คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4: โนอาร์และอาคุม่า
ผู้หญิงคนนั้นมองฮิรุม่าอย่างไม่กระพริบตา ชายผมทองพยายามตีสีหน้าให้เป็นปกติ ครั้นเมื่อเธอกำลังจะเอ่ยถามเขา ชายผมทองก็สวนคำถามกลับไปก่อนว่า
“ในฐานะศัตรูงั้นหรอ~? การไถ่ถามแบบเรียบง่ายอย่างนี้ต้องพูดว่า ‘ในฐานะผู้สืบสวน’ ไม่ใช่หรอ?”
“อ๋อ…ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ ไว้นายถูกฆ่าก่อนถึงจะเข้าใจนะ…”
“…จะเชือดทิ้งตอนตอบคำถามเสร็จเลยงั้นหรอ!?”
“ถ้าเกิดนายให้คำตอบที่น่าพอใจ…ฉันก็จะไม่ฆ่านายในวันนี้ก็แล้วกัน…”
‘ในวันนี้งั้นเรอะ’
ฮิรุม่าคิดอย่างลังเล ถึงเจ้าหล่อนจะไม่ฆ่าเขาวันนี้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าวันต่อๆไปเธอจะไม่ฆ่าเขา ชายผมทองคิดแล้วคิดอีกจนเขาก็ได้คำตอบที่ดีที่สุด นั่นคือยอมทำตามแต่โดยดี ซักครู่หญิงสาวก็เริ่มถามคำถามทันที
“นายน่ะคิดอยากจะช่วยพวกเอ็กโซซิสไปทำไมกันงั้นหรอ…?”
“…รู้สึกว่าเธอจะได้ยินข่าวมาผิดนะ…ฉันไม่ได้ร่วมมือกับพวกนั้นซักหน่อย”
“อ๋า~~แต่รู้สึกว่าหลังจากตอบคำถามเสร็จ นายก็จะไปร่วมมือกับพวกนั้นด้วยนี่นา~~”
‘รู้ด้วยแฮะ…!?’
ฮิรุม่าคิดแต่สีหน้ายังคงเย็นชาเหมือนเดิม ส่วนหญิงสาวนั้นก็แอบหัวเราะอยู่ในใจสีหน้าแสดงให้เห็นว่าเธอพอใจแค่ไหนแล้วเธอจึงพูดขึ้นอีกว่า
“นายไม่ลองไปร่วมมือกับพวกคนที่ฆ่ามนุษย์ดูรึไง~สนุกออกจะตาย”
“…ฆ่ากันไม่จบไม่สิ้น เพราะอย่างงี้ไงสมัยยุคสงครามถึงมีแต่การสูญเสีย…”
“นายเสียใครไปรึไง~ถึงพูดออกมาแบบนั้นน่ะ…?”
“…เปล่า…ไม่เคยเสียใครในสงครามอะไรนั่นหรอก”
“ในเมื่อไม่เสียอะไรเลย นายก็ไม่ได้อะไรเลยนะรู้มั้ย….”
เธอพูดอย่างเฉยชา ใช่… ฮิรุม่าก็รู้กฎข้อนี้ดี ถ้าไม่เสียก็ไม่ได้อะไรมาเลย แต่เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เจ้าหล่อนจะให้เขาเสียให้นั้นคืออะไรกันแน่ คงไม่ใช่แค่คำตอบของคำถามโง่ๆพวกนี้แน่นอน
“คำถามสุดท้าย… ‘กุญแจ’ อยู่ที่ไหน โยอิจิ?”
“กุญแจ? กุญแจอะไร ฉันไม่เข้าใจ”
“โกหกข้าใช่มั้ย…ข้ารู้นะว่ามันอยู่กับเจ้าน่ะ”
“อย่าพูดอะไรบ้าๆ!!ฉันไม่มีกุญแจอะไรนั่นของเธอหรอกนะ!!”
ชายผมทองลุกขึ้นตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด แต่คนที่เขากำลังจะตะคอกนั้นอยู่ๆก็หายไปเฉยๆ เขาเดินถอยหลังอย่างระมัดระวังพลางหันซ้ายหันขวาเพื่อหาผู้หญิงคนนั้น ตอนนั้นเอง
หมับ…!!
“อ๊ะ!!!”
“จับได้แล้ว…”
“ฮึ้ย~!!ไหนว่าจะไม่ฆ่าฉันไงฟะ!”
“ฉันบอกว่า ‘จะไม่ฆ่านายก็ต่อเมื่อฉันพอใจกับคำตอบ’หรอกนะ”
หญิงสาวนิรนามจับใบหน้าของชายผมทองให้หันหน้ามามองเธอ ดวงตาสีโลหิตเริ่มทำงานทันที เธอจ้องเข้าไปในดวงตาของฮิรุม่า ชายผมทองพูดอะไรไม่ออกราวกับว่าสมองถูกสะกดเอาไว้ไม่ให้ร่างกายส่วนใดทำงาน ครั้นซักพักความทรงจำของก็เริ่มเดินถอยหลังไปหาสิ่งที่ต้องการ แล้วมันก็หยุดอยู่ตอนเวลาที่เขาซ้อมกับพวกคนในทีมเสร็จ ตอนนั้นเขากำลังเปลี่ยนยูนิฟอร์มอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ขณะเดียวกันเขาก็เหลือบไปเห็นกุญแจสีดำทมิฬหล่นออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขา ชายผมทองไม่รู้ว่าใครเอามาใส่ไว้จึงฝากให้มุซาชิเอาไว้
“ทาเคคุระ เก็นสินะ…”
“อ…แฮ่ก…ๆ”
“ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะ…”
เป๊าะ…!!
“คงจะได้เวลาจากกันแล้วล่ะ…”
พลั่ค…!!!
ตึง…!!
“อั่ค…ค!!”
ร่างของชายผมทองถูกโยนลงพื้นอย่างแรง เขาพยายามฝืนร่างกายตัวเองเพื่อจะลุกขึ้นแต่ว่า…
พลั่ค!!!
“อั่ค!!!”
ชิ้ง!!
“น…นี่เธอ!?!”
“จะสะบั้นคอ หรือ รอให้ตายเพราะพิษอาคุม่านี่ดีล่ะ ฮึๆ”
เธอหัวเราะอย่างมีเลศนัยต์แล้วหยิบเข็มฉีดยาที่มีพิษของอาคุม่าบรรจุอยู่ ฮิรุม่าที่ถูกเตะนั้นเบิกตาโพลง ขณะที่หญิงสาวนั้นยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
‘บ้าเอ๊ย!!!ทำไมต้องขยับไม่ได้ตอนนี้ด้วยฟะ!!’
เขาคิดอย่างเจ็บใจ แล้วเมื่อหญิงสาวผมทองเดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอห่างจากชายผมทองแค่
ฉึบ!!
ชิ้ง!!!
“…จุ้นจ้านกันจริงๆเอ็กโซซิสสมัยนี้เนี่ย…”
“เฮะๆ…”
รุยหัวเราะเบาๆ มีดบินที่เขาถืออยู่ประกอบขึ้นจากดาบสองมือของเขา ครั้นเมื่อเขาแยกมันออก ชิ้ง!!! เขาก็รีบพุ่งเข้าไปหาผู้ที่ยืนอยู่บนราวอย่างรวดเร็ว
‘ด้านบน…’
ฟึบ!!!
“ย้าก!!!!!”
บึ้ม!!!!
รุยใช้ดาบทั้ง2ฟันลงไปที่ตัวเธอจนเกิดการระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง เขาคาดว่าที่ฟันลงไปนั้นน่าจะโดนแล้วแต่ว่า…
“อ๊ะ!!!!นี่เธอ!!” จบตอนที่4/โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น