ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่13.ปรนนิบัติเจ้านาย(2)
สโราหวีร้อใรู้สึถึมือหน้าที่ลูบไล้อยู่บริเวบั้นท้ายอวบึ เาทั้บีบและยำมันเล่น
"นายิว่านายำลัับอะไรอยู่ันแน่ าบ้าโวะ"
"อยู่นิ่ๆสิผมำลันวใหุ้ ุไม่อยาหายปวเมื่อยหรือไ" เาแสรุ้ับร่าน้อยที่ิ้นลุลัอยู่้านหน้า สโรารู้สึเหมือนร่าายหมเรี่ยวแรไร้ที่ยึเาะ ฝ่ามือสาร้อนนวไปามร่าายอเธอ ทั้บั้นท้าย แผ่นหลั ไปามาแ่เายัไม่แะ้อทรวออเธอ
"มะ ไม่ ันะลับแล้ว"
"ุะลับทั้ที่ยัไม่หายปวเมื่อยอย่านี้หรอ ุวระผ่อนลายนะ" เาพูะที่มือยัลูบไล้ไปามบั้นท้ายลม ไม่นะ..เธออยาะแ่ออนเ็นนเียวแ่ลายเป็นออนเ็นรวมไปไ้ยัไ
เฮ่อ สโราถอนหายใ อนนี้เาูแ่าาอนที่อยู่ในห้อาเาูรุมาว่าเิมและสายาระริ่มระเรี้ยนเธอนลุ
"็ไ้ นายสัานะว่าแ่นวเท่านั้น"
ริมฝีปาอเาบิยิ้มเ้าเล่ห์ เมื่อเ้าหล่อนยอมอยู่นิ่ๆ เาลูบไล้ผิวัวเนียนาวราวับน้ำนมอเธอัวอเธอเบียิอยู่ับแผ่นอเา ลมหายใหอบระเส่าเมื่อรู้สึถึอะไรแ็ๆุนันอยู่บั้นท้ายอน เาอ้อมมือมาอบุมหน้าออวบใหู่่นั่น
"อ๊ะ อาา" สโรารา
แล้วนวรึมันเบาๆ เนื้อัวเธอร้อนระอุรู้สึว่าถูเาโอบล้อมอยู่รอบร่า เเนอเาโอบล้อมในะที่นวไปามร่าายเธอ วามนุ่มนวลรัวนนั้นระาวามรู้สึเสียวสยิวอเธออย่าแร สโรา้อัปา่มลั้นไม่ให้มีเสียราเล็ลอออไป ยิ่เานวเฟ้นเบาๆ เธอยิ่สะท้านไหวนไม่อาปิเสธวามเสียว่านาสัมผัสอเา นี่เาแ่นวเท่านั้นนะ! !! น้ำในบ่อว่าอุ่นแล้ว แ่มืออเายิ่อุ่นและร้อนผ่าว ฝ่ามือสาระายเสียไล้เ้าอวบอเธอไปมาราวับะเล้าโลม นิ้วหัวแม่มืออเาไล้วนบนเม็ทับทิมสีหวาน สโราเรียเม็สั่นไปทั้ัว ีพรเ้นแรวามร้อนในเรือนายแล่นประทุ เธอรู้สึถึวามร้อน่านาอแร่ที่ประบอยู่้านหลั
"ันว่า ันหายเมื่อยแล้วละ" สโราเอ่ยเสียพร่าหนัพยายามึมือเาออแ่ไร้ผล
"ผมอยาใหุ้ทำัวให้สบาย านีุ้อา้อเหนื่อยว่านี้มา " เาระิบพร่าริมหูบา
"อา เพราะะนั้นุ้ออยู่ในารูแลอผม ันั้นผมะทำอะไรพิเศษๆสำหรับุ"
"หืมมม ม" ูเาัะพูอะไรแปลๆ แล้วเธอ็รู้สึแปลๆ่ะแล้ว
"ุไม่ว่าอะไรนะถ้าผมะนวรนี้ใหุ้เป็นพิเศษ"
"อ้ะ เี๋ยว"
เาเลื่อนมือลไปวานาบฝ่ามือลบนเนินโอเธอ สโราไม่มีทา้านทานเาไ้เลย แทนที่เาะฟัที่เธอห้ามลับลมือปิบัิารนวพิเศษแ่เธอทันที
"อย่าที่ิเลย ผมแ่แะมันนิหน่อยุ็แะนานี้แล้ว" เาระิบเสียทุ้ม่ำเย้ายวน
"ไม่ใ่นะ อาา"
"ทำไมะไม่ใ่" เาพูพลาแะริมฝีปาลบนท้ายทอยาว ถ้าืนเายัสัมผัสนวเฟ้นเธออยู่แบบนี้มีหวัสิไ้หลุหายวบุมัวเอไม่ไ้แน่ สโราราออมาอย่าลั้นไม่ไ้เมื่อนิ้วสาระายยัเี่ยุอ่อนไหวอเธออยู่
"อ่า โวะ..ัน เสียว อย่า"
"ผมะทำแรึ้น ผมรู้ว่าุอบ"
นี่เา..ำลัทำให้เธอเสียวยิ่ว่าเิมแ่ระนั้นสัมผัสอเา่าให้วามรู้สึทะนุถนอมและปลอภัย เาับร่าน้อยให้หันหน้ามาเผิหน้าะไ้มอหน้าแๆอเธอไ้ถนัา เาะไม่หยุแน่เธอเห็นไ้ในสีหน้าอเาและเธอเอ็ไม่อยาให้เาหยุเ่นัน
"อ๊า ถ้าืน นายยัับ ัน..อา อยู่แบบนี้ ันะทนไม่ไหวแล้วนะ"
"ั้น็แสว่า" เายิ้มเ้าเล่ห์
"ไม่เป็นไรนะ ถ้าผมะนวใหุ้นเสร็"
ถ้าะให้พูรๆละ็เาอยาปรนนิบัิับเธอในานะเ้านายให้ถึใ วาสีำมายแววเยี่ยเพศายเมื่อเห็นเพลิพิศวาสเรือรออยู่ในวาหรี่ปรือหลุลอยอเธอและลีบปาสั่นน้อยๆ
"อะ อืมมม"
สโรารา อุ้มืออเาบวับแรันอน้ำทำให้หิสาวสยิวแทบลั่ เาเลี่ยลึปุ่มน้อยและสอนิ้วเ้าไปนเธอเือบะเสร็
"ัน อร่า ันรู้สึ เหมือนะเสร็"
"เอาเลย ผมอยาเห็นุเสร็"
"ันเสร็แล้ว"
สโรารู้สึเหมือนระเบิพร่าไปทั้ร่า ัวสั่นเร็้วยวามเสร็สม แ่มืออเาเท่านั่นเธอ็สุสมนแทบลั่
"ผมิว่าุะเป็นนายให่หมายเลหนึ่ไ้ยัไ ุนิมันร่านริๆ" เาพูวามหรี่แบมอเธอ น้ำเสียอเาไม่แมหยันแ่อย้ำว่าเธอแพ้ให้เาราบาบ
วามสุสมใหลผ่านเส้นสันหลัในะที่เายัโอบแนรอบเอวเธอเามอเธอแววาระหยิ่มมุมปาเาลี่ยิ้มและเา็มอเธออยู่อย่านั้น ร่าเปลือยอเาแผเผาผิวเนื้อเธอผ่านน้ำพุร้อนปาเายัยับอยู่รุอ่อนไหวแถวีพร ศรีษะอเธอแหนเยึ้นมอเาริมฝีปาปาเผยอออ
"าบ้า ทำไมนายถึ" หิสาวเสียสั่นพลิ้ว
"ไม่ใ่ว่าุอยาให้ผมทำอยู่แล้วหรอ" เาโน้มหน้าลมาใล้ยับุไ้านออเธอเลื่อนไหวอย่าหิวระหาย
"อีอย่าผม้อทำวามสะอารนี้้วยอยู่แล้วละ" เาเลื่อนมือไปทั่วายสาวรุบอบบาและทำให้มันเร่เร็วึ้น้วยสัมผัสอเาวามร้อนผ่าวบนฝ่ามือหนาเริ่ม่อปิิริยา่อัวเธออีรั้
"มะ..ไม่ นายวาแผนอะไรอยู่น่ะ" สโราันัวเาออห่าแ่อีฝ่ายยัทำหน้าาย
"เปล่านี้ผมแ่ทำามที่ใอยาทำ"
"แ่ว่ามันออะเินไปหน่อยนะ"
ทำไมทุอย่าถึลายเป็นแบบนี้ไ้ ูไ้าสายาอเาที่บ่บอถึวาม้อารในัวเธอแ่ว่าเธอนปัาะห้ามเาไ้ริๆ
"นีุ่เลียผมมานัเหรอ" น้ำเสียเาเหมือนำลััพ้อเธออยู่นั้นทำให้หิสาวะัไป ใ่แล้ว..เธอน่ะเลียเาเลียวามยโสโอหัในัวเาและเลียัวเอที่ิใหวนิถึแ่เามาลอ
"นายหยุทำทุอย่าามที่ิเี๋ยวนี้นะ ไ้โปร..ัน"
เสียแหบเล็เบาโหวสโราัวอ่อนระทวยอย่า่วยเหลือัวเอไม่ไ้ยอมให้เาระับัวไว้ในอ้อมแน เสียหอบหายใประสานับเสียราัแผ่วไปทั่วบริเว
"ผมทำไม่ไ้ เสียราุน่ารัั ุอบที่ผมนวให้สินะถ้าุอบผมะทำให้มาว่านี้อีนะรับ"
เายิ่ลอเลียเธอใล้ปาเาเลื่อยไปามร่าามและมือเายัทำหน้าที่นวอยู่ส่วนล่ามืออี้าเลื่อนเ้าอบุมและนวเฟ้นทรวอเ่ึ สโราเปล่เสียร้อั่เปลวไฟที่แลบเลียไปามเส้นประสาท
"ถ้ารู้สึี็ไม่้อลั้นไว้ เอาเลยสิ เสร็เลย"
สโราัวสั่นน้อยไปับวามปรารถนาร้อนเหลวที่ท่วมท้น เธอำลัพลาท่าให้เาอีแล้วเธอรู้ีเธอวรมีสิลับมาแ่เธอรู้สึีมาเินไปนระทั่เปล่เสียร้อแผ่วเบา เหมือนหัวโล่ไปหมเมื่อเาทำให้เธอไปถึวาวอีรั้เาทาบทับร่าให่ลมา เาอยาใส่มันเ้าไปในัวเธอแทบทนไม่ไหว
"พอแล้วโะ นายะ..ะทำอะไรน่ะ" สโราหาเสียัวเอแทบไม่พบเมื่อเายร่าเธอึ้นเยับอบบ่อ
"ร่วมรัับุเหมือนวันนั้นไ" เาอธิบายเสีย่ำน้ำเสียราบเรียบ "เรามารำลึวามหลัทีุ่ลืมไม่ลันีว่า ผมรู้ว่าุไม่มีทาลืมมันไ้สโรา" หิสาววาเบิโพลใบหน้าแ่ำเธอยันมือเ้าับใหล่เา เผยอปา้าำปิเสธิอยู่ที่ปลายลิ้นแ่ไม่ถูเอ่ยออมาเธอแทบไม่มีแรในายเหลือแล้ว
แล้วเาใ้เ่าัน้นาเธอแยาันใบหน้าเาเรียมึ้วยวามระหายป่าเถื่อนปลปล่อยวามระหายในร่าายอเธอ เธอที่พยายามหนีเาอย่าไร้เหุผลมาลอหลายปี เาแทรวามเป็นายเ้าไปในวาม่ำื่นพรัพร้อมอเธอ และเริ่มยับเ้าออสอมือหนาเ้าใ้สะโพบา ยร่าเธอึ้นรับารสอประสานอเาเป็นัหวะเร่าร้อน เธอโอบอเาไว้เหมือนโหยหาวามรู้สึนี้มาแสนนาน สโราเหมือนัวเอำลัล่อลอยเธอไม่เยรู้สึอะไรแบบนี้มานานแล้วแม้แ่ธีธาน็ทำให้เธอรู้สึเ่นเียวับอนนี้ไม่ไ้
"โะ."
ร่าายเธอเป็นอเาอีรั้แล้วอย่า่วยัวเอไม่ไ้เาเย่าร่าเธอระิบผ่านฟันที่บแน่น
"ผมรัุ" เาพูเสีย่ำไม่แน่ใว่าเธอสนใฟัมันหรือไม่ สโรายัมึนับพลัวามหฤหรรษ์ที่ไ้รับท่วมท้นไป้วยราะสวาท ไม่มีอะไรที่เธอเฝ้าโหยหานอาร่าายที่แร่ล้าอเา เรียวาามวัเี่ยวรัรอบัวเาเหมือนเถาวัลย์ที่พันเลื้อย้นไม้ให่อรัเาไว้ในอ้อมแน นระทั้เาเอ็แทบำทนไม่ไหวเปล่เสียราแหบห้าวออมาำนน่อวามสุที่ไ้รับระับร่าน้อยใวัในอ้อมแนแร่
เสียราแผ่วับวามสุสมที่ทะยานึ้นสูพัพาเธอให้ปลิวไปแสนไลนำพาเธอสู่วามสุสมอย่ารวเร็ว เายับัวอยู่หลายนาทีหลัาที่ส่เธอึ้นสวรร์ ายหนุ่มยันร่าำยำหนัอึ้บนศอูบปาและาอเธอเบาๆ วามริบูอ่อนแสลมันูอับแสเสียนเือบะมืมิแ่แฝไป้วยัยนะ
"สโรา ผมมีเรื่อริที่อยาะบอุ วามริแล้วีวิผมมันล้มเหลวมา" เาพูน้ำเสียบาลึ หิสาวลืมาึ้นแ่ยัอ่อนเปรี้ยอยู่ใ้ร่าเา
"ุเ้าใวามรู้สึผมไหม สโรา" มันนานเินไปเารออยเธอมานานเินไปแล้วนรั้วาม้อารที่มี่อเธอไว้ไม่อยู่
"ยัหรอ ผมยัไม่พอใแ่นี้"
เาะพิสูน์ให้เธอเห็น ราวนี้เาะไม่อ่อนโยนแ่มันะวนให้เธอลุ่มหลยิ่ว่าเสพิราะไม่มีทาที่เธอะ่อ้านเาไ้ แม้ว่าเธออยาะพยายามแ่ไหน สิ่นี้เหมือนวามรู้สึที่เาไ้เิมเ็มสิ่ที่าหายแ่เธอ อีนานว่าะถึปลายทาเาร่วมรัับเธออย่ายาวนานวนให้บ้าลั่พรุ่เธออาสับสนุนและนึเสียใแ่ไม่ใ่สำหรับอนนี้ วามพึพอใที่เธอโหยหา วามสุที่าหายไปสิ่นี้ทำให้เธอหลลืมเรื่อราว่อนหน้านี้ที่มี่อเา
"นายิว่านายำลัับอะไรอยู่ันแน่ าบ้าโวะ"
"อยู่นิ่ๆสิผมำลันวใหุ้ ุไม่อยาหายปวเมื่อยหรือไ" เาแสรุ้ับร่าน้อยที่ิ้นลุลัอยู่้านหน้า สโรารู้สึเหมือนร่าายหมเรี่ยวแรไร้ที่ยึเาะ ฝ่ามือสาร้อนนวไปามร่าายอเธอ ทั้บั้นท้าย แผ่นหลั ไปามาแ่เายัไม่แะ้อทรวออเธอ
"มะ ไม่ ันะลับแล้ว"
"ุะลับทั้ที่ยัไม่หายปวเมื่อยอย่านี้หรอ ุวระผ่อนลายนะ" เาพูะที่มือยัลูบไล้ไปามบั้นท้ายลม ไม่นะ..เธออยาะแ่ออนเ็นนเียวแ่ลายเป็นออนเ็นรวมไปไ้ยัไ
เฮ่อ สโราถอนหายใ อนนี้เาูแ่าาอนที่อยู่ในห้อาเาูรุมาว่าเิมและสายาระริ่มระเรี้ยนเธอนลุ
"็ไ้ นายสัานะว่าแ่นวเท่านั้น"
ริมฝีปาอเาบิยิ้มเ้าเล่ห์ เมื่อเ้าหล่อนยอมอยู่นิ่ๆ เาลูบไล้ผิวัวเนียนาวราวับน้ำนมอเธอัวอเธอเบียิอยู่ับแผ่นอเา ลมหายใหอบระเส่าเมื่อรู้สึถึอะไรแ็ๆุนันอยู่บั้นท้ายอน เาอ้อมมือมาอบุมหน้าออวบใหู่่นั่น
"อ๊ะ อาา" สโรารา
แล้วนวรึมันเบาๆ เนื้อัวเธอร้อนระอุรู้สึว่าถูเาโอบล้อมอยู่รอบร่า เเนอเาโอบล้อมในะที่นวไปามร่าายเธอ วามนุ่มนวลรัวนนั้นระาวามรู้สึเสียวสยิวอเธออย่าแร สโรา้อัปา่มลั้นไม่ให้มีเสียราเล็ลอออไป ยิ่เานวเฟ้นเบาๆ เธอยิ่สะท้านไหวนไม่อาปิเสธวามเสียว่านาสัมผัสอเา นี่เาแ่นวเท่านั้นนะ! !! น้ำในบ่อว่าอุ่นแล้ว แ่มืออเายิ่อุ่นและร้อนผ่าว ฝ่ามือสาระายเสียไล้เ้าอวบอเธอไปมาราวับะเล้าโลม นิ้วหัวแม่มืออเาไล้วนบนเม็ทับทิมสีหวาน สโราเรียเม็สั่นไปทั้ัว ีพรเ้นแรวามร้อนในเรือนายแล่นประทุ เธอรู้สึถึวามร้อน่านาอแร่ที่ประบอยู่้านหลั
"ันว่า ันหายเมื่อยแล้วละ" สโราเอ่ยเสียพร่าหนัพยายามึมือเาออแ่ไร้ผล
"ผมอยาใหุ้ทำัวให้สบาย านีุ้อา้อเหนื่อยว่านี้มา " เาระิบพร่าริมหูบา
"อา เพราะะนั้นุ้ออยู่ในารูแลอผม ันั้นผมะทำอะไรพิเศษๆสำหรับุ"
"หืมมม ม" ูเาัะพูอะไรแปลๆ แล้วเธอ็รู้สึแปลๆ่ะแล้ว
"ุไม่ว่าอะไรนะถ้าผมะนวรนี้ใหุ้เป็นพิเศษ"
"อ้ะ เี๋ยว"
เาเลื่อนมือลไปวานาบฝ่ามือลบนเนินโอเธอ สโราไม่มีทา้านทานเาไ้เลย แทนที่เาะฟัที่เธอห้ามลับลมือปิบัิารนวพิเศษแ่เธอทันที
"อย่าที่ิเลย ผมแ่แะมันนิหน่อยุ็แะนานี้แล้ว" เาระิบเสียทุ้ม่ำเย้ายวน
"ไม่ใ่นะ อาา"
"ทำไมะไม่ใ่" เาพูพลาแะริมฝีปาลบนท้ายทอยาว ถ้าืนเายัสัมผัสนวเฟ้นเธออยู่แบบนี้มีหวัสิไ้หลุหายวบุมัวเอไม่ไ้แน่ สโราราออมาอย่าลั้นไม่ไ้เมื่อนิ้วสาระายยัเี่ยุอ่อนไหวอเธออยู่
"อ่า โวะ..ัน เสียว อย่า"
"ผมะทำแรึ้น ผมรู้ว่าุอบ"
นี่เา..ำลัทำให้เธอเสียวยิ่ว่าเิมแ่ระนั้นสัมผัสอเา่าให้วามรู้สึทะนุถนอมและปลอภัย เาับร่าน้อยให้หันหน้ามาเผิหน้าะไ้มอหน้าแๆอเธอไ้ถนัา เาะไม่หยุแน่เธอเห็นไ้ในสีหน้าอเาและเธอเอ็ไม่อยาให้เาหยุเ่นัน
"อ๊า ถ้าืน นายยัับ ัน..อา อยู่แบบนี้ ันะทนไม่ไหวแล้วนะ"
"ั้น็แสว่า" เายิ้มเ้าเล่ห์
"ไม่เป็นไรนะ ถ้าผมะนวใหุ้นเสร็"
ถ้าะให้พูรๆละ็เาอยาปรนนิบัิับเธอในานะเ้านายให้ถึใ วาสีำมายแววเยี่ยเพศายเมื่อเห็นเพลิพิศวาสเรือรออยู่ในวาหรี่ปรือหลุลอยอเธอและลีบปาสั่นน้อยๆ
"อะ อืมมม"
สโรารา อุ้มืออเาบวับแรันอน้ำทำให้หิสาวสยิวแทบลั่ เาเลี่ยลึปุ่มน้อยและสอนิ้วเ้าไปนเธอเือบะเสร็
"ัน อร่า ันรู้สึ เหมือนะเสร็"
"เอาเลย ผมอยาเห็นุเสร็"
"ันเสร็แล้ว"
สโรารู้สึเหมือนระเบิพร่าไปทั้ร่า ัวสั่นเร็้วยวามเสร็สม แ่มืออเาเท่านั่นเธอ็สุสมนแทบลั่
"ผมิว่าุะเป็นนายให่หมายเลหนึ่ไ้ยัไ ุนิมันร่านริๆ" เาพูวามหรี่แบมอเธอ น้ำเสียอเาไม่แมหยันแ่อย้ำว่าเธอแพ้ให้เาราบาบ
วามสุสมใหลผ่านเส้นสันหลัในะที่เายัโอบแนรอบเอวเธอเามอเธอแววาระหยิ่มมุมปาเาลี่ยิ้มและเา็มอเธออยู่อย่านั้น ร่าเปลือยอเาแผเผาผิวเนื้อเธอผ่านน้ำพุร้อนปาเายัยับอยู่รุอ่อนไหวแถวีพร ศรีษะอเธอแหนเยึ้นมอเาริมฝีปาปาเผยอออ
"าบ้า ทำไมนายถึ" หิสาวเสียสั่นพลิ้ว
"ไม่ใ่ว่าุอยาให้ผมทำอยู่แล้วหรอ" เาโน้มหน้าลมาใล้ยับุไ้านออเธอเลื่อนไหวอย่าหิวระหาย
"อีอย่าผม้อทำวามสะอารนี้้วยอยู่แล้วละ" เาเลื่อนมือไปทั่วายสาวรุบอบบาและทำให้มันเร่เร็วึ้น้วยสัมผัสอเาวามร้อนผ่าวบนฝ่ามือหนาเริ่ม่อปิิริยา่อัวเธออีรั้
"มะ..ไม่ นายวาแผนอะไรอยู่น่ะ" สโราันัวเาออห่าแ่อีฝ่ายยัทำหน้าาย
"เปล่านี้ผมแ่ทำามที่ใอยาทำ"
"แ่ว่ามันออะเินไปหน่อยนะ"
ทำไมทุอย่าถึลายเป็นแบบนี้ไ้ ูไ้าสายาอเาที่บ่บอถึวาม้อารในัวเธอแ่ว่าเธอนปัาะห้ามเาไ้ริๆ
"นีุ่เลียผมมานัเหรอ" น้ำเสียเาเหมือนำลััพ้อเธออยู่นั้นทำให้หิสาวะัไป ใ่แล้ว..เธอน่ะเลียเาเลียวามยโสโอหัในัวเาและเลียัวเอที่ิใหวนิถึแ่เามาลอ
"นายหยุทำทุอย่าามที่ิเี๋ยวนี้นะ ไ้โปร..ัน"
เสียแหบเล็เบาโหวสโราัวอ่อนระทวยอย่า่วยเหลือัวเอไม่ไ้ยอมให้เาระับัวไว้ในอ้อมแน เสียหอบหายใประสานับเสียราัแผ่วไปทั่วบริเว
"ผมทำไม่ไ้ เสียราุน่ารัั ุอบที่ผมนวให้สินะถ้าุอบผมะทำให้มาว่านี้อีนะรับ"
เายิ่ลอเลียเธอใล้ปาเาเลื่อยไปามร่าามและมือเายัทำหน้าที่นวอยู่ส่วนล่ามืออี้าเลื่อนเ้าอบุมและนวเฟ้นทรวอเ่ึ สโราเปล่เสียร้อั่เปลวไฟที่แลบเลียไปามเส้นประสาท
"ถ้ารู้สึี็ไม่้อลั้นไว้ เอาเลยสิ เสร็เลย"
สโราัวสั่นน้อยไปับวามปรารถนาร้อนเหลวที่ท่วมท้น เธอำลัพลาท่าให้เาอีแล้วเธอรู้ีเธอวรมีสิลับมาแ่เธอรู้สึีมาเินไปนระทั่เปล่เสียร้อแผ่วเบา เหมือนหัวโล่ไปหมเมื่อเาทำให้เธอไปถึวาวอีรั้เาทาบทับร่าให่ลมา เาอยาใส่มันเ้าไปในัวเธอแทบทนไม่ไหว
"พอแล้วโะ นายะ..ะทำอะไรน่ะ" สโราหาเสียัวเอแทบไม่พบเมื่อเายร่าเธอึ้นเยับอบบ่อ
"ร่วมรัับุเหมือนวันนั้นไ" เาอธิบายเสีย่ำน้ำเสียราบเรียบ "เรามารำลึวามหลัทีุ่ลืมไม่ลันีว่า ผมรู้ว่าุไม่มีทาลืมมันไ้สโรา" หิสาววาเบิโพลใบหน้าแ่ำเธอยันมือเ้าับใหล่เา เผยอปา้าำปิเสธิอยู่ที่ปลายลิ้นแ่ไม่ถูเอ่ยออมาเธอแทบไม่มีแรในายเหลือแล้ว
แล้วเาใ้เ่าัน้นาเธอแยาันใบหน้าเาเรียมึ้วยวามระหายป่าเถื่อนปลปล่อยวามระหายในร่าายอเธอ เธอที่พยายามหนีเาอย่าไร้เหุผลมาลอหลายปี เาแทรวามเป็นายเ้าไปในวาม่ำื่นพรัพร้อมอเธอ และเริ่มยับเ้าออสอมือหนาเ้าใ้สะโพบา ยร่าเธอึ้นรับารสอประสานอเาเป็นัหวะเร่าร้อน เธอโอบอเาไว้เหมือนโหยหาวามรู้สึนี้มาแสนนาน สโราเหมือนัวเอำลัล่อลอยเธอไม่เยรู้สึอะไรแบบนี้มานานแล้วแม้แ่ธีธาน็ทำให้เธอรู้สึเ่นเียวับอนนี้ไม่ไ้
"โะ."
ร่าายเธอเป็นอเาอีรั้แล้วอย่า่วยัวเอไม่ไ้เาเย่าร่าเธอระิบผ่านฟันที่บแน่น
"ผมรัุ" เาพูเสีย่ำไม่แน่ใว่าเธอสนใฟัมันหรือไม่ สโรายัมึนับพลัวามหฤหรรษ์ที่ไ้รับท่วมท้นไป้วยราะสวาท ไม่มีอะไรที่เธอเฝ้าโหยหานอาร่าายที่แร่ล้าอเา เรียวาามวัเี่ยวรัรอบัวเาเหมือนเถาวัลย์ที่พันเลื้อย้นไม้ให่อรัเาไว้ในอ้อมแน นระทั้เาเอ็แทบำทนไม่ไหวเปล่เสียราแหบห้าวออมาำนน่อวามสุที่ไ้รับระับร่าน้อยใวัในอ้อมแนแร่
เสียราแผ่วับวามสุสมที่ทะยานึ้นสูพัพาเธอให้ปลิวไปแสนไลนำพาเธอสู่วามสุสมอย่ารวเร็ว เายับัวอยู่หลายนาทีหลัาที่ส่เธอึ้นสวรร์ ายหนุ่มยันร่าำยำหนัอึ้บนศอูบปาและาอเธอเบาๆ วามริบูอ่อนแสลมันูอับแสเสียนเือบะมืมิแ่แฝไป้วยัยนะ
"สโรา ผมมีเรื่อริที่อยาะบอุ วามริแล้วีวิผมมันล้มเหลวมา" เาพูน้ำเสียบาลึ หิสาวลืมาึ้นแ่ยัอ่อนเปรี้ยอยู่ใ้ร่าเา
"ุเ้าใวามรู้สึผมไหม สโรา" มันนานเินไปเารออยเธอมานานเินไปแล้วนรั้วาม้อารที่มี่อเธอไว้ไม่อยู่
"ยัหรอ ผมยัไม่พอใแ่นี้"
เาะพิสูน์ให้เธอเห็น ราวนี้เาะไม่อ่อนโยนแ่มันะวนให้เธอลุ่มหลยิ่ว่าเสพิราะไม่มีทาที่เธอะ่อ้านเาไ้ แม้ว่าเธออยาะพยายามแ่ไหน สิ่นี้เหมือนวามรู้สึที่เาไ้เิมเ็มสิ่ที่าหายแ่เธอ อีนานว่าะถึปลายทาเาร่วมรัับเธออย่ายาวนานวนให้บ้าลั่พรุ่เธออาสับสนุนและนึเสียใแ่ไม่ใ่สำหรับอนนี้ วามพึพอใที่เธอโหยหา วามสุที่าหายไปสิ่นี้ทำให้เธอหลลืมเรื่อราว่อนหน้านี้ที่มี่อเา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น