Sh! KiZe คลังเก็บของของเจ้าชายคีส

ลำดับตอนที่ #6 : NNN???

            ตอนอายุสี่ขวบพวกคุณทำอะไรกัน?

            บางคนอาจจะตอบว่า มีชีวิตอย่างยากลำบาก ทรมาน และพยายามไต่เต้าขึ้นมาเป็นหลายๆอย่างเพื่อทำให้ชีวิตดีขึ้น บางคนอาจจะบอกว่ามีชีวิตที่สุขสบายแต่โดนครอบครัวขัดใจจึงหนีออกจากบ้าน แสดงเจตนารมณ์ของตัวเองให้พวกเขาได้เห็น บ้างก็สุขสบายอยู่อย่างมีความสุข บ้างมีความสุขท่ามกลางความยากลำบากอาภัพต่างๆนานา

            ส่วนผม— ตอบไม่ได้เหมือนกัน ว่ามันสุข...มันทุกข์ หรือ มันครึ่งต่อครึ่ง...

            สเปลนดี้ เจย์ ที่พวกคุณเรียกกันอยู่ทุกวันนี้แม้ภายนอกจะดูมีความสุข ยิ้มได้ทุกเมื่อแม้จะเจอเรื่องลำบากใจหรือเรื่องที่ไม่เข้าใจบ้าง แต่นั่นก็แค่ด้านหนึ่งของเหรียญที่ผมต้องการแสดงให้ทุกคนได้เห็น

            เบื้องหลังของเหรียญอาจจะไม่ใช่อย่างที่คุณหวังไว้ก็ได้...

            ผมในวัยสี่ขวบปีนั้นอยู่ในคฤหาสน์อันสุขสบายในสถานที่แห่งหนึ่ง— ที่พวกคุณคงคาดกันไม่ถึง

            คฤหาสน์ที่ไหนหรือ...ไม่เอาหรอก ผมไม่อยากพูดถึงมัน— แต่ที่แน่ๆชีวิตในคฤหาสน์นั้นไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวที่เป็นลูกชาย...

            ผมเป็นน้องเล็กที่สุดของบ้าน ลูกชายคนที่ 6…จากภรรยาคนเล็กของพ่อเฮงซวยคนหนึ่ง ซึ่งชื่นชอบการค้าขายทาสและบ้าผู้หญิงยิ่งกว่าสิ่งใด...พี่ชายทั้งหมด 5 คน...มี4คนรุมทุบรังแกผม และ ค่อนแคะ ด่าทอผมว่าเป็นลูกของหญิงผู้เป็นบ้า— ฆ่าตัวตายอย่างโง่ๆในบ้านที่แสนจะสุขสบาย

            ผมโดนทำร้ายตัวช้ำดำเขียวทุกวัน— ไม่เพียงเท่านั้น ผมยังโดนบังคับให้เรียนหนังสือกับป้าแก่ๆหลายคนที่พร้อมจะฟาดไม้เรียวใส่ทุกเมื่อที่ผมทำเป็นไม่สนใจ พ่อของผมก็ไม่ใคร่สนใจหัวเท่าไรนักเพราะเขาเอาแต่ทำธุรกิจค้าชีวิตและประคบประหงมเหล่าภรรยา...

            สิ่งเดียวที่คลายความเจ็บใจทั้งหมดได้คงเป็นเปียโนตัวใหญ่ที่เขายอมซื้อให้ส่งๆ เป็นเปียโนหลังเก่ามือสองที่มีรอยขีดข่วน แต่ถึงอย่างไรเสียงของมันก็เพราะและเสนาะกังวานเสมอ...

            เป็นอย่างนั้นเรื่อยไปกระทั่งวันหนึ่ง...ผมคิดจะหนีเรียน

            หนีออกจากห้องนอนแต่ฟ้าสางเพื่อหลบหน้าทุกคนที่คาดว่าจะเข้ามาเห็น ยามหน้าห้องนั้นอยู่ในช่วงเดินไปเปลี่ยนกะอย่างสบายใจ— อาจเพราะคิดว่าผมเป็นเด็กล่ะมั้ง จึงได้เดินไปตามกันเอาเอง ไม่รอให้คนกะต่อไปเดินมาที่ห้อง...

            ผมกลั้นใจหนีลงไปชั้นล่างและลงไปเป็นชั้นใต้ดินที่มีท่อทางลับอยู่ ความเป็นเด็กนั้นแน่นอนว่าต้องซน...ผมจึงคลานเข้าไปโดยไม่รู้ว่ามันจะต่อไปที่ใด...

            ผมได้ยินเสียงคนคุยกันที่ปลายทาง ชะโงกหัวออกไปจะพบว่ามีลังไม้มากมายบังอยู่ทั้งเลยออกไปยังมีลูกกรงเหล็กกับเงาดำบางอย่างของคนหลายคนอยู่— ไม่รีรอ ด้วยความอยากรู้จึงเข้าไปเขย่งขาเกาะกล่องใบใหญ่ทั้งหลายดู

            ภาพที่ฉายชัดในดวงตาคือมีแสงไฟเล็กๆจากโคมตะเกียงเหนือหัว...แสงสลัวทำให้เห็นภาพคนมากมายยืนอยู่หลังลูกกรงและมีโซ่ตรวน มีคนถือแส้บังคับให้พวกเขายืนรออะไรบางอย่าง— บางคนที่ด้านหลังพยายามหนีแต่ก็โดนรุมกระทืบอย่างไม่ใคร่จะใยดี

            ระยะที่ใกล้เข้ามาอีกนิดหนึ่งผมเห็นชายฉกรรจ์ตัวใหญ่กำลังถือแท่งเหล็กร้อน— ที่มีตราประทับทาสอยู่บนนั้น กับเบื้องหน้าเขาที่มีเด็กผู้หญิง...วัยสิบสองหรือสิบสามปี ผมสีทองบลอนด์ยาวถูกจับเปลือยท่อนบนและหันหลังให้พวกเขา รอเวลาประทับตราที่ไม่มีวันลบออก...

            กึก ด้วยความที่ผมมองไม่ค่อยชัดจึงได้ขยับเท้าไปโดนกับกล่องไม้เข้าเบาๆ

            เสียงโอดครวญในนั้นน่าจะดังจนกลบมันได้ ทว่าเหมือนกับผู้หญิงคนนั้นเธอมองเนผมที่หลบอยู่ แววตาเศร้าสร้อยรื้นน้ำตานั้นดูเหมือนกำลังอ้อนวอนผม...อ้อนวอนเพื่อให้ช่วยชีวิตของเธอ

            สิ่งที่เธอขยับปากพูดนั้นเบาราวกับเสียงลมหวีดหวิว ดวงตาเจ้ากรรมของผมที่อ่านมันก็พาลทำให้น้ำตามันหลั่งรินออกมาด้วยความทรมานใจที่ไม่สามารถหาคำอธิบายได้

            ช่วย...ฉัน ด้วย...

            ไอร้อนทะลุจุดเดือดของแท่งเหล็กทบเข้ากับแผ่นหลังของเธอ แล้วฝันร้ายของผมก็เริ่มต้นขึ้นกับเสียงกรีดร้องที่ดังลั่นก้องไปทั่วทั้งห้องทรมานหลังลูกกรงเหล็กนั่น

            โครม!

            ผมล้มลงจากกล่องลังไม้ รีบกระวีกระวาดหนีออกไปจากห้องนั้นผ่านทางเดิมที่ได้ผ่านมา วิ่งหนีจากชั้นใต้ดินเพื่อจะมุ่งหน้ากลับไปยังห้องพักคับแคบของตัวเอง— โชคร้ายที่ระหว่างทางผมไปเจอกับพวกพี่แสนเลวร้ายที่ 4 คนเข้า...พวกเขาโดนผมชนเข้าเต็มๆก็เกิดน้ำโห ฟาดมือฟาดเท้าใส่ผมยิ่งกว่ากระสอบทราย

            ‘ออกไปนะ!!’

            ผมตะโกนร้องทั้งน้ำตาก่อนจะเริ่มดื้อด้านเป็นครั้งแรก ผลักพวกเขาคืนจนล้มไปแล้วรีบตรงดิ่งกลับเข้าไปในห้องนอน ปิดประตูล็อคแน่นหนาไม่ต้อนรับผู้ใดให้เข้ามาภายในห้องนั้น

            แล้วผมก็ร้องไห้ออกมา ตลอดทั้งวันทั้งคืน...มีเพียงเสียงร้องไห้ของเด็กเล็กๆที่ยังคงดังอยู่ในห้อง

            ผมไม่อยาก อยู่ที่นี่อีกแล้ว...

            ผมไม่อยากเห็นใคร ทรมาณแบบนั้น...

            ทำไมผมต้องเกิดมาเหมือนไอ้พ่อเฮงซวย ในตระกูลบ้าๆนี่ด้วย— ทำไมผมต้องมีเลือดแบบนี้ไหลเวียนในตัวผมด้วย ผมไม่อยากเป็นแบบพวกพ่อ...

            ผมไม่อยาก เป็นเผ่ามังกรฟ้าอีกต่อไปแล้ว!!!