[Fic] หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน องค์รัชทายาทแห่งเวนอล

ลำดับตอนที่ #1 : ความเหงาของวิเวียนนานีย่า กับ อนาคตของเวนอล

     ราชอาณาจักรเวนอลมีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาลจัดเป็นอันดับที่สามในเอเดน   ราษฎรอยู่เย็นเป็นสุข  



แผ่นดินกลับมาอุดมสมบูรณ์อีกครั้งหลังจากได้ฝนทองที่ตกติดต่อกันถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน   ทำให้ราษฎรที่



เคยแสนทุกข์ยากลำบากเมื่อตอนมีฝนเลือดตกทั่วเอเดนเป็นเวลาสามวันสามคืนกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง





     แต่ถึงแม้ราษฎรจะอยู่อย่างร่มเย็นเป็นสุข   ก็ใช่ว่าองค์จักรพรรดินีจะสุขสบายไปด้วย   การที่ต้องเป็น



กษัตริย์ผู้ปกครองเมืองใหญ่อย่างเวนอลทั้งที่ตัวเธอเองก็เป็นแค่เด็กสาวอายุ 15 ปีนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย  



ถึงแม้ว่าตัวเธอจะไม่ต้องจัดการเรื่องงานด้านการปกครองเองทั้งหมด   เพราะมีท่านแม่ทัพคอริปัสคอย



ดูแลให้กว่าครึ่ง   แต่มันก็มากเกินกว่าเธอจะรับไหวอยู่ดี





     บางครั้งวิเวียนนานีย่าก็ไปนั่งเล่นอยู่ในสวนคนเดียวแล้วรำพึงรำพันถึงอดีต   อดีตเกี่ยวกับใครหลาย



คนที่เคยอยู่ร่วมกันกับเธอ   เพราะในยามนี้เธอไม่มีที่พักพิงใดเหลืออยู่อีกแล้ว   ทั้งเสด็จพ่ออดีตองค์



จักรพรรดิวิลเลี่ยม  โบแด็งที่สาม   เสด็จแม่   เสด็จพี่ชาเบรียน   หรือแม้แต่เจ้าพี่โรเวน   แต่อดีตไม่



สามารถหวนกลับมาได้อีกทุกคนต่างจากเธอไปแล้ว   ถึงแม้เจ้าพี่โรเวนจะยังมีชีวิตอยู่แต่เจ้าพี่ก็ไม่ได้



สนใจเธออีกต่อไปแล้ว   เจ้าพี่มีเจมิไนต้องดูแลอยู่แล้ว   ไม่ว่างมาช่วยเธอดูแลเนอลได้หรอก





     พอคิดเรื่องนี้ทีไรนำตาก็พาลขะไหลทุกที   เธอต้องการที่พึ่งพิงในยามนี้   ถึงแม้ใครต่อใครจะพากัน



บอกเธอให้อดทนแล้วยืนหยัดดัวยขาของตัวเองให้ได้   แต่เธอก็ยังไม่พร้อม   เธออ่อนแอเกินไปเพราะไม่



เคยเตรียมใจกับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นหากเสด็จพ่อทรงสวรรคตเช่นนี้   ถึงแม้จะรู้ว่าแผ่นดินเวนอลจะต้อง



ผลัดมาถึงเธอสักวัน   แต่ไม่เคยนึกว่ามันจะเร็วขนาดนี้





     องค์จักรพรรดินีสาวน้อยได้แต่นั่งทอดถอนใจอยู่ในสวนดอกไม้ในเขตพระราชฐานแต่เพียงผู้เดียว   โดย



ไม่รู้ตัวเลยว่ามีนายทหารชั้นผู้ใหญ่สองนายกำลังจ้องมองเธออยู่จากทางด้านหลังด้วยความเป็นห่วง   ห่วงทั้ง



ตัวจักรพรรดินีสาวและอนาคตของเวนอล







ณ ห้องส่วนตัวของแม่ทัพคอริปัส





     \"เอสเซ็ก   ข้าเป็นห่วงอนาคตของเวนอลเหลือเกิน   เวนอลต้องการกษัตริย์ที่เข้มแข็ง\" แม่ทัพคอริปัส



เอ่ยด้วยเสียงเคร่งเครียด





     \"ข้าก็เห็นด้วยกับท่าน   คอริปัส\" ขุนพลคนสนิทขานรับด้วยเสียงเคร่งเครียดไม่แพ้กัน \"ท่านก็เห็นว่า



องค์จักรพรรดินีทรงเหงาและท้อแท้เพียงใด   ดูก็รู้ว่าท่านต้องการที่พึงพิง   ข้าถึงสนับสนุนให้รวมเมือง



กับแอเรียสไง\"





     \"เรื่องนั้นคงเป็นไปไม่ได้หรอก   ท่านก็รู้ว่าองค์จักรพรรดินีทรงเอาแต่พระทัยแค่ไหน\" แม่ทัพคอริปัส



กล่าวอย่างเหนื่อยหน่ายใจ





     \"ก็เพราะอย่างงี้แหละข้าถึงได้กำลังนีกถึงเจ้าชายชาเบรียนอยู่นี่ไง\" คำพูดของขุนพลเอสเซ็กเรียกให้แม่ทัพ



คนสำคัญชะงักกึก \"บางทีนี่อาจจะเป็นวิธีสุดท้ายที่เหลืออยู่เพื่อให้เวนอลคงอยู่ต่อไปก็ได้   ถ้าหากขาดกษัตริย์



ที่ทรงปรีชาสามารถ   เวนอลอาจไม่รอด\"





     \"ข้าก็คิดเช่นเดียวกับท่าน   นี่อาจเป็นวิธีสุดท้ายที่จะช่วยองค์จักรพรรดินีได้   ถึงแม้ว่าถ้าเราตัดสินใจใช้วิธี



นี้ก็อาจมีปัญหาถึงขั้นก่อสงครามกับทริสทอร์ได้   และถ้าเราจะตามหาตัวเจ้าชายชาเบรียนก็อาจต้องใช้เวลา



หลายปี   แล้วยังไม่รู้ว่าถ้าพบแล้วจะทรงยอมกลับเวนอลอีกหรือเปล่า   นอกจากนี้องค์จักรพรรดินีจะทรงเห็น



ด้วยกับความคิดนี้หรือไม่\" แม่ทัพคอริปัสว่าแล้วถอนหายใจ





     \"ถึงอย่างไรก็ตามเราก็น่าจะลองวิธีนี้ดู   เรื่องที่ว่าจะทรงยอมกลับเวนองหรือไม่ค่อยว่ากันอีกที   เราควรจะ



เอาเรื่องนี้ลองขึ้นกราบทูลองค์จักรพรรดินีดูก่อน   ข้าคิดว่าจะต้องทรงดีพระทัยแน่ถ้ารู้ว่าเจ้าชายยังทรงมี



พระชนม์ชีพอยู่   ส่วนเรื่องที่ว่าเจ้าชายทรงอยู๋ที่ไหน   ข้าพอจะสืบได้ความมาบ้างแล้ว\" ขุนพลคนเก่งแห่ง



เวนอลรีบบอก





     \"จริงหรือ   ท่านนี่ทำงานได้รวดเร็วว่องไวสมกับที่ข้าไว้ใจจริงๆ\" คอริปัสชมแล้วถามต่อ \"แล้วท่านสืบได้



ความว่าอย่างไรบ้างล่ะ\"





     ขุนพลเอสเซ็กจึงรีบตอบทันทีว่า





     \"เจ้าชายชาเบรียนขณะนี้กำลังเรียนอยู่ที่โรงเรียนพระราชาเอดินเบอร์ก\"