คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
หากไม่มีฉันเหลืออยู่ในห้วงความจำไม่เป็นไร แค่อยากให้รู้ไว้ฉันนั้นยังรักเธอหมดทั้งหัวใจ ว่าฉันนั้นยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปไหน แม้ต้องมองเห็นเธอจับมือของใครฉันก็จะไม่โกรธจะไม่โทษที่เธอต้องไป และที่ฉันยังศรัทธาในรักเดียวและที่ฉันยังไม่เหลียวมองคนไหนสิ่งที่มันทำให้ฉันไม่หวั่นไหว เพราะฉันตั้งใจจะไม่รักใครอีกนอกจากเธอ
เพลง ตั้งใจ
การฟังเพลงเดิมๆ ร้องเพลงเดิมๆ อยู่เพลงเดิมๆที่เดิมๆ มันอาจทำยู่ในสถานที่เดิมๆ อยู่สิ่งเดิมๆของเดิมๆ มันสามารถเยียวยาแผลสดใหม่ในหัวใจของเขาได้ไม่น้อยถึงแม้ว่าจะทำแบบนี้มา 3 ปีกว่าแล้วเขาก็ยังไม่เบื่อ บ้านหลังนี้เคยเป็นจุดยืนของเขาสองคนเคยเป็นสถานที่ความทรงจำของเขา ถึงแม้มันจะเป็นเพียงเวลาสั้นๆก็ตาม
3ปีกับแผลใจ ที่ไม่มีวันหาย 3ปีของความฝันร้ายตามราวีทุกคืน 3 ปีที่มีแต่ความเหงาเป็นเพื่อน และ3ปีที่ไร้เงาของคนรัก
ร่างสูงสมส่วนของใครบางคนดินวนเวียนอยู่ในบ้านหลังนั้น บ้านร้างแต่ยังมีสภาพเหมือนเดิมไม่ต่างจาก 3ปีที่ผ่านมาเพราะได้รับความดูแลเอาใจใส่จาก เจ้าของมันเป็นอย่างดี
กันเก็บสายยางเข้าที่เดิมเพราะเขารดน้ำต้นไม้เสร็จแล้ว ตอนนี้บ่ายแก่ๆถึงเวลาต้องกลับไปอยู่ในโลกของความจริงสักทีร่างสูงก้าวผ่านตัวบ้านออกไป ดีเท่าไหร่แล้วที่ยังเหลือความทรงจำเอาไว้ให้ดูต่างหน้า กันปลอบตัวเองในความคิดถึงจะเจ็บที่รู้ว่าโดนทิ้งไปแบบไม่รู้สาเหตุเลยก็ตาม
“คุณกันค่ะห้องประชุมพร้อมแล้วค่ะ”เสียงเลขาหน้าห้องดังเข้ามาขัดจังหวะความคิดของประทานบริษัทจนได้กันพยักหน้ารับรู้นี่สิโลกของความจริง เขาไม่คิดจะมีรักอีกแล้วไม่เหลือใจไม่ให้ใครได้อีกนอกจาก ริท คนเดียวเท่านั้น
“แล้วผมจะรีบไป”
การประชุมเริ่มขึ้น บริษัทส่งออก อัญมณีตัวใหม่มาถึงประเทศไทยแล้วและบริษัทของเขาก็เป็นตัวแทนในการซื้อขายครั้งนี้ การประมูลสินค้าตัวใหม่กำลังจะเริ่มขึ้น อีกไม่กี่เดือนข้างหน้า
“กัน”
เสียงหวานๆดังไล่หลังทำให้เจ้าของชื่อชะงัก หันกลับมาหาเจ้าของเสียง
“มีอะไรหรอพิม”
“ไปทนข้าวกันไหม”พิมดาวเพื่อนสนิทของกันตั้งแต่เรียนมหาลัยเอ่ยชวน กันส่ายหน้าปฏิเสธทันที
“.. เอ่อเราไม่หิวน่ะ”คนไม่หิวฝืนยิ้มให้แล้วเดินออกไป
เขาไม่กินกลางวันมานานแค่ไหนแล้วนะ ถ้าจำได้คงตั้งแต่ที่ตอนนั้นสินะ มุมปากยกยิ้มขึ้น ยิ้มสมเพสตัวเองที่กี่ก็ไม่รู้จักชินสักที
ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งโซฟากลางห้อง มือก็คลายปมเน็คไทออกจากคอ ทำไมถึงไม่ยอมลืมสักที เพราะรักมาก และลืมยากหรือเปล่า
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้ไม่ใช่เลขาหน้าห้องแต่เป็น..ผู้จัดการของบ้าน
“อะ แฮ่ม”เสียงกระแอมดังพร้อมๆกับเจ้าของเสียง
“อะไรติดคอหรือไง”เจ้าของห้องถามเสียงห้วนติดรำคาญนิดๆ
“เปล่าหรอกครับคุณหญิงให้ผมเอาข้าวกลางวันมาให้คุณน่ะ”ผู้จัดการจอมเนี๊ยบของบ้านส่งขวางข้าวกล่องบนโต๊ะหน้าโซฟา จากที่เป็นผู้จัดการบ้านอยู่ๆดีดันมาเป็นคนส่งข้าวอีกหนึ่งตำแหน่งซะงั้น เจริญละชีวิต
“เอาวางไว้สิ แล้วก็ออกไปได้แล้ว”เจ้านายสั่งเสียงเข้ม ผู้จัดการหน้าหวานย่นจมูกใส่แต่ไมยอมออกไป
“นี่ คุณไม่คิดจะแตะข้าวหน่อยหรอ”ไม่พูดเปล่าร่างเล็กย้ายร่างมานั่งข้างๆทันที
“เรื่องของฉัน”
“ผมรู้ว่าเรื่องของคุณแต่ผมสงสารกระเพราะอาหารของคุณนะขาดอาหารกลางวันมาเกือบ 3 ปีคุณไม่คิดสงสารมันหรือยังไง จะนั่งรอให้ใครเอามาให้ ทางที่ดีคุณรีบกินซะแล้วมันจะเป็นผลดีกับผมมาก”ผู้จัดการบ้านร่ายยาวเขาเบื่อเต็มทีแล้ว
“ออกไปได้แล้วรำคาญ!”คราวนี้ไม่ใช่แค่เพียงเสียงแต่มันแถมมาพร้อมกับข้าวของกระจายเกลื่อนห้อง
ริทยืนท้าวสะเอวมองคนโตแต่ตัวไม่ออกไปง่ายๆ
“ผมไม่คิดเลยนะว่าคนเรียบร้อยๆอยู่ในโอวาสแบบคุณจะเป็นแบบนี้ อ้อ อย่างทำลายของแล้วซื้อใหม่ว่างั้นถอะไม่ต้องเดี๋ยวผมช่วยเอง”ริทหยิบของใช้แถวนั้นโยนลงพื้นแล้วตามไปเหยียบซ้ำจนมันเละไม่เหลือรูปแบบเดิม กันยืนอึ้งมองผู้จัดการบ้านทำร้ายคอมพิวเตอร์ในห้องทำงาน ข้อมูลสำคัญๆหายไปในพริบตา
“นายทำอะไรรู้ตัวหรือเปล่าห๊ะ!! นั้นมันคอมของฉันนะ”
“อ้าวก็ผมเห็นคุณกำลังพังข้าวของเห็นว่าสนุกดีเลยช่วยผิดหรือไง”ริทสวนกลับ
“ออกไปได้แล้วก่อนที่ฉันจะเรียก รปภ.มาไล่”กันชี้ไปทางประตูห้องกรามขบเข้าหากันแน่นกลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นฆาตกรฆ่าผู้จัดการบ้านหมกใส่ห้องทำงาน
“โด่ นึกว่าจะแน่ผมไปก็ได้ แต่คุณอย่าลืมทานข้าวด้วยละ อ้อแล้วอีกเรื่องวันนี้คุณต้องรีบกลับบ้านเพราะคุณหญิงมีแขก”ริทสั่งยาวยืดเดินตัวปลิวออกจากห้องไม่แคร์เสียงสาปส่งของเจ้านายเลยสักนิด
ร่างเล็กปิดประตูห้องทำงานของกันเบาๆ แล้วเคลื่อนย้ายร่างมายืนส่องดูความเป็นไปภายในห้องที่เขาเพิ่งออกมาสิ่งแรกที่โฟกัสคือเจ้าของห้องที่เขาเพิ่งจะกวนประสาทไปเมื่อกี้ คุณเล็กหรือคุณกัน ชายหนุ่มผู้สุภาพลูกคนเล็กของบ้านกำลังตั้งหน้าตั้งตาเก็บกวาดห้องทำงานของตัวเองเงียบๆ คนแอบมองอมยิ้มเงียบๆ กันเพิ่งอกหักจากคนรัก เรื่องนี้ริทเพิ่งรู้เมืองอาทิตย์ที่แล้วจากคุณหญิงมาลัย เขาเลยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาสน ที่ชายคนโตของกัน และสนเป็นคนเดียวที่รู้ว่าริทคิดยังไงกับกัน
“คุณริทค่ะ คุณริท!!!”
“อุ๊ยตาย! เอ่อคุณพิมมีอะไรหรือเปล่าครับ”ริทหันไปหาคนเรียก พิมดาวผู้บริหารการตลาด และพ่วงท้ายคนที่จะมาดามใจให้กันยืนยิ้มให้เขา
“มาทำอะไรตรงนี้ค่ะ”
“อ้อริทเอาอาหารกลางวันมาให้ท่านประทานน่ะครับ”
“แหมมม ดีจังนะค่ะถึงว่าทำไมกันถึงไม่ยอมไปกับพิม”
“ไปไหนครับ”
“ก็ไปทานข้าวกลางวันไงค่ะ”
“ครับ ริทว่าริทกลับดีกว่าอยู่ที่นี่นานมันไม่ปลอดภัย”
“เฮ้ย!!! เตี้ย”
นั้นไงว่าแล้วไม่ปลอดภัยจริงๆ เจ้าของฉายาหันไปมองคนเรียกเหวี่ยงๆ
“ครับ”
“มาคงมาครับอะไร เจอไอ้กันหรือยัง”สนคว้าคอของคนตัวเล็กกว่าหลายเท่ามาใกล้ๆ
“เจอแล้วครับ”
“แล้วเป็นไงมันกินไหม”
“ริทไม่รู้”ริทตอบเสียงอ่อย บางทีกันอาจจะเอาไปเททิ้งเหมือนครั้งก่อนๆก็ได้ใครจะไปรู้คิดแล้วเจ็บใจชะมัดรู้งี้ใส่ยาพิษลงไปก็ดี
“เออ เดี๋ยวมันก็กินเองแหละอย่าคิดมาก”สนพูดปลอบน้องบุญธรรมของตัวเอง เขาเอ็นดูริทเหมือนน้องมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว สนิทกันมากจนรู้ไส้รู้พุงและรู้มาอีกด้วยว่าริทแอบรักกันแต่ไม่แสดงออก อันนี้ โตโน่น้องชายอีกคนก็รู้
“พี่สนมาทำไมเนี้ยไม่ไปทำงานอ่ะ”ริทมองคนปลอบเขาแล้วอยากร้องไห้จริงๆ
“ไปทำไม งานมีอะไรให้ทำ”
“โห่พูดนี่คิดไหม”
“คิดสิ คิดว่าวันนี้จะไปหาอะไรกินดี”
“ถึงว่าทำไมไม่ลดสักที”
“ว่าอะไรนะ”สนถาม อยากฟังชัดๆเมื่อกี้ริทพูดอะไร
“เปล๊า ริทแค่บอกว่าไปกินด้วยสิยังไม่ได้กินอะไรเลย”ริทแถไปเรื่อย เรื่องแบบนี้เก็บไว้นินทราคนเดียวดีกว่าปลอดภัยที่สุด
#
เปิดเรื่องซะซึ้งเล ย555
ความคิดเห็น