คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :: FAKE :: 1
:: FAKE :: 1
*COTTON CANDY*
ภายในห้องซ้อมขณะที่เมมเบอร์คนอื่นกำลังเตรียมตัวกันอยู่เพื่อจะเดินทางไปประเทศสิงคโปร์
มีคน 2 คนที่ถูกเรียกไปเพื่อที่จะได้รับคำสั่งบางอย่างจาก..เบื้องบน
“เซฮุน วันนี้นายจะต้องเอาหมวกลูฮานอันนั้น นั่นแหล่ะสีดำใส่นะ” เสียงเมเนเจอร์สั่ง
“ส่วนลูฮานวันนี้นายห้ามห่างจากเซฮุนนะ ต้องเดินข้างๆน้องตลอดรู้มั้ย เฮ้! ฟังฉันอยู่รึเปล่าน่ะลูฮาน?”
“ฟังครับ ผมฟังอยู่ฮะ ฮยองมีอะไรจะสั่งให้ผมกับเซฮุนทำอีกรึเปล่าครับ?” เสียงหวานเอ่ยถามเมเนเจอร์ของวงออกไป
“ก็ทำเหมือนเหมือนเดิมที่พวกนายเคยทำละกัน ถนัดอยู่แล้วไม่ใช่หรือไงพวกนายน่ะ ฉันไปก่อนล่ะต้องไปจัดการเรื่องอื่นอีก ตกลงกันให้ได้แล้วรีบๆตามไปเตรียมตัวไปสนามบินล่ะ” กล่าวเสร็จก็เดินออกไป
“เฮ้อ..ถึงฮยองไม่สั่งผมก็ทำอยู่แล้วน่า” ลูฮานบ่นออกมาเบาเบา
“ฮยองว่าไงนะฮะ?อะไรอยากทำ? หรือฮยองไม่อยากทำ มันฝืนใจฮยองใช่มั้ยฮะ? งั้นฮยองไม่ต้องทำก็ได้นะครับเดี๋ยวผมไปบอกสนู้ปปี้ฮยองให้” พูดเสร็จทำท่าจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แต่กลับโดนมือเล็กจับไว้
“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นเซฮุน ทำไมนายชอบหาเรื่องฉันจัง ทีกับคนอื่นนายไม่เห็นเป็นแบบนี้เลยนายมากกว่ามั้งที่ฝืนใจ” คนเป็นพี่พูดแล้วเม้มริมฝีปากแน่น
“ผมไม่เคยฝืนใจ ถ้าฮยองจะคิดแบบนั้นผมก็ห้ามไม่ได้ ผมไปนะฮยองก็ควรไปเตรียมตัวสำหรับ การแสดง ฉากใหม่ของพวกเราได้แล้วนะครับ” จบประโยคก็เดินไปไม่ทันได้หันมองแววตาทีไหววูบของคนเป็นพี่
“ไม่เอาน่าลูฮาน น้องมันยังเด็กนายเป็นพี่นายต้องดูแลน้องสิ! เซฮุนเห็นนายเป็นพี่ชายที่สนิทที่สุดเลยนะฮ่าๆๆๆ”
“อ่า..แต่ทำไมตรงนี้มันเจ็บจังเลยล่ะ...” พูดพลางเอามือกุมที่หน้าอกข้างซ้ายพร้อมกับหยดน้ำสีใสที่ไหลออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่คิดจะสนใจมันสักนิด
“ลู...เสี่ยวลู่ เฮ้! ใครทำอะไรนาย ร้องไห้ทำไมแล้วเซฮุนล่ะทำไมถึงปล่อยให้นายนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวแบบนี้ล่ะ” คนที่เปิดประตูเข้ามาใหม่เอ่ยถามร่างเล็กพร้อมกับเดินมานั่งข้างๆ
“อ่า...ไม่มีอะไรหรอกน่าอี้ชิง ฉันแค่เผลอเอามือไปขยี้มันน่ะตาเลยแดงๆ ฉันไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย”คนตัวเล็กยู่ปากหน่อยๆ
“งั้นหรอ? ถ้านายว่างั้นก็ได้ก็ได้ ไปเตรียมตัวกันเถอะเดี๋ยวโดนดุอีกหรอก” เลย์หรืออี้ชิงที่คนตัวเล็กเรียกติดปากพูดแล้วลากลูฮานออกจากห้องไป
สนามบินอินชอน 121122
“อ่าาาาาาาาาา ขึ้นเครื่องบินอีกแล้วววว ฮี่ฮี่” เสียงสดใสของพยอนแพคฮยอนเอ่ยขึ้นมาหลังจากทุกคนลงจากรถเตรียมเดินเข้าไปในสนามบิน
“ถ้านายเป็นฉันนายจะไม่พูดแบบนั้นนะแพคอา” ซิวหมินพี่ใหญ่ของวงกล่าวพร้อมทำหน้าตาปุเลี่ยนๆ
“เอาน่าฮยอง เฮ้! 2 คนนั้นน่ะ ไอฮุนกับห่านฮยอง เดินเร็วๆสิครับ อย่ามัวแต่สวีทกันกัมจงคนนี้อิจฉาตาร้อนนน โอ้ย!ดีโอฮยองหยิกผมทำไมเนี่ย มันเจ็บนะฮยอง T^T” ไคหรือกัมจงที่ทุกคนชอบเรียกพูดขึ้นทำให้ร่างทั้ง 2 ที่ถูกพาดพิงต่างชะงัก
“เงียบปากไปเลยน่าไอดำกัมจง ขอบคุณดีโอฮยองนะฮะ มาฮยองผมถือให้” ท้ายประโยคหันไปพูดกับคนตัวเล็กข้างกาย
“ไม่เป็นไรน่าเซฮุน มันหนักนะ ฉันถือเองได้” ลูฮานพูดแล้วเอื้อมมือไปหวังจะคว้ากระเป๋าตัวเองคืนแต่ทว่าคนเป็นน้องกลับเบี่ยงตัวหลบ
“ผมบอกว่าถือให้ก็คือถือให้สิ ไปกันเถอะ” พูดจบก็จับมือคนเป็นพี่แล้วลากให้เดินตามไป ท่ามกลางสายตาอันงงงวยของทุกคนและสายตาอ้อนวอนของลูฮานเหมือนจะขอให้ใครสักคนช่วยรั้งเข้าไว้ที แต่..ไม่มีสักคน
“เอ้า!! ยืนอึ้งอะไรเล่าพวกนาย ไปสิเดี๋ยวก็ตกเครื่องหรอก” สิ้นเสียงเรียกของเมเนเจอร์ทุกคนก็รีบเดินเข้าไปในสนามบินที่มีแฟนๆมารอส่งกันอย่างหนาแน่นทันที
“ซะ ซะ เซฮุนนา เอ่อ..นายปล่อยมือฉันก็ได้นะ” ลูฮานกระซิบบอกร่างสูง
“จับไว้แหล่ะดีแล้วเดี๋ยวฮยองล้มหรือโดนผลักอีก ผมไม่ชอบ” น้องเล็กหันกลับมาพูดแล้วขมวดคิ้วนิดๆเมื่อนึกถึงว่าพี่ชายคนสนิทของตัวเองจะโดนทำให้เจ็บ
“อ่า..งั้นก็ได้นะ” ใครจะไปรู้เล่า..ว่าพวกเค้าทั้งสองจะต่างแอบอมยิ้ม โดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
แต่
จางอี้ชิงเห็นมันหรอกน่า!!
“ฉันไม่เข้าใจพวกนายเลยจริงๆรักกันทำไมไม่บอกกันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยวะ จะปากแข็งทำไม น่าหงุดหงิดชะมัด!” เขาบ่นออกมาอย่างหัวเสีย
“นายบ่นอะไรของนายน่ะอี้ชิง ไปได้แล้วเร็วสิ”
“รู้แล้วน่าตุ้ยจ่าง! รอด้วยสิ” พูดจบก็วิ่งตามตุ้ยจ่างของเขาไป
บนเครื่อง
“ลูฮาน มานั่งกับฉันสิตรงนี้ว่าง ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายนิดหน่อย” อี้ชิงร้องเรียก
“เห เรื่องอะไรหรออี้ชิง ได้สิเดี๋ยวฉันจะไปนั่งกับนายนะ” ร่างเล็กเอ่ยยิ้มๆ
“ไม่ได้ ฮยองเค้าจะนั่งกับผม เลย์ฮยองก็นั่งกับคริสฮยองไปสิฮะ คริสฮยอง! เลย์ฮยองอยากนั่งกับฮยองน่ะฮะแต่ไม่กล้าเรียก โน้นเลยครับนั่งตรงนั้น” เซฮุนตะโกนเรียกคริสพร้อมกับชี้ไปที่เลย์
“ฮะ เฮ้! ฉันพูดตอนไหนวะ! เซฮุนไอเด็กร้ายกาจ อย่าให้ฉันลงจากเครื่องนะเว้ย!”
เซฮุนวิน..
“ง่า เซฮุนนา จริงๆฉันไปนั่งกับเลย์ก็ได้นะ ถะ”
“ทำไมฮยองถึงพยายามออกห่างจากผมนักล่ะ? เราสนิทกันไม่ใช่หรอฮะ ผมแค่อยากนั่งกับฮยอง มองปากผมนะฮะ ผม แค่ อยาก นั่ง กับ ฮยอง” ร่างสูงพูดแล้วเขยิบหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็กเรื่อยๆเรื่อยๆ..
“ระ ระ รู้แล้ว ไม่ต้องใกล้ขนาดนั้นก็ได้น่าเซฮุน” ร่างเล็กพูดด้วยใบหน้าอันแดงก่ำ
“หึหึ ผมง่วงแล้วนอนก่อนนะฮะ ถึงแล้วฮยองปลุกผมนะ” กล่าวจบก็เอนหัว ลูฮานแอบดีใจที่ไม่ต้องทนในความอึดอัดนี้แต่ทว่า..ดีใจได้เพียงครู่เดียวเท่านั้น เพราะโอเซฮุนคือหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์มีหรือจะนอนธรรมดา
นอนยังไงน่ะหรอ
ไหล่เขายังไงล่ะ!!
“เซฮุนนา ฉันเป็นแค่พี่ชายที่นายสบายใจที่จะอยู่ด้วยสินะ..” ร่างเล็กเอ่ยเบาเบากับตัวเองด้วยน้ำเสียงอันเศร้าสร้อยแล้วถอยหายใจออกมาด้วยความอ่อนล้า จากนั้นก็ผล็อยหลับตามไป
**TBC**
Take......
555 ตอน 1 มาอัพแล้วนะคะ
เป็นยังไงรู้สึกยังไงก็แสดงความคิดเห็น
ได้ตามสบายนะคะ จะติชมก็ได้ อิอิ
ตอนนี้ขอตัวไปตามข่าวเอ็กโซก่อนน้าา
Duck-
Fly
ความคิดเห็น