คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
บทนำ
ไฟรัก ทาสกุหลาบ
“คุณชายครับ”
“ว่าไงได้เรื่องไหม ไหนละข้อมูลที่ฉันให้หา เด็กคนนั้นเป็นยังไง เขาชื่ออะไร”สายสืบที่คุณชายนภัทรจ้างมาทำงานให้ลับๆเข้ามาให้ห้องส่วนตัวซึ้งไม่ค่อยมีใครได้เข้ามาบ่อยนัก ถ้าไม่สำคัญจริงๆ
“เด็กคนนั้นเอ่อ”นักสืบเอกชนทำหน้าอึดอัดไปชั่วขณะ
“อะไร ทำไมไม่พูดละ เด็กที่ฉันให้ไปสืบมาเป็นยังไงเขาชื่ออะไร”
“เขา เขา เขาตายแล้วครับ”นักสืบเอกชนรีบตอบเพราะรู้นิสัยกันดีนายของเขาคนนี้ไม่ชอบให้คนที่พูดด้วยตอบอึกอักล่าช้า
“ว่าไงนะ ตายแล้ว ตายยังไง”คุณชายล้มทั้งยืน ตกใจกบสิ่งที่รับรู้มา ตายได้ยังไง เขาเพิงเจอเด็กคนนั้นเดือนที่แล้วทำไมมันเร็วนักละ
“ผูกคอตายครับ”
“ผูกคอตาย”
“ใช่ครับ จากที่ผมไปถามคนแถวนั้นเขาบอกว่าเด็กคนนั้นผูกคอตาย”
“เพราะอะไร”คุณชายถึงกับต้องหาที่ยึดกันล้ม หัวใจเจ็บแปลกๆนี่มันอะไรกนเด็กน้อยหน้าหวานของเขาคนนั้นตายแล้วงั้นหรอ
“อันนี้ผมไม่ทราบครับ”
“นี่เป็นสถานที่จัดงานศพ ผมคิดว่าคุณชายอาจจะอยากไปล่ำลาเด็กคนนั้นเป็นครั้งสุดท้าย”
“ออกไป ฉันอยากอยู่คนเดียว”คุณชายออกปากไล่ ทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง เป็นไปได้ยังไงตาคมเหลือบมองกระดาษแผ่นเล็กๆวางอยู่บนโต๊ะ
.........................อย่าลืมนะกันว่าแกต้องแต่งงานกับฉัตรเร็วๆนี้..........................
หนึ่งเดือนก่อนหน้า
“คุณระวัง!!!!!!”
เอี๊ยดดดดดด
พรึบ
ตุบ
“เป็นอะไรหรือเปล่าคุณ”เด็กนักเรียนม.ปลายหน้าหวานเขย่าร่างหนาในชุดนักศึกษาอย่างเป็นห่วง
“มาช่วยฉันทำไม”ร่างหนาเข้มผลักร่างเล็กที่ทับอยู่บนตัวออก
“อะ อ้าว ก็รถกำลังจะชนคุณ”เด็กน้อยหน้าหวานตอบ
“ทีหลังไม่ต้อง”
“เดี๋ยวคุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”เด็กหน้าหวานฉุดร่างนั้นไว้
“ไม่ ปล่อยสักที”ร่างเข้มมองมือขาวจับอยู่ต้นแขนนิ่งๆ ที่เขาบอกให้ปล่อยเพราะมีเหตุผล ที่ต้องหนีหน้าก็มีเหตุผลอีกแหละ คนอย่างคุณชายนภัทรทำอะไรมีเหตุผลอยู่ในตัวเสมอ
“แต่เลือดคุณออกนะ”เด็กหน้าหวานยังคงไม่ปล่อยทำเมินประโยคนั้นไปเสีย
“ก็ช่างมันสิ ปล่อยได้แล้ว”
“เดี่ยวอย่างเพิ่งไปคุณบาดเจ็บนะแล้วเลือดมันก็ไหลขนาดนี้”คนตัวเล็กมองเลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่ขาดสาย
“ฉันไม่ตายหรอก ปล่อยได้แล้ว!”คุณชายขึ้นเสียงเขาไม่เคยโดนใครขัดใจแต่เด็กนี้เป็นใคร ถึงพูดแล้วไม่ฟัง
“ถ้าคุณตายผมก็โดนคดีฆ่าคนตายสิ ลายนิ้วมือผมเต็มแขนคุณขนาดนี้”เด็กหน้าหวานหาทางที่จะยื้อคนเจ็บเอาไว้ คุณชายได้ฟังแบบนั้นก็แอบรอบยิ้มโดยไม่รู้ตัว
“จะทำก็รีบๆทำฉันต้องไปเรียน”คุณชายตอบเสียงเข้ม เด็กหน้าหวานพยักหน้าหงึกๆพลิกแขนที่มีเลือดไหลออกเป็นทางไปมาอย่าง เก้ๆกังๆ
“นี่”
“อะไรอีกละทำเสร็จหรือยัง”
“ผมทำแผลไม่เป็นน่ะ”เด็กหน้าหวานยิ้มเก้อๆยกมือเกาท้ายทอยตัวเองเขินๆ คุณชายเหล่มองนิดหน่อย
“งั้นไม่ต้องทำหรอกไปเรียนไป”
“แต่เลือด”
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกไปเรียนไปสายแล้วไม่ใช่หรอ”
“งั้นคุณเอาผ้าเช็ดหน้าไปหยุดเลือดไว้ก่อนไหม”เด็กหน้าหวานควักผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาวในกระเป๋ากางเกงออกมา ยัดใส่มือของร่างหนาแล้วเดินจากไป คุณชายมองตามร่างที่เดินแกมวิ่งจากไป
นับจากวันนั้นวันที่เขาเห็นเด็กคนนั้นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ทุกอย่างมันก็สายไปเสียแล้ว เด็กคนนั้นหายไปจากโลกนี้อย่างไม่มีวันกลับคืนหายไปพร้อมกับหัวใจของเขา
“เพราะแกคนเดียวริท ถ้าแกไม่ดื้อพี่แกคงไม่ตาย แกจะเกิดมาเป็นลูกฉันทำไมห๊ะ!!!!”เสียงด่าทอต่างๆนาๆดังมาจากบบ้านหลังหนึ่งซึ้งเป็นเจ้าของ งานศพนั้นเอง
“แม่ริทไม่ได้ทำมันเป็นอุบัติเหตุนะแม่แล้วอีกอย่างพี่รันนั้นแหละที่ทำตัวเอง”คนตัวเล็กที่หน้าตาคล้ายกับคนในรูปหน้าศพพูดแก้ตัว
“นี่แกยังจะโทษพี่อีกหรอตั้งแต่เล็กจนโตแกเคยทำอะไรให้ฉันภูมิใจบ้างไหม”มะลิระบายความอัดอั้นตันใจที่มีต่อลูกแฝดคนเล็กออกมาเป็นชุด
“ริททำอะไรก็ผิดไปหมดนั้นแหละ ถ้าคนที่ตายไม่ใช่พี่รันแม่คงจะดีใจ”แปลกไหมเขาพูดกับแม่ไปแบบนั้นเหมือนจะเข้มแข็งแต่ต่างกับข้างในที่มันยับเยินไม่มีชิ้นดี
“แกพูดถูกริทถ้าคนนั้นเป็นแกฉันจะไม่เสียใจเท่านี้”มะลิกล่าวกับลูกชายคนเล็กเธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ชอบเด็กคนนี้ตั้งแต่เกิดแล้วไม่ชอบเลยสักนิดทั้งๆที่เด็กคนนี้เป็นลูกของตัวเอง
เหตุการณ์ทั้งหมดไม่สามารถหลุดพ้นสายตาคนมาใหม่เลยสักนิดเดียวเด็กคนนั้นตายเพราะคนที่ชื่อว่าริทงั้นหรอ แต่ทำไมถึงเป็นแบบนั้นละในเมื่อพวกเขาเป็นพี่น้องกัน
“ใช่ริทเป็นคนฆ่าพี่รันเองริทเป็นต้นเหตุทั้งหมด ริทแย่งแฟนของพี่รันมา ริทอยากให้พี่รันตายพอใจแม่หรือยัง”ริทตะโกนใส่หน้าคนเป็นแม่ยกมือขึ้นปาดน้ำตาแรงๆ
“ยอมรับแล้วสินะแกมันบ้าริท ไอ้ลูกไม่รักดีแกมันลูกมาร ฆ่าได้แม้กระทั่งพี่ตัวเองจะไปไหนก็ไปไม่ต้องมาอยู่ที่บ้านฉัน”มะลิกรี๊ดร้องเสียงดังเจ็บปวดในอก
ส่วนคนถือวิสาสะยืนแอบฟังก็ขบกรามแน่น เด็กคนนี้เอาอะไรทำหัวใจทำไมถึงร้ายขนาดนี้ฆ่าได้แม้กระทั่งพี่ตัวเองร่างหนาเดินหลบมุมแอบขึ้นไปชั้นสองของบ้านเงียบๆ
ด้านริทวิ่งหนีขึ้นห้องมาแอบร้องไห้อยู่ข้างบนบ้าน ร่างเล็กนั่งกอดเข่าอยู่กลางเตียงแผ่นหลังบางสั่นเพราะแรงสะอื้น ทำไมโชคชะตาต้องเล่นตลกกับเขาด้วยนะทำไมคนที่ตายไปไม่ใช่ริท ทำไมต้องเป็นรัน จะอยู่ไปทำไมอยู่ไปเพื่ออะไรอยู่ให้คนตราหน้าว่าฆ่าพี่ชายตัวเองงั้นหรอ ทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลยถ้าไอ้บ้ากามคนนั้นไม่คิดจะลวนลามเขาก่อนริทคงไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกรันและพี่รันคงไม่โดนแบบนั้นจนต้องฆ่าตัวตายแบบนี้หรอก
เหมือนสวรรค์จะเห็นใจตาคู่สวยเอ่อไปด้วยม่านน้ำตามองเห็นเชือกสีน้ำตาลอ่อนขดอยู่หลังตู้เสือผ้าถ้าริทตายไปคงไม่มีใครเสียใจนักหรอกอย่างมากแม่ก็แค่เสียเงินจัดงานศพอีกครั้ง ร่างเล็กเขย่งตัวคว้าปลายเชือกมาถือไว้ตากลมมองหาที่ผูกเชือก
ส่วนกันที่แอบบุกเข้ามาในบ้านของคนอื่นก็เดินสำรวจไปทั่วเปิดทุกห้องจนถึงห้องสุดท้าย ห้องนี้คงเป็นห้องของเด็กแฝดสองคนนั้นสินะ เขาอยากรู้นักว่าทำไมเด็กคนนั้นถึงฆ่าพี่ชายตัวเอง ทำไมถึงร้ายกาจขนาดนี้ มือเรียวกำลูกบิดประตูห้อง มันไม่ได้ล็อค
....แกร๊ก....
เสียงเปิดประตูเข้ามาโดยที่คนคิดจะผูกคอตายยังไม่ทันได้ตั้งตัวริทยืนบนเก้าอี้มืออีกข้างถือเชือกมองคนแปลกหน้าเพิ่งเข้ามาตกใจ ตากลมเบิกกว้างมือที่ถือเชือกหลบไปอยู่ข้างหลัง กันเองก็อึ้งไม่แพ้กันนี่จะหนีความผิดถึงขนาดต้องเอาความตายาล้อเล่นเลยหรือไง
“ใคร? นายเป็นใครออกไปนะ ออกไปจากห้องฉัน!!!”พอได้สติขึ้นมาหน่อยเจ้าของห้องก็โวยวาย ตอนนี้ริทไม่ต่างอะไรกับคนสติแตกกลัวไปหมดบางทีกลัวแม้กระทั่งแม่ตัวเอง เพราะเหตุการณ์วันนั้นเขาเลยไม่กล้าที่จะไว้ใจคนอื่น
“เฮ้ย! ระวัง”คนบุกรุกเข้ามารีบร้องห้ามมองร่างเล็กยืนอยู่ใกล้ขอบหน้าต่างถ้าถอยไปอีกนิดตกลงไปแน่ๆ
“ออกไปนะ!!! ฉันบอกให้ออกไป ออกไป ออกไป!!!!!”ริทกรี๊ดร้องเสียงดังลั่น ตากลมโตสั่นเพราะความกลัว ขาก้าวถอยหลังไปอีกครั้งแต่ครั้งนี้กันเร็วกว่าพุ่งตัวไปฉุดร่างเล็กลงจากเก้าอี้
ตุบ!!!
เสียงอะไรหนักๆกระแทกลงกับพื้น คนสติแตกเมื่อกี้หลับตาปี๋ ส่วนคนสติดีนอนราบลงกับพื้นโดยมีคนตัวเล็กทับอยู่ เจ็บหลังแต่ยังดีหน่อยที่มีพื้นหญ้ารับไว้ก็เล่นตกลงมาจากชั้นสองของบ้านแบบนั้น
“ออกไปนะ ปล่อย ออกไป ฉันบอกให้ออกไปไง”ริทโวยวายอีกครั้ง
“นี่!! มีสติหน่อยนายนั้นแหละที่ต้องออกไป”กันมองคนดิ้นอยู่บนตัวเอื้อมๆ
“อ๊ะ!!”ริทตกใจ หน้าแตกเป็นเสี่ยง เด้งตัวออกจากร่างของกันทันที พอลุกขึ้นได้ก็เตรียมหนีออกรอบ
“เดี๋ยวนี้ นายออย่าเพิ่งไปฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ไม่!! ไม่คุย แกเป็นพวกเดียวกับไอ้บ้าคนนั้นใช่ไหมปล่อยฉันนะ ปล่อย ฮึก ฮื่อ ปล่อยๆๆๆ!!!!!!!”
“พวกไหน ฉันอยากรู้นายฆ่าพี่ของนายจริงๆน่ะหรอ”
“ไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ปล่อย!!! ปล่อยนะ ปล่อยฉัน”ริทดิ้นสุดแรงเกิดจะหนีท่าเดียว แต่โดนล็อคเอาไว้ด้วยแขนของกันอยู่นี่สิ
“เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง นายเป็นคนบอกเองว่านายฆ่าพี่ชายของตัวเอง”กันเริ่มแรงรัดร่างของริทมากขึ้นยิ่งดิ้นเขายิ่งรัดแน่น ริทหยุดนิ่งภาพวันนั้นวันที่รันผูกคอตาย และโดนข่มขืน ยังคงค้างคาในสมอง
“ฆ่า ฆ่า พี่รัน พี่รัน โดนฆ่า พี่รันฆ่าตัวตาย พี่รันๆ พี่รันฆ่าตัวตาย”ริทเริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วกันยืนอึ้ง อย่าบอกนะว่าเด็กคนนี้เป็นโรคประสาท เพราะอาการแบบนี้มันเข้าข่ายโรคนี้ชักๆ แม่ของเด็กคนนี้จะรู้หรือเปล่าลูกตัวเองเป็นอะไร
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ชื่อเรื่องโหด แต่ เนื้อเรื่องอบอุ่นนะจ๊ะๆๆๆ อย่าเพิ่งคิดว่ามันดราม่านะ
ปล. เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ของโปรเจคนี้ฝากด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น