คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :: FAKE :: 2 - 100%
Luhansays :
“เซฮุนนา เซฮุนเซฮุน ถึงแล้วนะ นี่ ตื่นได้แล้ว” ทันทีเครื่องลงจอดผมก็ปลุกเด็กน้อยข้างๆผมตามที่ได้ให้สัญญาไว้ แต่ติดตรงที่เค้าไม่ยอมตื่นสักทีนี่สิ! ปกติก็ไม่ได้ขี้เซาขนาดนี้นี่หน่า..
“เฮ้อ...เซฮุนนา คนอื่นเค้าไปกันหมดแล้วนะ!” ผมเริ่มหงุดหงิด
“ห่านฮยอง สนใจความช่วยเหลือจากยอดชายกัมจงคนนี้มั้ยฮะ? ผมเห็นฮยองปลุกมันมานานละ” จงอินที่เริ่มทนไม่ไหวหลังจากเห็นผมนั่งเรียกเซฮุนมานานเดินเข้ามาถามผม
“ฉันกำลังต้องการพอดีเลยจงอิน ช่วยที่นะ”
“ไอติ๋ม! มึงอย่าเนียน กูรู้หรอกว่ามึงแกล้ง นี่ถ้ามึงไม่ตื่นนะกูจะหอมแก้มห่านฮยอง หนึ่ง.... สอง.... สะ..”
“เออเออ!!! ตื่นแล้วก็ได้วะ ผมนึกว่าฮยองจะมีวิธีปลุกที่ดีกว่านี้ซะอีก ไอ้เราก็อุตส่าห์นอนรอ” จงอินที่ยังพูดไม่ทันจบประโยคดีถูกเซฮุนขัดขึ้น รู้งี้ผมให้จงอินปลุกตั้งนานแล้วดีกว่า ถึงแม้มันจะเป็นวิธีการปลุกทีพาดพิงถึงผมเล็กน้อยก็ตามเถอะ แต่อย่างน้อยเซฮุนก็ตื่น!!
“ไปกันได้แล้ว คนอื่นเค้าไปกันหมดแล้ว เซฮุนเลิกบ่นแล้วตามมาสักที” ผมหันกลับไปบอกมักเน่ของวงทียังคงนั่งบ่นเป็นหมีกินผึ้งอยู่ที่ที่นั่งผู้โดยสาร
“ผมรู้แล้วน่า” แล้วเซฮุนก็เดินตามผมมากับจงอิน
“เฮ้! ฮานฮยองทำไมฮยองคอแดงๆล่ะฮะ? ฮยองแพ้อะไรรึเปล่าครับ?” ทันทีผมตามมาทันทุกคนที่ยืนรออยู่ เสียงดีโอก็ทักถึงความผิดปกติบางอย่างบนต้นคอด้านในของผม
“เห? คอฉัน? ไม่นี่ มันแดงมากเลยหรอดีโอ? เอ้..แพ้อะไรกันนะ” ผมว่าผมก็ไม่ได้ไปทำอะไรมานะ จะมีก็แต่... เดี๋ยวนะ!!! คอฝั่งขวาหัวใจของผมเต้นแรง ทันทีที่นึกได้ผมก็หันไปมองหน้าเซฮุนที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว
เจ้าเด็กบ้า! โอเซฮุนเด็กหื่น! ยังจะมายิ้มอีกถ้าคนอื่นถามแล้วฉันจะตอบยังไงเล่า นิสัยไม่ดีจริงๆเลย!
ผมทำได้แค่ส่งสายตาคาดโทษไปให้กับน้องเล็กที่กำลังหัวเราะเบาเบากับท่าทางของผม
‘ฉันคงเป็นตัวตลกในสายตานายสินะ อยากแกล้งอะไรก็แกล้งได้ มันก็แค่นั้น..แค่นั้นเอง’
ทันทีที่ผมนึกถึงความจริงข้อนี้ได้ หัวใจที่เมื่อกี้เต้นรัวก็เต้นช้าลง ช้าลง พร้อมกับความปวดหนึบที่อกข้างซ้าย
ความสัมพันธ์ของพวกเรามันเรียกว่าอะไรหรอเซฮุนนายช่วยบอกฉันหน่อยได้มั้ย ...
มาแค่ 50 % ก่อนน้า เนตไรเตอร์ป่วงมากอ่ะนะ ถ้าผลตอบรับดีจะมาอัพอีก ฮ่าๆ
********************* มาต่อทีเหลือแล้วนะคะ อิอิ
Sehunsays :
ผมขำที่เห็นสายตาคนตัวเล็กของผมหันมามองอย่างเอาเรื่อง แต่แล้วสักพักสายตานั้นก็เปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อย เราจ้องกันอยู่สักพัก แล้วเค้าก็หลบตาผมเดินไปหาคริสฮยอง
เฮ้!! เดี๋ยวนะนี่ผมทำอะไรผิดรึเปล่า? ผมว่าเมื่อกี้ผมยืนเฉยๆนะครับ
“เป็นอะไรวะไอฮุน เดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวหน้าบึ้ง กินยาผิดอ่อวะเมื่อเช้า?” จงอินเพื่อนรักโคตรโคตรของผมเดินมาแล้วกอดคอถามผม
“กูงงว่าไอดำ ทำไมฮานฮยองชอบหลบหน้ากูนักวะ ดูดิ ไปหาคริสฮยองอีกละ!!” ผมพูดด้วยความหงุดหงิด
“หึหึหึ ไอติ๋มเอ้ย! มึงแม่ งอ่อนว่ะ ทำไม มึงทนไม่ได้ที่เค้าเห็นคนอื่นสำคัญกว่าน้องโง่ๆอย่างมึงรึไง?”
“กูไม่ได้โง่ แล้วทำไมกูต้องทนไม่ได้ที่เค้าไปยุ่งกับคนอื่นด้วยวะ? กูใคร โอเซฮุนนะเว้ย ชิวเหอะชิว” ใช่!ผมไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นซะหน่อย จงอินแม่งมั่วได้โล่
“ครับไอ้หล่อ วันไหนต้องกินเหล้าเคล้าน้ำตาอย่ามาเรียกกูนะ กูจะไปซ้ำเติมมึงไอ้ปากแข็ง!!” จงอินพูดเสร็จก็เดินหนีผมไป
แล้วทำไมกันนะ
ทั้งๆที่จงอินก็เดินไปแล้วแต่คำพูดของมันยังก้องอยู่ในหัวผมอยู่เลย..
มึงทนไม่ได้ที่เค้าเห็นคนอื่นสำคัญกว่าน้องโง่ๆอย่างมึงรึไง
มึงทนไม่ได้ที่เค้าเห็นคนอื่นสำคัญกว่าน้องโง่ๆอย่างมึงรึไง
มึงทนไม่ได้ที่เค้าเห็นคนอื่นสำคัญกว่าน้องโง่ๆอย่างมึงรึไง
หรือว่า....
ผมจะชอบฮยองเข้าแล้วจริงๆนะ...
ผมส่ายหัวน้อยๆกับความคิดตัวเองแล้วเดินตามทุกคนไปขึ้นรถเพื่อไปยังที่พักที่ทีมงานได้เตรียมไว้ให้พร้อมกับความรู้สึกสับสนในหัวใจ
Talk
มาต่อจนครบแล้วนะคะ อาจจะมาแบบด้นสดไปหน่อย
ช่วงนี้ปัญหาชีวิตเยอะ
**ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
Fly
ความคิดเห็น