คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ตอนที่27:Photo and Close Friend
“อ่านกันเอาเองนะ…ฉันนอนอยู่บนเตียงนี่ล่ะ”
“เออๆ…นอนไปเหอะ ไม่ได้ขอให้ช่วยซักนิด”
พลั่ค!!
“อุก!”
“อุ๊ย~โทษที~รองเท้ามันปลิวน่ะ…”
คิรากิพูดด้วยน้ำเสียงสูงเหมือนกับยั่วอากอนที่ยืนหาหนังสืออยู่ ชายผมเดธร็อคฉุนเล็กน้อย แต่เพราะชินกับนิสัยของคนๆนี้ตั้งแต่เด็กแล้วก็เลยไม่คิดจะใส่ใจเท่าไหร่
“มาโมริจัง…”
“หืม…?จ๊ะ…?”
“หยิบยาแก้ปวดหัวบนชั้นวางหนังสือให้หน่อยสิ…”
“อันนี้น่ะหรอ…?”
มาโมริหยิบขวดยาบนตู้ชั้นที่2ให้เจ้าของห้อง คิรากิรับมันมาก่อนที่จะเปิดฝาดื่มไปอึกนึง ครู่ต่อมาเธอก็โยนมันทิ้งแล้วก็ฟุบลงกับเตียงทันที คงจะเวียนหัวมากเลยมั้ง… เพื่อนสนิทตัวดีคิดในใจเล็กน้อย
“…โธ่เว้ย…!”
“หา…?”
“อาการมันไม่หายดีอีกแล้ว…จะเอาไงดี…!?”
“เฮ้ยๆ…!กินยาไปแล้วก็รอหน่อยสิฟะ…!”
“ปกติมันไม่เป็น..อุ…!”
เธอกุมขมับเล็กน้อย เอาไงดี…ถ้ากินยานอนหลับก็คงจะไม่หาย ยิ่งเธอคิดมาเท่าไหร่อาการมันก็ย่ำแย่ลงมากกว่าเดิม หญิงสาวผมสีน้ำตาลประบ่าเดินเข้ามาดูอาการของเธอด้วยความเป็นห่วง
“หัวแตกนี่นา…!”
“แค่นิดเดียวเอง…สนทำ…”
“แค่นิดเดียวก็เสียเลือดตายได้นะ!!หัดใส่ใจตัวเองซะบ้างสิ!เป็นผู้หญิงด้วยนะ!!”
“อ…เอ่อ…จ้ะ…ขอโทษที”
จนใจกับมาโมริจริงๆเลย ให้ตายสิ…เอาจริงเอาจังกับเรื่องแค่นี้เองเนี่ยนะ? มือของหญิงสาวเรือนผมสั้นทำงานอย่างรวดเร็วด้วยความเคยชินกับการที่ทำให้ฮิรุม่าบ่อยๆ… เธอชักจะเป็นห่วงคนๆนั้นเสียแล้วสิ
“ชิ…โยอิจิน่ะไม่เป็นไรหรอกน่า…”
“อ…เอ๋? ทำไมถึงเชื่อแบบนั้นล่ะ”
“มันก็เป็นไอ้พวกเดนตายแบบอากอนนั่นแหล่ะ…(สงสัยพระดีด้วยมั้ง?)”
“ถ้าฉันมันเดนตาย…แล้วเธอล่ะ ห๊ะ!? ไอ้เด็กตายยาก!”
“ด่าอะไรได้เข้าตัวมากเลยนะนายนี่…ถ้าฉันเด็ก นายที่อายุเท่าๆกับฉันก็เด็กไม่ใช่รึ?”
คิรากิย้อน เพื่อนสนิทของเธอเริ่มหมดความอดทนกับคำพูดยอกย้อนใส่แบบนี้ เขาเดินไปชิงผ้าพันแผลที่มาโมริใช้อยู่พร้อมกับบอกให้มาโมริไปอยู่ห่างๆจากเตียง ครู่ต่อมาสีหน้าหฤโหดของอากอนเริ่มเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก
“อ…!อย่าคิดจะทำ…เชียว…!”
“ไม่คิดก็ได้ แต่ปฏิบัติเลยล่ะ…!”
กล่าวจบ เขาก็ตัดบทโดนการเอาผ้าพันแผลพันปากของเธอลงมาพันแขนพันขาเป็นเดอะมัมมี่3(เฮ้ย ไม่ใช่= =’’) หญิงสาวผมทองร้องเสียงอู้อี้เพราะพูดไม่ได้ เธอด่ากราดอากอนเป็นวรรคเป็นเวรเลยทีเดียว
“ไอ้อ๊วกอาออน!!!อำไอ๊เอย!!ไอ้อ้าอ๋อนเอ๊ย!!!!”(ไอ้กร๊วกอากอน!!!จำไว้เลย!!ไอ้หน้าหนอนเอ๊ย!!!!)
“อื๋อ…?ว่าไงนะ? เชือกยังไม่แน่นงั้นหรอ?”
“ไอ้อั๋วไอ๊อัดอื้น!!!”(ไอ้หัวไม้ขัดพื้น!!!)
เธอดิ้นขลุกๆอยู่กับเตียงด้วยความโมโห แต่อากอนก็ยังคงทำเป็นเห็นพลางแอบยิ้มอยู่เงียบๆ เขาเดินหาหนังสือเปิดต่อไปเรื่อยๆจนไปสะดุดตาเข้ากับบางสิ่งเบื้องล่าง
“เอ้ย!!อ่าอุ้งอะอัลอั้มอ๊ะ!!”(เฮ้ย!!อย่ายุ่งกะอัลบั้มนะ!!)
“ฉันจำเป็นต้องเชื่อหล่อนด้วยเรอะ…?”
แซ่ก…ๆ!
“โอ้…รูปสมัยก่อนนี่นา ตอนนี้ยังใส่กระโปร่งอยู่เลย ดูสิอุนโกะ”
“ออกอ้า อ่าอุ้งไอ!!”(บอกว่า อย่ายุ่งไง!!)
คิรากิหน้าแดงกับภาพสมัยก่อน ทำไมท่านพ่อยังไม่เผามันทิ้งซักทีนะ!! เธอคิดด้วยความอายในขณะที่พยายามแก้ผ้าพันแผลที่พันร่างของเธอเอาไว้ด้วยอาการที่ลุกลี้ลุกลนสุดชีวิต แต่อากอนกลับทำไม่สนใจเขาเดินไปชวนอุนซุยและมาโมริมาดูด้วย ทั้ง3ดูภาพต่างๆด้วยความสนใจ จนเปิดมาช่วงกลางๆเป็นช่วงงานเลี้ยงแต่งงานของญาติๆอากอน ซึ่งมีภาพๆหนึ่งเขาถึงกับหัวเราะไม่หยุด
“ก๊าก!!!กั่ก กั่กๆ!!”
“หัวเราะอะไรยะ…!?!”
“คิกๆๆๆ!!ก็มันขำนี่หว่า…เอ๋…”
‘เดี๋ยวนะ…หลุดออกมาได้แล้วเรอะ!?’
“ไปตายซะไอ้หัวไม้ขัดพื้น!!!”
เพื่อนสนิทผมสีทองใช้ส้นเท้าฟาดมาที่หัวซีกขวา แต่เพราะการตอบสนอง มือของอัจฉริยะยกขึ้นมากันเท้าของเธอแล้วใช้มือทั้ง2จับขาของเธอเขวี้ยงไปด้านนอก ถึงกระนั้นคิรากิก็หมุนตัวให้ส้นเท้าอีกข้างหนึ่งตอกหัวของเจ้าเพื่อนบ้าให้จมดินไปเลย
หมับ!!
“ฮึ้ย!!”
“ยัยบ้าเอ๊ย!!โมโหอะไรนักหนา!!”
“โมโหนายนั่นแหล่ะย่ะ…”
“เร้อ~?”
ชายเรือนผมประหลาดขึ้นเสียงสูง ก่อนที่จะคว้าร่างของเพื่อนสาวพาดไหล่กว้างของเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา คิรากิดิ้นอีกครั้ง มือทั้ง2ข้างทุบหลังของร่างสูงหลายๆครั้ง
“โอ๊ยๆ!!เจ๊บ เจ็บเนอะ!?”
“ปล่อยฉันลง อิตาบ้า!!”
“อุนโกะ มาโมริ กลับได้ยัง?”
“ก็บอกว่าไม่รู้พิกัดไงเล่า!!”
“722 323 452 เปิดให้หน่อยดิ”
“เออๆ= =”
เพิ่งมานึกได้เอาตอนนี้เนี่ยนะ เจ้าน้องบ้า… แฝดพี่คิดด้วยความเหนื่อยหน่ายระหว่างนั้นก็เปิดประตูมิติกลับไปยังศาสนจักรอย่างรวดเร็ว
…ศาสนจักร ในขณะนี้…
“ว้าโว้ย!!!ทำไมติดต่อไม่ได้ซักทีเลย=[]=!!!”
“เปิดช่องทางติดต่อกับทางโน้นไม่ได้เลย ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะครับ”
“พวกนั้นไม่เคยคิดจะพกโกเล็มบ้างเลยรึไงนะ…ให้ตายสิ”
ไนท์บ่นพลางเดินตรวจดูการติดต่อกับพวกอากอนด้วยหนทางต่างๆ ตอนนี้ยังหาทางติดต่อไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เวลานั้น ในขณะที่พวกไนท์กำลังตรวจสอบหาวิธีติดต่อ
“เฮ้ย…หยุดโทรมาซักทีได้มั้ยฟะ?”
“!?!”
“ดูดิ…มือถือขึ้นMiss Callเพียบเลย เดาได้เลยนะเนี่ยว่าโทรมาจากไหน”
พี่น้องฝาแฝดเดินเข้าพร้อมกับมาโมริ และ คนแปลกหน้าที่อากอนอุ้มพาดไหล่เอาไว้ ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ยอมให้พี่ชายบ้าๆคนนี้อุ้มมาด้วยสิ ครั้นเมื่อชายหนุ่มวางเธอลง เด็กน้อยก็อุธานด้วยความดีใจ
“พี่คิรากิ!”
“อ…เอ๋? ไนท์?”
“พี่…ไม่ใช่เซลโร่? งั้นแฟ้มงานทั้งหมดก็ต้องแก้สิเนี่ย=_=”
“เหอะๆ…ขอโทษที เลือดท่านพ่อมันแรงน่ะ นิสัยมันก็เลยคล้ายๆกันหมด”
คิรากิพูดหน่ายๆ แต่เมื่อหันไปด้านข้างก็เริ่มเล่นสงครามสายตากับอากอนต่อเหมือนกับรู้คำด่าที่อยู่ในใจกันและกันอย่างไรอย่างนั้น ชายผมเดธร็อคชักเริ่มรำคาญจึงเงื้อหมัดหวังจะชกคนตรงหน้า แฝดพี่เห็นเช่นนั้นจึงรีบเข้ามาห้ามไว้ โจ๊คเกอร์เองก็รีบเข้ามาห้ามเจ้านายเอาไว้ไม่ให้เธอเข้าไปเป่าหัวคนๆนั้นจนกระจุย
“ถอยไป!เรื่องนี้เรายังต้องเคลียร์กันอีกยาวนะ!!”
“นายคิดจะทำบ้าอะไรอีก!!อากอน!!”
“ทำไม!?ทั้งๆที่ฆ่าเซลโร่ได้!!ทำไมถึงปล่อยให้มันหนีไปวะ!!!”
“คิดว่าฉันมีพลังขนาดนั้นเลยรึไงไอ้หัวไม้ขัดพื้น!!ถึงฉันจะออกมาจากมิติกระจกได้ แต่พลังฉันก็ยังถูกสะกดอยู่นะ!!”
“นายหญิง…!ใจเย็นๆขอรับ…!”
ชายผมแดงรีบห้ามสุดแรงถึงกระนั้นสาวเจ้าก็ยังจะหาเรื่องชกต่อยกับอากอนต่อ ส่วนทางด้านเพื่อนสนิทจอมหาเรื่องนั้นหลุดจากการพันธนาการของพี่ชายแล้วตรงรี่เข้ามาตบหน้าของเธอไปฉาดนึง
เพี๊ยะ!!
“!...”
“ทั้งๆที่ยังเหมือนเดิมทุกอย่างเนี่ยนะ!!เธอยังจะโกหกว่าโดนสะกดพลังเนี่ยนะ!!”
“…ข้าไม่ได้โกหก พลังที่แท้จริงของข้าโดนสะกดไว้”
“ฮึ่ม…!”
เขาสบถพลางเดินออกไปจากที่นั่น แฝดพี่เองก็รีบตามไปแม้จะยังกริ่งเกรงกับคิรากิที่โดนน้องชายตัวดีของเขาตบไปก็ตาม ครู่ต่อมา…แฝดผู้พี่เปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ เขาพบว่าแฝดคนน้องนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างมองดวงจันทร์ด้วยความเหม่อลอย
“นายไปเปิดเรื่องทะเลาะกับคิรากิทำไมกัน?”
“คนที่รักที่สุด คือ คนที่ไม่น่าไว้ใจที่สุด…น่าจะรู้นี่”
“เลิกมองคิรากิด้วยทัศนคติแบบนั้นซักทีน่า…”
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ยัยนั่นน่ะ…อาจจะแว้งกัดเราเมื่อไหร่ก็ได้”
“ทั้งๆที่นายก็เป็นเหมือนคิรากิ แต่กลับระแวงกันเองแบบนี้ มันจะได้อะไรขึ้นมา”
“…”
“เอาเถอะ…ฉันจะปล่อยให้นายอยู่คนเดียวซักพักก็แล้วกัน”
อุนซุยพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ส่วนชายผมเดธร็อคนั้นก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมอย่างเงียบๆ รู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก…เหมือนกับคนๆนั้นกำลังโกหกเขาอยู่ โกหกบางอย่างที่ทำให้เขาถึงกับทะเลาะกับเธอแรงกว่าเมื่อหลายปีก่อน มือหยาบกร้านกำแน่นจนเลือดออกซิบๆ ควรจะขอโทษยัยนั่นมั้ยนะ…
แอ๊ด…
“โอ๊ะ…ขอโทษครับ คงจะมาผิดห้อง”
ฮา นือ ลี เม จอ จุน นอน เน ซา ราง
(ไม่นานท้องฟ้าคงตอบรับ .. คุณคือความรักของผม)
“ฟังเพลงอีกแล้วเรอะ?”
“I hope –
ชายหนุ่มผมแดงยิ้มๆตอบให้คนตรงหน้า เนื้อเพลงฟังๆดูก็เพราะดี บางท่อนก็มีความหมายที่ดีอยู่หลายๆอย่าง เพราะเพลงนี้ทำให้เขาสำนึกได้หลายๆอย่าง อากอนเผลอร้องตามเบาๆด้วยรอยิ้มที่หาได้ยากนัก
“โท ลา อล กอ ยา โท ลา อล กอ ยา นี กา ออบ นึน นา นึน ออบ ซือ นี กา”
กลับมาหาผมนะ กลับมาหาผมนะ เพราะว่าไม่มีคุณ จึงไม่มีผม
“ฮะๆ…ชอบหรอครับ?”
“อื๋อ…เปล่า แค่ว่าเนื้อเพลงมันตรงกับเรื่องที่ผ่านมาน่ะ”
“ไม่ใช่ว่าแทงใจดำน่อ~?”
“ฮึๆ…จะบ้าเรอะ”
เขาหัวเราะในลำคอก่อนที่เนียร์จะออกไปจากห้องทันที ชายเรือนผมประหลาดยังคงนั่งมองดวงจันทร์พลางนึกถึงเรื่องเก่าๆ ยิ่งนึกก็รู้สึกขำแล้วก็อายในเวลาเดียวกัน เขาหยิบรูปบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ2-3รูป เป็นรูปภาพของคิรากิที่ใส่ชุดไปงานเต้นรำตอนนั้น ร่างสูงอมยิ้มกับภาพพวกนี้ ตอนนั้นอากอนและคิรากินั้นดันมาเจอกันกลางงานเต้นรำพอดี ตัวเขานั้นอยู่ในชุดสูทและคิรากิก็อยู่ในชุดกระโปร่ง ดูไม่เหมาะสมกันเอาซะเลย…
“แฮะๆ…ก็ว่าทำไมถึงไม่มีภาพพวกนี้…ที่แท้เจ้าตัวก็อายที่จะเอามาดูนี่เอง”
มีภาพนึง เขากำลังจับมือกับคิรากิตอนที่ถ่ายรูปอยู่… น่ารัก…อ๊ะ!ไม่ๆ ตอนเด็กๆทำอะไรมันก็ดูน่ารักไปหมดนั่นแหล่ะ ส่วนภาพที่เหลือเป็นภาพที่เขาถ่ายเองกับมือ… ถ่ายเฉพาะมุมดีๆของคิรากิ แต่ลืมเอาออกจากกล้องถ่ายรูปนั่นก็เลยอดเอาเก็บเข้าอัลบั้มของตนเอง
“…อ๋า~อยากกลับไปเป็นเด็กจังเลย~”
เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง แล้วก็ผล็อยหลับไป
…เช้าวันต่อมา…
อะต๊า~!!อะต๊า~~!!(ไก่บ้านไหนฟะเฮ้ย=[]=!!!)
“หือ…อือ…ม์”
อากอนตื่นขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อย พลางมองบนร่างของเขา เพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรคลุมร่างของเขาไว้ ผ้าห่ม…เขาเห็นเช่นนั้นก็สันนิษฐานว่าคงจะเป็นอุนซุยจึงไม่ใส่ใจนัก เขารีบพับผ้าห่ม(ครั้งแรก= =’’)ก่อนที่จะรีบอาบน้ำอาบท่า แต่งตัวเพื่อไปทำงานต่อ
“ไง…ตื่นแล้วเรอะ เจ้าบ้า”
“เฮ้ย…ขนขึ้นรึยังฟะ?”
“หา…!?ฉันไม่ได้ขี้เกียจตัวเป็นขนนะเฟ้ย!ไอ้จิ้งเหลนสวะ!”
“ใครจิ้งเหลนฟะ!?อ้อ…!แกมันแผ่นเสียงตกร่องนี่หว่า!พูดแล้วไม่เคยจำเพราะงี้สินะ!?!?”
“หนอย…!ไปตายซะไป๊!!”
“เฮ้…ฝั่งนั้นน่ะเงียบๆหน่อยสิยะ…!”
ไนท์พูดด้วยน้ำเสียงดุดันจากโต๊ะข้างๆ มาโมริเองก็นั่งกินข้าวเช้าอย่างกล้าๆกลัวๆกับโต๊ะที่พวกผู้ชายนั่ง ผิดกับหญิงสาวผมทองที่นั่งไขว่ห้างกินเบรกฟาสท์ด้วยความเคยชิน เธอชะงักใช้หางตามองพวกอากอนเล็กน้อยอยู่ครู่นึง เมื่อเพื่อนสนิทของเธอหันมามอง คิรากิก็เดินหนีไปในทันที
“อ้าว…เดินหนีไปเฉยๆเลยแฮะ”
“…ชิ…!”
“อากอน…นายก็ไปขอโทษเธอซะสิ”
“ไม่…!”
“อ่อ…หรือว่านายจะลองร้องเพลงนั้นง้อเจ้าหล่อนดูล่ะ”
“บ้าเรอะ…!”
เขายังคงเคี้ยวข้าวเช้าต่อโดยที่ไม่คิดจะฟังแฝดพี่แม้แต่น้อย ทว่าสายตาของเขากลับจ้องมองผู้ที่เดินลับตาไปอย่างเงียบๆ ปากกับใจไม่เคยตรงกันเอาซะเลย… อุนซุยคิดพลางอมยิ้มเล็กน้อยแล้วก็แอบกระซิบกับโจ๊คเกอร์เล็กน้อย
“เหย…ไม่เอาหรอกครับ ผมยังไม่อยากตาย”
“เอาน่า…เอาพอแค่ให้เจ้านี่หึงได้นิดๆก็ดี”
“กระซิบกระซาบอะไรกัน เจ้าพวกบ้า”
“ป…เปล่า คือ ฉันกับเนียร์งานยุ่งนะ ไปล่ะ”
พี่ชายหัวเกรียนรีบลุกออกจากโต๊ะอาหารพร้อมๆกับชายหัวสีเพลิง จากนั้นก็เดินไปไหนต่อไหนก็ไม่ทราบทำให้อากอนที่เพิ่งกินเสร็จเริ่มสงสัยในตัวพวกเขาไม่น้อยเลยทีเดียว เมื่อผ่านไปได้ครู่นึงเขาก็เดินไปเดินมาในศาสนจักร จู่ๆเขาก็เจอโจ๊คเกอร์กำลังจับมือกับคิรากิอยู่ แถมยังคุยกันแบบสนิทสนมอีก
“ฮึ้ย…!”
“ท่านหญิงคร้าบ…ดีใจจังเลยที่ท่านกลับ…”
พลั่ค!!!
“อุ๊ก!!!”
รองเท้าข้างนึงลอยมากระแทกหน้าพ่อบ้านหนุ่มเข้าจังๆ ทำเอาหญิงสาวผมทองตกใจไม่ใช่น้อย เธอหันมามองอากอนที่ยืนเท้าเอวกัดฟันกรอดๆอย่างงงๆ หมอนี่…โกรธอะไรของเขานะ…
“คุณอาก๊อน!!มันเจ็บนาคร้าบ!!!”
“หา!?!เจ็บเรอะ!?แค่นั้นมันน้อยไปนาเหวย!!!”
“ทะเลาะเรื่องอะไรกันอีกล่ะเนี่ย พวกนายนี่…”
คิรากิถามในขณะที่อากอนเริ่มปารองเท้าอีกข้างใส่เนียร์จนเจ้านั่นหนีหายไป ส่วนเจ้าตัวคนปาก็หอบด้วยความโมโหก่อนที่จะหันมามองเพื่อนสนิทของเขา
“อย่าเข้าใจผิดล่ะ…!เจ้านั่นแค่ต้องไปทำงานฉันก็เลยรีบไล่ไปเท่านั้นเอง”
“…แหม ตีตนไปก่อนไข้เลยนะนาย…”
“เฮอะ…!”
ชายผมเดธร็อคเก็บรองเท้าอย่างรวดเร็วและวิ่งหนีไปโดยที่ไม่รู้เลยว่า เพื่อนสนิทแสนซนกำลังยิ้มน้อยๆที่มุมปากด้วยความสุขใจกับคนอีก2คนที่แอบอยู่ด้านหลัง
จบตอนที่27/โปรดติดตามตอนต่อไป
-------D.Kunazu Talk-------
ฮัดช่าห์---!!!!มาอัพแร้วเน่อ!!!!
ที่จริงสอบเสร็จตั้งนานแล้วล่ะ กะว่าจะมาอัพ
แต่..................................หนูลืม เอาน่ะ ยังไงๆก็มาอัพแร้วเน่อ
ความคิดเห็น