แก่นสาร

ลำดับตอนที่ #1 : แก่นสาร 5 - เหตุฆ่าตัวตาย 1

เรื่องน่าเศร้าของเด็ก ...บางคน

ที่ไม่อยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ต่อไป

:จันทรา 

“ว้ายยยย !!! เฮ้ย..!!! คนโดดตึก”

 

    สุดเสียงร้องดัง ร่างร่วงดินดับ

         ลูกลาลับ จากแม่พ่อไป

     ไร้คนเข้าใจ เหตุผลแท้จริง

      เหลือไว้เพียงความโศกเศร้าอาลัย...ที่เห็นที่จริง

 

                เรื่องราวเหล่านี้ไม่ใช่เกิดครั้งแรกให้เราได้รับรู้

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันก็อาจไม่ใช่เหตุการณ์สุดท้ายด้วยเช่นกัน 

ทุกครั้งมันเหมือนเป็นปริศนา เป็นความลับมีแต่เพียงคนจากไปเท่านั้นที่รู้ว่าคืออะไร

หากเขาไม่ได้ทิ้งสารก่อนจากไปให้เราทราบ

ก็ยากยิ่งจะล่วงรู้การกระทำที่เขาเลือกและตัดสินใจ

ที่จะ “อัตนิวิบาตกรรม” หรือ “ฆ่าตัวตาย”

 และนี่ก็คงไม่ใช่ครั้งแรกอีกเหมือนกัน

ที่เรามาพูดกันถึงสาเหตุที่ทำให้เกิดเหตุการณ์ที่น่าสลดอย่างนี้

 แล้วทำไมต้องนำเรื่องที่เคยพูดกันมากมายแล้วมาเล่าอีก  

เพราะมันยังเกิดขึ้นอยู่หรือ ??? ถ้าแค่นั้นก็คงไม่ใช่

 ถึงมีหรือไม่กล่าวถึงก็อาจจะเกิดเหตุการณ์เหล่านี้อีก

 แต่ที่ต้องกล่าวถึงเป็นด้วยเหตุผลที่ว่า

 เราควรมองเหตุของเรื่องราวนี้อย่างไรมากกว่า 

เราจะมองเห็นความจริงของเรื่องราวนี้ผ่านใคร?

                คนที่หนีไม่พ้นที่ต้องกล่าวถึง ไม่ว่ากี่ครั้ง ๆ ก็คงหนีไม่พ้น

คนเป็นพ่อเป็นแม่   คนที่เป็นจุดเริ่มต้นของเด็ก ๆ ทุกคน 

 

ความรับผิดชอบที่ควรของพ่อแม่ที่ควรเป็น

“อย่ารอให้การตายของลูก

เป็นทางออกสุดท้ายที่ทำให้เรารับรู้สิ่งที่ลูกรู้สึก และความจริงของกันและกัน”

 

ทุกครั้งที่เกิดเรื่องราวของเด็ก ๆ นักเรียน นักศึกษา ฆ่าตัวตาย 

มีหลากหลายเหตุผลที่พูดกัน 

เด็กเหล่านี้มีปัญหาความรัก มีปัญหาการเรียน ไม่สมหวังในสิ่งที่หวัง 

แล้วเราทุกคนก็รู้ว่าเหล่านี้แหละ คือ เหตุผลที่เขาตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง

เด็กเหล่านี้ไม่รักตัวเอง คิดน้อย คิดสั้นไป ต่อให้เรียนสูง เรียนน้อย ก็มีตัวอย่างให้เห็น

ไม่น่าจะไม่มีใครไม่รู้ว่า

 

คนที่คิดฆ่าตัวตายส่วนใหญ่ ล้วนเป็นคนมีปัญหา

คิดว่าตนไม่มีทางออกของชีวิต บางคนคิดว่าตนไม่มีค่า ไม่มีคนรักตนจริง

 

และทางแก้ไข ก็แค่ปฏิบัติตรงข้าม ให้เขาคิดว่า

 

ทุกคนมีปัญหา เป็นเรื่องปกติ ทุกปัญหามีทางออกเสมอ

คิดให้ได้ว่าตนเองมีคุณค่า มีคนรัก

 

แต่ดูแล้วสิ่งเหล่านี้ เป็นแค่คิดให้เป็นอย่างนั้น

สิ่งเหล่านี้เกิดจากการที่เราเอาแต่คิดให้เป็นอย่างนั้น 

แต่จริงแล้วใครจะรู้ว่าพวกเขารู้สึกอะไร …แล้ว........

ทำไม???เราไม่รู้ล่ะ ว่า ลูกของเรารู้สึกอะไร มีทุกข์ หรือ มีปัญหาอะไรกันแน่ 

ทำไม???เราพูดหรือคุยทุกสิ่งที่รู้สึกกันไม่ได้ หรือ บอกความจริงกันได้

 

นั่นเอง เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้พ่อแม่ คนใกล้ชิดของพวกเขาเอง

ก็ไม่ทราบว่าทำไมเขาเหล่านั้นจึงตัดสินใจเช่นนี้

ทำไมลูกไม่เลือกบอกความจริงกับคนเป็นพ่อแม่

คนที่ลูกควรบอกความจริงมากที่สุด ก็คือ แม่ พ่อ

(กรณีที่มีพ่อแม่ ถ้าไม่มีก็คือ คนที่คิดจะรับผิดชอบเลี้ยงดูเขา) 

เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เราต้องถามว่าเราเคยคิดเรื่องพวกนี้บ้างรึเปล่า

การที่คนเราอยากตายไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นได้เลยกับคนที่ยังมีความรัก

 

คนหากมีรักก็ยากจะอยากตาย และไม่คิดอยากตาย

แต่หากหมดแล้วซึ่งคนรักและรักใคร ก็ไม่อยากอยู่ต่อไป 

 

บางครั้งเวลามีปัญหาเราได้แต่บอกลูกเราว่า “ไม่เป็นไร ลูก”

หากตลอดเวลามีปัญหาเราใช้คำพูดแค่นั้น คงไม่เพียงพอแน่

ในการสอนให้เขาเข้าใจความจริงในเรื่องของความผิดพลาด

แต่พ่อแม่ควรสอนความจริงเรื่องผิดพลาด ผ่านจากความผิดพลาดของตัวเองด้วย

พ่อแม่เองต้องกล้ายอมรับกับลูกตัวเอง ว่า

เราเองก็เป็นคนหนึ่งที่คิดและตัดสินใจผิดพลาด และเคยทำผิดพลาดมาก่อน

หากแต่เมื่อผิดแล้วเราทำเช่นไร หนี จม ไม่ยอมรับความผิดพลาดที่เกิดจากตัวเองจริง

พ่อแม่ต้องกล้าบอกความจริงข้อนี้กับลูกได้

เราเองคงไม่อยากให้เขาผิดพลาดซ้ำ

ต้องฝึกให้เขาได้เรียนรู้อดีตที่ผิดพลาดให้ได้

โดยพ่อแม่เองต้องเป็นผู้เริ่มต้นเท่านั้นเอง 

หากเราไม่เคยยอมรับเลย คงเป็นเรื่องยากที่จะให้ลูกเราเอง

ยอมรับความผิดพลาด หรือผิดหวังต่าง ๆ

และความผิดหวังก็เป็นอีกสาเหตุที่ทำให้เขาคิดสั้นเหล่านั้น

แล้วเด็กส่วนใหญ่หวังอะไรนอกจากความรัก ก็คือการเรียน

แล้วเราต้องบอกความจริงเหล่านี้อย่างไร??? 

ความจริงเรื่องการศึกษาที่เราต้องกล้ามองและบอกความจริง ก็คือ 

 

เราไม่ได้ศึกษาเพื่อให้คนอื่นยอมรับ... 

...หากแต่การศึกษาที่ควร ควรยอมรับในสิ่งเหล่านั้นแล้วจึงศึกษา...

 

หากเป็นเช่นนั้นได้ เมื่อเขาผิดพลาด เขาก็ไม่ผิดหวัง

เพราะเขาเองไม่ได้หวังให้ใครมายอมรับ

แต่หากยอมรับมันแล้วจึงศึกษามัน 

และถ้าพ่อแม่ยอมรับในตัวลูกของตนเองจนมากพอ

ลูกของเราคงไม่ต้องมองหาการยอมรับจากที่อื่นอีก

แต่พ่อแม่จะยอมรับลูกได้แท้จริง คนเป็นพ่อแม่ก็ต้องยอมรับตนเองให้ได้ก่อน 

และไม่ควรหวังให้ใครมายอมรับลูกเราก่อนตัวเรา

เพราะคนที่เราจะหวังให้มารักลูกเรามากที่สุดก่อนเราไม่ควรมี

เพราะพ่อแม่ควรเป็นคนคนนั้นเท่านั้นเอง 

 

       อย่ารอที่จะบอกความจริงกับลูก

จนลูกต้องตัดสินใจใช้ชีวิตทั้งชีวิตของเขา

บอกความจริงเพียงเรื่องเดียวกับเรา ว่า

 

“ลูกทุกข์ทนมากเหลือเกิน สิ้นหวังหมดแล้ว แก้ไขอะไรที่ผิดพลาดไม่ได้แล้ว พ่อจ๋า แม่จ๋า

ลูกไม่มีกำลังความคิดพอจะแก้ตัวแล้ว ลูกเป็นคนไม่มีค่าใดอีกแล้ว ลาก่อน ลูกขอโทษ”

 

หากเราทำให้ครอบครัวเราพูดความจริง

พูดสิ่งที่รู้สึกกันได้ทุกเรื่องแล้ว และเราฟังความจริงกันได้ยิน 

หากผิดพลาดก็ยอมรับไปแก้ไข ไม่ใช่แก้ตัว 

ก็คงไม่ต้องใช้ความตายเพื่อบอกความจริงอีกต่อไป 

 

ขอให้ดวงวิญญาณเหล่านั้นได้รับการอภัยและหาทางกลับบ้านของตนเองได้