The story of the princess the moon4:ความทรงจำ
ความทรงจำที่แสนจะเจ็บปวด ได้ถูกเล่าขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับฉากแห่งความทรงจำได้ถูกลบทิ้ง!!
ผู้เข้าชมรวม
189
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
189
อัปเดตล่าสุด : 23 เม.ย. 58 / 14:14 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
The story of the princess the moon4:ความทรงจำ
ให้ตายเหมือนฟ้าเล่นตลก
ตลอดเวลาที่ผ่านมามันคือเรื่องโกหก
แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้วความจริง
ทุกๆสิ่งได้ถูกเปิดขึ้น!
พร้อมๆฉากหลังที่ได้ทุกลบหายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กับความทรงจำที่แสนจะเจ็บปวดก็ได้ถูกเล่าขึ้นอีกครั้งหนึ่ง!
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ความทรงจำ
เหตุการในวันเกิดของแองเจลิก้า:
ภายในร้านเค้ก
"แม่ค่ะ หนูว่าเอาเค้กก้อนนี้ดีกว่านะค่ะ"
"แม่ก็คิดว่าก้อนดีกว่าเหมือนกันหรือว่า..จะก้อนนี้ดี"
"แองเจลิก้าชอบเค้กรสวานิลลาเอาก้อนนี้ดีกว่าค่ะ"
"แองเจลิก้าชอบหรอ..งั้นเราก็เอาเค้กก้อนนี้เถอะ"
"ค่ะ"
ภายในร้านเค้ก
"แม่ค่ะ หนูว่าเอาเค้กก้อนนี้ดีกว่านะค่ะ"
"แม่ก็คิดว่าก้อนดีกว่าเหมือนกันหรือว่า..จะก้อนนี้ดี"
"แองเจลิก้าชอบเค้กรสวานิลลาเอาก้อนนี้ดีกว่าค่ะ"
"แองเจลิก้าชอบหรอ..งั้นเราก็เอาเค้กก้อนนี้เถอะ"
"ค่ะ"
"นี่มารีลูกเอาเค้กกลับบ้านไปก่อนนะเดี่ยวแม่ไปรับแองเจลิก้าเองนะ"
"ได้ค่ะ"
"จ๊ะแม่ไปละ"
แม่พูดก่อนจะเดินออกจากร้านเค้กไป คงจะเซอร์ไพรส์น้องละสิ ไปรอที่บ้านดีกว่าพ่อคงกลับแล้ว^-^
ฉันเดินออกจากร้านเค้กหลังจากจ่ายเงินเสร็จไปยืนรอที่หน้าป้ายรถเมล์เพื่อกลับบ้าน วันนี้เป็นวันเกิด3ขวบของแองเจลิก้า ฉันกับแม่เลยคิดจะจัดงานวันเกิดให้น้อง
หน้าบ้านเมอร์แกน
"จอดตรงนี้ค่ะ"
"ได้เลย"
"ขอบคุณค่ะ"
"ฝากแฮบบี้เบิร์ดเดย์แองเจลิก้าด้วยละ"
"ค่ะคุณซีมอล"
แอดดดดด
"หือพ่อยังไม่กลับอีกหรอ?"
ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นวันเกิดของแองเจลิก้าแต่ก็ยังงานเยอะเหมือนเคย
เฮ้ออ ไปจัดโต๊ะไว้รอดีกว่า และขนาดที่ฉันเดินผ่านห้องทำงานของพ่อจะเอาเสื้อไปเก็บนั้นก็ได้ยินเสียงคนพูดขึ้น
"แกไม่มีทางเลือกอดัม ถึงแกจะบอกว่าไม่เกี่ยวข้องแล้วแต่ลูกๆของแกก็ต้องสืบต่อจากแกอยู่ดี"
หือพ่อกับมาแล้วหรอแล้วนั้นคุยอยู่กับใครนะ..
"แล้วพี่จะให้ฉันทำไง ฉันก็ตัดตัวออกจากที่นั้นมาแล้ว มันก็ต้องไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันและลูกๆของฉันสิ"
นั้นพี่ชายของพ่อหรอไหนว่าพ่อไม่มีญาติหรือพี่น้องไงแล้วอะไรคือเกี่ยวข้อง?
"จะไม่ให้เกี่ยวข้องได้ไง แกได้รับสือต่อสายเลือดจากพ่อหรือกษัตริย์องค์ที่์สอง"
"หมายความว่า..."
"ใช่ลูกของแกก็ต้องสืบต่อจากแกหรือเรียกอีกอย่างว่าทายาทคนสุดท้าย"
!!!!ทายาทคนสุดท้ายนี้มันอะไรกัน
"แกมีลูกกี่คนอดัม"
"2"
"แสดงว่าลูกคนสุดท้ายของแกก็ต้องเป็นทายาทคนสุดท้าย...."
ปัง!!!!
"หมายความว่าไงค่ะที่แองเจลิก้าคือทายาทคนสุดท้าย!"
"มารี!!ลูกเข้ามาทำไม"
"สวัสดีสาวน้อย เธอคือ มารี เมอร์แกนสินะ"
"ใช่ หมายความว่าไงที่น้องสาวของหนูคือทายาทคนสุดท้าย"
"น้องของเธอนั้นจะเรียกว่าทายาทคนสุดท้ายหรือเรียกอีกอย่างว่าเจ้าหญิงดวงจันทร์"
"แล้วทำไมน้องของหนูถึงเป็นทายาทคนสุดท้ายละ"
"เพราะว่า...ลูกชายฉันถูกฆ่าตายไปแล้วและคนอื่นๆก็ด้วย"
"พี่...."
นี้ฉันถามผิดคำถามหรือป่าวนะ ลูกชายของคุณลุงตายแสดงว่าก็เหลือแต่แองเจลิก้านะสิ
"เสียใจด้วยค่ะ...."
"ไม่เป็นไร... เพราะแบบนี้ฉันจึงต้องหาคนมาคุมกันน้องเธอ"
คุมกันหรอ? ถ้าเป็นฉันละ
"หนูเองค่ะ"
"มารีลูกจะบ้าหรอ!!"
"ฉันก็คิดตั้งแต่แรกที่เธอเดินเข้ามาแล้ว"
"ไม่ฉันไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้!!"
"พ่อค่ะ...หนูรู้ว่ามันเสี่ยงแต่หนูยินยอมที่จะเป็นเพื่อน้อง.."
"แต่มารีมัน..."
"อย่าห้ามเลยค่ะ"
"เอาละเจ้ายินยอมหรือไ่ม่ที่จะเป็นองครักษ์ของเจ้าหญิง"
เพื่อแองเจลิก้าฉันยอมทำทุกอย่าง!!
"ข้ายินยอม"
"ยืนแขนออกมา"
ฉันยืนแขนออกไปข้างหน้า
"พูดคำสาบานตามข้า"
"เทพแห่งโปเซดอน ข้าขอสาบานว่าชั่วชีวิตนี้วิญญาณข้าเป็นของท่าน"
"มารีลูกไม่เห็นต้องทำแบบนี้ มันเป็นความผิดพ่อเอง"
"ไม่ค่ะ มันไม่ใช่ความผิดพ่อและหนูก็เลือกที่จะเป็นเอง"
"พูดคำสาบาน"
"เทพแห่งโปเซดอน ข้าขอสาบานว่าชั่วชีวิตนี้วิญญาณข้าเป็นของท่าน!"
วูบ!!!!
แสงสว่างไปทั่วห้องก่อนจะดับลงพร้อมกับตราสัญลักษณ์รูปตรีศูลของเทพโปเซดอน ที่หลังแขนของฉัน
"เรียบร้อย เธอคือองครักษ์แห่งน้ำ ความรู้ในการต่อสู้ได้ใส่ลงไปให้ตรานั้นแล้วแค่คิดว่าจะให้ทำอะไรมันก็จะทำตามเราเองเจ้าเข้าใจแล้วนะ"
"ค่ะ"
"ข้าลาละอดัมคงได้เจอกันอีก...อ๊ะ!อีกอย่างนี้สร้อยคอของเธอนะมันสำคัญมากต่อน้องสาวเธอนะรักษ์ดีๆละ"
"สร้อย.."
ฉันก้มหน้ามองสร้อยคอที่พ่อให้เป็นของขวัญตอนเด็ก
"..."
วูบ!!
"ทำไมพ่อไม่บอกเรื่องนี้ให้แม่รู้"
"ไม่พ่อบอกไม่ได้ มารีลูกก็เช่นกันอย่าไปบอกเรื่องนี้กับแม่หรือแองเจลิก้าเด็ดขาดเข้าใจไหม
"แต่แองเจลิก้าคือ..."
"รอให้ถึงเวลาก่อนแต่ตอนนี้ ห้ามเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเข้าใจไหมมารี ลูกเข้าใจไหม"
"ค่ะหนูจะไม่บอกใคร"
"ดีมาก"
กึก!
"กลับมาแล้ว มีใครอยู่ไหม"
"พี่มารี พี่มารี"
"แองเจลิก้า กลับมาแล้วหรอจ๊ะ^-^"
"ที่รัก งานเยอะไหมค่ะดูหน้าคุณซีดๆ"
ฉันหันไปมองหน้าพ่อ
"ไม่อะไรหรอ ไหนลูกสาวผมมาให้พ่อหอมแก้มสิ"
ฉันปล่อยแองเจลิก้าไปหาพ่อ ก่อนจะเดินไปหาแม่
"วันนี้หนูเรียนเป็นไงบ้าง "
"ครูสอนหนูวาดรูปด้วยค่ะ"
"ไหนพ่อดูหน่อยจะได้ไหม"
"ได้สิค่ะ"
แองเจลิก้าวิ่งมาเอากระเป๋าที่โต๊ะก่อนจะยิมกระดาษใบ1ออกมา
"ไหนดูสิ โอ้หนูวาดเองหรอ"
"ค่ะสวยไหมค่ะ"
"มากเลย"
ฉันและแม่ยกจานและกับข้าวอื่นๆมาวางที่โต๊ะ
"เรามีอะไรจะเซอร์ไพรส์ด้วยนะ"
"อะไรๆ บอกหนูก่อน"
"วันนี้วันเกิดใครเอ๋ย?"
"หนู!!"
"แฮบบี้เบิร์ดเดย์จ๊ะ"
"เค้กๆ"
"ไม่ได้ๆ ไปอาบน้ำก่อน"
"-3-"
"มาเร็วแองเจลิก้า"
ฉันขึ้นบันไดเพื่อจะพาแองเจลิก้าไปอาบน้ำแต่ต้องหยุดเมื่อแม่เรียก
"อ๊ะ!! ตายแล้ว! น้ำซึมพาดานอีกแล้วแม่ลืมโทรเรียกช่างมาซ่อมเลย"
"เดี่ยวหนูขึ้นไปดูให้เองค่ะ แม่พาน้องไปอาบน้ำแทนละกัน"
"ได้จ๊ะ มาเร็วแองเจลิก้าเราไปอาบน้ำกันเถอะ"
"เย่้ๆ อาบน้ำๆ"
บนห้องใต้หลังคา:
"ซึมตรงไหนนะ"
วูบ!!
หือ! แสงนี้!!
"สวัสดีสาวน้อย ฉันมาเอาตัวทายาทคนสุดท้าย"
หมอนี้เป็นใคร และทายาทคนสุดท้ายหรือว่า...แองเจลิก้า!!!
"ที่นี้ไม่มีคนที่นายพูดถึง ไปซะ!!"
"อย่ามาโกหก!! บอกมาว่ามันอยู่ที่ไหน!!"
"SHOT!!"
วูบ!!
ปัง!!
ปืนหรอ!!
ปัง!!
"SHIELD!"
"WoW เธอก็ใช้เป็นด้วยหรอ?"
"SWORO!!"
"คิดจะสู้กับฉันหรอ ยังเร็วไป"
"ARROW"
ธนูหรอ!?
"พี่มารีทำอะไรอยู่หรอค่ะ"
แองเจลิก้าระวัง!!
"SHIED!!!"
"หือ?"
ปัง!!!
"กรี้ดดดด"
"แองเจลิก้าไม่เป็นไรนะ"
"ตัวอะไรค่ะ มันคือตัวอะไร!?"
บอกเรื่องนี้กับแองเจลิก้าไม่ได้ด้วยสิ สงสัยต้องทำให้หลับ
"ไม่มีอะไรหรอ"
"หมายความว่าไงค่ะพี่มารี ก็หนูเห็น..."
"SLEEP"
ผับ!
ขอโทษนะแองเจลิก้า แต่พี่จำเป็นไม่รู้ว่าจะหลับนานแค่ไหน
"โอ้ นั้นใช่ทายาทคนสุดท้ายหรือป่าว?"
ต้องไม่ให้มันรู้ว่าแองเจลิก้าคือใคร
"ไม่ใช่ ฉันต่างหากที่เป็นเด็กคนนี้ไม่เกี่ยว"
"งั้นหรอ ถ้าเป็นแบบนี้คงต้องเชิญเธอไปกับฉันแล้วสิ"
"จ้างให้ก็ไม่ไป!!"
"สงสัยต้องใช้กำลังสินะ ^-^"
เอาสิถ้าทำได้ก็เอาสิ!!
"เชิญเลยถ้าเอาตัวฉันไปได้นะ"
"หึ!"
"WINDY!!!"
ลมหรอไม่มีทาง!!
"THUNDER!!!"
"สู้ฉันไม่ได้หรอก!!"
"ERASE!"
หายไปแล้ว!?
"หึ หึ เสร็จฉันละ!!"
อยู่ข้างหลังหรอ!!?
"SHOT!!"
วูบ!!!
ปัง!!
"อ๊ะ!!"
"บอกแล้วเธอสู้ฉันไม่ได้หรอ เจ้าหญิง"
มันเร็วมาก!!
"อะ...แกไอ้.."
ปัง!!!
"มารี!!!"
พ่อ!!! พ่อมองหน้าฉันก่อนจะหันไปมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญอีกคน
"ออกไปห่างๆลูกสาวฉัน"
" สวัสดียามเย็นครับท่านอดัมยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง ท่านต้อนรับแขกไม่สุภาพเลยนะ"
"ฉันไม่ต้องการจะเจอแกและที่นี้ก็บ้านฉันไม่จำเป็นต้องสุภาพโดยเฉพาะกับแก ทีนี้ออกไปห่างๆลูกสาวฉันก่อนที่แกจะ.."
ขนาดที่พ่อกำลังจะพูดนั้นหมอนี้ก็เดินตรงมาที่ฉันพร้อมกับดาม
"อ๊ะๆ จะอะไรครับ"
"แก"
"ผมไม่ได้มาที่นี้เพื่อจะมีเรื่อง"
"แกต้องการอะไร"
"โอ้! ท่านนี้เข้าใจอะไรได้เร็วจริงๆ"
"แกต้องการอะไร!!"
"ผมแค่ต้องการทายาทคนสุดท้ายพร้อมสัญลักษณ์ก็เท่านั้น"
"...."
"นั้นคือลูกสาวแสนสวยของท่านไงครับ"
"แก..."
"งั้นผมไปละครับ"
"ขอละเอาฉันไปแทนเถอะ!"
"พ่อ..."
"สงสัยจะไม่ได้เพราะ คุณไม่มีอะไรที่ผมต้องการคุณก็แค่ตัวปัญหาที่สร้างปัญหาให้ลูกคุณเอง!!!"
"แก!!!"
"พ่อค่ะ เก็บสร้อยนี้ไว้หนูรู้ว่ามันคือสัญลักษณ์ เก็บมันไว้"
ฉันยืนสร้อยที่ท่านให้ฉันตอนเด็กๆ
"ไม่มารีอย่าไป!!"
"ล่ำลากันพอแล้วมาเร็ว!!"
"หนูรักพ่อค่ะ"
ฉันกอดพ่อเอาไว้ ก่อนจะก้มลงจุดพิษหน้าผากแองเจลิก้า
"ห้ามเล่าเรื่องนี้ให้แองเจลิก้าฟังนะค่ะ ให้เธอลืมเรื่องหนูไป จะดีมากถ้าน้อง...ลืมไปว่ามีหนูอยู่"
"ไม่..."
"มาได้แล้ว!!"
วินาทีนั้น ฉันรู้ว่าตัวเองจะไม่ได้พบพ่อและก็แม่รวมถึงน้องสาวสุดที่รักของฉัน แองเจลิก้า..
"มารี!!!!"
กลับมาที่ปัจจุบัน
"เพราะแบบนี้พ่อถึงไม่อยากเสียใครไปอีก"
"..."
"ลูกต้องไปที่อยู่ที่กับพวกเพอร์เซลล์บ้านของไฮต์"
ทำไมต้องเป็นบ้านหมอนั้นนะ-0-
"เข้าใจนะ"
"แล้วพ่อจะบอกกับแม่อย่างไง"
"พ่อจะบอกแม่ว่าพ่อส่งลูกไปเรียนต่อที่เยอรมัน"
ไปไกลซะั ทำไมไม่เอาหนูไปอยู่ขั่วโลกใต้เลยละ- -^^
"เข้าใจนะ"
"ค่ะ"
สงสัยได้จัดกระเป๋ากันอีกนาน-0-
ติดตามตอนต่อไปในชื่อตอนว่า ตระกูลเพอร์เซลล์
"ได้ค่ะ"
"จ๊ะแม่ไปละ"
แม่พูดก่อนจะเดินออกจากร้านเค้กไป คงจะเซอร์ไพรส์น้องละสิ ไปรอที่บ้านดีกว่าพ่อคงกลับแล้ว^-^
ฉันเดินออกจากร้านเค้กหลังจากจ่ายเงินเสร็จไปยืนรอที่หน้าป้ายรถเมล์เพื่อกลับบ้าน วันนี้เป็นวันเกิด3ขวบของแองเจลิก้า ฉันกับแม่เลยคิดจะจัดงานวันเกิดให้น้อง
หน้าบ้านเมอร์แกน
"จอดตรงนี้ค่ะ"
"ได้เลย"
"ขอบคุณค่ะ"
"ฝากแฮบบี้เบิร์ดเดย์แองเจลิก้าด้วยละ"
"ค่ะคุณซีมอล"
แอดดดดด
"หือพ่อยังไม่กลับอีกหรอ?"
ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นวันเกิดของแองเจลิก้าแต่ก็ยังงานเยอะเหมือนเคย
เฮ้ออ ไปจัดโต๊ะไว้รอดีกว่า และขนาดที่ฉันเดินผ่านห้องทำงานของพ่อจะเอาเสื้อไปเก็บนั้นก็ได้ยินเสียงคนพูดขึ้น
"แกไม่มีทางเลือกอดัม ถึงแกจะบอกว่าไม่เกี่ยวข้องแล้วแต่ลูกๆของแกก็ต้องสืบต่อจากแกอยู่ดี"
หือพ่อกับมาแล้วหรอแล้วนั้นคุยอยู่กับใครนะ..
"แล้วพี่จะให้ฉันทำไง ฉันก็ตัดตัวออกจากที่นั้นมาแล้ว มันก็ต้องไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันและลูกๆของฉันสิ"
นั้นพี่ชายของพ่อหรอไหนว่าพ่อไม่มีญาติหรือพี่น้องไงแล้วอะไรคือเกี่ยวข้อง?
"จะไม่ให้เกี่ยวข้องได้ไง แกได้รับสือต่อสายเลือดจากพ่อหรือกษัตริย์องค์ที่์สอง"
"หมายความว่า..."
"ใช่ลูกของแกก็ต้องสืบต่อจากแกหรือเรียกอีกอย่างว่าทายาทคนสุดท้าย"
!!!!ทายาทคนสุดท้ายนี้มันอะไรกัน
"แกมีลูกกี่คนอดัม"
"2"
"แสดงว่าลูกคนสุดท้ายของแกก็ต้องเป็นทายาทคนสุดท้าย...."
ปัง!!!!
"หมายความว่าไงค่ะที่แองเจลิก้าคือทายาทคนสุดท้าย!"
"มารี!!ลูกเข้ามาทำไม"
"สวัสดีสาวน้อย เธอคือ มารี เมอร์แกนสินะ"
"ใช่ หมายความว่าไงที่น้องสาวของหนูคือทายาทคนสุดท้าย"
"น้องของเธอนั้นจะเรียกว่าทายาทคนสุดท้ายหรือเรียกอีกอย่างว่าเจ้าหญิงดวงจันทร์"
"แล้วทำไมน้องของหนูถึงเป็นทายาทคนสุดท้ายละ"
"เพราะว่า...ลูกชายฉันถูกฆ่าตายไปแล้วและคนอื่นๆก็ด้วย"
"พี่...."
นี้ฉันถามผิดคำถามหรือป่าวนะ ลูกชายของคุณลุงตายแสดงว่าก็เหลือแต่แองเจลิก้านะสิ
"เสียใจด้วยค่ะ...."
"ไม่เป็นไร... เพราะแบบนี้ฉันจึงต้องหาคนมาคุมกันน้องเธอ"
คุมกันหรอ? ถ้าเป็นฉันละ
"หนูเองค่ะ"
"มารีลูกจะบ้าหรอ!!"
"ฉันก็คิดตั้งแต่แรกที่เธอเดินเข้ามาแล้ว"
"ไม่ฉันไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้!!"
"พ่อค่ะ...หนูรู้ว่ามันเสี่ยงแต่หนูยินยอมที่จะเป็นเพื่อน้อง.."
"แต่มารีมัน..."
"อย่าห้ามเลยค่ะ"
"เอาละเจ้ายินยอมหรือไ่ม่ที่จะเป็นองครักษ์ของเจ้าหญิง"
เพื่อแองเจลิก้าฉันยอมทำทุกอย่าง!!
"ข้ายินยอม"
"ยืนแขนออกมา"
ฉันยืนแขนออกไปข้างหน้า
"พูดคำสาบานตามข้า"
"เทพแห่งโปเซดอน ข้าขอสาบานว่าชั่วชีวิตนี้วิญญาณข้าเป็นของท่าน"
"มารีลูกไม่เห็นต้องทำแบบนี้ มันเป็นความผิดพ่อเอง"
"ไม่ค่ะ มันไม่ใช่ความผิดพ่อและหนูก็เลือกที่จะเป็นเอง"
"พูดคำสาบาน"
"เทพแห่งโปเซดอน ข้าขอสาบานว่าชั่วชีวิตนี้วิญญาณข้าเป็นของท่าน!"
วูบ!!!!
แสงสว่างไปทั่วห้องก่อนจะดับลงพร้อมกับตราสัญลักษณ์รูปตรีศูลของเทพโปเซดอน ที่หลังแขนของฉัน
"เรียบร้อย เธอคือองครักษ์แห่งน้ำ ความรู้ในการต่อสู้ได้ใส่ลงไปให้ตรานั้นแล้วแค่คิดว่าจะให้ทำอะไรมันก็จะทำตามเราเองเจ้าเข้าใจแล้วนะ"
"ค่ะ"
"ข้าลาละอดัมคงได้เจอกันอีก...อ๊ะ!อีกอย่างนี้สร้อยคอของเธอนะมันสำคัญมากต่อน้องสาวเธอนะรักษ์ดีๆละ"
"สร้อย.."
ฉันก้มหน้ามองสร้อยคอที่พ่อให้เป็นของขวัญตอนเด็ก
"..."
วูบ!!
"ทำไมพ่อไม่บอกเรื่องนี้ให้แม่รู้"
"ไม่พ่อบอกไม่ได้ มารีลูกก็เช่นกันอย่าไปบอกเรื่องนี้กับแม่หรือแองเจลิก้าเด็ดขาดเข้าใจไหม
"แต่แองเจลิก้าคือ..."
"รอให้ถึงเวลาก่อนแต่ตอนนี้ ห้ามเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเข้าใจไหมมารี ลูกเข้าใจไหม"
"ค่ะหนูจะไม่บอกใคร"
"ดีมาก"
กึก!
"กลับมาแล้ว มีใครอยู่ไหม"
"พี่มารี พี่มารี"
"แองเจลิก้า กลับมาแล้วหรอจ๊ะ^-^"
"ที่รัก งานเยอะไหมค่ะดูหน้าคุณซีดๆ"
ฉันหันไปมองหน้าพ่อ
"ไม่อะไรหรอ ไหนลูกสาวผมมาให้พ่อหอมแก้มสิ"
ฉันปล่อยแองเจลิก้าไปหาพ่อ ก่อนจะเดินไปหาแม่
"วันนี้หนูเรียนเป็นไงบ้าง "
"ครูสอนหนูวาดรูปด้วยค่ะ"
"ไหนพ่อดูหน่อยจะได้ไหม"
"ได้สิค่ะ"
แองเจลิก้าวิ่งมาเอากระเป๋าที่โต๊ะก่อนจะยิมกระดาษใบ1ออกมา
"ไหนดูสิ โอ้หนูวาดเองหรอ"
"ค่ะสวยไหมค่ะ"
"มากเลย"
ฉันและแม่ยกจานและกับข้าวอื่นๆมาวางที่โต๊ะ
"เรามีอะไรจะเซอร์ไพรส์ด้วยนะ"
"อะไรๆ บอกหนูก่อน"
"วันนี้วันเกิดใครเอ๋ย?"
"หนู!!"
"แฮบบี้เบิร์ดเดย์จ๊ะ"
"เค้กๆ"
"ไม่ได้ๆ ไปอาบน้ำก่อน"
"-3-"
"มาเร็วแองเจลิก้า"
ฉันขึ้นบันไดเพื่อจะพาแองเจลิก้าไปอาบน้ำแต่ต้องหยุดเมื่อแม่เรียก
"อ๊ะ!! ตายแล้ว! น้ำซึมพาดานอีกแล้วแม่ลืมโทรเรียกช่างมาซ่อมเลย"
"เดี่ยวหนูขึ้นไปดูให้เองค่ะ แม่พาน้องไปอาบน้ำแทนละกัน"
"ได้จ๊ะ มาเร็วแองเจลิก้าเราไปอาบน้ำกันเถอะ"
"เย่้ๆ อาบน้ำๆ"
บนห้องใต้หลังคา:
"ซึมตรงไหนนะ"
วูบ!!
หือ! แสงนี้!!
"สวัสดีสาวน้อย ฉันมาเอาตัวทายาทคนสุดท้าย"
หมอนี้เป็นใคร และทายาทคนสุดท้ายหรือว่า...แองเจลิก้า!!!
"ที่นี้ไม่มีคนที่นายพูดถึง ไปซะ!!"
"อย่ามาโกหก!! บอกมาว่ามันอยู่ที่ไหน!!"
"SHOT!!"
วูบ!!
ปัง!!
ปืนหรอ!!
ปัง!!
"SHIELD!"
"WoW เธอก็ใช้เป็นด้วยหรอ?"
"SWORO!!"
"คิดจะสู้กับฉันหรอ ยังเร็วไป"
"ARROW"
ธนูหรอ!?
"พี่มารีทำอะไรอยู่หรอค่ะ"
แองเจลิก้าระวัง!!
"SHIED!!!"
"หือ?"
ปัง!!!
"กรี้ดดดด"
"แองเจลิก้าไม่เป็นไรนะ"
"ตัวอะไรค่ะ มันคือตัวอะไร!?"
บอกเรื่องนี้กับแองเจลิก้าไม่ได้ด้วยสิ สงสัยต้องทำให้หลับ
"ไม่มีอะไรหรอ"
"หมายความว่าไงค่ะพี่มารี ก็หนูเห็น..."
"SLEEP"
ผับ!
ขอโทษนะแองเจลิก้า แต่พี่จำเป็นไม่รู้ว่าจะหลับนานแค่ไหน
"โอ้ นั้นใช่ทายาทคนสุดท้ายหรือป่าว?"
ต้องไม่ให้มันรู้ว่าแองเจลิก้าคือใคร
"ไม่ใช่ ฉันต่างหากที่เป็นเด็กคนนี้ไม่เกี่ยว"
"งั้นหรอ ถ้าเป็นแบบนี้คงต้องเชิญเธอไปกับฉันแล้วสิ"
"จ้างให้ก็ไม่ไป!!"
"สงสัยต้องใช้กำลังสินะ ^-^"
เอาสิถ้าทำได้ก็เอาสิ!!
"เชิญเลยถ้าเอาตัวฉันไปได้นะ"
"หึ!"
"WINDY!!!"
ลมหรอไม่มีทาง!!
"THUNDER!!!"
"สู้ฉันไม่ได้หรอก!!"
"ERASE!"
หายไปแล้ว!?
"หึ หึ เสร็จฉันละ!!"
อยู่ข้างหลังหรอ!!?
"SHOT!!"
วูบ!!!
ปัง!!
"อ๊ะ!!"
"บอกแล้วเธอสู้ฉันไม่ได้หรอ เจ้าหญิง"
มันเร็วมาก!!
"อะ...แกไอ้.."
ปัง!!!
"มารี!!!"
พ่อ!!! พ่อมองหน้าฉันก่อนจะหันไปมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญอีกคน
"ออกไปห่างๆลูกสาวฉัน"
" สวัสดียามเย็นครับท่านอดัมยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง ท่านต้อนรับแขกไม่สุภาพเลยนะ"
"ฉันไม่ต้องการจะเจอแกและที่นี้ก็บ้านฉันไม่จำเป็นต้องสุภาพโดยเฉพาะกับแก ทีนี้ออกไปห่างๆลูกสาวฉันก่อนที่แกจะ.."
ขนาดที่พ่อกำลังจะพูดนั้นหมอนี้ก็เดินตรงมาที่ฉันพร้อมกับดาม
"อ๊ะๆ จะอะไรครับ"
"แก"
"ผมไม่ได้มาที่นี้เพื่อจะมีเรื่อง"
"แกต้องการอะไร"
"โอ้! ท่านนี้เข้าใจอะไรได้เร็วจริงๆ"
"แกต้องการอะไร!!"
"ผมแค่ต้องการทายาทคนสุดท้ายพร้อมสัญลักษณ์ก็เท่านั้น"
"...."
"นั้นคือลูกสาวแสนสวยของท่านไงครับ"
"แก..."
"งั้นผมไปละครับ"
"ขอละเอาฉันไปแทนเถอะ!"
"พ่อ..."
"สงสัยจะไม่ได้เพราะ คุณไม่มีอะไรที่ผมต้องการคุณก็แค่ตัวปัญหาที่สร้างปัญหาให้ลูกคุณเอง!!!"
"แก!!!"
"พ่อค่ะ เก็บสร้อยนี้ไว้หนูรู้ว่ามันคือสัญลักษณ์ เก็บมันไว้"
ฉันยืนสร้อยที่ท่านให้ฉันตอนเด็กๆ
"ไม่มารีอย่าไป!!"
"ล่ำลากันพอแล้วมาเร็ว!!"
"หนูรักพ่อค่ะ"
ฉันกอดพ่อเอาไว้ ก่อนจะก้มลงจุดพิษหน้าผากแองเจลิก้า
"ห้ามเล่าเรื่องนี้ให้แองเจลิก้าฟังนะค่ะ ให้เธอลืมเรื่องหนูไป จะดีมากถ้าน้อง...ลืมไปว่ามีหนูอยู่"
"ไม่..."
"มาได้แล้ว!!"
วินาทีนั้น ฉันรู้ว่าตัวเองจะไม่ได้พบพ่อและก็แม่รวมถึงน้องสาวสุดที่รักของฉัน แองเจลิก้า..
"มารี!!!!"
กลับมาที่ปัจจุบัน
"เพราะแบบนี้พ่อถึงไม่อยากเสียใครไปอีก"
"..."
"ลูกต้องไปที่อยู่ที่กับพวกเพอร์เซลล์บ้านของไฮต์"
ทำไมต้องเป็นบ้านหมอนั้นนะ-0-
"เข้าใจนะ"
"แล้วพ่อจะบอกกับแม่อย่างไง"
"พ่อจะบอกแม่ว่าพ่อส่งลูกไปเรียนต่อที่เยอรมัน"
ไปไกลซะั ทำไมไม่เอาหนูไปอยู่ขั่วโลกใต้เลยละ- -^^
"เข้าใจนะ"
"ค่ะ"
สงสัยได้จัดกระเป๋ากันอีกนาน-0-
ติดตามตอนต่อไปในชื่อตอนว่า ตระกูลเพอร์เซลล์
shala.
la
อ่านต่อ : http://writer.dek-d.com/loveprettygang/writer/viewlongc.php?id=595078&chapter=9#ixzz1StbF1GPDความสงจำ
ผลงานอื่นๆ ของ เจ้าน้อยกบ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ เจ้าน้อยกบ
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น