fic one piece ทะลุมิติมาพบรักกับเธอ

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 สู่เนื้อเรื่อง!? 100%

สู่เนื้อเรื่อง!?

ณ ทะเลแห่งหนึ่งที่อีสบลู

เสียงของเหล่าฝูงนกกำลังบินว้อนอยู่เหนือน่านน้ำและเรือรับส่งโดยสารลำหนึ่ง

ผึก!!

"หืม นั้นอะไรหน่ะ?"เสียงถังไม้กระแทกกับเรือทำให้ลูกเรือที่เป็นยามเฝ้าอยู่เดินไปดู

"เฮ้ๆ ถังนั้นอาจจะใส่เหล้าไว้ก็ได้เอาขึ้นมากันเถอะ"ลูกเรืออีกคนให้ความคิดเห็น

"เอา อึบ อึบ หนักชะมัดเลยฉันว่าต้องมีเหล้าอยู่เต็มถังแน่เลย!!"ลูกเรือคนแรกว่าพรางดึงถังไม้ขึ้นมา

"พวกนายทำอะไรกันอยู่น่ะ ให้ตายสิ"ลูกเรือคนที่สามพูดขึ้น ก่อนที่สายตาของเขาก็ไปสะดุดกับเรือลำหนึ่ง

"เรือนั้น…ที่เสากระโดงเรือมีสัญญาลักษณ์อยู่…นั้นมัน!!! เรือโจรสลัดนิ!!!"

ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! ปัง!

"กัปตันครับแย่แล้วครับ เรือโจรสลัดครับ!!!"

"อะไรน่ะ!!! เอ่อทุกท่านครับใจเย็นๆ ก่อนน่ะครับทำตามที่ผมบอก…"

ปัง! ปัง! ปัง!   ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!

ด้านเรือโจรสลัด

"โคบี้ ใครกันที่งดงามที่สุดในปฐพี หือออ!?"

"แหะๆ ก็ต้องท่านอาวบีด้าสิครับ"

"ท่านอาวบีด้าครับพวกเราไม่ได้เจอเหยื่อมานานแล้วลุยกันเลยเถอะครับ"

"ฮ่าๆ ไปแสดงให้พวกมันเห็นถึงความแข็งแกร่งของกลุ่มโจรสลัดหญิงกระบองเหล็กเลย!!!"

"เฮ้!!!!!!"

ระหว่างที่ผู้คนที่กำลังแตกตื่นกับอยู่นั้นก็มีถังใบหนึ่งกลิ้งไปเรื่อยจนกระไปหยุดที่ห้องครัว แล้วก็มีคนเดินมา

"สวัดดีครับ~ มีคนอยู่รึป่าวครับ…"

"เฮ้อ~ โชคดีจังที่ไม่มีใครอยู่เอ…ถังนั้น!?"ว่าเลยเขาก็ค่อยๆ กลิ้งถังไม้ออกมา

"ว่าไงโคบี้หนีมาเล่นในที่แบบนี้อีกแล่วสิน่ะ"ลูกเรือโจรสลัดสามคนเดินมา

"มะ ไม่ใช้น่ะครับ ผมแค่กำลังขนถังเหล้านี่อยู่!"

"งั้นหรอ เดี๋ยวฉันช่วยให้เบาขึ้นเอง"ลูกเรือโจรสลัดคนแรกพูดขึ้น

"กำลังเปรี้ยวปากอยู่พอดี"ลูกเรือโจรสลัดคนที่สองพูดต่อ

"ฉันก็คอแห้งมากด้วย"ลูกเรือคนที่สามพูดเสริม

"เดี๋ยวสิครับถ้าท่านอาวบีด้ารู้หล่ะก็…"

"หือ~ ถ้าไม่มีใครปากโป้งไปบอกก็ไม่เป็นไรนิ เนอะโคบี้~ "

"เอาหล่ะจะเปิดหล่น่ะ!!!"เขาพูดพรางหักนิ้วเสียงดังก็อบๆ

ในตอนที่กำลังจะเปิดถังไม้ก็เกิดเหตุการ์ณไม่คาดฝันขึ้น

ซี : talk

"อืม~ มืดจัง"ฉันจำได้ว่าหลังจากที่ออกทะเลมา อ้อ! เกือบลืมหลังจากที่เอสออกเรือทั้งฉันและลูฟี่ก็ฝึกกันอย่างหนักหน่วงจนกรพทั้งมาถึงวันนี้วันที่ลูฟี่อายุครบ 17 ปีพวกเราก็เดินทางแต่ดันเจอน้ำวน เอ…รู้สึกว่าเราจะเปลี่ยนเป็นคนจิ๋วแล้วเขามาอยู่ในหมวกของลูฟี่

ครืด~ ครืด~ ครืด~

ไมนานฉันก็รูสึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนอยู่แล้วหยุด ได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน นี่คงจะเป็นแรกสิน่ะตายแล้วๆ 

"ลูฟี่  ตื่นๆๆๆๆ!!!!"ฉันใช้มือกระตุกเส้นผมของลูฟี่ และไม่นานนัก

ตูม!

"ห้าวว!!! หลับสบายจังเลย"อยู่ๆ ลูฟี่ก็ลุกผลวดผลาดออกมาจากถังไม้เลยไปต่อยไอคนที่กำลังจะเปิดฝาสลบเหมือดไปเลย

"หืม~ แล้วพวกนายเป็นใคร"ลูฟี่พูดพรางก้าวเท้าออกจากถังไม้ เอิ่ม~ฉันยังไม่ออกไปดีกว่า

"พวกฉันต่างหากที่ต้องถาม!!!"เจ้าลูกกระจ็อกอีกสองตัวพูดพร้อมกัน

"แล้วไอหมอนั้นไปนอนตรงนั้นเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก"เจ้านั้นไม่ได้นอนแต่สลบอยู่!!!

"ก็นายเป็นคนทำไม่ใช้รึไง"อันนี้ฉันเห็นด้วยกับพวกแก

"นี้แกรู้ทั้งรู้ว่าพวกเราเป็นโจรสลัดยังกล้าลองของอีกอย่างงั้นรึไง!!!"

"โอ๊ย! หิวจังเลย"ลูฟี่ไม่สนใจทำเป็นเมินใส่เจ้าพวกนั้น

"ฟังคนอื่นเขาพูดก่อนได้ไหม?"

"ฮึย หนอย~ ไอ้เด็กบ้าตายซะ!!!"ไอ้สองคนนั้นพุ่งเขามาหาลูฟี่พร้อมจะใช้ดาบฟัน ฉันจึงออกจากหมวกของลูฟี่กลับร่างเดิมแล้วจัดการพวกนั้น

"อยู่ดีๆ มาทำร้ายคนอื่นมันไม่ดีเลยน่ะ"ฉันพูดพร้อมเอาดาบของฉันจี้หน้าไอ้สองตัวนั้น

"ธะ ธะ ธะ เธอโผล่มาจากไหนเนี่ย!!!"

"ละ ละ ละ แล้วพวกนาย ปะ ปะ เป็นใครกันแน่"ฉันชักสงสัยแล้วสิ ว่าพวกนี้ติดอ่างรึไง

"ฉันหรอ ฉันชื่อ มังกี่ ดี ลูฟี่ ส่วนนี้ น้องสาวฉันมังกี่ ดี ซีมิคก์ ฝากตัวด้วย"

"จ๊ากกก ไม่รับฝากหรอกเว้ย!!"แล้วเจ้าพวกนั้นก็วิ่งออกไปพร้อมลากเพื่อนของมันไปด้วย

"อะไรกันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย"โคบี้ลืมตาขึ้นมองเหตุการ์ณอย่างงงๆ

"อะ! ว่าแต่ตอนนี้รีบหนีไปเถอะครับ ถ้าเขาไปพาพวกมาหล่ะก็พวกคุณโดนฆ่าแน่!"

"แหะๆ แต่ตอนนี้ฉันหิวง่ะ"ลูฟี่พูดแล้วทำจมูดฟุดฟิด ให้ตายสิเป็นหมารึไงกัน

"เฮ้อ~ "ฉันถอนหายใจอย่างปลงตก

"ทำไมถึงพูดแบบไม่รู้สึกอะไรเลยเนี่ย บนด่านฟ้าเรือยังมีพวกเขาอีกเยอะเลยน่ะครับ"ลูฟี่ไม่สนใจสิ่งที่โคบี้ พูดแล้วก็เดินไปห้องเก็บอาหาร

"โอ๊!!! เจอแล้วๆ ของหล่ะ ซี! ของกินหล่ะ ฉันเจอของกินแล้ว"ว่าแล้วลูฟี่ก็กระเดือกเข้าไปอย่าง…มูมมาม

"เอ่อ ผมชื่อโคบี้น่ะครับ คุณลูฟี่กับคุณซีสินะครับ ยอดไปเลยเมื่อกี้ทำได้ยังไงน่ะครับ"

"ไอ้นี่อร่อยจังเลย อ่ะซีก็กินมั้งดิ"แล้วลูฟี่ก็โยนผลไม้ลูกสีแดงๆ คล้ายๆ แอปเปิ้ลมาให้ฉัน

ฟิ้ว~   หมับ!

"อย่างมัวแต่กินสิลูฟี่ งำ~"ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่กองทัพมันก็ต้องเดินด้วยทองสิเนอะ

"เรือนี่เป็นเรือโจรสลัดหรอ?"ฉันเอ่ยปากถามโคบี้

"ป่าวหรอครับเรือนี่หน่ะไม่ใช้หรอครับเพียงแต่ตอนนี้ท่านอัลบีด้ากำลังปล้นเรือลำนี้อยู่ครับ"โคบี้พูด

"เอาเถอะจะยังไงก็ช่าบแต่เรือลำนี้ไม่มีเรือลำเล็กเลยหรอ"ลูฟี่ที่เลิกโซ้ยแหกหันขึ้นมาพูดบ้าง

"พอดีว่าเรือลำเล็กของพวกเราจมไปกับน้ำวนนั้นซะแล้วสิ"ฉันพูดพรางทำหน้าหงอยๆ

"เอ๋! น้ำวนยักษ์นั้นหน่ะหรอปกติไม่น่ารอดน่ะครับ"โคบี้พูดด้วยท่าทางตกใจ

"แหม~ ที่แรกก็เล่นเอาตกอกตกใจหมดเลยล่ะน่ะ"ส่วนลูฟี่ก็ยังพูดได้อย่างสบายๆ

"นายเป็นโจรสลัดพวกเดียวกับพวกนั้นหรอ"ฉัน

"เอ่อ คือ… วันนั้นเป็วันแห่งชะตาชีวิตของผม ผมตั้บใจจะไปตกปลาก็เลยนั้งเรือเล็กออกไปจากเมืองแต่ไม่รู้ทำอิท่าไหนถึงได้ไปนั้งเรือเล็กของพวกโจรสลัดแทน… เป็นเวลาสองปีแล้วที่ผมต้องทำงานเป็นคนรับใช้เพื่อแลกกับชีวิตของตนเอง"

"นายเนี่ยที่ทั้งเซ่อ ทั้งซุ่มซ่ามเลยน่ะ ฮ่าๆ"ลูฟี่พูดไปพรางหัวเราะไปพราง

…ฮือ~ คนๆ นี้ไม่สงสารเราเลยสินะ…นี่คือสิ่งที่โคบี้คิด

โป๊ก!

"โอ๊ย! ซีมันเจ็บน่ะ"ลูฟี่โวยวายเมื่อฉันประเคนมะเหงกไปให้เขาทีนึง

"นายไม่ควรไปหัวเราะความทุกข์ของคนอื่นน่ะ"ฉันแอบค้อนลูฟี่ทางสายตา

"ถ้าไม่อยากอยู่ก็หนีไปซะสิ"ลูฟี่หันไปพูดกับโคบี้

"ไม่ไหวหรอกครับ ไม่มีทางๆ แค่คิดก็ไม่ปล้าแล้ว"

"ฮ่าๆ ฉันหล่ะเกลียดคนอย่างนายจริงแหะ ฮ่าๆ"

"อย่าบอกว่าเกลียดคนอื่นแล้วหัวเราะหน้าตาเฉยสิฟะ!"ให้ตายสิ

"ไปเป็นไรหรอกครับที่จริงถ้าผมมีความกล้าพอที่จะหนีลงถับไม้แล้วลอยทะเลไปหล่ะก็…ผมเองก็มีเรื่องที่อยากจะทำเหมือนกันครับ ว่าคุณลูฟี่กับคุณซีที่ออกทะเลมาเนี่ยตั้งใจจะทำอะไรหรอครับ"

"ห๊ะ ฉันหรอฉันจะเป็นราชาโจรสลัดส่วนซีก็รองกัปตันของราชาโจรสลัดยังไงหล่ะ ว่ะฮ่าๆ"

ห๊า!!! ระ ระ ระ ราชาโจรสลัดที่ว่าน่ะเป็นฉายาของผู้ที่ได้ครอบครองทุกสิ่งบนโลกนี้ สมบัติลับอันยิ่งใหญ่ที่มีทั้งความมั่งคั่ง ชื่อเสียง และอำนาจ คุณต้องตามหาสมบัตินั้นที่มีชื่อว่าวันพีชน๊าาา!!!"

"เอ่อ ^0^"

"ยังจะมาเอ่อ อีกโจรสลัดทั้งโลกก็ต้องการมันน่ะครับ"

"ฉันก็เหมือนกัน"

"แล้วพักพวกหล่ะครับ"

"ตอนนี้ก็มีแค่ซี เลยจะมาตามหานี่หล่ะ"

"ไม่ไหวๆ ไม่มีทางๆ เป็นไปไม่ได้หรอกครับ"

โป๊ก!

"โอ๊ย! ทำไมต้องเขกหัวผมด้วยหล่ะครับ"โคบี้ร้องขึ้นเมื่อฉันเขกหัวเขา

"ก็มันต้องเขกนิ!"

"มันไม่เกี่ยวหรอกว่าจะทำได้ไหม๊ ที่ฉันจะเป็นเพราะฉันอยากเป็น ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะเป็นราชาโจรสลัดเพื่อการนั้นถึงต้องสู้จนตัวตายฉันก็ยาม!!!"โห~ พูดซะเท่เลยน่ะลูฟี่ >^<

"ฮึ ก็เพราะว่าฉันเชื่อมั้นในตัวลูฟี่ถึงได้ตามมายังไงหล่ะ"

"ฮิฮิ ^••^"

"ไม่เคยนึกถึงเรื่องนั้นมาก่อนเลย คนอย่างผมจะเป็นได้ไหมน่ะ…ผมจะเป็นทหารเรือการจับกุมคนร้ายเป็นความฝันของผม"

"ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้น่ะ"ฉันพูด

ตูม!

อยู่ๆ หลังคามันก็ถล่มลงมา

"หือ~ ผอมแห้งแรงน้อยไม่น่าจะใช้นักล่าค่าหัวโจรสลัดโรโรโนอา โซโรน่ะ"

"หือ~ โคบี้ ใครกันที่งดงามที่สุดในท้องทะเลแห่งนี้"

"ยัยป้าตุ่มสามโครกนี้ใครน่ะ"

"ฮ่าๆๆๆ ให้ตายสิลูฟี่อย่าไปพูดความจริงแบบนั้นสิ ฮ่าๆ"ฉันกุมท้องตัวเองที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งทำให้ยัยป้านั้นโมโหมากขึ้น

"หนอย~ "

"ให้ตายสิลูฟี่ชอบสร้างปัญหาอยู่เรื่อย"แล้วพวกเราก็สู้แต่ยัยป้านั้นเจอลูฟี่ต่อยกระเด็นไปซะไกลเลย ไม่นานก็มีเรือของทัพมาเราเลยต้องชิ่งซะก่อน

……………………………………………………………………………………………………

มาต่อให้แล้วเด้อ