กันริท 3*8 Spacial friend เพื่อนคนพิเศษ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 เปิดเรียน (Ritz’Part)

ตอนที่ 1 เปิดเรียน (Ritz’Part)

Ritz’Part

กริ๊ง!!!!!

กริ๊ง!!!!!

อืม เสียงไรว่ะร้องอยู่ได้มันหนวกหูรู้ไหมเนี่ยคนจะหลับจะนอน เดี๋ยวปัดโบกเลยผมใช้มือควานหาต้นเสียง อ๋อนาฬิกาปลุก ติ๊ด ปิดซะเลยอิอินอนต่อ

“ริท!!!ริท!!!ตื่นได้แล้วลูก” แม่เปิดประตูเข้ามาเรียก โห แม่จะรีบเรียกไปไหนเนี่ยคนมันง่วงอ่ะ

“ขออีก5นาทีนะแม่” ผมตอบปัดๆ

“แต่นี่มัน7.40แล้วนะลูกวันนี้เปิดเรียนวันแรกไม่ใช่เหรอ” เพิ่ง7.40แม่จะรีบเรียกไปไหนครับ ห๊ะ!!แต่เมื่อกี้แม่ว่าไรนะเปิดเรียนเหรอ ว๊ากกก!!!!ซวยแล้วไม่ทันแน่ๆ

“แม่แล้วทำไมเพิ่งเรียกผมตายแน่เปิดเรียนวันแรกก็สายแล้ว” ผมวิ่งเข้าห้องน้ำหน้าตั้ง ไอ้ดำแม่งก็ไม่ยอมโทรมาเตือนอย่าให้เจอนะจะด่าให้

แฮ่กๆแฮ่กๆโอ้ยเหนื่อยกว่าจะผ่านด่านอาจารย์หน้าประตูมาได้ ทำไมคนหล่อต้องปีนกำแพงเข้าโรงเรียนด้วยว่ะไม่เข้าใจเลย ผมเดินมาจากทางหลังตึกเรียนกำลังเดินไปห้องแอบเห็นพวกที่มาสายเดินทำโทษด้วย อิอิ คนไรไม่รู้หล่อแล้วยังฉลาด แต่แอ๊ะอาจารย์ที่ยืนคุมไปไหนอ่ะ

“ว่าไงนายเรืองฤทธิ์ ปีนกำแพงเหนื่อยไหม” อ๊าค!!!โดนแล้วตรู อะไรมันจะซวยขนาดนี้เนี่ยผมค่อยๆหันหน้าไปทางอาจารย์

“แหะๆหวัดดีครับอาจารย์” ผมมองรอยยิ้มแสระๆของอาจารย์แล้วก็รู้เลยตรูคงไม่รอด

            แล้วก็เป็นอย่างที่คิดผมเลยต่อมายืนต่อแถววิ่งรอบสนามบอลอย่างงี้ไงเฮ้อ!!คนหล่อเซง นั่นมันไอ้ดำนี่หว่าต้องเทศน์ๆบังอาจไม่โทรเตือนกู ผมขยับๆเข้าไปใกล้ๆไอ้ดำที่ยืนต่อแถวอยู่

“ไอ้กัน ไมมึงไม่เตือนกูว่ะว่าวันนี้เปิดเทอมอ่ะ” ผมก้มลงไปกระซิบข้างๆหูมัน

“ฟาย ใช่หน้าที่ป่าวเหอะมึงแหละที่ต้องเตือนกู” อ้าวไอ้นี่โยนขี่ให้กู

“มึงนั่นแหละที่ต้องเตือนกู” ผมเถียงมันกลับ

“มึงแหละ”

“มึงแหละ”

“อ้าว สองคนนั้นน่ะจะคุยอีกนานไหมเพิ่มอีก2รอบ” ผมกับไอ้กันหันขวับไปทางอาจารย์ทันที

“โห จาร” ทั้งผมทั้งไอ้กันพูดตัดพ้ออาจารย์ แล้วผมสองคนก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมวิ่งตามคำสั่งอาจารย์คนอื่นเขาวิ่งกัน5รอบแต่ผมกับไอ้ดำนี่ต้องวิ่งกันคนล่ะ7รอบเหอะๆกว่าจะครบขาลากครับท่านผู้ชม รอบสนามบอลนะไม่ใช่รอบโต๊ะปิงปองวิ่งตั้ง7รอบเหยื่อยชะมัด

“แฮ่กๆเพราะมึงคนเดียว แฮ่ก เลยริท แฮ่กๆ” ไอ้กันมันหันมาว่าผมอีกแล้ว ตอนนี้เรากำลังเดินขึ้นบันไดไปยังห้องเรียน

“แฮ่กๆ มึงมาว่า แฮ่ก กูได้ไง” ผมก็ตอบมันไป แต่ดูจากประโยคที่พูดแล้วผมว่าเราควรพักให้หายเหนื่อยก่อนแล้วค่อยพูดกันจะดีกว่า ผมกับมันยืนหอบหายใจกันสักพักแล้วเดินต่อ

“ถ้ามึงไม่ชวนกูคุยนะก็ได้วิ่งแค่5รอบแล้ว” ไหงโยนความผิดให้ผมแบบนี้อ่ะ

“ก็ถ้ามึงไม่เถียงกู อาจารย์จะว่าไหมล่ะ”

“ก็กูไม่ผิดนี่”

“งั้นแสดงว่ากูผิดสิ เออกูผิด กูมันไม่ดีมึงก็ไม่ต้องมายุ่งกับคนไม่ดีอย่างกูแล้วกัน” ผมพูดจบก็เดินสะบัดหน้าใส่มันเดินเข้าห้องเรียนไปโดยไม่หันมามองอีก ชิส์มาว่าผมผิด ก็ไม่ต้องมายุ่งกับผิดแล้วกันไม่ต้องง้อด้วยไม่ต้องการ ไอ้บ้ากัน

            ตลอดระยะเวลา4ชั่วโมงที่เรียนผมไม่แม้แต่จะหันหน้าไปหามันเลยแถมยังไม่ไปนั่งกับมันเหมือนทุกครั้งด้วย หมั้นไส้มันเชอะ!!!

“วันนี้ก็ไม่มีอะไรมากเพิ่งเปิดเรียนให้พักกันก่อน แต่ช่วงหลังครูจัดหนักนะอย่าลืมว่าอยู่ม.6กันแล้วปีหน้าก็ต้องแยกย้ายกันไปเรียนมหา’ลัยทำตัวดีๆกันหน่อย ฝากไว้แค่นี้แหละไปพักได้” เฮ้อ!วันนี้ก็ไม่เห็นมีไรมากเหมือนมาให้ครูแต่ล่ะวิชาเทศน์ ผมของใส่กระเป๋าแล้วเตรียมไปกินข้าวที่โรงอาหาร แต่ก็ต้องชงักเมื่อมีมือของบางคนมาจับแขนไว้แล้วก็ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นใคร

“มีไร” ผมหันหน้าไปถามมัน

“โกรธกูจริงๆเหรอ” มันถามพร้อมทำตาปริบๆคิดว่าน่ารักเหรอ

“เปล่า” ตอบแบบขอไปที

“แสดงว่าโกรธ ขอโทษ”

“บอกว่าไม่ได้โกรธ” ผมยังยืนยันคำเดิม

“ไม่โกรธแล้วทำไมไม่มองหน้า ไม่พูดด้วย ไม่มานั่งด้วย”

“ไม่รู้”

“โอเคๆยอมแล้วอยากได้อะไรว่ามา” คิดว่ากูอยากได้อะไรในตัวมึงมากมายนักรึไงกัน

“กินช้าๆก็ได้จานข้าวมันไม่หนีมึงหรอก” ไอ้กันทำหน้าเอือมเมื่อเห็นผมกินเอาๆก็คนมันหิวนี่ไม่ใช่เพราะมันเหรอที่มาง้อผมช้า(ได้ข่าวว่าแกบอกไม่ให้ไม่ต้องง้อ)ทำให้เลยเวลาการรับประทานอาหารของผมจนหิวจะตายอยู่แล้ว

“ก็คนมันหิว อ่าอิ่มจัง” ผมพูดอย่างอารมณ์ดีและแน่นอนว่ามื้อนี้ไอ้กันจ่าย ฮ่าๆ

“เอ้านี่น้ำ” ผมรับน้ำจากมันมาดื่ม

“เย็นนี้จะอยู่เล่นบอลหรือเปล่า” ปกติไอ้กันจะอยู่เล่นบอลกับเพื่อนๆก่อนกลับบ้าน

“ยังอ่ะเพิ่งเปิดเทอมพักก่อน อีกอย่างยังหลอนสนามบอลไม่หาย” มันพูดแล้วเบ้หน้า

“ฮ่าๆแล้วอย่างนี้จะกล้าเล่นบอลอีกเหรอว่ะ” ผมแซวมัน เรานั่งเล่นคุยกันไปสักพักก็ได้เวลาเข้าเรียนแล้วผมก็ต้องย้ายไปนั่งกับมันเหมือนเดิมเคยโดนพวกเพื่อนๆด่าบ่อยๆว่า ‘พวกมึงทะเลาะกันแล้วไม่ต้องย้ายโต๊ะได้ไหมพอดีกันก็กลับไปนั่งกันเหมือนเดิมแม่งทะเลาะเช้าดีบ่าย ทะเลาะบ่ายดีเย็น กูล่ะเบื่อ’

            ตกเย็นได้เวลากลับบ้านผมก็ควรที่จะเดินไปรอรถเมย์เพื่อนั่งกลับบ้านแล้วถ้าคุณชายนภัทรเขาไม่รู้สึกปวดห้องขึ้นมาซะก่อนผมเลยต้องยืนรอมันอยู่หน้าห้องน้ำเนี่ย รอนานแล้วนะเมื่อไหร่จะออกมาสักทีว่ะคนรอมันท้อนะโว้ย(เกี่ยวไหม)

“ไอ้กัน มึงขี้อยู่เหรอนานโครต!!!” ผมตะโกนถามมันที่ยังอยู่ในห้องน้ำ

“เออๆเสร็จแล้วๆเร่งจังเลย” พูดจบมันก็เดินออกมาจากห้องน้ำ

“ช้าว่ะแม่ง” ขอบ่นอีกนิด

“เออๆไปได้แล้ว” ผมกับมันก็ควรจะเดินกันไปได้แล้วถ้าไม่มีนักเรียนหญิงคนนึงวิ่งเข้ามาทางผมกับไอ้กันซะก่อน

“มีอะไรรึเปล่าครับน้อง” ไอ้กันถามเสียงเรียบๆไอ้นี่อยู่ต่อหน้าสาวไม่ได้เก๊กตลอด

“เอ่อ คือ คือหนู คือ”

“น้องจะคืออีกนานไหมครับ”ผมถามออกไปคือๆอยู่นั่นแหละ แต่ดูจากในมือที่ถือดอกกุหลาบกับแท่งช็อคโกแลตในมือแล้วก็พอเดาๆได้อ่ะนะ

“คือหนูชอบพี่กันค่ะ” เด็กคนนั้นว่าแล้วยื่นของในมือให้ไอ้กัน เฮ้อ!เพื่อนผมชักจะเสน่แรงใหญ่แล้วนะ อยากเก็บใส่กระสอบกลับบ้านโว้ย

“ขอบคุณนะครับ”

“เอ่อแล้ว”

“ขอโทษด้วยนะพี่ยังไม่อยากมีแฟนจริงๆขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆครับ” พอมันพูดจบน้องคนนั้นก็ทำหน้าหงอยเดินคอตกกลับไปทันที โห เพื่อนกูหล่อเลือกได้มาก

            แล้วผมกับมันก็เดินมารอรถที่ป้ายรถเมย์เหมือนเช่นทุกวัน เหตุการณ์ที่เกิดก่อนหน้าก็ใช่ว่าจะไม่เคยเกิดหรือนานๆครั้งก็ยอมรับอ่ะนะว่าไอ้เพื่อนผมคนนี้มันหน้าตาดี เสน่ห์แรง อยู่ต่อหน้าผู้หญิงมันก็สุภาพบุรุษสุดๆแต่ก็ไม่เคยเห็นมันตอบตกลงกับใรสักคน แล้วไอ้ที่บอกว่ายังไม่อยากมีแฟนนี่ก็ด้วย ตอนมันพูดนะผมรู้ปวดหนึบๆที่ใจยังไงก็ไม่รู้เหมือนมีอะไรมาบีบอย่างแรง

“กันกูถามไรหน่อยดิ” ผมเรียกมันตอนนี้รถเมย์ยังไม่มาเลย

“อืมว่ามาดิ”

“ทำไมมึงไม่มีแฟนว่ะ” ตัดสินใจถามมันไปผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมมันไม่มีแฟนสักที

“ไม่รู้ดิ ยังไม่เจอคนที่ถูกใจมั้ง” แต่คนที่มาบอกชอบมันก็มีหลายแบบหลายสไตล์นะจะไม่มีคนที่ถูกใจเลยเหรอ

“เหรอว่ะ”

“ทำไม หวงเค้าอ่ะดิ๊” มันพูดกับผมเสียงล้อเลียนแล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆเล่นเอาใจเต้นผิดจังหวะเลยไอ้บ้านี่

“หวงบ้าหวงบออะไร แค่สงสัยเฉยๆ”

“ยังไม่อยากมีตอนนี้หรอกกลัวคนแถวนี้จะเหงา” ยังไม่อยากมีตอนนี้แต่ในอนาคตก็คงต้องมีใช่ไหมล่ะ เฮ้อ!คิดบ้าไรว่ะเนี่ยพอๆเลิกๆ

“ไปเหอะรถมาแล้ว” แล้วผมกับมันก็ขึ้นรถเมย์กลับบ้านกัน ผมก็ไม่เข้าใจหรอกนะไอ้อาการเจ็บหัวใจแปลบๆเวลาได้ยินประโยคนั้นของมันหมายความว่าไงแต่ยังไงตอนนี้ผมก็ยังมีมันอยู่ข้างๆเดินไปข้างหน้าด้วยกัน แล้วผมจะพยายามรักษาช่วงเวลาดีๆแบบนี้ไว้ให้นานที่สุดจนกว่ามันจะเจอคนๆนั้นของมันคนที่จะเดินไปข้างหน้าพร้อมกับมันและอยู่กับมันไปตลอดชีวิต

มาแว๊วตอนแรกฝากด้วยนะ อ่าน+เม้น = คือกำลังที่ยิ่งใหญ่

พาทริทไอซ์แต่งนะ พาทกันพี่ปอนแต่ง

ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้นะที่นี้^_^