ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 ยอมรับและความโดดเดี่ยว 100%
ยอมรับและความโดดเดี่ยว
"เฮ้ออออ~ " ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วมองดูเนื้อที่ไปจิกมาได้ชิ้นนึง ก่อนจะส่งมันให้ลูฟี่
"แล้วซีไม่กินหรอ" คำพูดของลูฟี่ทำเอาฉันไปไม่เป็นเลย เอาไงดีเนี่ย!!
"เอ่อ~ ฉันกินแล้ว" ฉันกัดฟันพูด แล้วเดินออกมา ทนเห็นไม่ได้
หิวข้าวชะมัดดด อยากกินข้าววว ไส้จะกิ่วตายอยู่แล้ววววว (T^T) แต่ไม่เป็นไรเพื่อลูฟี่ กระซิกๆ ในขณะที่ฉันกำลังนั้งหิวใจจะขาดอยู่ใต้ตันไม้ก็มีเนื้อจากไหนไม่รู้มาอยู่ตรงหน้า นี่ฉันหิวจนตาลายเลยหรอเนี่ยดีน่ะที่ไม่กินเนื้อตัวเองเป็นอาหารและก็เห็นเอสเดินมา
"กินซะสิ" เอสพูด
"ห๊ะ!" ตกใจสิครับท่านพี่น้อง
"อะไรของนายกินผิดขวดรึไง" ฉันถามไปเพื่อความแน่ใจหมอนี้จะมาไม้ไหนหล่ะเนี่ย แอยใส่ยาพิษรึป่าวน่ะ(เค้าอุส่าห์เอามาให้กินยังไปสงสัยเค้าอีก)
"จะกินไม่กิน ไม่กินทิ้ง" เอสทำถ้าจะทิ้ง
"เฮ้ยๆ เดี๋ยวเอ่ออ หมายถึง นายไม่ควรกินทิ้งกินขว้าง"
"หืม~ ฉันให้แล้วกันเห็นทำอยากกินใจจะขาดเลยนิ" ว่าไงน่ะสีหน้าฉันแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอ
"จะบ้าา ! หรอฉันไม่ได้หิวสักหน่อย" ฉันปฏิเสทเสียงแข็ง แต่ลึก ๆอยากกินอ๊ากกกก
โครกกก~~~~ ว๊ากกกก ไอ้ท้องทรยทททททท~
"ไหงท้องร้องดังขนาดนั้นหล่ะ" เอสหรี่ตามองฉันอะไรย่ะ ก็ได้
"ก็ได้ฉันกินก็ได้" ฉันแย่งเนื้อจากมือของเอสแล้วมากิน เคียวตุ่ยๆ อยู่ในปากแล้วได้เสียงเสียงลูฟี่ตะโกนเรียกเอส
"เรื่องที่นายถุยน้ำลายใส่ฉันไม่โกรธ แล้ววว!!"
"หวัดดีฉันชื่อลูฟี่ เอสมาเป็นเพื่อนกันเถอะ!!"
เอสใช้เท้าเตะไปที่ต้นไม่ที่ฉันนั้งพิงอยู่แล้วมันก็หักกลิ้งไปทางลูฟี่
"อ๊ากกกกกก" ลูฟี่ตะโกนพร้อมวิ่งหนีไม้
"ลูฟี่!!!!!!!!!!" ฉันก็วิ่งตามลูฟี่ไป
แฮ่กๆๆ เหนื่อย ฉันกับลูฟี่ยืนหอบอยู่แล้วลูฟี่ก็เดินไป
"ลูฟี่ไปไหนน่ะ" ฉันถามลูฟี่พร้อมเดินตามไป
"ไปหาเอส!"
แล้วพวกเราก็เดินหยุดอยู่ตรง สะพาน เอสดูเหมือนจะตกใจมาที่เห็นฉันกับลูฟี่มายืนอยู่ตรงนี้ สายตาของเอสดูแปลกๆ แล้วเอสก็เดินมาพร้อมกำท่อแป๊ปแน่นฟาดใส่ลูฟี่
"ว๊ากกกกกกกกกกกก!!!!" ลูฟี่ปลิวไปแล้ว ฉันไม่รอช้ากระโดตามลูฟี่ไป
"ลูฟี่!!!!!!!!!!!!!!!"
1 สัปห์ดาต่อมา บ้องๆๆๆๆๆ เสียงหมาเห่า จะเห่าทำไมฟ่ะ
"เงียบๆหน่อยสิเฟ้ย" แล้วก็มีคนเดินออกมา
"เฮ้ย!! คุณดาดัน"
"อะไรห่ะ!? เฮ้ย!!"
"ไอ้!! หนูยังไม่ตายสินะ"
"โฮ้!! นี่ป้าถ้าตายแล้วจะมายืนอยู่ตรงนี้ไหมหล่ะ" ฉันพูด
"รู้จักย้อนแบบนี้แสดงว่ายัง" อ้าวก็ฉันพูดความจริงนิ ถูกป่ะ
ว่าจบป้าแกก็จับฉันกับลูฟี่โยนเข้ามาในห้องนอน ที่มีเอสนอนหลับอยู่ก่อนแล้วว่าแต่...ฉันเป็นผู้หญิงน่ะเฮ้ย!!!
"รีบนอนซะพรุ้งนี้ต้องไปทำงาน" แล้วป้าก็สบัดตูดไป
ลูฟี่หน่ะหลับไปเรียบร้อยส่วนฉันน่ะหรอก็นั้งทำแผลก่อนสิ สภาพสบักสบอม มอมแมม เละเทะเลยเชียวพอฉันทำแผลให้ตัวเองเสร็ดก็ต้องมานั้งทำแผลให้ลูฟี่ต่ออีก เหนื่อยแบบสุดๆ T^T กว่าจะได้นอน แล้วดูดิ๊ไปอยู่ในป่ามาตั้งอาทิตย์นึง
เช้าวันรุ่งขึ้น
พอฉันตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน (ตื่นขึ้นมา แคะขี้ตาล้างหน้าแปรงฟันเธอก็ลอยเข้า~/พอเหอะไรต์เดี๋ยวหูฉันใช้การไม่ได้พอดี/ ฮือๆจำไว้)เดินออกจากห้องน้ำก็เห็นลูฟี่เดินมาตามเอสไปฉันเลย ขอเดินติดสอยห้อยตามไปด้วย
"ลูฟี่!!!ซี!!! วันนี้พวกแกต้องทำความสะอาดน่ะโว้ยยย!!!" เสียงยัยป้าแก่ๆ ตะโกนตามหลัง
"แบร่!!! ไม่ทำหรอก" ลูฟี่แลบลิ้นใส่ดาดัน
"ถ้ามีปัญญาก็ทำเองดิ บ๊ายบ่าย~" ฉันพูดพร้อมยักไหล่
จึบ ฟุบ ฟุบ ฟุบ
เสียงฝีเท้าของเอสที่โหนเถาวัลย์แล้วกระโดดไปตามโขดหิน ลูฟี่ที่พยายามจะตามเอสไปแต่ดันกระโดดเหยียบหัวจระเข้
"อ๊ากกกกกก" ลูฟี่ร้องด้วยเสียงตกใจที่อยู่ดีๆก็มีจระเข้โผล่ขึ้นมา
"ลูฟี่!!!!!!!!!!"
8 วันต่อมา
"ลูฟี่!ซี! งานพวกยังไม่ได้ทำเลยน่ะ"
"แบร่~ ไม่ทำหรอก" และก็เป็นอีกวันที่ลูฟี่แลบลิ้นใส่ดาดัน
"มีปัญญาก็ทำเองสิ บาย~" และก็เป็นอีกวันที่ฉันพูดด้วยน้ำเสียงวอนบาทา
จึบ ฟุบ ฟุบ
คราวนี้ลูฟี่สามารถกระโดดหลบจระเข้ได้และกำลังปีนขึ้นโขดหิน
กึกๆ กึกๆ โคร้ม!
เสียงหินที่กำลังหล่นมาทับลูฟี่
"ว๊ากกกกกกก"
"ลูฟี่!!!!!!"
1 เดือนต่อมา ลูฟี่ก็ยังคงไร่ตามเอสมาตลอดไม่ว่าจะ ตอนฝนตก ลมแรง หมองจัด ก็ยังคงไร่ตามเอสเรื่อยๆ จนมาถึงกลางป่า
"ฉันแพ้อีกแล้วหรอเนี่ย" ลูฟี่พูดพร้อมหันซ้ายหันขวา
ฉันเห็นเสือตัวใหญ่มหึมากำลังเดินมาทางนี้ ขาสั่นไปหมดเลยแต่ก็ยืนบังลูฟี่ไว้ มันเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ในขณะที่ฉันคิดว่าตรูตายแน่ ลาก่อนโลกที่แสนสวยแห่งนี้!!! ﾟﾟ(´O｀)°゜ﾟแต่ก็มีหมีตัวนึงเดินมาเหมือนมันกำลังหาเรื่องเสือตัวนี้เลยใช้โอกาสนี้จับมือลูฟี่แล้ววิ่งหนี
พอเราวิ่งมาด้วยความเหนื่อย+ความล้า+ความกลัวจึงล้มตัวลงนอนกับพื้นหญ้า แต่ไม่รู้ทำไมมันรู้สึกเหมือนอยากหัวเราะขึ้นมาซะงั้น
"แฮ่กๆ ฮ่ะ ฮ่ะๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ" ฉันกับลูฟี่ประสานเสียงระเบิดหัวเราะออกมาลั่นป่า
3 เดือนผ่านไป ฉันและลูฟี่ ไร่ตามเอสตลอด 3 เดือน ฉันหล่ะนับถือความมุ่งหมั้นของลูฟี่จริงๆ
"แฮ่กๆๆ!!!"
"แฮ่กๆ แฮ่กๆ" ตอนนี้ฉันกับลํฟี่กำลังยืนหอบกันอยู่
"เอ๊! สุดทางแล้วนิ" ลูฟี่พูดขึ้น
ภาพที่เห็นตรงหน้าคือ เหล่าขยะที่เยอะแยะมากมายเป็นภูเขาเลากา และหมอกที่หนาจัด ถ้าจำไม่ผิดที่นี่คือ 'ปลายทางสีเทา' นี่น่ายังไม่ทันทีีฉันจะได้พูดอะไรลูฟี่ก็วิ่งไปแล้ว ฉันจึงวิ่งตามไป ลูฟี่ทั้งตะโกนหาทั้งมุดนู้นมุดนี่หาไปเรื่อยๆ และก็บังเอิญเห็นเอสกำลังวิ่งไปไหนก็ไม่รู้ ลูฟี่ไม่รอช้ารีบวิ่งตามไปทันที โดยมีฉันวิ่งตามไปติดๆ พอลูฟี่ตะโกนเรียกเอส ก็เห็นเอสกับ... ใครหว่า? อืม~ อ๊อ!! ซาโบ้ ใช้ เอสกับซาโบ้รีบลงจากต้นไม้ มาจับลูฟี่มัดไว้ ดีน่ะที่แอบก่อนไม่งั้นได้เจอจับมัดเหมือนลูฟี่แน่เลย แล้วเอสกับซาโบ้ก็เถียงอะไรกันสักอย่างนี่แหละฉันฟังไม่ค่อย ถนัด แล้วลูฟี่ก็ตะโกนขึ้นมาว่า
"ม่ายยย ฉันยังไม่อยากกกตายซีช่วยด้วย" ชัดแจ๋วเลย ไม่นานก็มีเสียงของคนกลุ่มหนึ่งเดินมา
เอสรีบแก้มัดให้ลูฟี่แล้วมาหลบตรงที่ฉันหลบอยู่เป็ะๆ
"เฮ้ย! ยัยบ้ามาก็อยู่นี้ได้ไงเนี่ย" อะไรย่ะ ว่าแต่นายด่าฉันว่ายัยบ้า!!! หรอ
"ฉันอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้วย่ะ ชิ!!"
"นี่พวกนายหยุดทะเลอะกันก่อน เอสนายไปขโมยของพวกแจมบลูมาหรอ ถึงว่าทำไมมันเยอะ" ซาโบ้แทรกขึ้น
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นพวกของแจมบลู"
"พวกนั้นไม่ปล่อยเราไว้แน่ ว่าแต่ลูฟี่หายไปไหน เนี่ย..."
"เฮ้ย!!!" ลูฟี่!!! ออกไปให้พวกมันจับตัวทำไมมมมมม แล้วพวกมันก็สอบปากคำลูฟี่ ตอนนี้คือแบบ ฮ่าโครตๆ ไม่ว่าจะมองยังไงลูฟี่ก็โกหกชัดๆ ดูทำดิ ปากจู๋ๆ ฮ่ะๆๆๆ
"คิกๆ อุป หึ" ไม่ไหวแล้ว ฉันจะกลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้ว
"นี่! ยัยบ้าหัวเราะอะไรฮ่ะเห็นไหม ว่าพวกเรากำลังอยู่ในวิกิตรน่ะเฟ้ย!!!" เอสพูด
"มันช่วยไม่ได้นี่น่า โทษทีๆ" หลังจากที่ฉันสงบสติอารมณ์ได้แล้วก็ออกไปขวางพวกนั้นที่กำลังจะเดินออกไป
"นี่พวกนายจะทำอะไรกับลูฟี่หน่ะ" ฉันพร้อมมองไปที่ลูฟี่ที่ตอนนี้กำลังทำสายตาแซบซึ่งมาทางฉันอยู่
"เจ้าหนูแกรู้จักเจ้านี่สิน่ะ งั้นแกก็ต้องรู้ที่ซ่อนสมบัติของพวกมันด้วยสิ" ไอ้อ้วนที่น่าจะเป็นหน้าโจ๊ค มันถาม
"ไม่รู้สิน่ะ" ฉันพูดพรางยักไหล่กวนโอ๊ย ใส่พวกมัน
และค่อยเดินไปซดพวกมันทีล่ะคนๆ แต่ดันมีหนึ่งคนมาจับที่ขาฉันทำให้พลาดท่าตอนที่กำลังสู้อยู่กับไอ้อ้วน แล้วฉันก็โดนจับไปด้วย
โธ่ เว้ย!!! ดันประมาทไป ฉันสถบในใจ
4 ชั่วโมงผ่านไป ตอนแรกลูฟี่เจอ อัดเอาๆ แต่ฉันทนเห็นพวกมันทำร้ายลูฟี่ไม่ได้ เลยยั้วะพวกมันให้มาทำฉันแทน แล้วพวกมันก็ใช้แส่ฟาดใส่ฉันจนแดงไปทั้งตัว พอไอ้อ้วนเริ่มทนไมไหว เลยใช้มีดหมายจะสบั้นหัวของฉัน ยอมรับเลยว่าฉันกล้วมาก จนหัวใจนี่แทบ ออกมาเต้นแร็ปโย้!! อยู่นอกอกได้อยู่แล้ว มันตั้งท่าจะฟันฉันเป็นภาพ สโล แต่ก็มีเสียงดังขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อน
โคร้มมม!!!!
"อย่าน่ะเฟ้ยยย!!!" นึกว่าใคร เอสกับซาโบ้นี่เอง ตอนนี้เอสกำลังแก้เชือกให้ฉันอยู่
"นะ..นายมาช้า น่ะ" ฉันพูดพรางส่งยิ้มไปให้เอส แบบ อ่อนแรง
"ก็แล้วใครใช้ให้ไปหาเรื่องพวกแจมบลูหล่ะ ห๊ะ!!" เอสพูดด้วยน้ำเสียงเคืองนิดๆ และแล้วทุกอย่างก็ผ่านมาได้ด้วยดี
ลูฟี่พอทำแผลเสร็ดก็ปล่อยโฮ ออกมาแล้วขอบคุณใหญ่เลย พวกลูฟี่คุยไรกันนิดหน่อยแต่ฉัน ปลีกตัวออกมาก่อน
ซ่า~
เสีงน้ำตกไหลมากระทบกับหิน แหละเสียงน้ำที่ไหลไปตามกระแสฉันยืนมองดูเงาของตัวเองที่สะท้อนกับผิวน้ำ ฉันรู้ว่ามาคนเดินตามมาแต่ฉันก็ปล่อยให้ตามมาฉันมีสิ่งที่จะพูดกับเค้าเหมือนกัน เพราะฉันเป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกเค้ามากที่สุด ถึงจะดูหลงตัวเองแต่ฉันก็อยากจะบอกให้รู้ว่ายังมีฉันที่ยอมรับตัวตนของเค้าอยู่ เมื่อก่อนตอนแรกที่ฉันมาที่นี่ฉันเคยคิดว่า...
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันคิดว่าทำไมฉันถึงได้มาอยู่ที่นี่?
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันฉันรู้สึกเหงาเวลาอยู่คนเดียว?
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันรู้สึกโหยหาคนอื่น?
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันเริ่มกลัวว่าตัวเองจะเปลี่ยนไป?
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง?
ตั้งแต่เมื่ไหร่ที่ฉันคิดว่าฉันมีชีวิตอยู่ไปเพื่อใครและเพื่ออะไรกัน?
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันมาคิดเรื่องพวกนี้ซ้ำไปซ้ำมา?
คำถามพวกนี้วนเวียนอยูในหัวฉันเสมอ ความกลัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ กลัวว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนที่ต้องทนแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ด้วยตัวคนเดียว ต้องทนอยู่กับความอ้างว้าง และโดดเดี่ยว กลัวว่าทั้งหมดจะเป็นแค่ความฝัน พอลืมตาตื่นขึ้นก็จะ กลับไปเจ็บปวดอีกครั้ง แต่ว่าน่ะตอนนี้หน่ะเรื่องพวกนั้นฉันไม่สนแล้วแหละ ฉันจะใช้ชีวิตที่นี่ให้คุ้มค่า
และฉันจะคอย....
"นี่ยัยเบือกมาทำอะไรอยูตรงนี้"
ผลักดันพวกเค้า....
"นี่ฉันของอะไรนายสักอย่างจะได้ไหม?"
ให้ก้าวไปข้างหน้าเอง.....
"อะไร หล่ะ"
นั้นก็เพราะว่า....
"อาจจะฟันดูเห็นแก่ตัวแต่ฉันขอร้องหล่ะ เพราะงั้นช่วย..."
พวกเค้าคือ.....
"มีชีวิยต่อไปเพื่อฉันที"
คนสำคัญของฉัน!!!
............................................................................................................
เหนื่อยบร๊ะเจ้าข้าาาา!!!!! พิมพ์ตั้ง 2 รอบพอดีรอบแรกพิมแล้วแต่ดันไปโดนปุ่มออกและเนื่องด้วยข้าพุทเจ้ายังมิได้บันทึกเลย หายแว๊บบบ ไปกับตาไรต์นี่แทบเอาหัวทุบผาผนัง!!! ยังไงก็ฝากติดตามด้วยน่ะคร้าบบบบ ผิดบ้าง ไรบ้างก็ขออภัยด้วย เมื่อวานก่อนและเมื่อวานที่มิได้มาอัพก็ขออภัยด้วยยย ไรต์ผิดไปแล้ว (กระโดดตีลังกาแล้วโค้บคำนับหัวจรดพื้นแบบแนบแน่น)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น