[Fic KHR]Devil’s Shadow_เงาปีศาจรัตติกาลคนใหม่แห่งวองโกเล่

ลำดับตอนที่ #6 : I'm Your Teacher!!!

                “Listen to my Heart Beat….”จู่ๆเด็กน้อยก็ร้องเพลงขึ้นมาเฉยๆ

                “อะไรของคุณน่ะ…”

                “อ้าว…อยู่ในคุกนาน ตามเทรนเขาไม่ทันเลยเรอะ”

                คุนาซึหัวเราะพลางดีดนิ้วที่มีเพลิงสีทมิฬไปด้วยให้จังหวะ ตึ่ก…ๆ…ๆ เสียงจังหวะช้าๆไปเรื่อยๆไม่หยุด เสียงนั้นเริ่มดังขึ้นจนเหมือนกับใช้เครื่องขยายเสียงเข้าสู่โสตประสาทอย่างไรก็ไม่ทราบ

                ไม่…ไม่ใช่ เด็กนั่น…!!!!

                ข้างหลัง…เธออยู่ข้างหลังมุคุโร่นี่เอง!!!

                “ช้าไปต๋อย…พ่อหัวสัปปะรด”ร่างเล็กหมุนตัวหันมาด้านหลังก่อนที่จะตั้งท่าคล้ายXBurnerที่สึนะในภาคอนาคตใช้ได้(แต่นี่ยังไม่ถึงครับท่าน= =) “Darkness Burner…!!!”

                “ยามาโมโตะ รับ!!!!!!”ชายหนุ่มเรือนผมสีไพลินใช้พลังเฮือกสุดท้ายโยนร่างของโคลมให้พ้นจากระยะของพลังนั่น ผู้พิทักษ์แห่งวรุณรีบรับเธอเอาไว้ได้อย่างแม่นยำ แล้วมุคุโร่ล่ะ!?!?!

                “มุคุโร่!!!วิ่งออกมาเร็ว!!!”ยามาโมโตะตะโกนเตือนอีกคน แต่…

                “…ไม่ไหวแล้วล่ะครับ…เรี่ยวแรง…หายไปดื้อๆ”สิ้นคำพูดเพลิงทมิฬก็ครอบคลุมร่างของเขาจนมองไม่เห็นสภาพในตอนนี้อีกเลย

                ‘โคลมครับ…ผมมีพลังเฮือกสุดท้ายไว้สำหรับชีวิตคุณคนเดียว…พลังมายาของผมมีอยู่เพียงน้อยนิด แต่ก็จะเยื้อชีวิตของคุณเอาไว้ให้ได้ครับ’ และแล้วมุคุโร่ก็ล้มลงกับพื้น

                …ทำไมผมเพิ่งจะมารู้สึกเสียดายชีวิต ตอนนี้กันนะครับ…

***Chrome Type***

                “!!!!???”ฉันตื่นขึ้นมาตอนที่ท่านมุคุโร่ถูกพลังมหาศาลนั่นโจมตีใส่ “ท่านมุคุโร่!!!!!!”

                “โคลม…ใจเย็นๆนะ”คุณยามาโมโตะเตือนสติฉันไม่ให้ร้องไห้ หรือ เสียใจไปมากกว่านี้

                อยากไปช่วยท่านมุคุโร่… ทำไม ทำไมฉัน…!ฉันถึงอ่อนแอขนาดนี้ ต้องคอยให้เคน จิคุสะ แล้วก็ ท่านมุคุโร่คอยปกป้องอยู่ตลอดเวลา ทำไมฉันไม่เก่งขึ้นกว่านี้นะ!!!

                “ย้าก!!!”อยู่ๆฉันก็ใช้ภาพมายาโจมตีรัวๆใส่อาจารย์คนใหม่ไม่ยั้งมือ ทั้งอสรพิษ ทั้งวัฏจักรสงสารต่างๆอีกนับสิบ แต่ว่า…เด็กคนนั้นก็แทบจะไม่สะทกสะท้านเลย ทำไม…ทั้งๆที่ไม่ใช่อัลโกบาเลโน่ แต่ว่า…กลับไม่หวาดหวั่นแม้แต่นิดเดียว

                “เกือบโดนจุดอ่อนของฉันแล้ว…แต่ยังไม่ใช่”อ…เอ๋!!!??อ อะไรนะ อยู่ๆอาจารย์ก็พูดขึ้นมาแบบนั้นทำให้ฉันกับคุณยามาโมโตะงงเป็นไก่ตาแตก เกือบโดน…จุดอ่อน แค่ใช้ภาพมายาสร้างสิ่งที่เลวร้ายที่สุดเนี่ยนะ!?!

                …ฉันเห็นเด็กคนนั้นยิ้มตอนเห็นภาพคนตายนับร้อยๆ งั้น…คงจะเป็นสิ่งตรงกันข้ามล่ะมั้ง?

                “แต่ว่า…ฉันลบจุดอ่อนนั่นไปที่อื่นแล้ว คิดวิเคราะห์ให้ดีๆนะ”

                “เอ๋!?”ฉันร้องเสียงหลง อะไรกัน…เด็กคนนี้

***ด้านนอกสวนสาธารณะ***

                “อะไรของยัยเด็กบ้านั่นน่ะ!!??”โกคุเดระว้ากด้วยความโมโหสุดฤทธิ์สุดเดช เขารู้สึกอยากเข้าไปอัดหน้าเด็กนั่นขึ้นมาตะหงิดๆเสียแล้วสิ

                “ความสามารถในการลบ และ เปลี่ยนจุดอ่อน…ให้ผู้ฝึกหัดคิดวิเคราะห์ไงล่ะ”อัลโกบาเลโน่เอ่ยขึ้นอธิบายให้กับผู้พิทักษ์แห่งวายุเบาๆ “ถ้าเป็นักฆ่ามืออาชีพ…ระดับแค่นี้ มองแว่บเดียวก็รู้แล้วว่าตรงไหน”

                “แล้วมันตรงไหนหรอ รีบอร์น?”คราวนี้วองโกเล่หนุ่มเป็นฝ่ายตั้งคำถามกับเด็กน้อยด้วยความฉงนสงสัยไม่แพ้กับโกคุเดระแม้แต่น้อย

                “แกก็เดาแล้ววิเคราะห์เอาสิเฟ้ย…มันจะมีจุดหนึ่งที่ลบ เปลี่ยนไม่ได้”

                …เหวย เจ้าบ้านี่…เขาแอบด่าเจ้าหนูในใจ แต่มองๆไปก็เห็นออร่าที่คล้ายๆกับมุคุโร่อยู่รอบๆ หนาแน่น… ยกเว้น… ตาซ้าย….

                “โคลม!!!!!ตาซ้ายของผู้หญิงคนนั้น!!!”สึนะตะโกนบอกโคลมอย่างเร่งรีบ

                …เจ้าสึนะ วิเคราะห์ผิดได้อีกนะแก…รีบอร์นลอบถอนหายใจเบาๆ จุดอ่อนน่ะ…อยู่ที่ๆปล่อยออร่าไว้หนาแน่นที่สุด หรือ ก็คือ…ขั้วปอดของเธอนั่นเอง

                ส่วนโคลมที่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าหลังจากนั้นจึงเข้าโจมตีด้วยสามง่ามไม่ยั้ง

                “…วิเคราะห์บ้างรึเปล่าเนี่ย บอสของเธอน่ะ…”คุนาซึเอ่ยถามแกมเซ็งๆ

                “บอสไม่เคยโกหกหรอก!!!”และแล้ว…

                ฉัวะ!!!! ใช่…ปลายสามง่ามฟันจนเส้นผมที่ปิดหน้าอยู่ร่วงหล่นลงสู่พื้นพสุธา… รอยแผลที่ถูกฟันของตาซ้ายที่กำลังปิดอยู่เป็นสัญลักษณ์บอกอย่างดีว่าเคยผ่านการทำงานจริงมาแล้วในระดับเฉียดตาย

                “เฮอะ…!เอาจนได้นะ ช่างเถอะ…”มือเรียวเสยไปด้านหลังพร้อมกับลืมตาขึ้น ดวงเนตรสีม่วงหมองประทับตรารูปกางเขนกลับหัวไว้ในดวงตา น่ากลัวจนคนที่อยู่ที่นั่นแทบจะกรีดร้องออกมาเลยทีเดียว

                “จะไม่ออมมือล่ะนะ… ฉันอ่อยไม่ได้เวลาใช้ดวงตานี่ด้วยสิ”ถุงมือสีดำพัฒนากลายเป็นคมเล็บสีทมิฬยาวดั่งดาบซามูไร ความเรียวและน้ำหนักที่น่าจะเหมาะสมกับผู้ใช้ที่มีความชำนาญอย่างมาก… เป็นส่วนหนึ่งของสายนักฆ่าอาชีพที่ขาดไม่ได้สำหรับการฆ่าระยะประชิด เธอยกมือขึ้นมาประสานกันตรงหน้าตั้งท่าพร้อมที่จะเข้ามาฟาดฟันได้ทุกเมื่อ “กรงเล็บแห่งความมืด”

                “ชิ…”ฮิบาริที่เพิ่งจะยอมลงจากต้นไม้สบถออกมาเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังของ ทอนฟายกขึ้นตั้งเตรียมพร้อมรบเต็มที่เช่นเดียวกันกับอีกสองคนที่เหลือ “เข้ามาเลย…!”

                “Track 01 Play…!!”ฝีเท้าพุ่งออกจากพื้นที่อย่างรวดเร็วอีกทั้งยังไม่มีร่องรอยการขยับไปที่ไหนอีกต่างหาก จะได้ยินก็แค่เสียงเพลงที่ดังขึ้นเป็นระยะๆนั่นแหล่ะ แต่…เฮ้!พวกเขาไม่ใช่สัตว์จำพวกสุนัขนะ หูถึงจะดีมากมายก่ายกองขนาดนั้น= =

                ไปไหนของมันกันนะ… ยิ่งคิดมันก็ยิ่งน่าโมโหสำหรับพ่อหนุ่มอารมณ์ร้อนฮิบาริ เคียวยะ

                “yo ma heart heart heart heart heart breaker”

                ฉัวะ!!! เสียงบางอย่างถูกฟันอย่างแรง สายโลหิตพุ่งออกมาจากรอยแผลฉกรรจ์ของยามาโมโตะ ไม่หยุดหย่อน… รอยแผลแม้จะเฉียดจุดตายตรงหัวใจไปแต่ก็เป็นรอยฟันขาดสะพายแล่งเฉียงขวา นั่นทำให้ความเจ็บปวดแผ่ซาบซ่านเข้าไปถึงจิตใต้สำนึก

                “คุณยามาโมโตะ…!!”โคลมร้องออกมา แต่ก็ต้องรีบหันกลับมาป้องกันตัวเองเมื่อสัมผัสได้ถึงจิตสังหารอันรุนแรงของคุนาซึ

                เฉ้ง!!!!

                “…!?!?!”เธอถึงกับเบิกตาโพลง หายไปเร็วเกินกว่าที่สึนะเคยสู้กับมุคุโร่เสียอีก!!!

                “ว้า~~เสียดายอ่ะ เกือบจะฟันโดนแล้วเชียว”เสียงของเธอดังขึ้นอยู่เนื่องๆตามกระแสลมที่ได้ก้าวผ่านไป หญิงสาวผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกไม่มีทางเลือกในการตามหาร่างของเด็กคนนั้น จึงใช้ภาพมายาเรียกเสาไฟโจมตีเป็นจุดๆไป “โฮ่~~~เล่นแบบนี้แรงไปหน่อยนะ~~”

                “ออกมาซะ!!!”เธอตะโกนเรียกด้วยความโมโห

                “Track 02 Play…”Mp3ถูกกดเปิดเพลงต่อไปอีกที แต่ทว่าคราวนี้…

                กึก… มือหยาบไหม้กำลังสั่นยันกายลุกขึ้นจากพื้นช้าๆ แขนขาขยับแข็งๆดั่งหุ่นเชิดไม้ที่ถูกใช้แสดงละครไม่มีผิด

                “ท่านมุคุโร่…!!!!”ใช่แล้ว…มุคุโร่ถูกควบคุมอยู่ด้วยวิชาเดียวกันกับที่โคลมโดนตอนแรกไม่มีผิดเพี้ยน ดวงเนตรคู่นั้นยังคงปิดสนิทไม่สามารถลืมตาขึ้นได้ รอยแผลไหม้ตามร่างกายเองก็เรียกได้ว่าสาหัสเกินกว่าที่จะลุกขึ้นได้แล้ว “ปล่อยท่านมุคุโร่เดี๋ยวนี้นะ!!!”

                “นอ มู เย ปอ คยอน ดิล ซู oh carzy (คุณน่ารักจนผมแทบจะทนไม่ไหว)”ร่างสูงหันข้างพลางชี้นิ้วมาทางโคลมที่กำลังยืนงงอยู่ ริมฝีปากคลี่ยิ้มน้อยๆก่อนที่จะพุ่งเข้าปะทะกับเธอด้วยสามง่ามอีกอันที่อยู่กับตัวเขา เสียงการฟาดฟันดังขึ้นเมื่อสามง่ามทั้ง2เสียดสีกัน กระแทกกระทั้นโจมตีไม่หยุดจนโคลมเริ่มหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ

                “นัน ชัก คัน ดี ชัก คัน จึง ฮู กู นี กอล ริน นอ ลึล อี เฮ มซ ทา เกซ ดา (ผมไม่เข้าใจว่าคุณรักษาภาพที่แสนดีนั้นไว้ได้ยังไง)”เมื่อการRapของเพลงได้เริ่มต้นขึ้นมุคุโร่ก็ตีลังกาถอยห่างออกมาพร้อมกับใช้มือที่ไม่ได้จับสามง่ามจับที่อกซ้ายของตนเอง 

                 “นอน คา กึม ชิก คือ รอน โค จอง อี มี จี ลึล ทัล พี อี ทัล เล บวา คแวน ชาน ดา (แต่มันจะดีมากถ้าคุณหลุดจากภาพที่ตายตัวของคุณนั้นออกมาซะบ้าง)” ว่าพลางกวาดมือไปด้านซ้ายหลังจากนั้นจึงเริ่มปักสามง่ามลงกับพื้นใช้เสาไฟโจมตีใส่เธอตามจังหวะเพลง

                “break out(hey) break out(hey) break out(hey) break out (hey)”

                “อะไร…ของเขาน่ะ”โคลมลอบกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่เมื่อได้ยินเพลงนั้นออกมาจากปากของชายหนุ่มเรือนผมสีไพลิน ส่วนทางด้านนอกนั้น…มีรีบอร์นคนเดียวที่สามารถแปลภาษาได้

                “เขาว่าอะไรน่ะรีบอร์น…??”สึนะ หัวหน้าแก๊งวองโกเล่หันหน้ามาถามด้วยความงุนงง

                “คอมเม้นต์ที่คุนาซึอยากจะบอกให้โคลมปรับปรุงตัวน่ะ…”อัลโกบาเลโน่น้อยบอกอย่างนั้น “ถ้าจะให้สรุปคร่าวๆก็ประมาณว่า[ไม่จำเป็นต้องรักษาภาพลักษณ์อันใสซื่อนั่นไว้หรอก เอาจริงหน่อยพวก]ล่ะมั้ง”

                เข้าใจเอาเพลงมาใช้คอมเม้นต์แฮะ= = รุ่นที่10คิดหน่ายๆเมื่อได้ใจความที่เด็กคนนั้นจะบอกโคลมคร่าวๆ… กลับมาทางด้านพวกโคลมที่กำลังเจอศึกหนักอยู่

                “เอ้า~นูนา(พี่สาว)คร้าบ~~รีบๆจัดการให้เสร็จๆไปเลยดีมั้ยคร้าบ~~??”มุคุโร่พูดตามความนึกคิดของผู้ควบคุมด้วยท่าทางที่เรียกได้ว่าสดใสคล้ายเด็กๆ ผิดกับสถานการณ์ในตอนนี้อย่างแรงครับท่าน==

                “อ…เอ่อ ขอเรียกคุนาซึจังได้มั้ย??”ยามาโมโตะถามยิ้มๆแม้จะเพิ่งถูกฟันไปเมื่อกี้ก็ตามที

                “อืม…!ได้…โอปป้า-ซัง(พี่ชาย)มีอะไรก็ว่ามา”ร่างสูงกว่ายืนเท้าเอวแล้วเอาสามง่ามพาดไหล่เอาไว้ รอยยิ้มยังคงประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาไม่จางหาย(ลำเอียงอีกแล้วแฮะเรา ฮะๆๆๆ)

                “เลิกเล่นเชิดหุ่นซักทีเถอะ… เอาจริงๆกันได้แล้วล่ะ”เขาตั้งท่าจะใช้ท่าวรุณโปรยสาดใส่อีกฝ่าย มุคุโร่ยืนนิ่งเงียบไปพักใหญ่ราวกับกำลังไตร่ตรองบางอย่างอยู่ มือหยาบใช้ข้อนิ้วจับคางของตนไว้หลวมๆเป็นเชิงคิด

                “เอายังไงดีน้า~~เอายังไงดี~~~”หัวของเขาโยกไปตามจังหวะที่ใช้นิ้วเคาะหัวตัวเอง “I am thinking…”

                “ฮะๆ…งั้นหรอ คิดว่าจะออกมาดีมั้ยใช่หรือเปล่า???”ยามาโมโตะยิ้มหน้าระรื่นตามปกติก่อนที่จะพุ่งตัววิ่งเข้าปะทะกับมุคุโร่ที่ถูกควบคุมอย่างรวดเร็ว “วรุณโปรยสาด!!!!”

                “อัคคีเพลิงทมิฬ!!!!”ฝ่ายร่างสูงหมุนตัวกลับไปอีกด้านหนึ่งให้ร่างของเด็กน้อยตัวจริงออกมาป้องกันแทน เพลิงสีดำสนิทโต้ตอบการโจมตีของยามาโมโตะได้ในเสี้ยววินาทีนั้น

                “ออกมาแล้วหรอ…”เขายิ้มถามอย่างใจเย็น “เบื่อแล้วล่ะสิ…”

                “เปล๊า เปล่า~~แต่ว่าอีก20นาที เรื่องที่ฉันอยากดูจะฉายแล้วน่ะ”คุนาซึคลี่ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เรือนผมสีดำแถบแดงด้านซ้ายแตกต่างจากก่อนหน้านี้กำลังโบกสะบัดตามแรงลมกรรโชก เข็มนาฬิกาภายใต้แก้วใสกำลังเคลื่อนที่ผ่านเลข12ไปช้าๆ นาฬิกาข้อมือCasio Outgear Sport รุ่น AMW-107D-1AVDFที่มีลายวองโกเล่ประดับอยู่ที่สายรัด ราคาแพงสุดกู่เลยมั้งนั่น= =’’

                “เรื่องอะไรของเธอไม่ทราบ”ฮิบาริฉุนขึ้นทันตาเห็นที่เจ้าตัวแกล้งหาวหวอดๆไม่เห็นหัวพวกเขาที่เหนื่อยแทบตายเพื่อจะฆ่าเธอ

                “Who Are You ใคร…ในห้อง ที่กำลังจะชนโรงอยู่นี่ไง ว้า อยากดูอ่ะ~~”เธอเปิดเพลงMp3ต่อไปพลางบ่นออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจเป็นที่สุด

                 (เห…ทำไมหล่อนได้ไปดูเรื่องนั้นล่ะ ทีฉันล่ะต้องไปดูเรื่องอลิซในดินแดนมหัศจรรย์ซะงั้น-คนเขียน)

                “น…หนังผีเนี่ยนะ…= =”สึนะหน้าเจือนลงแทบจะทันที “แถมยังช่วงมืดค่ำ ไม่กลัวหรอ”

                “เพราะ มันท้าทายไง ฉันถึงอยากดู~~~”ท่าทางที่กระโดดโลดเต้นเป็นเด็กอายุ7ขวบของเธอให้ความรู้สึกที่ต่างไปจากสภาวะเคร่งเครียดเมื่อกี้มากราวกับฟ้ากับเหว ร่างเล็กๆหมุนตัวเต้นไปมาอยู่พักนึงก็เอ่ยขึ้นต่อจากเมื่อครู่ “พวกนายก็ผ่านเกณฑ์เฉียดฉิวนี่นา… มันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่สอนต่อแล้วล่ะ”

                “ด…เดี๋ยวสิคะ!!! แล้วเรื่องท่านมุคุโร่ล่ะ!!!”โคลมตะโกนออกมาด้วยความเป็นห่วงร่างที่ทรุดลงไปเมื่อครู่

                “ไฟทมิฬมันไม่ได้ร้อนจนแผดเผาร่างกายได้หรอกนะ… รอยดำๆพวกนี้มันเกร็ดน้ำแข็งน่ะ”กรงเล็บถูกปลดออกแล้วหายไป ผมก็กลับเป็นสีดำแซมแดงตามปอยผมต่างๆเหมือนทีแรก “ใช้ไฟของธาตุนภาก็ละลายได้แล้วล่ะ”

                “ค…ค่อยโล่งใจหน่อย”เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากนั้นก็สลบไปอย่างรวดเร็ว

                “ฮ…!เฮ้!!!”ยามาโมโตะโพล่งขึ้นทว่า

                หมับ…! คนที่เข้ามาพยุงตัวสาวน้อยเอาไว้กลับเป็นเจ้าชีวิตของเธอ โรคุโด…มุคุโร่

                “แฮ่ก…แฮ่ก มัน หนาวนะครับ…คุนาซึ”

                “อาจารย์ต่างหากเล่า…อาจารย์น่ะ”เด็กน้อยเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจ

                “ขอโทษครับ แต่ถ้าทำกับโคลมแบบนี้ผมก็ไม่อยากจะเรียกให้ปากมันเหม็นขึ้นมาเปล่าๆหรอกครับ”เกลียดขี้หน้าฉัน ว่างั้นเหอะ…คุนาซึคิดด้วยความโมโหแต่ใบหน้ากลับแกล้งทำเป็นล่องลอยมองไปทางอื่นเหมือนกับไม่ได้ยิน

                ฟึบ!!! แท่งเหล็กที่เสียบอยู่กับสามง่ามตวัดเฉียดหัวของเธอไป โชคยังดีที่เธอก้มหลบได้ทันแม้กระนั้นร่างสูงก็ยังไม่หยุด… ชายหนุ่มเรือนผมสีไพลินยังลองทั้งแสกกลางหัวแถมยังพยายามจะแทงให้ตายอีกต่างหาก

                “เรื่องนั้นน่ะ…จะเป็นยังไงก็ช่างหัวมันเถอะ…เพราะยังไงฉันก็ไม่ใส่ใจหรอก”แท่งเหล็กจ่ออยู่ที่คอของเธอแต่เพราะไร้ซึ่งความคม ทำให้คุนาซึไม่ได้เครียดอะไรนัก…เด็กน้อยหมุนตัวจนไปอยู่ที่ส่วนปลายก่อนที่จะกระชากให้มันหลุดออกจากมือของมุคุโร่

                “โอ๊ะ!!”เขาเริ่มเซทันทีที่สามง่ามหลุดออกจากมือ แต่ยังไม่ทันได้อุทานอะไรต่อ อาจารย์ใหม่ของเขาก็หมุนตัวอีกครั้งแล้วใช้มันพาดไหล่แบบทหารแบกปืนจนแสกหน้ามุคุโร่ลงไปสลบกับพื้น

                “รู้ไว้ซะด้วยนะ…ฉันน่ะ เก่งเอาเรื่องเลยล่ะ….!!”

*********************************

Muku:คำพูดสุดท้ายนั่นมันยังไงๆอยู่นะครับ

K:หรอ...ไม่รู้แฮะ เผอิญว่าไม่ค่อยจะใส่ใจด้วยสิ

Yama:อ๋อ จากเรื่องMasked Rider Den-Oไง

Muku:....นี่คุณดูด้วยหรอครับ

K:จะเอาความจริงมั้ยล่ะ?

Muku:เอาจริงๆสิครับ= =

K:ความจริงก็คือ ฉันน่ะ...บ้าเอาเรื่องเลยล่ะ ฮะๆๆๆ

Muku:(/เอาสามง่ามแทงคนเขียน)อย่าไปยุ่งเลยจะดีกว่านะครับ

D.Kunazu:นั่นสิ...นะ

K:เจ้าบ้าคุนาซี!!!เธอก็ชอบดูไม่ใช่หรอT[]T!!!!!<<<หาแนวร่วม

D.Kunazu:เออ ฉันดู....แต่ฉันไม่ได้บ้าแบบเธอนี่

K:ยัยนี่เป็นOCของฉันจริงๆหรอเนี่ย ยัยบ้าเอ๊ย!!!!!TT{}TT