คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : หมดเวลา...ก้าวไปข้างหน้าสู่อนาคตที่ดีขึ้น!(By. Chrome)
ตึ่กๆๆๆ!!!!!!
ฉันทำได้แค่วิ่งหนีออกมาอย่างไม่คิดชีวิต เพื่อหา...เพื่อตามหาท่านมุคุโร่ ฉันเป็นห่วง ฉันกังวล...!!ตั้งแต่อาจารย์ไล่ฉัน ฉันก็รู้สึกเหมือน
โลกกำลังหยุดหมุนแล้วก็มีเพียงฉันที่วิ่งอยู่บนจุดที่หยุดนิ่งนี้ ทำไมถึง...เวลาที่ฉันมองตาของอาจารย์...
...ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนกับเห็นความโศกาในดวงตาของเธอเหมือนกับที่ฉันมองตาท่านมุคุโร่...
ปัง!!!!!!
"อั่ค!!!"
"!!??"ฉันหลุดจากภวังค์ทันทีที่เห็นร่างสูงของคนๆหนึ่งกระแทกทะลุออกมาจากกำแพงห้องด้านข้างไปไกล "ท่านมุคุโร่!!!??"
"ให้ตายสิ...เล่นอะไรของแกวะ... เสื้อฉันเลยเละเทะไปเป็นอันเรียบร้อยเลยเนี่ย"
"อะ...อะ..."
ฉันถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นผู้ชายผมสีบรอนซ์ที่เคยเจออยูในสภาพเลือดเต็มตัว เสื้อแสงขาดยับเยินจนตอนนี้มีเพียงแค่เสื้อสีขาวที่มีเลือด
เป็นทางห้อยลงมาอยู่ที่ครึ่งล่างของร่างกาย มีเพียงแค่กระดุมสองเม็ดล่างเท่านั้นที่ยังคงติดอยู่ แต่สิ่งที่ฉันกลัวมากกว่าก็คือ...
...ดวงตาสองสีที่กระหายอยากเพียงการฆ่าฟันนั่น...
"หืม..."เขาหันมามองฉันเล็กน้อยก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมา
"อะ....ยะ อย่าเข้ามานะ...!!!!"ฉันพยายามวิ่งเข้าไปป้องกันท่านมุคุโร่ก่อนเป็นอย่างแรก
"ฮึ...ก็เอาสิ ถ้าคิดว่าล้มฉันได้ล่ะก็นะ..."
ตึ่ก....ๆ.....ๆ
คุณชินสุเกะย่างก้าวสาวเท้าเดินเข้ามาอย่างเยือกเย็น แต่ที่น่าตกใจก็คือทำไมเขาถึงมีปีกอยู่ด้านหลังด้วย!?! แถมยังมีโครงปีเป็นกระดูกสีขาวย้อม
ด้วยเลือดสีแดงฉานที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไหลออกมาจากร่างกายที่ซีดเซียวของเขาแม้แต่นิดเดียว
"It's time for die,girl..."คนตรงหน้าฉันยื่นมือมาจับคางของฉันด้วยมือที่เย็นเฉียบไร้หัวใจของเขา
"โคลม!!!!!!!!!!!"ท่านมุคุโร่ที่อยู่ด้านหลังของฉันพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาหวังจะปัดป้องมือของชินสุเกะให้ปล่อยคางของฉัน ทว่า...กลาย
เป็นว่าจู่ๆท่านมุคุโร่ก็ถูกปีกด้านหลังอันน่าสะพรึงกลัวนั่นกระแทกไปจนติดกำแพง แถมยังไม่มีท่าทีว่าจะถูกปล่อยเสียด้วย
"ท่านมุคุ...!!อื๊อ!!??"คางของฉันถูกบีบพลางกระชากจนคอฉันแทบจะหลุดจากบ่าได้เลย "เจ็บนะ!!!"
"ไม่เห็นจะแปลก...ฉันต้องการให้เธอตายไปต่อหน้าเจ้าบ้านั่นเสีย... ทุกอย่างจะได้เป็นอันจบเกม"
"โคลม!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"ย้ากกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เสียงนั่น!!??เสียงของบอสดังมาจากด้านข้างทำให้ทุกคนหันไปสนใจมอง เขากำลังพุ่งเข้ามาจู่โจมชินสุเกะพร้อมกับดึงตัวของฉันออกจากเงื้อมมือ
ปีศาจร้าย ร่างซีดเซียวของชินสุเกะล้มลงในขณะที่ปีกของเขาก็ปล่อยพันธนาการท่านมุคุโร่ออก
"วองโกเล่!!อย่าเข้าใกล้เจ้าปีศาจนั่นนะครับ!!!!"ท่านมุคุโร่โพล่งขึ้นทันทีที่ลงมานั่งกับพื้นได้ "กระดูกของเจ้านั่นทำได้ทุกอย่างเพื่อฆ่าคน!!!!"
"อะไรนะ....!!??กระดูกหรอ...!!??"บอสมองชินสุเกะที่ไร้แววตาอย่างฉงนสงสัย "แกเป็นบ้าอะไรของแก...!!??"
"แกไม่เข้าใจหรอก....!!!!แกไม่เข้าใจหรอก....!!!"ชินสุเกะพร่ำบอกพวกเราด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "แกไม่เข้าใจหรอก...!!ว่าฉันทุกอย่างนี่เพื่ออะไร!!"
ปีกสีเลือดเริ่มแผ่ขยายใหญ่ขึ้นพร้อมกับโครงกระดูกที่ฉีกกระชากออกมาจากแผ่นหลังของคนๆนั้นเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เขี้ยวภายในปากเริ่มแหลมคม
ขึ้นทุกๆขณะที่เรายืนมองกันอย่างงุนงง ตอนนั้นเองฉันก็เพิ่งจะเห็นท่านมุคุโร่ที่จู่ๆก็มีเลือดทะลักออกมาตามบาดแผล
"ท่านมุคุโร่!!!!!???"ฉันเบิกตาโพลงก่อนที่จะรีบเข้าไปดูอาการของท่านมุคุโร่อย่างรวดเร็ว "ทำใจดีๆไว้นะคะ!!!!"
"โคลม!!!อย่าโดนเลือดของผมนะ!!!หมอนั่นมันเอายาอะไรแทงเข้ามาก็ไม่รู้...!!?อึ่ค...!!!"ท่านมุคุโร่ก้มลงกัดฟันกรอดๆเลยทีเดียว
"Bloody-Zero un use...ยานั่นฉันอุตส่าห์ใช้มือของฉันแทงเข้าไปถึงจุดใกล้หัวใจเชียวนะ..."ชินสุเกะเลียเลือดที่เปื้อนใบหน้าก่อนที่จะเผยยิ้มชั่วร้าย
ให้พวกเราทุกคน "มันคงจะสนุกไม่น้อย ถ้าร่างต้นของแกก็เจ็บไปด้วยน่ะ"
"!!!??"
ติ๊ดๆ...!ๆๆ!!!
"เหอ?( _ _)"ร่างเพรียวเล็กหัวสีดำแซมแดงปรายตามองลงในกระเป๋ากระโปรงของตนอย่างงงๆ "ใครมันโทรมาตอนที่กำลังจะเปิดสงครามโลกขึ้นกัน!"
"รับเถอะน่า!!เดวี่"อีกฝ่ายเร่งเร้าให้คนน้องรับด้วยท่าทีที่ฉุนเฉียวพอสมควร
"เออๆๆ..."มือเรียวหยิบโทรศัพท์สีดำขลับระบบสัมผัสของBlack Berry Stromขึ้นมากดรับสาย "คุนาซึพูด...."
(คุนาซึ!!!รีบไปดูอาการร่างแยกของมุคุโร่หน่อยเร็วเข้า!!!)
ปลายสายลุกลี้ลุกลนพูดกับเด็กสาวมาดโหดด้วยน้ำเสียงตกอกตกใจเกินกว่าที่จะอธิบายเป็นคำพูดได้ มุคุโร่หรอ....? คุนาซึยืนจับคางพลางยืนนิ่งคิดถึงคนที่
อยู่ในคุกน้ำอย่างงงๆ 'อะไรกัน....ร่างต้นไม่น่าจะโดนด้วยนี่นา?'
"อาการเป็นยังไงบ้างคะ พี่วินซ์?"เธออ้าปากถามนิ่งๆผ่านสัญญาณที่วิ่งเข้าโทรศัพท์ข้ามโลก "กระตุกหรอ?...หรือว่าหยุดหายใจเป็นพักๆ?"
(เลือดออกไม่หยุดเลย!!!!ขนาดเอาตัวออกมาพันผ้าพันแผลกี่ทบๆก็มีแต่จะเจิ่งนอง แบบนี้มีหวังเสียเลือดมากจนตายแน่ๆ!!!!!)
เสียเลือด...?หรือว่า....ยานั่น!!?? สิ้นความคิดทุกอย่างก็เหมือนกับถูกประมวลออกมาได้อย่างที่ไม่จำเป็นต้องนั่งพร่ำพรรณาอะไรใดๆทั้งสิ้น
"เดวี่...!ฉันเตรียมกำมะถันไว้พร้อมแล้ว"แองเจิลล่าโพล่งขึ้นเรียกสติแฝดน้อง "ฉันจะจุดไฟทันทีที่เธอให้สัญญาณ"
"...."
.........
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงัดเพียงเพราะเดวิลล่า หรือก็คือ คุนาซึยืนชั่งใจคิดอยู่พักใหญ่ ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจเฮือกยาวออกมาด้วยความกังวลแบบ
ที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยด้วยซ้ำไป ระหว่างนั้นก็เดินไปพูดกับแองเจิลล่าเบาๆ
"เรามาพนันกันมั้ย...?คราวนี้ถือเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย..."
"....ได้ จะพนันว่าอะไรล่ะ"แม้ฝ่ายผู้เป็นพี่จะไม่ค่อยพอใจที่ต้องมาเออออตามก็เถอะ
"ผู้ชายคนหนึ่งกำลังต้องการที่จะตามหาเพื่อนสนิทที่รู้จักกัน ในวันนั้นเขาและเธอกำลังเล่นซ่อนแอบกันอยู่ในป่าหลังบ้านราวๆ1ชั่วโมง อยากถามว่าเป็น
ไปได้หรือเปล่าที่ผู้ชายคนนั้นจะตามหาเพื่อนสนิทของเขาเจอ..."
"...."ผู้ถูกถามชั่งใจคิดก่อนที่จะตอบกลับเสียงอ่อย "ก็ต้องเจอสิ...ถ้าหากเธอไม่เจอเขาจะเป็นไปได้รึไง?"
"เธอแพ้แล้ว..."
เพียงแค่ประโยคสั้นๆของคุนาซึเท่านั้นก็ทำให้แฝดของเธอถึงกับกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่แบบงงๆ ก็รู้อยู่แล้วว่าคำถามเมื่อกี้ไม่มีคำตอบตายตัว แต่ทำไมอยู่ๆ
เธอถึงตอบผิดได้ล่ะ
"อะไรกันเดวี่!!เธอโกงฉันนะ!!"แองเจิลล่าโพล่งขึ้นอย่างไม่พอใจ "เธอต้องการอะไรกันแน่!!!??"
"ฉันจะจุดไฟเอง เธอไปฉุดกระชากพวกข้างนอกออกไปซะ...."ว่าจบก็เงียบไปครู่ใหญ่ๆระหว่างที่เดินไปนั่งยองๆหน้ากล่องกำมะถันเธอก็หันมาทำหน้า
ยิ้มๆให้ฝาแฝดของตน "ซีลอนมันจะขึ้นเป็นหัวหน้าหน่วยเงาแทนฉันแล้ว...ฝากดูแลมันด้วยได้สินะ?"
"จะบ้าหรอ!!ฉะ..."
"ไม่ได้ต้องการคำตอบจากความคิดส่วนตัวของเธอ แอง..."คุนาซึเริ่มหยิบไฟแช็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อด้านใน "นี่เป็นการตัดสินใจของผู้ชนะ...เข้าใจนะ"
..........
"อือ...."อีกฝ่ายพยักหน้าทั้งน้ำตาพลางออกตัววิ่งไปทางที่พวกมุคุโร่อยู่อย่างรวดเร็ว
"แฮ่ก....ๆ.....ๆ"
"หึๆๆ...ตายยากจริงๆให้ตายสิวะ"
พ่อหนุ่มเรือนผมสีทองบรอนซ์เปรอะเปื้อนโลหิตสีแดงฉานราวกับเพลิงที่ใบหน้ากำลังหัวเยาะแบบเหยียดหยามใส่เหล่าผู้คนที่กำลังล้มลงไปนั่งหอบ โดย
เฉพาะคนที่เพิ่งโดนเขาฉะไปด้วยหมาดๆอย่างมุคุโร่กลับไม่มีท่าทีที่จะยอมลดพลังเพื่อเยื้อชีวิตของคนรักไว้แม้เพียงแค่เศษเสี้ยวของจิตใต้สำนึก
"อีกะแค่ตายไปพร้อมๆกันนี่ทำไม่ได้รึไงวะ...!!อยู่ทำไมให้เกะลูกตา"ชินสุเกะกล่าวกับมุคุโร่ด้วยท่าทีเหยียดหยามและน้ำเสียงที่เย็นเยียบผิดปกติ ทว่าสาย
ตาที่มองเขากลับมากลับแข็งกร้าวจนไม่คิดจะพูดพล่ามทำเพลงอะไรต่อ "งั้นฉันจะช่วยสงเคราะห์ก็แล้วกัน....!!"
"Rising Sky!!!!!!"เปลวเพลิงสีส้มของธาตุนภาได้พุ่งตรงเข้ามาขวางทางไม่ให้ศัตรูเข้าใกล้พวกพ้องของตนได้
"แองเจิลล่า... มิฮาเอล เอสช์(Ace).แองเจิลล่า...."ปากซีดเซียวขยับช้าๆพร้อมกับมองใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างพินิจพิเคราะห์ "แก...มาทำไมกัน"
"ไปรอคำตอบจากอีกคนดีกว่านะ"
จบประโยคของเด็กสาวเรือนผมสีดำแซมขาว เท้าทั้งสองข้างก็พุ่งเข้าไปพร้อมกับตวัดดาบให้เหล่าวองโกเล่รุ่นที่10ทุกคนปลิวไปตามแรงกระแทกของลม
พายุอันรุนแรง ยกเว้นเพียงแต่ชินสุเกะเท่านั้นที่ยังทำเพียงแค่ยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ตอนนั้นเอง...
บึ้ม!!!!!!ฟู่ว!!!!!!!
"!!??"เปลวเพลงอันน่าพรั่นพรึงสีส้มแดงผสมปนเปกันกำลังโหมกระหน่ำเผาที่แห่งนี้ให้เป็นทะเลแห่งโศกอนาตกรรมในหนังสือฆาตรกรรมหลายต่อ
หลายเล่มที่มักจะเกิดขึ้น "นี่มัน....!!!"
ตึ่ก....ๆ....ๆ....ๆ
"แก....!!!ยังอยู่ตรงนั้นใช่มั้ยวะ!!!!!????"เนื่องจากการที่เสียงฝีเท้าของใครบางคนมันดังกึกก้องเสียงยิ่งกว่าเสียงความพินาศของที่แห่งนี้ ทำให้ชินสุเกะ
ยิ่งเดือดดาลเป็นหลายเท่าตัวเลยทีเดียว
"หึๆๆ..."คราวนี้กลับมีหลากหลายเสียงที่หัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่าขนลุกขนชัน ไม่ว่าจะเสียงผู้ชายหรือผู้หญิงก็ตาม
"ยะ...หยุดหัวเราะนะเว้ย!!!แกเป็นใครวะ!!!!"
"คิกๆๆๆๆ...."เสียงเหล่านั้นยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ รวมถึงภาพของเด็กและมนุษย์ทุกคนที่เขาเคยฆ่าไปเดินมายืนมุงหัวเราะอยู่ใกล้ๆ "น่าสมเพช...เด็กไร้ค่า"
"ม่ายยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ตึ่ก....ๆ....ๆ....ๆ
.............
"ไม่...!!ไม่ ไม่!!!ฉัน...ฉะ...ฉัน ฉันน่ะนะ....!ฉันทำเพื่อ...พะ...เพื่อพ่อกับแม่นะ...เพื่อน้องของฉัน"
"หมดเวลาแล้วชินสุเกะ..."
เสียงหวานเข้มยืนอยู่ท่ามกลางกองเพลิงที่ลุกโชนโชตช่วงอย่างรุนแรงด้านหลัง ใบหน้าที่ถูกเงาปิดบังจนมิดเป็นสีดำทมิฬหากแต่มีเพียงดวงเนตรด้านซ้าย
เท่านั้นที่ยังคงส่งประกายเรืองรองเป็นสีม่วงเข้มและมีกางเขนกลับหัวประทับอยู่ภายใน ขาเรียวเล็กย่างกลายเข้าใกล้ร่างที่นั่งกุมขมับโอดครวญตรงหน้าอย่างใจเย็น
ก่อนที่จะใช้มือที่โดนไฟเผาจนไหม้ไปเกือบเกรียมนั่นสัมผัสกับหัวสีบรอนซ์เปื้อนเลือดของชินสุเกะ
"บาปของนาย...คือ ความอาลัยรักต่อสิ่งที่ไม่มีวันกลับมา บทลงโทษของนายไม่พ้นความตายเป็นแน่นอน"
"ท่านคุนาซึ..."ก่อนที่ไฟในมือของเด็กสาวจะได้เผาผลาญร่างของอีกฝ่าย เขาก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน "ก่อนตาย...ผมอยากรู้จักชื่อของท่านจริงๆสักครั้ง"
"....."
"ได้มั้ยครับ...."
คุนาซึหรี่ตาทั้งสองลงมองชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมด้วยเรียวปากของเธอที่กระตุกยิ้ม "มิฮาเอล ดี.เดวิลล่า....ลาก่อนล่ะ โอโตยะ ชินสุเกะ...."
ร่างสูงก้มหน้าลงขณะเดียวกันก็หลับตาพริ้มลงด้วยความโล่งใจ มือเรียวปลดปล่อยพลังไฟสีทมิฬเข้าแทรกในร่างกายของชินสุเกะจนหมดลมหายใจไป
อย่างช้าๆ หัวของเขาถูกปล่อยให้กระแทกลงกับพื้นที่เริ่มมีไฟลามเข้ามาอย่างไม่ใยดี....
ฮึ.....อายุไขของฉันมันก็สั้นนะ....สั้นกว่านายเสียอีก คุนาซึนึกสมเพชตนเองพลางยืนรอให้เปลวไฟแผดเผาร่างของตนไปช้าๆ ทว่า....
หมับ!!!!
"!!!???"
เพล้ง!!!!!!!!!!!
โปรดติดตามตอนต่อไป!!!!
**************************************
ใช้Note padเขียนเรื่อง เออเจริญ-*- คอมพ่อก็ดันไม่มีไมโครซอฟอีก โอ๊ยอยากบ้า-*-!!!!
ความคิดเห็น