คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ที่นี่ที่ไหนหว่า
ที่นี่ที่ไหนหว่า?
"อืมมมม" ฉันครางออกมาเบาๆ ค่อยๆลืมตาขึ้นมากระพริบตาหลายๆครั้ง เพื่อปรับสายตากับแสงแดดที่ส่องเข้าผ่านม่านพยายามนึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวเองจำได้ว่าถูกรถชนนี่น่า ที่นี่คือโรงพยาบาลเหรอเรายังไม่ตายสิน่ะ คงมีคนพามาส่งหล่ะมั้งแต่สภาพมันดูแปลกๆ มั้ง?
"เฮ้อออ นึกว่าจะตายซะแล้ว" ฉันพึมพัมกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ดีแล้วแหละที่ยังไม่ตายจะได้กลับไปอ่านวันพีชต่อ ฮุๆ (สรุปคุณเธอไม่อยากตายเพราะกลัวไม่ได้อ่านวันพีชว่างั้นเถอะ)
ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นฉันหันไปตามเสียงนั้น แต่เอ๊!! ทำไมหน้าตามันถึงได้คุ้นๆหว่า? เมื่อฉันนึกได้ฉันก็แทบจะกริ๊ดบ้านแตก และเมื่อได้ยินประโยคแรกก็ต้องทำให้ฉันสงสัย คิ้วขมวดจนเป็นปม
"นี่เจ้าหนู ฟื้นแล้วหรอ" คำว่า เจ้าหนู เจ้าหนู เจ้าหนู เจ้าหนู เจ้าหนู เจ้าหนู เจ้าหนู มันดังก้องอยู่ในหัวฉันแบบไม่หยุดแถมเป็นเสียงแอ๊คโคอีกต่างหาก
หวังว่ามันคงไม่ใช้อยากที่ฉันคิดหรอกน่ะ ไม่ม้างงง ไอ้เรื่องทะลุมิติ หรือ ข้ามกาลเวลาแล้วเป็นเด็กอีกครั้งก็มีแต่ในการ์ตูนไม่ก็นิยายเท่านั้นแหละ คงไม่มาเกิดกับฉันหรอกมันไม่มีจริง ฉันกลั้นใจ รวบรวมสมาธิความกล้า แล้วค่อยๆ ก้มลงไปมองมือของตัวเอง ก็แทบช็อกสติหลุด
"ว๊ากกกกกกกกกกก!!!!" ฉันเผลอหลุดปากร้องออกมา
"เฮ้ย!!" ปู่แกก็ตกใจถึงกับอุทานออกมา ที่อยู่ดีๆฉันก็แหกปากร้องออกมา
มือที่เรียวเล็กอย่างกับเด็กอายุ 5 ขวบ แขนก็หดลงไปด้วย เหอะๆสงสัยโดนรถเยียบหมอเลยเปลี่ยนแขนไม่ม้างงง
(บ้านแกสิ!! ฉันว่าถ้าจริงป่านนี้แกตายไปนานแล้ว ถ้างั้นเรื่องตาแก่ที่อยู่ข้างหล่ะ)
ก็คงหน้าเหมือนไม่ก็รายการพวกสาระแนแฟนพันธ์แท้ วันพีชหล่ะม้างง!? กล้องหล่ะกล้องอยู่ไหนโผล่หัวออกมาได้แล้ว
(เหรอ!! แล้วอะไรมังจะเหมือนปานนั้นแล้วแกไม่สังเกตุรอบๆห้องรึไง)
พูดอีกก็ถูกอีกเหอะๆ ฉันลองมองไปรอบๆห้องใช้มีบางอันที่ประหลาดๆอยู่พอเปิดม่านก็พบแต่ทะเลกับภูเขาไม่ใช้ ไม่ใช้ ไม่ใช้ ไม่ใช้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มันเป็นไปไม่ได้!!!!!
(หมดคำพูด อีนี่แมร่งแปลกคนอื่นเข้าออกจะดีใจที่ได้เข้าในการ์ตูนที่ตัวเองชอบ แต่แกดันร้องไห้ครำครวญ)
ไอ้ดีใจมันก็ดีใจอยู่หรอกแต่ว่า ทำไมไม่เอาความสูงของฉันมาด้วย ไม่น่าาา โอ้พระผู้เป็นเจ้าทำไมท่านทำกับข้าเช่นนี้ ไม่น่ะความสูงที่น่าภาคภูมิใจเข้าฉ๊านนนนน (ขอเปลี่ยนนางเอกตอนนี้ยังทันป่าวว่ะ-_-) ขอสตั้นสัก 10 วิ แป๊บ แล้วฉันก็รู้สึกถึงแรงสะกิดที่แขนฉันเลยหันไปช้าๆ สโรโมชั้นแบบ หยองๆ เหอะๆทำเอาปู่แกเห็นแล้วหลอนไปเลย
"เอ่อ นี้ๆหนูเป็นอะไรไปเหรอ" ปู่แกไม่รู้อะไรก็ถามขึ้นมา อ้าวเวรทำไงดีว่ะเนี่ย!!
"อ่ะ เอ่ออ โอ๊ยยๆๆๆ ปวดหัวๆๆ" แกล้งความจำเสื่อมก็แล้วกันเห็นส่วนใหญ่ใช่กันบ่อย แหลๆตามเข้าหน่อยแล้วกัน (ยังมีหน้าไปว่าเข้าอีกเนอะ)
"อ้าวเฮ้ยๆ หนูๆเดี๋ยวฉันไปตามหมอมาให้นะ" แล้วปู่แกก็วิ่งออกไป
"เฮ้อออ รอดไปที" อย่างงี้ต้องหัดแหลบ่อยๆ เพื่อความชำนาญแล้วก็ความอยู่รอดซะแล้ว (ใช้เรื่องไหมนั้นน่ะ)
เสร็ดแล้วก็มีหมอเดินเข้ามาตามาด้วยปู่ ต่อจากนั้น หมอก็เริ่มสอบถามอาการเบื้องต้น อย่างกับฉันเป็นอาชญากรโดนสอบสวนแล้วก็เริ่มถามว่าจำอะไรได้รึป่าว พ่อแม่อยู่ไหน ชื่อของตัวเอหล่ะ หรือคนรู้จัก หึๆซึ่งฉันก็ตีหน้าใสซื้อ แอ๊บแบ๊ว ฮึกๆ ไม่รู้เลยค่ะ หนูจำอะไรไม่ได้เลย ปวดหัวมากๆๆๆๆ ถึงมากที่สุดเลยค่ะหมอ (แกโดนยัยมิซึสะโลกเดิมเข้าสิงใช้ไหม) ฮุๆ ฮ่าๆๆ ขนาดฉันยังทึ่งในความสามารถของตัวเองเลยเล่นแหลสดได้สมจริงมาก พอดีว่าโปะ BB มาเนียบอ่ะน่ะ เลยเนียนฮิๆ^0^ และก็ได้ขอสรุปว่า
"อะแฮ่มๆ หมาคาดว่า เอ๊ยย!!! หมอคาว่าเด็กคนนี้น่าจะความจำเสื่อมนะครับ" แล้วแกจะแอ๊บเสียงหล่อเพื่อ (ตรูว่าหมอแมร่งติดเชื้อโรคแหลสดมาจากนางเอกแน่ๆเลย) ฉันไม่ใช่เชื้อโรคน่ะย่ะจะได้ติดต่อกันได้
"เอาไงดีหล่ะการ์ป" มีเสียงปริศนาดังขึ้นแต่ฉันมองไม่เห็นหน้าเข้าเพราะเข้าอยู่ในมุมมืด และก็เกิดบรรยากาศมาคุขึ้น ฉันเกลียดสถานการ์ณแบบนี้ที่สุด
"แล้วหนูมาอยู่ที่นี่ได้ไงค่ะ" ฉันเอ่ยทำลายความเงียบ และยังแอ๊บทำหน้าสงสัยปนความเศร้าลงไปด้วย
"ฉันไปเจอหนูสลบอยู่ตอนที่พาหลานไปฝึกที่ป่าดงดิบหน่ะ" หลานรึว่าลูฟี่ แต่ฮึ่ย!! แกไอ้เคียวบังอาจเขียนให้ฉันไปนอนอยู่กลางป่างั้นหรอ (อ้าวถ้าไม่เขียนไว้กลางป่าแล้วจะเจอตาแก่ป่าว่ะ) เออ แต่ถ้าเกิดมีดจรป่ามาเจอเข้าจะทำไงว่ะเนี่ย!! (แกลืมไรไปรึป่าวฉันเป็นคนเขียนน่ะเฟ้ย!! หัดทำตัวให้ฉลาดเหมือนนางเอกคนอื่นหน่อยสิโว้ยยย!!) ก็เขียนให้ฉันโง่ไม่ใช่รึไง!! (ชิงอลจะไม่โผล่ออกมาแล้ว) เออดีแกชอบขัดฉันตลอด
"งั้นหรอค่ะต้องขอขอบคุณมากเลยน่ะค่ะที่ช่วยเหลือคนอย่างฉัน แค่นี้ก็เกินพอแล้วหล่ะค่ะ หนูคงต้องไปแล้วหล่ะค่ะเป็นแค่เด็กน้อยอายุแค่ 5 ขวบต้องมาตกละกำลำบาก ใช้ชีวิคแบบเร่ร่อน ไม่มีที่อยู่ ไม่มีเงิน ไม่มีข้าว ไม่มีน้ำกิน อาจจะเจอคนใจร้ายทำร้ายร่างกาย กระซิกๆ" ฉันทำเสียงเหมือนจะร้องไห้ และบีบน้ำตาออกมมาแล้วทำเป็นเช็ดเพื่อความสมจริง ฮุๆ
เอ่อคือพูดซะฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนใจร้ายใจดำเลยเหอะ การ์ปคิด
"ฉันจะรับเด็กคนนี้เป็นหลานบุญธรรมเอง" เย้ส!!! แหลสดมันมีประโยนช์อย่างงี้นี้เอง
"เอาจริงเหรอการ์ป" เสียงปริศนาดังขึ้นอีกครั้ง
"เฮ้อออ ตามใจนายแล้วกัน" ว่าจบร่างปริศนาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย และก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น
ครืดดดดด
"นี่ปู่ทำไมช้าจังแล้วเด็กที่เราเจอหล่ะเป็นไงมั่ง" อ๊ากกกก ฉันจำได้ไม่เคยลืมรูปร่างหน้าตาแบบนี้ ลูฟี่!!!!! ตอนเด็กโฮกกก แต่ก่อนที่ฉันจะสติแตกแล้วกระโจนเข้าใส่ลูฟี่ก็มีเสียงหัวเราะของใครบ้างคนดังขึ้นและก็เหมือนเวลาทุกอย่างกำลังหลุดนิ่งและก็ปรากฏร่างๆหนึ่งที่หล่อราวกับเทพบุตร
"ฮ่าๆๆ ขอบใจน่ะที่ชมน่ะ แล้วก็ข้านี่แหละที่เป็นคนส่งเจ้ามา ณ ที่แห่งนี้" อะไรกันฉันยังไม่ได้เอ่ยปากพูดออกไปเลยแท้ๆ รึว่า
"ใช้อย่างที่เจ่าคิดนั้นแหละข้าสามารถได้ยินสิ่งที่ผู้อื่นคิดได้" แบบนี้นี่เอง
"แล้วถ้างั้นที่ส่งมาที่นี่หมายความว่าไง"
"ก็ที่โลกนู้นน่ะเจ้าได้ตายไปแล้วแต่ว่าจิตของเจ้ายังยึดติอยู่กับสิ่งๆหนึ่งอยู่ ข้าเลยทำการส่งเจ้าเข้ามาอยู่ในมิติย่อยที่แบ่งแยกออกมาจากโลกการ์ตูนของเรื่องนี้ซึ่งเจ้าจะมีตัวตนอยู่จริงในโลกนี่และเปลี่ยนเนื้อเรื่องของเรื่องนี้ได้ เจ้าสามารถตาย บาดเจ็บหรืออื่นๆได้เหมือนคนทั่วไป"
"ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ" ฉันนี้แทบก้มลงไปกราบเท้างามๆใส่่่่่่เทพเจ้าองค์นี้เลยหล่ะ
"แล้วทำไมต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้ด้วยแหละค่ะ" ฉันถามออกไปเพราะว่าเทพเจ้าไม่เห็นต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้
"ก็เห็นว่าเจ้าชอบก็การ์ตูนเรื่องนี้มากเลยนิ แล้วก็เพื่อความสนุกส่วนตัวด้วย" อ๊ากกก ยิ้มแล้วหล่อเป็นบ้าเลยแถมยังใจดีอีกต่างหาง
"อึก ฮ่าๆๆ งั้นข้าไปก็น่ะ" พอพูดจบร่างของเทพเจ้าก็หายว๊าบไปเวลาก็กลับมาเดินเป็นปกติ และพอปู่บอกลูฟี่ว่าจะรับฉันมาอยู่ด้วย ก็ดีใจใหญ่เลยแล้งก็เถียงกันเรื่องตั้งชื่อให้ฉัน ก็แหมฉันความจำเสื่อมนี่น่า เลยพากันตั้งชื่อกันสะสาดเลย
"ชื่อ เนื้อหมูย่าง เนื้อไก่อบ เนื้อกวางทอด เนื้อจระเข้ปิ้ง แล้วกัน" เอ่อคือลูฟี่ฉันเข้าใจน่ะว่าชอบเนื้อน่ะแต่ไม่ต้องถึงขนาดเอามาตั้งชื่อให้ฉันก็ได้ T^T ฉันได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้ปู่
"เจ้าบ้า!! นั้นมันชื่อคนซะที่ไหน โป๊ก!!! " แล้วปู่แกก็ประเคนหมัดหนักไปให้ลูฟี่จนมีลูกมะนาวปูดขึ้นมา
"อู๊ย!!! เจ็บน่ะปู่ งั้นชื่อ เนื้อจระเข้ปิ้ง เนื้อกวางทอด เนื้อไก่อบ เนื้อหมูย่างเป็นไง" พูดไม่ออกเลยฉัน
"แล้วมันต่างจากเดิมตรงไหนหล่ะเจ้าบ้า!!! โป๊ก!!! " ขอโทษน่ะลูฟี่แต่ฉันด้วยกับปู่ง่ะ TOT
หลักจากการตั้งชื่อสุดประหลาดก็จบลงไปด้วยดี ถึงฉันจะรู้สึกว่าชื่อมันยังแหม่งๆอยู่ก็เหอะ ตอนนี้อย่าเรียกผิดซะหล่ะทุกคน
ฉันชื่อ มังกี้ ดี ซีมิคก์ >3<
................................................................................
ฝากติดตามด้วยน่ะครับบบบบบบ ^0^
ความคิดเห็น