ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หนีออกจากบ้าน
ใต้ผืนน้ำอันกว้างใหญ่ มีศาลาสีขาวมุกที่เต็มไปด้วยพืชน้ำมากมาย ร่างบางของหญิงสาวเจ้าของผมและดวงตาสีฟ้าครามในชุดกระโปรงยาวกำลังนั่งมองฝูงปลาว่ายวนไปมาอย่างเหม่อลอยจนกระทั่งหญิงวัยกลางคนปรากฎตัว
"ท่านแม่ ข้าเหงา"หญิงสาวพูดขึ้นอย่างเศร้าศร่อย
"แม่รู้ ลูกจะต้องทนจนกว่า..."ประโยคหลังนั้นเบามากจนหญิงสาวไม่ได้ยิน
"ข้าอยากขึ้นไปเล่นกับพวกมนุษย์ ท่านจะอนุญาตไหม? "ร่างบางถาม
"ไม่ แม่ไม่อนุญาต ลูกก็รู้ว่าภูตไม่ควรไปยุ่งกับมนุษย์"คนเป็นแม่ตอบแล้วก็จางหายไป
"ถ้าท่านแม่ไม่อนุญาต ข้าจะหนีไปเอง"
ในค่ำคืนอันมืดมิดใต้ผืนธาราอันยิ่งใหญ่ หญิงสาวมองภาพเบื้องหน้าด้วยสายตาตึงเครียด เธอตั้งใจว่าจะหนีออกจากบ้ามตอนกลางคืนเพราะมียามเฝ้ากำแพงเมืองน้อยที่สุดแต่ก็ไม่ได้เป็นไปตามคาด
"เอาไงดี"หญิงสาวพูดกับตัวเองแล้วสายตาก็ไปสะดุดกับรูใหญ่บนกำแพงข้างๆยามคนหนึ่ง เธอจึงใช้มนตร์หายตัวค่อยๆลอยไปและรอดผ่านรู
"ทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรลอยผ่านหน้าเราไป"ยามคนนั้นพูดกับตัวเอง เมื่อหญิงสาวออกมาจากเมืองได้แล้วเธอจึงลอยไปกลางสายน้ำด้วยความเร็วสูงมุ่งหน้าสู่ทิศใต้
"ถึงแล้ว..." เธอพูดขึ้นเมื่อเห็นแสงไฟจางๆจากเบื้องบน ร่างบางลอยตัวขึ้นจนพ้นผิวน้ำรอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้างาม
"นี่เหรอ เรนาเวีย ใหญ่มากเลย!"หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตกตะลึง เธอรู้ว่าเมืองเรนาเวียของมนุษย์ใหญ่กว่านครภูตวารีแต่ก็ไม่คิดว่าเรนาเวียจะใหญ่และสวยงามขนาดนี้ แสงอาทิตย์ยามรุ่งเช้ายิ่งส่งผลให้ผืนน้ำของเรนาเวียทอประกาย
และแล้วการผจญภัยของภูตวารีในดินแดนของมนุษย์ก็เริ่มต้นขึ้น.....
"ท่านแม่ ข้าเหงา"หญิงสาวพูดขึ้นอย่างเศร้าศร่อย
"แม่รู้ ลูกจะต้องทนจนกว่า..."ประโยคหลังนั้นเบามากจนหญิงสาวไม่ได้ยิน
"ข้าอยากขึ้นไปเล่นกับพวกมนุษย์ ท่านจะอนุญาตไหม? "ร่างบางถาม
"ไม่ แม่ไม่อนุญาต ลูกก็รู้ว่าภูตไม่ควรไปยุ่งกับมนุษย์"คนเป็นแม่ตอบแล้วก็จางหายไป
"ถ้าท่านแม่ไม่อนุญาต ข้าจะหนีไปเอง"
ในค่ำคืนอันมืดมิดใต้ผืนธาราอันยิ่งใหญ่ หญิงสาวมองภาพเบื้องหน้าด้วยสายตาตึงเครียด เธอตั้งใจว่าจะหนีออกจากบ้ามตอนกลางคืนเพราะมียามเฝ้ากำแพงเมืองน้อยที่สุดแต่ก็ไม่ได้เป็นไปตามคาด
"เอาไงดี"หญิงสาวพูดกับตัวเองแล้วสายตาก็ไปสะดุดกับรูใหญ่บนกำแพงข้างๆยามคนหนึ่ง เธอจึงใช้มนตร์หายตัวค่อยๆลอยไปและรอดผ่านรู
"ทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรลอยผ่านหน้าเราไป"ยามคนนั้นพูดกับตัวเอง เมื่อหญิงสาวออกมาจากเมืองได้แล้วเธอจึงลอยไปกลางสายน้ำด้วยความเร็วสูงมุ่งหน้าสู่ทิศใต้
"ถึงแล้ว..." เธอพูดขึ้นเมื่อเห็นแสงไฟจางๆจากเบื้องบน ร่างบางลอยตัวขึ้นจนพ้นผิวน้ำรอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้างาม
"นี่เหรอ เรนาเวีย ใหญ่มากเลย!"หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตกตะลึง เธอรู้ว่าเมืองเรนาเวียของมนุษย์ใหญ่กว่านครภูตวารีแต่ก็ไม่คิดว่าเรนาเวียจะใหญ่และสวยงามขนาดนี้ แสงอาทิตย์ยามรุ่งเช้ายิ่งส่งผลให้ผืนน้ำของเรนาเวียทอประกาย
และแล้วการผจญภัยของภูตวารีในดินแดนของมนุษย์ก็เริ่มต้นขึ้น.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น