คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สายไปไหม?ถ้าจะบอกว่ารักเธอ?? [ 1 ]
ป๊อกๆ ป๊อกๆๆๆๆๆ !
ผมลืมตาขึ้นมาเล็กๆก่อนจะก้มตัวล้มลงนอนใหม่ พร้อมกับซาวด์เบาขนาดใหญ่เท่าควาย(?) ปิดหูทั้งสอง
ข้างอย่างมิดชิด ทั้งๆที่รู้ว่า....
ป๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เเม่งก็ไม่หยุด - -
ทีนี้แม่งไม่มาเป็นทำนองล่ะ มันมาเป็นจังหวะกระแทกไม่ยั้งเลยทีเดียว - -^
ป๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !
“...............................” พยายามข่มตัวเองแล้วค่อยๆจบในห่วงนินทาอีกครั้ง
ป๊อกๆๆๆๆๆๆ !
ไม่ไหวเเล้วโว้ยยยย - -^
ป๊อกๆๆๆๆๆๆ !
“ โห ไอ้เชี้ย กูรู้แล้ว L “ ผมตะโกนตอบเสียงเคาะประตูอันไพเราะ(?) อันนั้นไป ก่อนจะรีบตรงดิ่งไปที่
มัน....เพราะถ้าหากช้าอีกสัก 2-3 เพลา(?) ไอ้คนหน้าห้องมันอาจจะโมโหแล้วหยิบอีโต้มาฟันประตูผมเป็น
แน่แท้ TT’
แอด ….
“ เปิดช้าจังเลยไอ้เตี้ย ! นั่งกินยาเพิ่มความสูงอยู่หรา “
เปิดมาก็กวนเลยนะมรึงงงงง - -* ผมเริ่มจะชินแล้วละที่ตื่นเช้ามาต้องเจอมันกวนประสาททุกวัน ประมาณ
ว่าถ้าตื่นเช้ามาแล้วไม่เจอมันอยู่หน้าห้องแปลว่ามันได้ตายจากโลกไปแล้วละครับ -...- ป่ะๆกลับเข้าเรื่อง
เหอะ ผมริท เรืองฤทธิ์ สิริพาณิชครับ ><’ ว่าที่คุณหมอตัวเล็กๆน่ารักที่กำลังเติบโตเป็นหมอขึ้นอย่างเต็ม
ไปตัวในไม่อีกกี่ปีข้างหน้า ถามว่าที่พรรณนามานี้....? มันเกี่ยวอะไรกับไอ้ตัวดำๆ ที่ยืนประจันหน้ากับผมอยู่
-....- มันเป็นเพื่อน.....เพื่อนเฉยๆ - - ไม่ได้สนิทแต่อย่างใด ออกจะเกลียดขี้หน้ากันด้วยซ้ำไป -0- แต่เพราะผมต้องมาเรียนที่กรุงเทพ แม่เลยขอฝากผมไว้กับมันที่มีถิ่นฐานอยู่ที่นี่มานมนาน ( -0- )
เพราะมันเหมือนจะดูแลลูกชายของแม่ได้
เอิ่ม....แม่แน่ใจเหรอครับ L
ตามจริงผมก็อยู่กับมันได้นะ ถ้าแม่งไม่ติดที่ .....
“ ยืนเอ๋อ อะไรไอ้เตี้ย! เอาไปดิ ยืนนานคนหล่อเมื่อย “
“ - -* “ เข้าใจแล้วใช่มะ? ทำไมถึงอยู่กับมันได้ยากน่ะ - - ผมหันไปสนใจข้าวกล่องที่มันยื่นมาให้แทน และ
นี่ก็เป็นอีกหน้าที่หนึ่งนะ ที่มันต้องคอยดูแลผม คอยส่งข้าวส่งน้ำ -...-
ดูเหมือนผมเป็นหมา? TT’
“ เห้ย ก็เอามาดิวะ ไอ้ดามมมมม “ ผมร้องเมื่อพอผมจะรับมัน มันกลับเบี่ยงไปเบี่ยงมาแล้วยกขึ้นเหนือหัว
ดำๆ(?) ของมัน
“ ฮ่าๆๆๆๆ อ่ะๆ ถ้าหยิบได้ให้เตะๆ “
“ -....- ไอ้กานนนนน เอามา กูหิวข้าวววว TT’ “ ผมเพียงแต่ร้องโว้กว้าย -0- อยู่เบาๆแต่ก็ยืนนิ่ง (ทำไมไม่
แย่ง) โถ่ รีดเดอร์ครับถ้าเปรียบเทียบส่วนสูงผมนี่เตี้ยติดดินเลยนะ ร้องไห้กระซิกๆ (TOT ) ( TOT )
“ โห อะไรว้า เตี้ยยอมแพ้? “
“ มึงจะไปไหนก็ไปเลยป่ะ ๆ “ ผมใช้จังหวะที่มันเผลอฉวยของกินของผมมา มันจิ๊ปากนิดๆอย่างไม่พอใจ
“ ไล่อย่างเดียว -3- ใช่สิ คนของมึงมาแล้วนี่ “
“ เห้ย อะไรของมึง เห้ยเดี๋ยวดิๆ “ ผมพูดทั้งที่งงเป็นไก่ตาแตก แต่ก็ไม่ทันแล้ว แผ่นหลังของมันเดินออกไป
แทบจะวิ่ง จนผมสงสัยพายุของมันไล่หลังมารึไงกัน -.....-
“ แม่งอะไรของมัน เมื่อกี้ยังกวนๆอยู่เลยนี่หว่า - -^ “ ผมพูดกับตัวเองงงๆ ก่อนจะหมุนเข้าห้องของตัวเอง
เหมือนเช่นทุกวัน..เมื่อโดนมันปลุก -...- ในจังหวะที่ร่างบางหันหลัง แล้วจู่ๆ ก็มือปริศนามาปิดปากไว้แน่น
ร่างบางพยายามดันมือหยาบกร้านออก แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล แรงมันเยอะกว่าที่ร่างบางคิดไว้ ถึงขนาด
ว่าใช้มือล็อกคอเขาไว้แน่น แล้วลงมือล็อกกลอนด้วยมือที่เหลืออีกข้าง
“ อ้ากกกกกกกก ปล่อยๆๆๆๆๆ อ้ากกกก “
“ อยู่นิ่งๆ “
ทำไมเสียงมันคุ้นๆ แต่ไม่แน่ใจผมร้องตะโกนเรียกให้ช่วยต่อน่าจะดีกว่า -.-
“ อ้ากกกก ปล่อยๆๆๆ ช่วยด้วยค้าบบบ ช่วยเรืองฤทธิ์ด้วยยยย “ ผมดิ้นทั้งศอกทั้งแขนแทงไอ้บ้านั้นไป
หมด ...เพราะผมเคยทำกับไอ้กันอยู่บ่อยๆ - -*
“ อุ้ก ! “
“ ไอ้บ้า แกเป็นครายยยยย “ ผมกระทุ้งศอกใส่มันไม่ยั้ง มันค่อยๆทรุดตัวลงไปราวกับสโลโมชั่น - - พอหลุด
พ้นจากพันธนาการของมัน ผมก็เตรียมจะลงไปซ้ำต่อทันที
แม่งกล้าดียังไง.....มาทำรบกวนผมในเวลานอนของผมแบบนี้ !
(รู้สึกแปลกๆกับท่อนนี้นะ ว่าไหม? TT’ >>ไรท์)
เอ๊ะ ทำไมยิ่งมองตรงๆยิ่งคุ้น - -
ผมค่อยๆนั่งยองๆมองแผ่นหลังชายหนุ่มที่นอนลงกับพื้น….คนที่ผมไม่คิดเลยว่าจะเป็นเขา....เขาคนนั้น !
“ เห้ย พี่โน่ !!”
เอิ่ม....หลังจากหายไปเกือบเดือน เก๊าขอโทษ TT'
การบ้านชุมอย่างกะงานอีเวนท์ของพี่ริท - - ถ้าเป็นจริงๆ ฉันคงรวยล้นฟ้าไปเเล้วละ TT'
5555 กลับเข้านิยายเหอะ *0* เค้าเป็นไรท์มือใหม่อาจจะเเต่งได้ไม่ดีพอ อาจจะทำให้สับสน
เก๊าขอโทษด้วยตรงนี้ เเต่ยังไงก็จะพยายามให้เต็มความสามารถค้าบบบ' *3*
Midnight..sky...
ความคิดเห็น