fic one piece ทะลุมิติมาพบรักกับเธอ

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 การจากลา การพบเจอ และการเริ่มต้นครั้งใหม่

การจากลา การพบเจอและการเริ่มต้นใหม่

หลังจากนั้นฉัน ลูฟี่และแชงคูสก็ได้รับการช่วยเหลือ

"ฮะ...ฮัดเช้ย!!!" อึ๋ย~  หนาวสุดๆ ลองคิดดูสิเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ไปลอยคออยู่กลางทะเล เลือดโชกทั่วแขน ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่มีตัวประหลาดๆมาง๊าบหัวเอา คิดแล้วสยอง

"นี่ๆ ยาซปช่วยทำแผลให้ซีหน่อยสิ" แชงคูสว่าพรางเดินไปนั้งแล้วให้ลูกเรือคนอื่นทำแผลให้ ว่าแต่ยาซปนี่พ่อเขาอุซปนี่หว่า ระหว่างที่ทำแผลฉันคุยกับยาซปไปดัวย 

ฉันใช้เวลา 2-3 วันแผลก็หายแล้วแต่ก็แปลก แปลกมากๆทำไมแผลฉันถึงหายเร็วกว่าคนปกติหล่ะ แต่ก็ช่างมันเหอะคงเพราะผลของการฝึกหล่ะมั้ง

และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันที่แชงคูสจำเป็นต้องออกเรือ ฉันปล่อยให้สองคนนั้นล่ำลากัน ที่ฉันไม่เข้าไปก็เพราะว่าฉันไม่ชอบฉากแบบนี้นี่น่าเดี๋ยวบ่อน้ำตาแตกพอดี

"ฉันหน่ะจะเป็นราชาโจรสลัดให้ได้เลย" ฉันได้ยินเสียงลูฟี่ถือหมวกฟางแล้วตะโกนออกมาดังชัดเจน เฮ้อออให้ตายสิไปลาหน่อยก็ได้มั้ง

"ไงแชงคูสจะไปแล้วหรอ" 

"อืม ฉันอยู่ที่นี้นานไปแล้ว" แชงคูสตอบ

"งั้นหรอ ส่วนลูฟี่ไม่ต้องห่วงน่ะน้องสาวอย่างฉันจะเป็นคนดูแลเอง แล้วก็..." ฉันเว้นวรรคไว้ ทำให้ทั้งสองคนหันมามองหน้าฉันอย่างใจจดใจจ่อ ไม่ต้องจองขนาดนั้นก็ได้ ก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่

"...ถ้าให้คนอย่างลูฟี่ที่ก้าวไปแต่ข้าวหน้าคงจะไม่ระวังหลังและฉันนี่แหละจะทำหน้าที่ปกป้องแผ่นหลังนั้นเอง เพราะฉะนั้นตำแหน่งรองกัปตันฉันขอน่ะพี่ชาย!!!" คำพูดของฉันทำเอาทุกคนอึ้งไปเลย ยกเว้นคุณแบคแมน ว่ะฮ่ะๆๆๆๆๆ

"น้ำเสียงที่แน่วแน่นที่แฝงไปด้วยอำนาจ ในฐานะรองกัปตันฉันขอยอมรับ" เสียงของคุณแบคแมนดังขึ้น

"โฮ้!! แบคแมนรองกัปตันของเราถึงกับพูดเองแบบนี้ ซีเธอนี่สุดยอดเลยน่ะ!!" ฮุๆก็ฉันน่ะเจ๋งอยู่แล้ว

"นี่แชงคูสดูแลตัวเองดีๆ ด้วยหล่ะเดี๋ยวกับโดนไอ้ตัวประหลาดมาง๊าบอีกฉันไม่ช่วยแล้วน่ะ ( `ิิ∇´ิ)" ฉันพูดติดตลก

"ไปก่อนน่ะลูฟี่ ซี" ฉันกับลูฟี่ยืนบ๊ายบ่ายให้พวกแชงคูสจนลับตา

หลังจากที่ปู่รู้เรื่องพวกเราก็ประเคนหมัดหนักให้อีกคนหล่ะหมัดแถมลูฟี่ไปเถียงปู่ว่าจะเป็นโจรสลัดก็โดนอีก ลูฟี่ไม่ยอมโดนอยู่ฝ่ายเดียวก็เลยมาโป้ย!! ใส่มาว่าฉันก็เห็นด้วย 

หน้าลูฟี่ : ( • ̀ω•́ )✧

หน้าฉัน :  (oﾟ▽ﾟ)...Σ( Д )ﻌﻌﻌﻌ⊙ ⊙

อ้าวเฮ้ยๆ ลูฟี่ทำงี้ได้ง๊ายยยย ใครหรอเห็นด้วยไม่มี๊ไม่มี!! ((⚆·̫⚆‧̣̥̇ )) สุดท้ายก็ลงเอยด้วยฉันกับลูฟี่เจอหมัดไปคนล่ะสองดอก ฮือๆปู่ใจร้ายทำมาได้เจ็บง่ะ แล้วก็ได้รับการฝึกชนิดที่มองเห็นและสัมผัสประตูนรกได้เลยทีเดียว โหดเหี้ยมชิบบบบบ!!!!!

1 ปีผ่านไป เวลามักผ่านไปเร็วเสมอเพราะมันคือนิยาย(!?) ตอนนี้ฉันอายุ 6 ขวบแล้วส่วนลูฟี่ก็ 7 ขวบแล้วด้วย ทำให้นึกถึงวันวารมะ..ไม่ต้องนึกดีกว่าเนอะ นึกที่ไรทำเอาขนลุกสู้ซ่า เลย

"ลูฟี่ ซี" ปู่เรียกพวกเรา

"อ่ะไรหรอค่ะปู่" ฉันตอบ หวังเป็นอย่างยิ้งว่าคงไม่เรียกไปฝึกเพิ่มอีกน่ะแค่นี้ก็ใกล้จะตายอยู่แล้ว ฉันกับลูฟี่มองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย ดูเหมือนว่าฉันจะมีผู้ร่วมอุดมณ์การด้วยแหะ

"กำลังคิดอะไรกันอยู่ฉันรู้น่ะ ที่เรียกมาเพราะฉันจะให้ไปฝึกอยู่ดาดันที่นั้นน่ะมีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันกับพวกแกอยู่ชื่อเอส" เอสสสสสสส!!!!!! จะได้เจอเอสแล้วววว เย้ๆไชโย้ๆๆ แต่ทำให้นึกถึงโจรภูเขาเลยแหะ

ไม่นานฉันกับลูฟี่ก็ย้ายไปอยู่กับดาดันแรกๆบอกเลยอยากไปตั้นหน้าป้าแกมากแต่ปู่ยังอยู่เลยได้แต่กัดฟัน แล้วก็ได้ยินเสียงลูฟี่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเลยเดินไปดู

อ๊ายยยเอสสสสถุย!!น่ำลายใส่ลูฟี่ได้งายยย ทำแบบนี้เกินไปแล้วน่ะถึงจะเป็นเอสก็เถอะ ลูฟี่ดูเหมือนจะโกรธแล้วก็บอกให้เอสขอโทษ

"นี่! นายควรจะขอโทษลูฟี่น่ะ" ฉันพูดพร้อมจ้องเอสเขม็ง

"เธอเกี่ยวอะไรด้วย แล้วทำไมฉันต้องขอโทษเจ้านี่ด้วย" เอสว่าพรางจ้องตาฉันกลับ

"เพราะว่านายถุยน้ำลายใส่ลูฟี่ไงถึงต้องขอโทษ!!" ฉันเริ่มขึ้นเสียง

"ฉันถุยใส่เจ้านี่ไม่ใช้เธอสักหน่อย แล้วจะเดือดร้อนทำไม" เอสพูดด้วยน้ำเสียงปวนประสาท ไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่ฉันพูดออกไปเลยเราปะทะริมฝีปากกันอยู่นาน (อย่าคิดลึกหมายถึงต่างคนต่างพูดใส่กัน ฮุๆรู้น่ะว่ารีดคิดไร)จมปู่เข้ามาห้าม 

ฉันแอบเหลือบตามองเอสที่กำลังจะเดินหนีก็เห็นหมอนั้นเหลือบมามองฉันเหมือนกันทำให้เราสบตาโดยบังเอิญ หมอนั้นกระตุกยิ้มที่มุมปากนิดหน่อย ก่อนที่พวรเราจะเชิดใส่กันแต่แปลกที่ฉันดันยิ้มพอหันกลับมาพร้อมกับเสียงหัวใจที่ดัง ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก เอ๊!! นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย ฉันเป็นโรคหัวใจหรอไม่น่ะ (ตรูหล่ะเซ็งกับความปัญญาอ่อนของนางเอก) (-_-#)

..............………………………………………………………………………………………

วันนี้ได้แค่นี้เน้อ สั้นเยอะเลย พรุ้งนี้อาจจะย้ำอาจจะมิได้มาลงต้องกราบขออภัยด้วยแต่หลังจากนั้นจะมาอัพต่อแน่นอน ฮุๆ ซีจังของเราแอบมีใจให้เอสคุงรึป่าวน่ะ คริคริ อันนี้ไม่บอกรออ่านเอาเอง สำหรับวันนี้ก็บ๊ายบาย