความไม่พอใจออกมาเต็มที่
“แต่พี่ก็ติดต่อ คุยกับน้ำฟ้าเหมือนเราเป็นแฟนกัน” น้ำฟ้าพิมพ์กลับ พยายามควบคุมอารมณ์ที่แทบจะระเบิดออกมาให้สงบนิ่ง
ภาพดิสเพลย์ฉายให้เห็นผู้หญิงคนนั้นเดินกลับมาอีกคร้ง เธอเดินมาก้มดูคอมฯที่เธอแฟนหนุ่มเธอแชทคุยกันกับน้ำฟ้า ก่อนจะแสดงสีหน้าออกมาไม่พอใจ แล้วผลักให้เขาออกห่างไปแล้วเธอเป็นคนพิมกลับไปเอง
“อีดอก !!!” ข้อความที่เธอพิมพ์ปรากฏขึ้นตรงหน้าต่างแชท ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้น้ำฟ้าทวีคูณขึ้นมาอีก
“แล้วเธอ เกี่ยวไรด้วย นังแพศยา” น้ำฟ้าพิมพ์กลับ
หลังจากนั้นก็มีแต่ข้อความด่า ส่อสอดถึงบุพการีของทั้งคู่ ยิ่งพิมพ์ก็ยิ่งแค้น ยิ่งพิมพ์ก็ยิ่งเกลียดชัง ยิ่งพิมพ์ ก็ยิ่งอยากจะให้ผู้ชายที่ เธอรักนักรักหนากับแฟนของเขา ให้ตายตกนรกไปทั้งคู่
จนในที่สุดน้ำฟ้าก็ทันไม่ไหว มือนั้นยกคีย์บอร์ดฟาดใส่หน้าจอคอมอย่าง โกรธแค้นเคือง กระจกหน้าจอคอมแตกกระจายเศษแก้วนั้นกระจายเต็มพื้นห้องนอน ควันสีดำลอยคละคลุ้งออกมาเพราะการช๊อตของวงจรไฟฟ้า
ร่างนั้นทิ้งตัวไปกับพื้นก่อนจะกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!”
“ฉันจะทำให้พวกแก ทั้งคู่ไปรักกันต่อในนรก” สายตาแค้นชำเลืองขึ้นมองมาน้ำตาใสไหลพรากรวมความอาฆาตแค้นออกมารวมเป็นหยดน้ำใสๆ หยดลงพื้นห้องนอน
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
เสียงข้อความ มือถือดังขึ้นประจวบเหมาะกับโอกาสนี้ทันที น้ำฟ้าค่อยๆ ยื่นมือที่สั่นเทาไปคว้ามือถือนั้นเอาไว้ ก่อนจะลากมันมาใกล้ๆแล้วเปิดออกมาดู
จาก +6681XXXXXXX
"ตอนนี้คุณกำลังต้องการส่งใครไปลงนรกมั้ย มาแลกเปลี่ยนกับเราสิ"
น้ำฟ้าจ้องมองเบอร์ปริศนาที่อยู่ๆก็ส่งมาหาเธอ ได้เวลาประจวบเหมาะพอดี ความแค้นที่โดนคนที่ตนเองรัก แทงเข้าข้างหลัง ยังทิ้งความเจ็บปวดแสนสาหัสให้เธอไม่สูญหาย แต่ก็ยังมีพอสติอยู่ เลยส่งข้อความกลับไปถาม
ถึง +6681XXXXXXX
"คุณเป็นใคร แล้วเอาเบอร์ของชั้นมาได้ยังไง"
น้ำฟ้าจ้องมองมือถือตนเองอย่างสับสน ไม่นาน ข้อความนั้นก็ส่งกลับมาราวกับพิมข้อความที่ต้องการนั้นค้างไว้แล้ว ก่อนจะส่งตอบเธอกลับมาอย่างรวดเร็ว
จาก +6681XXXXXXX
“คุณไม่จำเป็นต้องรู้ว่าผมเป็นใคร หากคุณสนใจข้อเสนอของผมล่ะก็ เรามาตกลงแลกเปลี่ยนอะไรบางอย่างกันหน่อยดีไหม?”
น้ำฟ้านิ่ง จ้องมองมือถือในมือของเธออย่างสับสน ทำไมคนที่ส่งข้อความมาหาเธอ ถึงได้มุ่งประเด็นเรื่องแลกเปลี่ยนอะไรนั่นกับเธอนักหนานะ
“ก็ได้ ฉันต้องการให้คนชื่อแทน กับอีนังแฟนบ้านั่นของเขาให้ไปลงนรกซะ”
น้ำฟ้าพิมเสร็จก็กดส่งทันที ราวๆไม่กี่วินาที ข้อความนั้นก็ส่งกลับมา ราวกับว่า เขาได้อ่านข้อความที่เธอจะส่งไปตั้งแต่ที่เธอพิมเอาไว้อยู่แล้ว
จาก +6681XXXXXXX
“แลกกับอะไร” ข้อความนั้นส่งกลับมา
“แลกกับ อะไรก็ได้ที่คุณต้องการ” น้ำฟ้าพิมส่งกลับ
สักพัก ข้อความจากเบอร์เดิมก็ส่งกลับมาหาเธออีก
“ได้ ตกลงกัน สัญญาได้ถูกทำเอาไว้แล้ว”
ไม่นานนัก มือถือของเธอก็ได้ดับลงราวกับแบตในมือถือหมด น้ำฟ้าจ้องมองมือถือของตนเอง ก่อนจะฉายรอยยิ้มออกมาโดยไม่ได้รับรู้เลยว่า เบอร์ปริศนาที่ได้ต่อลองสัญญานั้นกับเธอ จะเป็นสิ่งสุดท้าย ที่เธอจะได้ทำก่อนเธอจะหมดลมหายใจ
------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอามาลงสักที
บทที่ 1 ที่ค้างดองมานาน
ถ้ายังไงแล้ว ก็อย่าลืมคอมเม้นให้กันด้วยนะคะ
ไม่เม้น ไม่รักนะ เธอ
(/-3-)/
ความคิดเห็น