คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ตึกสีขาว ตั้งตระง่านเด่นชัดใจกลางกรุง บริษัท รับออกแบบ จัดสถานที่ต่างๆ ทั่วราชอาณาจักร เจ้าของร่างเล็กกำลังง่วนอยู่กับการติดต่อลูกค้ารายล่าสุด อย่าไม่ลืมหูลืมตา
“ครับๆ ทางบริษัทเราต้องขออภัยจริงๆ ที่ทำงานไม่รอบคอบ ผมจะให้คนเข้าไปดูวันพรุ่งนี้นะครับ” ริท กล่าวขอโทษขอโผยลูกค้าด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย
“เฮ้อออออ”เสียงถอนหายใจยาวๆติดต่อกันหลายทีดังขึ้น
“คุณริทค่ะ”
“ครับ”
“มีงานติดต่อเข้ามาค่ะ”
“อ้อๆ ครับคุณนุ่นจัดการเลยครับ”ริทมอบหมายงานให้เลขา เพราะตอนนี้เขาไม่มีสมาธิในการทำงานต่อแล้ว หลังจากโดนลูกค้ารายล่าสุดโวยวายใส่ เนื่องจากไม่สามารถเข้าไปคาบคุมงานด้วยตัวเอง แถมลูกน้องยังทำพังไม่เป็นท่า งานจะเริ่มอีกสองวันข้างหน้านี้ด้วย
“แต่ว่าเขาอยากพบคุณริทนะค่ะ”
“อยากพบ?”
“ใช่ค่ะ”
“ใคร”
“ไปดูเองดีไหมค่ะ”นุ่นยิ้มหวานให้เจ้านาย ริทพยักหน้าเดินออกไปอย่างเสียไม่ได้ใครกันนะที่อยากรู้จักเขา ไม่ยอมคุยงานกับเลขา เดินไปคิดไปคิ้วขมวดจนยุ่งเพราะสงสัยว่าคนนั้นจะสำคัญมาจากไหน
ตากลมสวยกวาดมองร่างสูงในสูทสีขาวยืนหันหลังพิงโต๊ะเลขาหน้าห้องอย่างเท่ย์ ขาเรียวยาวไขว่กัน ทรงผมถูกจัดแต่งมาอย่างดี แผ่นหลังกว้างสมชายแต่ไม่ได้กว้างมากเหมือนนักเล่นกล้าม ยิ่มองยิ่ง งง ว่าคนมาพบคือใคร
“เอ่อ คุณครับ”
“ครับ”
“เฮ้ย!!!!”พอแขกคนล่าสุดหันมาเท่านั้นแหละ ความสงสัยในตัวแขกหมดลงทันที หน้าแบบนี้ หุ่นแบบนี้ เสียงแบบนี้ และรอยยิ้มแบบนี้ จะเป็นใครไม่ได้นอกจาก...
“มาได้ไงเนี้ย”หลังจากที่อารมณ์ค้างไปหลายนาทีริทก็เรียกสติกลับคืนมา
“นั่งเครื่องมาสิถามแปลก”
“กวนละๆ”
“เอ้า ก็นั่งเครื่องบินมา เดินมาจะถึงไหม กันว่ายน้ำข้ามมหาสมุทรไม่ได้หรอกนะ”เจ้าของร่างสูงในสูทสีขาว นั่งไขว่ห้าง อ่านหนังสืออย่างเป็นกันเองสุดๆ
“เดี๋ยวๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยมาที่นี่ วันนี้เป็นอะไรขึ้นมาว่ะ อย่าบอกนะว่าหนีสาวมาอ่ะ”ริทไถลตัวไปนั่งประกบ จับผิดเพื่อนสนิทเกิน 10 ปี ทุกซอกทุกมุม ทุกองศา
“สาวอะไร มั่ว”
“เอ้า”
“มาองมาเอ้าอีก”
“กัน บอกหน่อยทำไมถึงกลับมา”คนไม่ได้คำตอบยังไม่เลิกราวี ริทดึงชายเสื้เชิ้ตของเพื่อนตัวเข้มไปมา หมดลุคเจ้าของบริษัทออกแบบชื่อดังไปเลย
“คนนั้นเขาเรียกมา”
“นั้นไงว่าละทำไมซื้อห้วยไม่ถูกว่ะ”
“อะไร”
“ก็..ช่างเหอะ แล้วมาที่นี่ทำไม บ้านช่องไม่มีว่างั้น”
“มีแต่ไม่ไป”
“กวน”
“เออ กวน เที่ยงแล้วไม่กินข้าวหรอว่ะ”ตาคมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ เที่ยวกว่าทำไมริทไม่ไปกินข้าว
“ยัง ริทจะออกไปข้างนอก”
“ไปข้างนอก?”
“อือ ไปดูสถานที่น่ะ พนักงานที่จัดไปไม่รู้ทำท่าไหนโคมไฟตรงกลางงานถึงหลุดลงมา”ปากบ่น มือก็เก็บของใส่กระเป่าสะพายตัวโปรด หน้าหวานแบบที่ว่าผู้หญิงยังอายบึ้งตลอดการเก็บของ กันเหลือบมองอยู่เป็นพักก็อมอดอมยิ้มกับความน่ารักของเพื่อนตัวเองไม่ได้ คิดดูสิคนๆหนึ่งทำอะไรสามอย่างพร้อมกันไม่ได้ขำจะทำไงได้
“ยิ้มอะไรไม่ทราบ”คนตัวเล็กถามเสียงห้วน เพราะเขาเจอกับรอยยิ้มขำๆของเพื่อนสนิทพอดี
“เปล๊า”
“หรออออ”
“แม่ กับ คนๆนั้น ให้..”
“เออ ไปละไว้เจอกัน บายๆๆ”กันยังพูดไม่ทันจบประโยค ริทก็พูดตัดหน้าทันที มือเล็กโบกไปมา ก่อนจะวิ่งออกไปข้างนอก ช่วงเวลานี้ทำยังไงก็ได้ให้หนีพ้นๆจาก พ่อกับแม่ของตัวเอง และ พ่อกับแม่ของกัน ช่วงนี้ไม่รู้พวกท่านคิดอะไรขึ้นมา ระหว่างที่กันไปเรียนต่อก็ชอบให้ริทไปหา หรือไม่ก็ไปทานข้าวด้วยบ่อยๆ แถมยังถามนูนนี่นั้น ถามเรื่องส่วนตัวเช่น มีแฟน มีครอบครัว พอเขาบอกว่ายังไม่มี พวกท่านก็พูดถึงเรื่องกัน เพื่อนสนิทของเขาขึ้นมาซึ้งๆหน้า มันเป็นอะไรที่ริทเบื่อที่สุดใน3โลก ตอนนี้หนีไปหนีได้ก็ควรจะไป
“เดี๋ยวริท อย่าเพิ่งไป”เดินมาถึงลานจอดรถ เสียงหอบๆก็ดังไล่หลัง ริทชะงักหันกลับไปมองต้นเสียง
“อะไร”
“ไปด้วยสิ”
“ไปด้วย?”
“อืม นะกันไม่ได้เอารถมาอ่ะ ลงเครื่องก็เรียกแท็กซี่มาที่นี่เลย”
“แล้วกระเป๋าละ”
“ในคนรถเอากลับแล้ว”
“ดีเนอะ”
“นา นะ ให้ไปด้วยเดี๋ยวขับรถให้ก็ได้”คนตัวสูงยิ้มโชว์ฟันขาวและลักยิ้มข้างแก้ม
“ไปได้ แต่ไม่ให้ขับกลัวโดนปรับ”
“ทำไมละ”
“คุณกันครับคุณไปเรียนที่นูนตั้งแต่..1 2 3 4 5 6 7 8..... 15ปีนะครับจำเส้นทางกรุงเทพได้หรอครับ”
“เออ จริงด้วย”คนอาสาว่าจะขับรถยิ้มแหยๆ ริทส่ายหน้าเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ
“ริทหลังเสร็จงานจะพาไปที่ๆหนึ่ง”หลังจากที่นั่งเงียบมาพักใหญ่เด็กนอกก็เปิดบทสนทนา ริทมองคนข้างๆสลับกับมองถนนเป็นพักๆ
“ที่ไหน”
“เดี๋ยวรู้เอง”
“งั้นไม่ไป”
“เรือนรัก”พอได้ยินคำว่าไม่ไป กันรีบบอกทันที ริทนิ่งไปชั่วอึดใจ ขยับตัวอย่างอึดอัด ลังเลว่าจะไปดีไหมเพราะสิ่งที่เขาได้ยินจากคนรอบข้างว่า เรือนรัก แห่งนี้ไม่ใช่เรือธรรมดา
“ไปทำไม”
“ก็นั้นเป็นเรือนของย่าทวดกัน”
“ย่าทวด”
“ใช่ละ คนๆนั้นเขาไม่ใยดีกับเรือนหลังนั้นกันเลยคิดว่าจะปรับปรุงทำพิพิธภันฑ์น่ะ
“แน่ใจหรอว่าจะปรับปรุงจริงๆ”
“แน่สิ”
“แต่เรือนหลังนั้นปิดตายมานานแล้วนะ จำได้ว่าตั้งแต่เรายังไม่เกิด”
“ยิ่งดีเลย แสดงว่าเรือนหลังนั้นเก่าจริง”กันยิ้มกับไอเดียของตัวเอง เรือนหลังนั้นมันร้างมานานแล้ว เขาคิดว่าควรจะทำอะไรสักอย่างให้เกิดประโยชน์
“กัน ไม่เคยได้ยินหรอว่าของเก่ามักจะแข็ง”ริทพยายามเบี่ยงความสนใจให้เพื่อนเลิกความคิดนั้นไป
“อะไรหรอก ถ้าแข็งจริงก็ดีเลยจะคุยกับย่าทวดทุกวัน”
เอี๊ยดดดด
ริทตกใจ เท้าเหยียบเบรกกะทันหัน หัวใจเต้นตึกตักๆ เพราะเมื่อกี้เกือบเหยียบสุนัขข้างถนน หน้าหวานๆเริ่มมีเหงื่อผลุดขึ้นมา เพราะกลัวน้องหมาโดนเหยียบหรือเพราะ กลัวประโยคล่าสุดของกัน
“ริทเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมถึงเบรกแรงแบบนี้”
“ปะ เปล่าๆ ไม่ได้เป็นอะไร”
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ทำไมมมมมมมมมม ไม่มีใครอ่านฟิคคคคคคคคคคค เค้าแอบนอย ใจเสียเลยง่ะ ไม่รู้คนอ่านเป็นอะไร ทั้ง โปรเจค รักไม่มีวันตาย และ ภาษารัก เงียบเหงามากนะ ไม่มี ยอดวิว และ เม้นเลยง่ะ แล้วเรื่องนี้จะมีไหม ฮื่อๆๆๆๆ ทำไมทำกับเค้าแบบนี้ เสียใจอ่ะ เม้นหน่อยๆๆๆ น้องแนน กับ น้องแบม น้อยใจกันแล้ววววววว รวมทั้งเค้าด้วยนะ
ปล.เค้าแต่งไม่ดีหรือว่ายังไง
ความคิดเห็น