fic one piece ทะลุมิติมาพบรักกับเธอ

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9 ท้าทาย

"โฮ้ย~ อากาศดีจังจังแหะ"ฉันพูดพรางบิดขี้เกียจ

"ถ้าไปตามเส้นทางนี้อีกไม่นานก็จะเห็นเกาะของกองทะพเรือและหล่ะครับ"โคบี้พูด

"โอ้โฮ้ โคบี้นายนี่สุดยอดเลยน่ะ"ลูฟี่พูดอย่างกระดี๋กระด๊า

"มันแน่อยู่แล้วนี่ครับ มันคือความสามารถขั้นต่ำของคนที่จะออกทะเลอยู่แล้วนี่นา~"

"น่าๆ อย่าไปใส่ใจเลย"ฉันพูด

"ฮ่ะๆๆๆๆๆ"

"ไม่ใช้เวลามาหัวเรอะน่ะครับคุณลูฟี่ เขาถูกขับไว้ที่นั้ยแหละนักล่าโจรลสัดผู้เลื่องชื่อโรโรโนอา โซโล นักล่าค่าหัวที่น่ากลัวเหมือนกับปีศาจกระหายเลือด ผู้มีชีวิตอยู่เพื่อการฆ่าฟัน ว่ากันว่าเขาเป็นปีศาจที่แฝงตัวอยู่ในร่างมนุษย์น่ะครับ!"โคบี้พูดอย่างสั่นๆ แต่ไม่นานมากันเราก็มาถึง…

"มาถึงแล้ว!!! เมืองของฐานทัพเรือ!!!"ลูฟี่ตะโกนออกมา

"ให้ตายสิอย่าเสียงดังได้ไหม๊ ลูฟี่!!"ฉันเอ็ดลูฟี่เล็กน้อย พรางเดินเข้ามาในเมือง

"นี่คุณซี คุณลูฟี่เป็นไปไม่ได้หรอคัรบที่จะชวนคนแบบนั้นมาเป็นพวก"โคบี้ว่า

"พวกฉันยังไม่ได้ตัดสินใจสักหน่อย ถ้าเป็นคนดีถึงจะชวน"ฉันให้ความคิดเห็น

"ก็เพราะเป็นคนไม่ดีหน่ะสิครับ ถึงได้ถูกจับ!!"โคบี้พูดพร้อมทำท่าเหนื่อยใจ

"อยู่ที่ฐานนั้นรึป่าวน่ะคนที่ชื่อ โซโลนั่นหน่ะ"ลูฟี่พูดพราวเคี้ยวผลไม้ แกไปแอบจิ๊กมาจากไหนฟ่ะ!!!

"ว้าย!!/เฮ้ย!!"พอลูฟี่พูดจบผู้คนที่เดินรอบข้างก็ทำท่าตกใจ

"ดูเหมือนว่าที่นี่จะห้ามเอ่ยชื่อโซโลหล่ะมัเงครับ"

"ยังไงก็เถอะลองไปดูที่ฐานกัน!!"ฉันเสนอความคิดเห็น

"นายอยากเป็นทหารเรือใช้ไหม๊"ลูฟี่เอ่ยทักโคบี้

"อ่ะ! ครับ แต่ว่าผมยังไม่ได้เตรียมใจเลยนะครับ ได้ยินมาว่ามีพันเอกชื่อมอร์แกนประจำอยู่หน่ะครับ"

"ว้าย!!/เฮ้ย!!"แล้วก็เหมือนกับตอนที่ลูฟี่พูดถึงโซโลไม่มีผิด

"ฮ่าๆๆๆๆ ตลกดีจังเลยแหะเมืองนี้!!!"ลูฟี่หัวเราะอย่ทงบ้าคลั่ง

"ผมชักจะเริ่มใจคอไม่ดีขึ้นมาแล้วหล่ะ"โคบี้พูดเสียงอ่อย

"ถ้าจะเป็นทหารก็ห้านใจเสาะสิ"ฉันพูด

"เขาคงแค่ออกท่าทางให้เข้าจังหวะล่ะมั้ง"

"จะเป็นแบบนั้นได้ไงล่ะครับ"โคบี้ฉันเห็นด้วยอย่างแรง

และแล้วพวกเราก็เดินมาถึงจุดหมายปลายทาง (สักที)

"เอาหล่ะถึงสักที"ฉันบ่นออกมา

"ในที่สุดก็มาถึงแล้ว ฮือ~ ต้องจากกันแล้วสิครับ-/นายบ่นอะไรของนายอะโคบี้"ฉันพูดแทรกโคบี้

"ชะ อ่าวไม่ฟังกันเลยนี่หว่าแล้วนั้น จะทำอะไรกันหน่ะ!!!"โคบี้เริ่มโวยวายออกมา

"ก็ปีนกำแพงไง"ฉันพูดพรางทำหน้าตาย

"ไหนๆ ปีศาจอยู่ไหน"ลูฟี่พูด

"เขาไม่อยู่ในที่แบบนี้หรอครับ คงโดนขับอยูข้างนะ-/เจอแล้วๆ นั้นไงหมอนั้น"และก็เป็นอีกคาที่โคบี้เจอขัด

"เป็นไปไม่ได้หรอกครับ ฮึก~ เย้อ!!"โคบี้พูดพร้องค่อยๆ ปีนกำแพงตามมาแต่ก็ต้องตกใจเมื่อคนตรงหน้าคือโซโลจริงๆ

…ผ้าโผกหัวสีดำกับผ้าคาดท้องไม่ผิดแน่โรโรโนอา โซโล จริงๆ ด้วย…โคบี้คิด

สักพักก็มีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักก็มาปีนกำแพงเหมือนกับพวกเรา

"ชู่ว์"เธอทำปากจู่เอานิ้วชี้แตะที่ริมฝีปาก ก่อนจะโรยตัวลงไป

"เฮ้ย! เธอเข้าไปในนั้นเดี๋ยวก็ตายหรอก!"โคบี้โวยวายอีกครั้ง

"พี่ชายคงหิวแล้วสิน่ะค่ะ หนูทำข้านปั้นมาให้ถึงจะเป็นครั้งแรกแต่หนูก็ตั้งใจทำน่ะ"

"ฉันไม่หิวสักหน่อย อยากโดนฆ่ารึไงยัยหนูรีบไปซะ" แต่โซโลก็ยังทำปากแข็ง เสียงเหี้ยมไล่เด็กคนนั้นแล้วไอ้เจ้าเฮลเมปโปอะไรนั้นก็โผ่ลมา กินข้างปั้นของเด็กคนนั้นแล้วบอกว่าไม่อร่อยก่อนจะโยนทิ้งกระถืบมัน พร้อมส่งให้โยนเด็กคนนั้นออกมาแต่ดีที่ฉันรับไว้ทัน

"ไม่เป็นไรใช้ไหม๊จ่ะ"ฉันถาม

"ขอบคุณมากค่ะ"แล้วน้องเขาก็ขอบคุณฉัน ส่วนลูฟี่ก็กระโดดไปหาโซโลคุยอะไรกันสักอย่างแล้วฉันก็ตามไปเห็นภาพที่เลือดพุ้งพอดี ลูฟี่หยิบข้าวปั้นของเด็กคนเมื่อกี้ป้อนโซโล อ่า~ ในที่สุดฉันก็ตายตาหลับสักที(เฮ้ยๆ เดี๋ยวแกต้องอยู่ดำเนินนิยายเรื่องนี้ก่อน!!!)ชิ ก็ได้! ฉันเดินไปจับหน้าของหมอนั้นเอียงซ้ายเอียงขาว

"แววตาใช้ได้นิ!!!"ฉันพูดพรางจ้องหน้าโซโล

"นายน่ะน่าสนใจดีนิ นิสัยดูท่าจะตรงไปตรงมา น่ารักดี"ฉันพูด

"ห๊ะ นะ น่ารักจะ จะบ้าเรอะ!!"โซโลว่าแล้วสะบัดหน้าหนี

"ฮึ!"

"โฮ~ ทำให้ซีพูดคำว่า 'น่าสนใจ' ได้นายถ้าจะเจ๋งแหอะ"ลูฟี่พูด

"แล้วเจอกัน…ฉันต้องดึงนายมาเป็นพักพวกให้ได้"ฉันพูดทิ้งท้ายไว้

"แหอะ! ไม่มีวันสะหรอก!!"ฮึ โทษทีแต่พนันคราวนี้ฉันชนะ เพราะตรูรู้เนื้อมาแล้วฟ่ะ ก๊ากกกกกก 

…………………………………………………