คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :: FAKE :: 3
“เฮ้อ ในที่สุดก็ได้เวลาพักสักที เหนื่อยเป็นบ้าเลย!!” เสียงแพคฮยอนบ่นออกมาหลังจากที่ทุกคนกลับทีพักเมื่อแสดงคอนเสิร์ตจบ
“ใครบอกนายว่าจะได้พักกันหมาน้อย เดี๋ยวเราต้องไปแสดงต่อที่ไทยอีกนะพรุ่งนี้” ชานยอลพูดพลางขยี้หัวรูมเมทของเขาด้วยความเอ็นดู
“โธ่ ขอฉันปลอบใจตัวเองนิดนึงได้มั้ยเล่า นายนี่มันขัดความสุขคนหล่อแบบพยอนแพคฮยอนจริงๆเลย” เจ้าหมาน้อยของปาร์คชานยอลบ่นหงุงหงิงไปตามประสา..ทำให้เมมเบอร์ทุกอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“ว่าแต่ คู่รักชิบเปอร์นี่หายไปไหน มีใครเห็นมั้ย?” ลีดเดอร์ฝั่งเคเอ่ยถาม
“ผมเห็นฮานฮยองเดินออกไปข้างนอกเมื่อตะกี้ แต่เซฮุนไม่เห็นเหมือนกันครับคงตามไปนั่นแหล่ะฮะ ฮยองก็น่าจะรู้ๆอยู่” ดีโอตอบพร้อมขยิบตาให้จุนมยอน
“นั่นสินะ ฮ่าๆๆๆ ฉันก็ได้แต่ภาวนาให้ไอ้น้องเล็กมันเลิกปากแข็งแล้วไอ้คนพี่มันเลิกคิดไปเองสักที เห็นแล้วเหนื่อยใจแทนชะมัด ไป แยกย้ายกันไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวสองคนนั้นก็กลับมาเองนั่นแหล่ะ” ซูโฮบอกทุกคนแล้วสมาชิกต่างก็แยกย้ายกันไป
“เฮ้อ..” ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเบาเบาพลางเอามือโอบกอดตัวเองหลวมๆ
“เฮ้อ..” ทำไมฉันต้องสนใจนายด้วยนะเซฮุน
“เฮ้อ..” ฉันไม่อยากจะถลำลึกไปกว่านี้ฉันควรทำยังไง เซฮุนช่วยบอกทีสิ
“ถอยหายใจมากๆแก่น่าฮยอง คิดอะไรอยู่ครับถึงได้ถอนหายใจเอาๆขนาดนั้น ฮยองเครียด?” เสียงที่คุ้นดังขึ้นข้างหลังส่งผลให้ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อย
“ปะ ปะ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก นายไม่ไปพักรึไงเซฮุน?”
“ผมยังไม่ง่วง เห็นฮยองออกมาเลยเป็นห่วง” เมื่อร่างสูงพูดประโยคนี้จบก็เกิดความเงียบขึ้น
“อ่า..ฉันว่าฉันเข้าข้างในดีกว่า อากาศเริ่มหนาวแล้ว นายก็รีบๆเข้าล่ะ” คนตัวเล็กที่ทนความอึดอัดไม่ไหวเลยเอ่ยขอตัวแต่ทว่าจังหวะที่ร่างเล็กหันหลังจะเดินกลับเข้าที่พักนั้นคนตัวสูงก็ฉุดรั้งแขนไว้ทำให้ร่างเล็กเสียหลักมาปะทะกับอกของร่างสูงโดยไม่ได้ตั้งใจ
“อ้ะ!! มะ มะ มีอะไรหรอเซฮุน ปะ ปะ ปล่อยก่อนสิแล้วคุยกันดีดีนะ” ทันทีที่ร่างเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด มีหรือคนอย่างโอเซฮุนจะปล่อยให้โอกาสหลุดลอย ร่างสูงเกี่ยวกระหวัดคนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอย่างแนบแน่น
“ทำไมสายตาฮยองเวลามองหน้าผมถึงต้องเศร้า ทำไมฮยองชอบถอยห่างจากผมเวลาไม่ได้อยู่ในคำสั่ง” เอ่ยบอกคนเป็นพี่น้ำเสียงตัดพ้อ
“เอ่อ..เซฮุนนา ปล่อยฮยองก่อนแล้วยืนคุยกันดีๆเถอะนะ .. แบบนี้มัน..”ร่างเล็กยังพูดไม่ทันจบก็ถูกขัดขึ้น
“ทำไม!! ผมกอดฮยองไม่ได้รึไง!! แล้วทำไมคริสฮยองกอดได้!! ทำไมอยู่กับเลย์ฮยองแล้วหัวเราะ!! แต่พออยู่กับผมฮยองกับเอาแต่บอกขอตัวขอตัว ผมมันน่ารังเกียจมากใช่มั้ยฮะ!!!” ร่างสูงตวาดออกมาอย่างลืมตัวส่งผลให้ร่างเล็กเกิดรอยน้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความตกใจที่ไม่เคยเห็นน้องชายคนสนิทเป็นเช่นนี้
“ไม่ ไม่ใช่ มันไม่ใช่แบบนั้นนะเซฮุน นายกำลังเข้าใจผิด..ฮึก” ร่างเล็กส่ายหัวไปมาแล้วสะอื้น
“เข้าใจผิด!! เข้าใจผิดว่าอะไรล่ะฮะ ฮยองบอกผมสิ ผมไม่ชอบที่ฮยองเปลี่ยนไปแบบนี้ ผมทำอะไรให้ไม่พอใจฮยองบอกผมสิฮะ!” ร่างสูงพูดแล้วกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นไปอีก
“ ไม่ บอกไม่ได้นะลูฮาน ถ้าเซฮุนรู้เซฮุนต้องเกลียดนายแน่แน่” ร่างเล็กคิดในใจและเอาแต่ส่ายหัวไปมาไม่หยุด การกระทำเหล่านั้นทำให้คนที่โมโหอารมณ์เย็นขึ้น..
“ฮึก.. ฮึก “ ทั้งสองร่างยืนกอดกันท่ามกลางความมืดมิด ไม่มีคำเอื้อนเอ่ยใดๆออกจากริมฝีปากของคนทั้งคู่จะมีก็แต่เสียงสะอื้นของคนตัวเล็กในอ้อมกอดของร่างสูงที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวเจ็บปวดเพียงใด..
“ผมขอโทษ..ผมขอโทษนะฮะฮยอง หยุดร้องไห้เถอะครับ นะฮะ” เซฮุนพร้อมคล้ายอ้อมกอดที่รัดแน่นแล้วโยกตัวไปมาเหมือนปลอบเด็กน้อย
“ฮึก..ฮึก..นายมันใจร้ายที่สุดเลย ฉันจะโป้งนายแน่แน่โอเซฮุน! ฮืออ” เซฮุนยิ้มกับคำพูดของคนเป็นพี่
บอกว่าจะโป้งผมแต่ไหงยกมือกอดตอบผมงั้นล่ะฮะฮยอง น่ารักชะมัด
“โอ๋ โอ๋ ผมผิดไปแล้ว ผมแค่น้อยใจนี่ฮะ..ก็พักหลังฮยองไม่สนใจผมเลย..ฮยองชอบคริสฮยอง?”
“บ้ากันไปใหญ่แล้ว! นายคิดได้ยังไงว่าฉันชอบคริสห๊ะเซฮุน! คนที่ฉันชอบคือนายต่างหากเด็กโง่” ท้ายประโยคต่อเอาในใจ
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะฮะ เข้าที่พักกันเถอะฮะฮยองเดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอีก” พอได้คำตอบที่พอใจทำให้ร่างสูงอารมณ์ดีขึ้นเลยกล่าวชวนคนเป็นพี่เข้าที่พักพร้อมมือที่จับจูงกันไปตลอดทาง..
ระหว่างทางเดินไปหน้าห้องพักมีแต่ความเงียบและเสียงหัวใจ..ที่เต้นดังของทั้งคู่
จนกระทั่งถึงหน้าห้องพักของร่างเล็กทั้งสองร่างจึงหยุดเดินแล้วก็เป็นร่างเล็กที่เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน..
“อ่า..เซฮุนนา งั้นฮยองไปนอนก่อนนะ ฝันดีนะ นอนห่มผ้าด้วยล่ะ” พูดเสร็จก็หมุนตัวจะเดินเข้าห้องแต่กลับรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวตรงข้างแก้มเบาเบาเลยหันกลับไป
อ่า..พลาดแล้วลูฮาน..
ใบหน้าของร่างสูงขยับชิดเข้ามาข้างหู แล้วกระซิบแผ่วเบา
“ฮยองลืมกู้ดไนท์คิสนะครับ หึ” ไม่ทันที่อีกคนจะตั้งตัวริมฝีปากหนาของร่างสูงก็ประกบเข้าที่กลีบกุหลาบนุ่มที่เจ้าตัวถวิลหามานานอย่างหยอกเหย้า
“อะ เซฮุน.. อื้อ..พะ พะ พอแล้ว” คนตัวเล็กเอ่ยบอกเสียงสั่นพร้อมก้มใบหน้าที่แดงซ่านหลบสายตาทำให้ร่างสูงอดเอ็นดูไม่ได้
“หึหึ จูบแรกของฮยอง...ผมขอนะ ” พูดจบก็ปล่อยร่างเล็กเป็นอิสระแล้วเดินเข้าห้องตัวเองไปอย่างอารมณ์ดีแต่ก่อนเข้าห้องยังไม่วายหันมาแกล้งคนเป็นพี่อีกรอบ
“อ้อ...กู้ดไนท์นะครับฮยองที่รักของผม” แล้วปิดประตู..
“เด็กบ้า..งื้ออ” กล่าวพร้อมมือแตะริมฝีปากที่ยังรู้สึกถึงความร้อนผ่าวอย่างเผลอไผล..
แอ๊ด..
“อ่าว ลูฮานยืนจับปากอยู่นั่นแหล่ะทำไมไม่เข้าห้องล่ะ ไม่หนาวรึไง” จางอี้ชิงที่เปิดประตูออกมาเรียก
“อ่อ อ๋อ ใช่ๆ เข้าห้อง เข้าห้องกันเถอะอี้ชิง” แล้วคนตัวเล็กก็เดินเข้าห้องไป
“เฮ้อ..ในที่สุดก็รุกสักทีนะเซฮุน หึ” กล่าวยิ้มๆกับตัวเองแล้วเดินตามเพื่อนเข้าไป
TBC.
ตอนนี้ป่วงนิดนิด แต่ฟินเบาเบา งื้ออออออ น้องฮุนวิน!!
“
Fly
ความคิดเห็น