ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : หมดเวลา...ก้าวไปข้างหน้าสู่อนาคตที่ดีขึ้น!(By. Kunazu)
::Kunazu Type::
เหมือนจะได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมเหมือนกับโจรขึ้นบ้านมาจากด้านหลังของฉันห่างออกไปไกลมากๆ พนันได้ว่ามุคุโร่คงเจอตัวชินสุเกะแล้วล่ะ …คงต้องรีบไปตามตัวของโคลมให้เร็วที่สุดแล้วล่ะนะ…
ฉันรีบออกตัววิ่งไปตามทางลัดเลาะต่างๆที่ฉัน “พอจะจำได้” …ใบหน้าโน้มลงต่ำลงพลางโก่งตัวไปด้านหน้า ฝีเท้ารัวกระแทกพื้นหินอ่อนสีหมอกไปตามทางที่คดเคี้ยว… กลิ่นโสมมของโลหิตที่ผ่านตามอากาศกำลังกระทบกับใบหน้าของฉันไปด้วย
ยิ่งดูไปรอบด้านก็เหมือนกับไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย …ตามทางเต็มไปด้วยสายธารโลหิตที่ แห้งกรั่งได้ราวๆ8ปีแล้วล่ะมั้ง… มีร่างของเด็กตัวเล็กตัวน้อยทั้งนั่งและนอนเลือดไหลอาบร่างกาย บ้างก็ถูกแทง บ้างก็ถูกควักลูกตา คว้านไส้…น่าเศร้าจริงๆ
…ถ้าฉันในอดีตมีพลังแบบตอนนี้ก็ดีสิ…
กึก…! ฉันหยุดวิ่งหลังจากที่เลี้ยวเข้าตรอกด้านขวาไปเรียบร้อย ด้านข้างกำแพงเต็มไปด้วยประตูผุๆพังๆนับสิบ ท่าทางจะเป็นห้องไหนห้องหนึ่งที่โคลมต้องอยู่ในนั้น…
ท่าทางจะจำเป็นต้องเดินเปิดเข้าไปดูทีละห้องๆแบบคนหลงทางแล้วล่ะนะ… เล่นมีห้องเก็บ “ผลทดลอง”อยู่เป็นสิบๆแบบนี้ แล้วยิ่งตัวโคลมเองก็ใช่ว่าจะใช้น้ำหอมกลิ่นฉุนๆด้วยสิ
แอ๊ด ดด…
ห้องเก็บผลทดลองแรกก็ใช่ย่อยเลยแฮะ เครื่องผ่าตัดก็อยู่มันซะครบครัน…ยังมีศพเด็กผู้ชายหมดลมหายใจตายในสภาพที่ถูกอะไรบางอย่างกระทุ้งจากข้างในออกมาจนไส้ไหล… พอล์อดจับตัวกันจนแข็งก็ดูเหมือนกับเลือดมันกระฉูดออกมาวิ้งๆดูงามตาพิลึก=_=
แอ๊ด ดด…
ตอนนี้ฉันเข้ามาในห้องที่เขียนหน้าประตูไว้ว่า “Darkness Test”… พอลองเปิดเข้าไปก็เห็นเลือดมันไหลนองอยู่กับพื้น ส่วนข้างบนมีอะไรแขวนอยู่ก็ได้รู้เห็นไม่ชัด… แต่ว่า…จากกระจกที่แตกอยู่ห่างๆแล้วมีแสงจันทร์ส่องลงมากระทบพื้นหินอ่อน ทำให้ฉันเห็นโคลมกำลังสลบอยู่ที่พื้นที่ไม่มีเลือดนองเลย
ตึ่ก…ๆ รู้สึกเหมือนอึดอัดชอบกล…ทำไมเหมือนกับมันมีบางอย่างแปลกไป ถ้าตามหลักการคิดแล้วจะต้องมีพวกลูกไม้ลูกมือชินสุเกะเดินไปมาอย่างมากซัก4-5คน แต่เหมือนกับปล่อยให้เรามาหาโคลม…
กึก…!
…นี่มันกับดัก…!!??
ตุ้บ บบ!!!! อยู่ๆก็มีเสียงของแข็งบางอย่างตกลงกระแทกลงกับพื้นอย่างแรงที่ด้านหลัง จากลักษณะเสียงไม่น่าจะใช่ของจำพวกเหล็ก พลอง หรือ อาวุธสำริดใดๆ…
ไม่นานกลิ่นสาปเน่าของเลือดก็ลอยฉุนมาแตะจมูกจนแสบข้างในขึ้นมา ฉันย่นจมูกและขมวดคิ้วทันทีที่ได้กลิ่นเหม็นเน่านั่น อะไรมันจะน่าแหวะได้ขนาดนี้ฟะ…
กึกๆๆ…กึก กกก!!! เหอ…อะไรวะ…?
ด้วยความสงสัยฉันจึงเหลียวหลังกลับไปมองด้านหลัง มันมืดมากจนมองไม่เห็น…แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่ากำลังมีอะไรยืนคร่อมฉันเอาไว้ ครั้น…พอมือฉันแตะไปโดนสวิตช์ไฟปุ๊บ…
“แฮ่ส์~~…!”
ผ…ผีตาถลน=[]=!!!!!
“อ๊าก!!!!!ไอ้ผีเชี่ย!!!ต่อยหอยเอ๊ย!!!!”
หมับ…! ฉันใช้มือซ้ายจับหัวของเจ้านั่นก่อนที่จะเหวี่ยงไปทางโต๊ะ ฉันกดหัวไอ้ผีเฮงซวยต่อยหอยนั่นให้ลูกตาโดนมุมโต๊ะแทงเข้าที่เบ้าตาหลังจากนั้นก็กดลงให้มุมโต๊ะแสกกะโหลกขึ้นไปเป็นแนวยาว…
ย…ยอมรับนะ ตอนเห็นหน้าไอ้เชี่ยต่อยหอยนี่ใกล้ๆมันบัดซบนรกแตกของแท้เลยT_T!!!
ตุ้บ บบ…ๆๆ!! กึก กกก!!! มันมาแล้ว…ไอ้พวกตายยากเอ๊ย!!ช่วยไปเกิดๆซักทีได้ม้ายยย!!!ฉันไม่ชอบเวลาเห็นหน้าพวกแกใกล้ๆนะโว้ยT[]T!!!!
“อังเดร!!” สุดท้ายฉันก็ต้องขอตัวช่วยอย่างอังเดรหุ่นเชิดเงาข้างกายของฉัน นี่ถ้าฉันไม่มีนายฉันคงประสาทกินตายแน่ๆเลยว่ะอังเดรY_Y
พูดก็พูดเถอะ เจ้าผีดิบพวกนี้มันไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเลยซักคน…ไม่ใช่คนของเมื่อ8ปีก่อนแหงๆเลย เอ๊ะ…หรือว่า…!?
“บ้าน่า…นอกจากนูน่า-จังทำไมถึง..”นอกจากโคลมแล้วยัง…มีคนถูกจับมาในช่วง8ปีนี้อยู่อีกหรอ…!?!
เหล่าซากศพเดินได้นับร้อยตัวช่วยกันรวมตัวเป็นกระจุกจับแขนของอังเดรเอาไว้จนขยับไม่ได้ แถมยังเดินเข้ามาทางฉันอีก… บ้าเอ๊ย!!จะให้ใช้กรงเล็บนิลกาฬสีเลือดข้างเดียวมันเป็นไปไม่ได้หรอก
ยิ่งการบังคับอังเดรมันก็บั่นทอนอายุขัยของฉันไปในทุกๆครั้งที่ฉันใช้แล้ว…
“อือ…อาจารย์…คะ…”ในระหว่างที่ฉันกำลังเตะต่อยแล้วก็ใช้อังเดรช่วยสู้ โคลมก็ตื่นขึ้นมาพอดี…พวกผีดิบบางตัวคงจะเห็นด้วย ก็เลยทยอยเข้าไปจะโจมตีใส่“อาจารย์คะ!!อันตราย!!??”
“บัดซบเอ๊ย!!!นอนลงไปสิเว้ย!!อย่าลุกขึ้นมา!!”
เพราะความเครียดที่ถาโถมเข้ามาทำให้หลุดปากพูดด้วยความเคยชิน กรงเล็บสีดำข้างซ้ายถูกเรียกออกมาพร้อมกับกระตุกแทงไปที่กลางหน้าผากของซอมบี้ใกล้ๆ หลังจากนั้นก็เฉือนแบบปาดซ้ายไปด้านข้าง หัวของมันขาดออกไป1ใน4ส่วนแต่ตัวอื่นๆเป็นครึ่งหนึ่งของหัว
“Darkness Cyclone !!!”
คลื่นลมกรรโชกสีทมิฬจากมือซ้ายถูกปลดปล่อยโจมตีให้เหล่าผีบ้าห้าร้อยพวกนั้นกระเด็นไปห่างๆจากโคลม พลันเมื่อตัวของพวกมันปลิวไปกระแทกกำแพง ฉันก็รีบจะไปช่วยเธอแต่ว่า…
ตึ่ก กก!!!!
“อึ๊ก..!!!!”บ้าที่สุด บัดซบเอ๊ย…ไอ้บ้า ไอ้หัวใจบ้า…!
เพราะอายุขัยที่เริ่มร่อยหรอทุกๆขณะของฉัน ทำให้ร่างกายเริ่มจะมีปัญหาขึ้นตามช่วงเวลาที่ฉันได้ใช้อังเดรไปเรื่อยๆ อึดอัดภายใต้อกที่มีก้อนเนื้อบ้าๆอยู่ด้านใน ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกเจ็บใจที่เกิดมาเป็นแบบนี้ “หนีไปสิเว้ย!!ไปหามุคุโร่ซะ!!”
“ล แล้ว…!”
“ไปให้พ้นนะเว้ย!!ฉันไม่ต้องการความสงสาร!!”
เพียงเพราะคำพูดตวาดใส่โคลมเท่านั้น ทำให้เธอยอมวิ่งออกไปตามหามุคุโร่…ขอโทษนะ… แต่ว่าคราวนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วมั้งที่ฉันจะได้ต่อสู้กับสิ่งที่พวกเอสทรานเนโอ้สร้างขึ้น
“จะรีบตายไปไหนยะ~!!!!!”
เสียงนี้!!??... ฉันรีบหันกลับไปมองทางประตู… ร่างของเด็กผู้หญิงผมยาวสีดำแซมขาวยืนเท้าเอวพร้อมกับถือดาบใหญ่สีดำเอาไว้ด้านหลัง
“ฮ…เฮ้ย…!อ.. เอาจริงดิ”นี่มันโกหกรึเปล่าเนี่ย “แองเจิลล่า=[]=!!!!”
ฉัวะ …ๆ!!!!! การก้าวเท้าแบบรวดเร็วขณะเดียวกันก็ตวัดดาบฟาดฟันไปมาเข้าที่พวกผีดิบซอมบี้พวกนั้นภายในไม่กี่นาทีก็จัดการเรียบร้อย…
…แค่หายไปกันปีเดียวนี่หล่อนทำได้ขนาดนี้เลยหรอฟะ แอง…
“เดวี่…!ด้านหลังชั้นใต้ดิน กำมะถันเพียงพอที่เผาที่นี่อยู่!!” สรุปคือ…ยังไงกันแน่ฟะ หล่อนมาได้ยังไง หายไปไหนมา ข้าวผัดไทยหรือหมี่ซั่วลาวอร่อยกว่ากัน… เอ่อ…ไม่ๆ…อันหลังไม่เกี่ยวสินะ- -;;
“สรุปคือฉันมาสืบคดี หลังจากที่สืบงานลับเกี่ยวกับเอสทรานเนโอ้ที่อังกฤษเสร็จก็ดิ่งมาที่นี่เลย แล้วก็…ข้าวผัดไทยน่ะ ต้องแซ่บๆหน่อยถึงจะอร่อย”…สมแล้วจริงๆที่เป็นแฝดด้านสว่างของฉัน รู้ใจและติงต๊องตามฉันได้ทั้งๆที่ฉันไม่ได้ถามซักกะติ๊ด บ้าได้ไม่สมชื่อเล่น [Mihael A.Angela]ที่แปลว่านางฟ้าเล้ย=_=!!
“ไปกันเถอะ...!”
มือของคนที่มีหน้าตาไม่ต่างจากฉันยื่นมาตรงหน้าของฉัน …ชิ!แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะที่ฉันจะยอมฟังเธอ แองเจิลล่า
หมับ บบ…!
กึก กก!!!ๆๆ พวกซากศพไม่ว่าจะแค่ก้อนเนื้อหรือเศษเลือดต่างก็รวมกันเป็นร่างซอมบี้ยักขึ้นมาหนึ่งร่างที่สูงเฉียดเพดานของห้องนี้เลยทีเดียว
“พวกแกเริ่มไม่สวยก็จริง… แต่ถ้าจบก็จงรู้ไว้เลยว่ามันจะไม่มีวันสวยกว่าเดิมแน่นอน!!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น