ขอโทษครับ...ที่ผมมันโรคจิต

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 : เลี้ยงเลือด

อา... เจ็บจังปวดไปหมดทั้งตัว นี่มันกี่วันแล้วนะ ที่ผมต้องมานอนซมบนเตียงขึ้นราตัวนี้ อย่างไปไหนไม่ได้

ขอโทษที่ผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อ ฉการ หรือ เชี่ยวชาญวิชาการ  สกุลดี ซึ่งเป็นชื่อที่พ่อผมตั้งให้ ท่านได้จากพวก

เราไป ตอนที่เราขับรถไปเที่ยวที่ต่างจังหวัด รถของพ่อประสานงากับรถสิบล้อ พ่อเสียชีวิตคาที่ ส่วนแม่บาดเจ็บ

สาหัส แต่ยังดีที่พ่อทำประกันให้แม่กับผม เราจึงมีเงินอยู่กองนึงที่พอจะเลี้ยงพวกเราได้

ตอนนั้นผม อายุ 5ขวบ เลยทำให้ผมกับแม่ต้อง อยู่กันเพียงลำพัง 2คน อา.. ถ้าไม่นับไอ้(ขี้)ดิน (ชื่อที่ผมตั้ง) พี่ชายของ

แม่ หรือ ลุงแท้ๆของผม ที่มาอาศัยด้วย อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวละก็  อืม คงต้องอยู่กันเพียงลำพังล่ะครับ

ผมไม่รู้ว่าแม่ไปเอาความคิดมาจากไหน ที่ให้ลุงของผมมาอยู่ด้วย ตั้งแต่ที่ผมยังจำความอะไรได้ เอาไงดีละ บางที

ผมก็หลงๆ ลืมๆ ไปบ้างล่ะ เพราะไอ้ดินมันชอบมาเล่นกับร่างกายของผมเสียเหลือเกินไอ้ดินมัน นอกจจากจะกิน

เหล้า และดูโทรทัศน์แล้ว  ทั้งชีวิตมันก็แถบจะไม่มีอะไรเลย อ้อ ผมลืมไปอีกอย่าง กระทืบผมไง ที่เป็นสีสันอัน

ใหม่ของมันไปแล้ว

“ฉการ ฉการ ลูก ตื่นหรือยัง ลูกหยุดมาได้อาทิตย์นึงแล้วนะ วันนี้ต้องไปเรียนได้แล้วเดี๋ยวเรียนไม่ทันเพื่อน”

แม่ของผม ร้องตะโกนเรียกจากด้านล้าง อย่างเป็นห่วง อา ขอโทษ นะครับแม่ แต่ตอนนี้ผมแค่จะกระดิกนิ้ว ผมยังทำมันไม่ได้เลย แล้วนับประสาอะไรที่จะลุกออกจากเตียงละครับ

“ไอ้ฉการ มึงจะลงมาแดกข้าวดีๆแล้วไปโรงเรียน หรือจะให้กูลากมึงลงมาแล้วเต่ะมึงส่งไปเรียน เลือกเอา กูรำคาญแม่มึง ตะโกนเรียกอยู่ได้ ดูทีวีไม่รู้เรื่องโว้ย” ไอ้ดิน มันตะโกนไล่เสียงของแม่ขึ้นมาติดๆ

 ไอ้ระยำ ถ้ามึงไม่ตีกูจนเกือบปางตาย กูคงลงไปกินข้าวตรงหน้ามึงแล้วล่ะ

ผมคิดน่ะ  ไม่ได้พูดจริงหรอก พวกคุณก็คงจะรู้ว่าผลลัพธ์ ที่ตามมาคงจะไม่สวยซักเท่าไหร่นักหรอกจริงมั้ย ถ้าเรารู้อยู่แล้วว่าผลที่ตามมาจะเป็นอะไร แล้วทำไมเราต้องดิ้นรนให้ไปโดนมันด้วยละ

ผมได้แต่ครางในลำคอเบาๆเพราะความเจ็บปวดแสนสาหัส บริเวณทั่วทั้งตัวผมมันกำลังแข่งกันแสดง

ความสามารถในการทำให้ผมเจ็บได้มากที่สุดอย่าง สนุกสนาน ถ้าให้ผมเป็นกรรมการในการเลือกตัวไหนชนะนะ

ผมคงเลือกไอ้ตรงส่วนหัวนี่ล่ะ เอาที่1 ไปเลย มันทั้งเจ็บทั้งปวด ไปหมดราวกับมีใคร เอาสิ่วมาตอกตรงแผลผมซ้ำ

แล้วซ้ำเล่าอย่างไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุด

ตอนนี้ถ้าร่างกายของผมมันพูดได้ ผมเดาว่า มันคงกรีดร้องจนบ้านนี้แถบแตกแน่ๆ ผมแบกร่างกายเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ในตัวห้องนอนอย่างช้าๆ มือจับลูกบิดสีทองที่มีแต่สนิม และความเย็นจากอากาศบริเวณโดยรอบ แล้วบิดมันเบาๆ ราวกับว่ากลัวมันจะหลุดออกมาจากตัวประตูไงงั้น

พื้นห้องน้ำปูกระเบื้อง เย็นเฉียบ ราวกับแผ่นน้ำแข็งจากขั้วโลกเหนือ ผมค่อยๆถอดเสื้อกล้าม กับบ๊อกเซอร์ ออกอย่างระมัดระวัง กลัวว่ามันจะไปกระทบกระเทือนแผล ที่ยังไม่หายดีนัก

มือผมค่อยๆจับอ่างอาบน้ำ แล้วประคองร่างให้เข้ามาอย่างยากลำบาก อย่างกับว่าผมไม่เคยใช้อ่างอาบน้ำมาก่อนในชีวิตนี้

มือเรียวค่อยๆ คว้าก๊อก แล้วบิดเปิดให้ฝักบัว ปล่อยน้ำอันเย็นเฉียบ สาดกระแทกลงบนร่างอย่างไม่มีความปราณี น้ำที่พุ่งออกมา เหมือนสายฝน ทั้งเย็น ทั้งอัดแรงลงบน ร่างเปลือย ราวกับเข็มนับหมื่น นับแสน พุ่งแทงลงมาราวกับจะตอกย้ำแผลที่ยังไม่หายดีของผม

แค่น้ำโดน ยังระบมขนาดนี้ ผมไม่อยากจะนึกเลยว่า ถ้าไอ้ดินมาลากผมลงไป มันจะเจ็บมากกว่านี้ขนาดไหน  ผมค่อยๆ กดสบู่แล้วถูเท่าที่จะถูได้ น้ำยาสบู่ทั้งแสบ ทั้งเจ็บ ทุกครั้งที่ผมถูโดนตรงบริเวณแผล จะต้องสะดุ้งจนไม่ถูต่อทุกที อา...ไม่ได้ๆ เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย

หลังจากเช็ดตัว แล้วแต่งตัวลงมา ผมแถบจะล้มลงทับแผลเก่าตัวเองทันที

ไอ้ดิน มันเตรียมถือไม้เบสบอล ดักรอตรงทางบันได ไม่ต้องถามว่ามันจะเอาไม้นั้นมาทำอะไร เพราะผมก็ไม่อยากจะตอบเหมือนกัน ว่าผมจะต้องโดนมันทุบตีอะไรอีก

“ช้ามากเลยนะเอ็ง ถ้าลงมาช้าอีก 1 นาที ข้าจะเอาไม้นี้ลากเอ็งลงมา ไปโรงเรียนได้แล้ว” ไอ้ดินมองหน้าผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อก่อนจะลากไม้กลับไปนั่งดูโทรทัศน์ของมันต่อ เพราะรูปร่าง ที่ทั้งใหญ่ทั้งอ้วนไปหมดทุกส่วน และกล้ามเนื้อที่มันมีแต่ผมไม่ค่อยจะมีละมั้ง จึงทำให้ผมกลัวที่จะต่อลองอะไรๆกับมันได้ ถึงขนาดนี้

ผมเคยคิดจะแจ้งความมันข้อหาทำร้ายร่างกายผมนะ แต่ผมกลัวแม่จะเสียใจ เพราะว่าแม่มีมันเป็นญาติเพียงคนเดียว ถ้าเกิดอะไรขึ้น แม่คงทนไม่ไหว คิดได้อย่างนั้นผมจึงต้องทนมันจนถึงทุกวันนี้

“ฉการ ลูกคงกินข้าวไม่ทันแล้วล่ะ แม่เลยทำข้าวกล่องไปให้ กินที่โรงเรียนนะลูก” แม่ผมพูดขณะยื่นถุงพลาสติกที่มีกล่องพลาสติกสีขาวขุ่นส่งมาให้

“ตั้งใจเรียนล่ะเรา จะได้ทำงานดีๆเลี้ยงแม่กับลุง นะ” ไอ้เลี้ยงน่ะผมเลี้ยงแม่คนเดียว แต่ไอ้สวะนั่นผมขอ ฆ่ามันทิ้งละกัน

“ครับ ผมไปก่อนนะครับ” ผมพูดก่อนจะไหว้แม่ แล้วเดินตรงไปยังห้องนั่งเล่นที่ไอ้ดินนั่งดูทีวี รายการปัญญาอ่อนอยู่ ประตูบ้านผม ถ้าเปิดมาสิ่งแรกจะเจอ ทีวีกับโซฟา พอเดินตรงมาอีกก็ห้องกินข้าว ตรงมาอีกก็ห้องครัว บ้านผม ง่ายดีมั้ยครับ ผมค่อยๆเดินจนไปถึงประตูหน้าบ้านแล้ว ไอ้ดินมันก็พูดขึ้น

“ไอ้ฉการ เรียนให้มันดีๆ จะได้เลี้ยงข้ากับแม่แกในตอนโต เหมือนที่ข้ากับแม่เอ็งเลี้ยงเอ็งน่ะ เข้าใจมั้ย”

เลี้ยง ..เลี้ยง... เลี้ยงแกน่ะหรอ ? ได้ผมจะเลี้ยงมันแ น่ ผมจะเลี้ยงมันโดยตอนแรก จับมันมานั่งตรงเก้าอี้ห้องกินข้าว ก่อนจะเอา

ซากขยะยัดใส่ปากมัน แล้วบังคับให้เคี้ยวแล้วกลืนลงคออ้วนๆของมันลงไป ก่อนจะเอามีดแล่ปลามาแทงที่ท้องแกแล้วกรีดลึกลงมา

ผ่าเอาเนื้อที่มีต่ำไขมันแยกออกมา ชำแหละแล้วเปิดดูลำไส้ อวัยวะภายในของแกมาสำรวจให้หมด จะเอามีดปลอกผลไม้มาเฉือน

แขนแกจนเหลือแต่กระดูก แล้วต้มให้แกกิน จะควักลูกตาให้แกมองไม่เห็นแล้ว ปรุงให้อร่อยแล้วให้แกกินอีก จะได้เลี้ยงแกให้

อ้วนอย่างตอนนี้ไงล่ะ แกจะได้ไม่ต้องกระหายอยากกินอย่างไม่รู้จักหมดจบสิ้น ฮะฮะ แค่คิดก็สนุกก็แล้ว ว่าจะเอาเนื้อแกมาปลุงแบบไหยดี

“ได้ครับ งั้นผมไปแล้วน่ะครับ”

ผมจะต้องทำแบบนั้นกับมัน......สักวัน