เงื่อนไขรัก 24 ชั่วโมง

สวัสดีทุกคนที่เข้ามานะค่ะ

พอดีว่าเพิ่งเริ่มเขียน ถ้าได้รับการตอบรับดีก็จะมาเขียนต่อค่ะ

ยังไงก็ฝากเรื่อง “เงื่อนไขรัก 24 ชั่งโมง ” ไว้ด้วยนะค่ะ

บทนำ

  ไม่ไกลจากโรงเรียนรัฐบาล(โรงเรียนวัด)แห่งหนึ่ง เหล่านักเรียนที่เรียนอยู่แถบนี้รู้กันดีว่าย่านนั้นเป็นแหล่งช้อปปิ้งสำหรับวัยรุ่นและเป็นแหล่งนัดพบปะสังสรรค์ของพวกวัยรุ่น เพราะฉะนั้นก็ไม่แปลกอะไรที่ย่านนี้จะมีผู้คนพลุกพล่านเต็มไปหมด ยิ่งตอนเลิกเรียนด้วยแล้วคนยิ่งเยอะเป็นพิเศษ
แต่ดูวันนี้ซิ จากผู้คนเดินกันเหมือนมด วันนี้ดูบางตามาก และตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นมากแล้วด้วย ฝนที่ก่อนหน้านั้นที่ตกเพียงเล็กน้อย ตอนนี้ตกหนักกว่าเดิมเป็นเท่าตัวจึงทำให้การจราจรติดขัด และสาวน้อยผู้น่าสงสารเป็นอันต้องตกรถ จึงเป็นสาเหตุให้กลับบ้านไม่ได้ T_T                                                                                                                                                                                     
  “คุณฝนขาหยุดตกสักที่เถอะค่า *O* คือแบบว่าอิฉันกลับบ้านไม่ได้”
  เสียงอ้อนว้อนอันแสบแก้วหูของผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้น(มันไม่น่าใช่การอ้วนวอนนะเนี่ย) ด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง นัยน์ตาคมสีดำ ผมยาวดำสลวยที่ถูกมัดไว้ได้ถูกคลายออก พร้อมด้วยนัยน์ตาคู่สวยได้ชุ่มช่ำน้ำฝนที่มีลมพัดผ่านยิ่งทำให้เธออารมณ์คุกรุ่น แต่ไม่ทันไรก็มีเสียงมาขัดจังหวะซะก่อน
  จ่อก ))) *_* (ก้องกังวานเชียว)
  “อุ่ย ท้องร้องซะแล้ว หาไรกินก่อนดีกว่า” ผู้หญิงคนเดิมเอ่ยขึ้น
 อุ้ยตาย ว้าย กรี๊ด ขอประทานโทษท่านผู้อ่านค่ะ ลืมแนะนำตัว สวัสดีค่ะ ดิฉัน นางสาวอธิษฐาน อภิมหึมามหามีอันจะกิน ชื่อเล่นชื่ออิง อายุ 18 เรียนอยู่ม.6 เอาเป็นว่ารู้พอคร่าวๆก็พอนะคะ เพราะตอนนี้ฉันหิวแล้วอะ
ความคิดที่ว่าฉันจะไปหาอะไรกินก็ต้องหยุดชะงักลงทันที เพราะฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน ผมสีน้ำตาลที่ถูกตัดในทรงนักเรียน ใบหน้าดูคมเข้ม รูปร่างสูงโปร่ง  ดูทะมัดทะแมง หน้าเหมือนคนไทยด้วยซ้ำไป ดูแล้วก็คล้ายๆกับ...กับใครน้า...กับๆๆๆๆ อ้อ! รู้แล้ว เด็กใหม่ที่ย้ายมาจากออสเตรเรียเพิ่งย้ายเข้ามาเรียนที่โรงเรียนวัดแห่งเดียวกับฉัน เขาอยู่ห้องเดียวกับฉันเอง พูดไปพูดมาก็เข้าไปทักหน่อยดีกว่า
  “Hi”
  “…”
   -_- พูดผิดหรอ ฉันว่ามันถูกแล้วนะ
  “หวัดดี”
  “…”
   “นิ! นายฉันทักนายไป 2 รอบ นายไม่ไหวติ่งเลยสักนิดเดียว”
  “…-_-”
  “ฉันก็ว่าฉันไม่ได้พูดผิดนะ หน้านายมันก็ออกจะหล่อ แต่ทำตัวเหมือนสากที่บ้านฉันเลย ไม่ไหวติ่งแข็งยังกะหิน(ก็สากมันทำมาจากหินนิ_U_)”
  “ฉันพูดอะไรไปนายก็คงฟังไม่รู้เรื่องหรอกจริงมั้ย”
  นายนั่นจะฟังออกได้ไงก็มันไม่ใช่ภาษาบ้านเกิดนายนิฮะๆ ฉันแอบชมนายไปนายก็ไม่รู้หรอก และฉันก็ไม่ต้องเขินด้วย +_+
  “ไม่จริง”
  “ฮึ O_o เมื่อกี้นายไม่ได้พูดใช่มั้ย”
  “ไม่ใช่”
  “ขออีกทีนะ เพื่อให้มั่นใจ น่ะ น่ะ นาย ไม่ ได้ พูด ใช่ มั้ย”
  “บอก อีก รอบ นะ ฉัน พูด เอง!”
  “ห๊ะ O_O งานเข้าแล้ว”
  จากที่บอกว่าไม่อาย ตอนนี้หน้าอาย โคตะระอาย อภิมหึมามหาอาย แล้วอ่ะ ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำเป็นเนียนดีมั้ย รึว่าเพ่น ฉ่าย เพ่นซิจะอยู่ทำซากอะไร เรียกสติกลับมาแล้วใส่เกียร์หมาเลยพี่น้อง พอฉันก้าวได้เพียงก้าวเดียวเท่านั้นแหละ ก็มีมือใหญ่ที่ไหนไม่รู้มาคว้าแขนฉันเอาไว้มีรึฉันจะยอมและก็คงไม่ต้องเดาหรอกว่าใครก็รู้ๆกันอยู่
  “ไอ้บ้านายปล่อยฉันนะโว้ย”
  “ไม่ปล่อย”
  น่าน ภาษาไทยชัดๆเลยพี่น้อง นายเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนไม่ใช่หรอ ทำไมพูดไทยชัดอย่างนี้ละ T_T ฮือ ฮือ ทำไงดีอะอายมากๆแล้วก็ยังไม่ยอมปล่อยด้วย ตาย ตาย ตายแน่ๆเลย
  “ถ้านายไม่ปล่อยฉันจะเรียกให้คนช่วยนะ ช่วยฮื้อ(ด้วย)”
  “ถ้าเธอไม่เงียบ ฉันจะจับเธอโยนลงถังขยะเดี๋ยวนี้แหละ”
  “อายอ้ออ่อยอั๊นอ่อนอิ(นายก็ปล่อยฉันก่อนดิ)”
  แล้วก็ยอมปล่อยฉันจนได้ แล้วจะอยู่ทำซากอะไร ใส่เกียร์หมาพร้อม ไป! แต่เดี๋ยว ถ้าฉันไปเดี๋ยวนายนั้นก็ต้องจับฉันอีกอยู่ดี ไปดีกว่าดีที่สุด
  จ่อก ))) >/ / /<
  ไอ้ท้องบ้าเอ๊ยมาร้องอะไรตอนนี้อะ แค่นี้นิยังอายไม่พออีกเหรอ(//-_-//) แต่ก็คงไม่อายกว่านี้ถ้าไม่มีเสียงนี้
  “ฮ่าๆๆ เสียงท้องเธอร้องน่าเกลียดมากๆเลย ฮ่าๆๆ”
  “ก็มันเรื่องของฉันไอ้บ้า” อายคะอายงานนี้ขอบอกว่าอายค่ะ(//-_-//) ไอ้บ้านี่มันจะแหกปากทำพระแสงอะไร ฉันก็อายเป็นนะ
  จะมีผู้ชายคนไหนให้เกียรติผู้หญิงเท่ากับนายอีกมั้ยเนี่ย (ประชดค่ะ) พ่อคูณอะไรจะนิสัยดีขนาดน้าน คราวหน้าถ้าเจอนายฉันจะซื้อตะกร้อคอบปากมาฝากนายก็แล้วกัน ชิ!
  ฉันนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบหนีความอาย ฉันจึงออกสตาร์ทเครื่องอีกรอบ พอเริ่มออกเครื่องเท่านั้นแหละนายนักเรียนแลกเปลี่ยนก็อุ้มฉันพาดบ่าแล้วเดินไปที่ถังขยะ
  “ไอ้บ้านายปล่อยฉันนะ ฉันบอกว่าปล่อยฉัน ไม่ใช่ทิ้งฉันลงถังขยะTOT”
  “…” นายนักเรียนแลกเปลี่ยนไม่รู้สึกรู้สากับคำที่ฉันพูดออกไปแม้แต่นิดเดียว  ไม่รู้สึกยังไม่พอยังเดินเร็วขึ้นอีก ฮือๆ ตายแน่ฉัน TT_TT ฉันต้องใช้สมองอันชาญฉลาดของฉันคิดหาทางออกให้ได้ก่อนที่ฉันจะต้องเหมือนแมลงสาบที่อยู่ในถังขยะ
  ฉันเป็นผู้หญิงนายเป็นผู้ชายมันต้องมีวิธีดีๆซิ จะบอกว่าเป็นนายโจรจะมีใครเชื่อไหนเนี่ย หน้าตาก็ไม่ให้โจร อ้อ! คิดออกแล้ว >O<
  “ช่วยด้วยคะ ช่วยด้วย TOT ไอ้โจรโรคจิตมันจะข่มขืนฉัน ช่วยด้วยค่า มันลวนลามฉัน” ฉันตะโกนร้องเพื่อให้ผู้คนสนใจ บวกกับการทำหน้าน่าสงสาร
  “นิ! ยัยแมลงสาบเธอจะร้องทำไมวะ ฉันไม่ใช่โจรโรคจิตนะยัยบ้า” นายนั่นทำหน้าโหดด่าฉัน นายทำฉันกลัวอ่ะ
  “นายก็ปล่อยฉันซิ ถ้านายไม่ปล่อยฉันก็จะตะโกนอย่างนี้แหละ>.<” สะใจ 555+ ได้ผลมีคนสนใจแล้วยืนมองนายโรคจิต แม่ค้าบางคนเตรียมอาวุธครบมือพร้อมที่จะเฉาะหน้านายโรคจิตได้ทุกเมื่อ งานนี้นายเตรียมใส่เกียร์หมาได้เลย ฮะฮ่ะฮ่า  โฮะๆๆๆ^O^
  ตุบ!
  โอ๊ย))) ก้นฉัน นายโรคจิตปล่อยฉันก็จริงแต่ปล่อยแบบโยนลงกับพื้น แล้วก็เดินหนีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นายมันหน้าด้าน ไอ้บ้าเอ๊ย โอ๊ย~ก้นฉ้าน
   “เจอกันคราวหน้าฉันจะซื้อปีบเอาไว้ครอบหัวมาฝากนะ จะได้ไม่โดนแม่ค้าเฉาะหน้าเอา อุวะฮ่ะฮ่า  โฮะๆๆๆ” ฉันตะโกนอย่างสะใจตามหลังนายโรคจิตไป มันเป็นชื่อที่ฉันตั้งให้เอง